หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 430

แม้ว่าก่อนหน้านี้ธนพัตจะเคยเตือนเธอว่าอย่าเข้าใกล้เขาอีก ตอนนั้นเธอกลัวมากจริงๆ แต่หลังจากนั้นมาคิดดูอีก เธอก็ยังไม่ยอมแพ้

เมื่อเทียบกับสาริศาแล้ว เธอคิดว่าตัวเองเหนือกว่าทุกอย่างไม่ว่าความสามารถ อายุ ความสวย มีความปราดเปรียวกระฉับกระเฉง อีกอย่างเธอชอบธนพัตมากจริงๆ ดังนั้นเธอทำไมต้องยกผู้ชายที่ดีเลิศขนาดนี้ให้สาวใหญ่คนหนึ่งด้วย

เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งเคยบอกเธอว่าผู้ชายเป็นสัตว์ที่รับรู้ด้วยการมองทางสายตา เห็นผู้หญิงสวยๆก็ต้องหวั่นไหวโดยไม่รู้ตัว ผู้ชายที่ภายนอกปกติสุขุมเยือกเย็นก็ไม่มีข้อยกเว้น

จากประสบการณ์ที่ตนเองเคยถูกตามจีบ ก็เป็นเช่นนี้จริงๆ เป็นไปได้ว่าธนพัตแค่ยังไม่เห็นความสวยของเธอ แค่ตนเองต้องพยายามมากยิ่งขึ้น ต้องเป็นเข้าหามากอีกหน่อย เธอไม่เชื่อว่าจะเอาชนะใจเขาไม่ได้!

แน่นอน นอกจากทางฝั่งธนพัตแล้ว ที่สำคัญที่สุดคือถ้าทำให้สาริศาเชื่อว่าจริงๆแล้วธนพัตชอบตนเธอ แบบนี้ต่อไป สาริศาก็จะเป็นฝ่ายตีตัวออกห่างธนพัตเอง โอกาสของตนเองก็จะมาถึง

มองเห็นท่าทางดีใจของน้ำหวาน สาริศาก็รู้สึกว่าในใจตัวเองยิ่งทรมาน

นึกถึงคำสารภาพรักที่ธนพัตพูดกับตนเองด้วยสีหน้าจริงใจเมื่อครู่ เธอได้แต่รู้สึกสะอิดสะเอียนมาก ก่อนหน้านี้ยังจู๋จี๋กับสาวน้อย ต่อมาก็มาทำท่าทางผูกพันลึกซึ้งยากจะลืมได้ให้ตนเองดูอีก ความสามารถในการเสแสร้งแสดงละครของคนคนนี้นับวันจะยิ่งเก่งขึ้นเรื่อยๆแล้ว

สาริศาไม่ได้รู้สึกระแวงสงสัยในคำพูดของน้ำหวานว่าเป็นความจริงหรือไม่เลย ในความทรงจำของเธอ น้ำหวานเป็นเด็กสาวที่เรียบร้อยว่านอนสอนง่ายคนหนึ่งมาตลอด ถ้าธนพัตไม่ทำเรื่องพวกนั้น เด็กผู้หญิงคนหนึ่งอย่างเธอไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้เด็ดขาด

ยิ่งไปกว่านั้น ตนเองก็เคยเห็นภาพที่ทั้งสองคนเข้ากันได้ดีด้วยตาตัวเอง ไม่ต่างกับที่น้ำหวานบอกมากนัก ทั้งสองพูดคุยกันอย่างมีความสุขมากจริงๆ

ในใจของสาริศาตอนนี้ ธนพัตก็เป็นหนุ่มเพลบอยที่หว่านเสน่ห์ไปทั่วคนหนึ่ง แต่กลับชอบเสแสร้งเป็นสุภาพบุรุษ “สุภาพบุรุษจอมปลอม” คำนี้เหมาะสมกับคนแบบเขานี่แหละ

ตอนนั้นเขากับพชิราก็มีอะไรกันลับหลังเธอ แต่ตอนนั้นพวกเขายังไม่หย่ากัน เขาปิดบังตนเองก็แล้วไป แต่ตอนนี้เขาไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเธอแม้แต่น้อย เขาอยากจะอยู่กับใคร ตนเองก็ไม่ไปขัดขวาง เขายังจะหลอกเธอไปเพื่ออะไร

คิดมาถึงตรงนี้ สาริศาก็อดที่จะหัวเราะเยาะไม่ได้ อาจจะเป็นเพราะเขาหลอกคนอื่นจนเป็นความเคยชินแล้ว โชคร้ายที่ก่อนหน้านี้เธอก็เคยหวั่นไหวเพราะคำพูดที่เขาใช้หลอกลวงสาวน้อยพวกนั้นมาแล้ว ตอนนี้มาคิดดูแล้วช่างน่าขำเหลือเกินจริงๆ!

เห็นสาริศาสีหน้าเย็นชาไม่พูดไม่จา น้ำหวานคิดว่าเธอไม่อยากรับปากตนเอง เดินเข้ามาดึงแขนเธอมาพูดอ้อนวอนขอร้องเล็กน้อยว่า “พี่ริศา พี่ไม่ได้บอกว่าพี่ไม่ได้ชอบคุณธนพัตแล้วเหรอคะ ในเมื่อพี่ไม่ชอบเขา งั้นก็ช่วยฉันหน่อยได้มั้ยคะ”

สาริศาหันหน้าไปมองน้ำหวาน เกลี้ยกล่อมด้วยความจริงใจว่า “น้ำหวาน ฉันแนะนำว่าเธออย่าไปชอบเขาเลยนะ เธอฟังฉันนะ เขาไม่ใช่คนดีอะไร ต่อไปคนที่ต้องเจ็บก็คือตัวเธอเอง”

เธอคงจะเสียใจทีหลังที่หย่ากับเขา ไม่อยากปล่อยผู้ชายดีเลิศคนสีสินะ น้ำหวานคิดในใจอย่างดูถูก แต่ใบหน้ายังคงแสดงถึงความจริงใจ

“พี่ริศา ฉันชอบคุณธนพัตมากจริงๆ ชอบมากๆ ไม่สนว่าต่อไปฉันจะต้องเจ็บฉันก็ยอม พี่ช่วยหาโอกาสให้ฉันหน่อยนะคะ ถือว่าฉันขอร้องนะคะพี่ริศา พี่ช่วยฉันเถอะนะ ถ้าฉันพลาดจากเขา ฉันคงต้องเสียใจไปตลอดชีวิตเลย”

ชอบมากไป ได้ยินคำพูดของน้ำหวาน ในใจสาริศาก็อดที่จะยิ้มแห้งๆไม่ได้

ตอนแรกตนเองก็ไม่ใช่ว่าชอบธนพัตมากหรอกหรือ ไม่ได้รู้สึกว่าการที่ตนเองได้พบเขาเป็นเรื่องโชคดีที่สุดในชีวิตเหรอ แต่ผลลัพธ์ล่ะ คนที่เธอคิดว่าการได้เจอคือความ “โชคดี”，ที่สุดคนนี้ ทำให้ตนเองเจ็บปวดอย่างที่สุด