หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 429

“อื้อๆ……” สาริศาคิดไม่ถึงว่าจู่ๆธนพัตจะทำแบบนี้ ไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ถูกธนพัตจูบเข้าไปเต็มๆเลย ยื่นมือออกมาคิดจะผลักธนพัตออก สาริศากลับพบว่ามือทั้งสองข้างถูกเขายึดเอาไว้แน่นที่ด้านหน้า แทบจะไม่สามารถดิ้นหลุดได้เลย

มือหนึ่งจับข้อมือของสาริศาเอาไว้ อีกมือยึดท้ายทอยเธอเอาไว้ ธนพัตจูบอย่างบ้าอำนาจและเร่งเร้า ราวกับว่าจะระบายความโกรธของตนเองออกมาให้หมด

ถูกธนพัตบีบบังคับแยกฟันออกจากกัน สาริศารู้สึกว่าลิ้นอันอบอุ่นของเขาแทรกเข้าไปในปากของเธออย่างไร้ความปราณี ทำให้เธอไม่สามารถเพิกเฉยต่อการมีตัวตนอยู่ของเขาได้

อ้าปากคิดจะกัดเขา แต่ธนพัตกลับรู้ทันแผนของเธอตั้งแต่แรก ก่อนที่เธอจะทันได้ลงมือ มือที่เดิมทีอยู่หลังศีรษะของเธอก็เลื่อนลงมาบีบคางของเธอ ป้องกันไม่ให้เธอเอาความคิดของเธอไปปฏิบัติ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน จูบที่รุนแรงป่าเถื่อนก็แทรกซึมเข้าไปทุกซอกทุกมุมในปากสาริศา ความโกรธในใจธนพัตก็ค่อยๆจางสลายหายไป จูบก็ค่อยๆอ่อนโยนลงอย่างช้าๆ

ดูดริมฝีปากสาริศาเอาไว้ ในใจธนพัตเต็มไปด้วยความพึงพอใจ เวลานี้เขารู้สึกว่าโลกใบนี้เหลือเพียงเธอและเขาเพียงสองคนเท่านั้น และเขา หวังว่าทั้งสองคนจะเป็นแบบนี้ตลอดชั่วฟ้าดินสลาย

สาริศาที่เพิ่งเริ่มดิ้นรนขัดขืนก็ไม่มีเรี่ยวแรงอย่างช้าๆ ได้แต่ปล่อยให้ธนพัตจูบตนเองอยู่อย่างนั้น สัมผัสได้ว่าจุมพิตของเขาค่อยๆอ่อนโยนขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายก็แผ่วเบาราวกับขนนกค่อยแตะลงบนริมฝีปากตนเองอย่างแผ่วเบาอย่างนั้น สาริศาได้แต่รู้สึกจั๊กจี้หัวใจตัวเอง อย่างต่อเนื่อง ไม่มีความคิดและเรี่ยวแรงที่จะต่อต้านขัดขืนอีกต่อไป

ในที่สุดจุมพิตนี้ก็เสร็จสิ้นลง ธนพัตค่อยๆผละออกทิ้งระยะห่างระหว่างทั้งสองคน มองดูสาริศาที่หลับตาอยู่ มุมปากของธนพัตก็อดที่จะยกขึ้นเป็นรอยยิ้มไม่ได้ แววตาก็ยิ่งมั่นใจยิ่งขึ้น

“ริศา คุณคิดว่าทำแบบนี้ผมก็จะปล่อยคุณงั้นเหรอ ไม่ ผมไม่มีทางปล่อยคุณเด็ดขาด เป็นไปไม่ได้ตลอดชีวิตนี้ ดังนั้นต่อไปคุณก็อย่าทำเรื่องแบบนี้อีกเลย”

สัมผัสได้ว่าลมหายใจของธนพัตรดอยู่บนริมฝีปากของตนเอง สาริศาก็ลืมตาตัวเองด้วยใบหน้าแดงเล็กน้อย แต่กลับมองเห็นว่าธนพัตกำลังจ้องมองตนเองอยู่ ไม่ได้ปกปิดความรู้สึกในแววตาเลยสักนิดเดียว

“ริศา ผมรักคุณ รักเพียงแค่คุณคนเดียว อดีต ปัจจุบันและอนาคตก็จะเป็นเช่นนี้ รับปากผม ต่อไปจะไม่ทำเรื่องแบบนี้อีกได้มั้ย” มองดวงตาของสารฺิศา ธนพัตพูดคำสัญญาของตนเองออกมาอย่างจริงใจหนักแน่น น้ำเสียงอ่อนโยนจนแทบจะทำให้คนจมน้ำตาย

ได้ยินคำสารภาพของธนพัต สาริศารู้สึกว่าหัวใจของตนเองเริ่มเต้นแรง ถึงขั้นที่ว่าเธอได้ยินเสียงหัวใจที่อยู่ตรงหน้าอกเต้นดัง “ตึกๆ”

หน้าแดงอย่างไม่รู้ตัว ยังไม่ทันได้คิดอะไร สาริศาก็ผลักธนพัตออก จากนั้นก็วิ่งไปทางที่ทุกคนอยู่โดยไม่หันกลับมามอง

เห็นชัดว่าตกลงแล้วจะไม่หวั่นไหวกับธนพัตอีกแต่ตอนนี้สาริศากลับพบว่า เธอแทบจะควบคุมหัวใจตนเองไม่ได้เลย ทุกครั้งที่ธนพัตเข้าใกล้มันก็มักจะเริ่มเต้นระรัว แทบจะไม่ทันได้ให้เธอคิดไตร่ตรองอะไรเลย

เห็นสาริศาวิ่งหนี ธนพัตก็รีบวิ่งไปตามไป สุดท้ายก็ไปดักไว้ด้านหน้าเธอ ธนพัตเอามือไปจับข้อมือเธอจากด้านหลัง

ให้เธอหันหน้ามาทางตนเอง ธนพัตมองดวงตาเธอพลางพูดว่า “ริศา ที่ผมพูดเมื่อกี้นี้เป็นความจริงใจทั้งหมด คุณจะให้โอกาสพวกเราสองคนได้เริ่ต้นใหม่สักครั้งไม่ได้เลยเหรอ ผมรับรอง ผม……”

“เรื่องนี้พวกเราค่อยคุยกันวันหลังเถอะค่ะ” สาริศารีบตัดบทธนพัต พร้อมกับสะบัดมือของธนพัตออกจากมือตนเอง “ทุกคนต่างกำลังมองอยู่นะ ฉันไม่อยากถูกคนนินทาลับหลัง”

ได้ยินคำพูดของธนพัต ธนพัตมองไปทางด้านหลังเธอ มีผู้คนกำลังมองมาทางพวกเขาอยู่จริงๆ

“บ.ก.สาริศา” ขณะที่สาริศากับเมย์กำลังปรึกษากันอยู่นั้น จู่ๆก็มีเสียงของน้ำหวานดังขึ้นด้านหลัง หันไปมอง เป็นน้ำหวานกำลังเรียกตนเองอยู่จริงๆ

นึกถึงเมื่อตอนที่ลงจากรถกระเช้าเห็นสาวน้อยดวงตาสองข้างแดงก่ำ สาริศาก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที คิดว่าธนพัตน่าจะไม่ไว้หน้าเธอเลยสินะ

“น้ำหวาน ขอโทษด้วยนะ ธนพัตเขาทำให้เธออึดอัดหรือเปล่า” เดินมาตรงหน้าน้ำหวาน สาริศาพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

“เปล่าค่ะ พวกเราเข้ากันได้ดีมาก” สาริศาคิดไม่ถึงว่าน้ำหวานจะตอบตนเองด้วยใบหน้าร่าเริง “แม้ว่าตอนแรกคุณธนพัตจะต่อต้านฉันอยู่บ้างแต่ว่าต่อมาพวกเราก็คุยกันอย่างสนุกมากเลย อีกอย่าง ฉันรู้สึกว่าคุณธนพัตเขา……”

พูดมาถึงตรงนี้ น้ำหวานก็ปิดปากหัวเราะอย่างเขินอาย “ฉันรู้สึกว่าคุณธนพัตเขาชื่นชมฉันมากทีเดียว แต่ว่าอาจจะเป็นเพราะมีบ.ก.อยู่ด้วย ดังนั้นเขาเลยเกรงใจไม่กล้าเข้าหาฉันมากเกินไปนัก บ.ก.สาริศาคะ ฉันจะขอรบกวนคุณเรื่องหนึ่งได้มั้ยคะ”

“อะไรเหรอ” ได้ยินคำพูดของน้ำหวาน ในใจสาริศาก็รู้สึกทรมานอย่างบอกไม่ถูก นึกถึงสิ่งที่เห็นกับตาตนเองก่อนหน้านี้ ท่าทางที่ธนพันกับน้ำหวานพูดคุยกันอย่างมีความสุข เธอไม่ได้สงสัยในคำพูดของน้ำหวานเลย

ธนพัตคนหน้าซื่อใจคดคนนี้ ในเมื่อเข้ากับสาวสวยได้อย่างมีความสุขขนาดนั้น ทำไมต้องมาทำท่าทีโมโหโทโสกับตนเองอีก แล้วยังจะพูดจาให้รู้สึกขยะแขยงแบบนั้นอีกด้วย

“พี่ริศาคะ อีกเดี๋ยวพี่ช่วยหาโอกาสให้ฉันได้อยู่กับคุณธนพัตตามลำพังอีกนะคะ ฉันอยากจะใช้ช่วงที่เขารู้สึกดีกับฉันอยู่กับเขาให้นานอีกหน่อย จะได้กระชับความสัมพันธ์พวกเราให้แน่นแฟ้นขึ้น” ตอนที่น้ำหวานพูดคำพูดเหล่านี้ ก็แสร้งทำสีหน้าท่าทางตื่นเต้นดีใจ