หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 432
สรุปบท บทที่ 432 หายไปแล้ว: หวานเย็น กรุ่นใจ
สรุปตอน บทที่ 432 หายไปแล้ว – จากเรื่อง หวานเย็น กรุ่นใจ โดย ช็อคโกแลต
ตอน บทที่ 432 หายไปแล้ว ของนิยายโรแมนซ์เรื่องดัง หวานเย็น กรุ่นใจ โดยนักเขียน ช็อคโกแลต เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
พอเห็นว่าสีหน้าบ.ก.เปลี่ยนเป็นย่ำแย่ขึ้นมา หลังจากได้ยินคำพูดของชญาภา เพื่อนร่วมงานในสำนักพิมพ์ต่างก็รีบ พูดเพื่อรักษาบรรยากาศว่า “ใครจะรับประกันได้ว่าบนเกาะนี้จะไม่มีอันตรายแน่นอน พวกเราแยกกันไปตามหาพวกเขาสามคนเถอะ”
จุดประสงค์ของทุกคนคือการมาเที่ยว ถ้าชญาภากับบ.ก.เกิดทะเลาะกันขึ้นมา คาดว่าการท่องเที่ยวในครั้งนี้คงไม่มีใครสนุก นั่นก็เท่ากับเป็นการเสียโอกาสที่จะใช้เงินบริษัทออกมาเที่ยวในครั้งนี้
คำพูดของเพื่อนร่วมงานคนนี้ดึงดูดความสนใจของทุกคน “ใช่ ไปตามหากัน พวกเราจะรออยู่เฉยก็คงไม่ได้ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นจะทำยังไง”
“พวกเขาเองก็ไปนานแล้ว ทำให้คนอื่นเป็นห่วงจริงๆ พวกเราไปตามหาพวกเขากันเถอะ”
……
ได้ยินทุกคนพูดแบบนี้ ในใจสาริศาก็อดห่วงไม่ได้ “ผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างเมย์ไปเก็บฟืนไม่ปลอดภัยจริงๆ ทุกคนแยกกันไปหาเถอะ แต่จำไว้ว่าอย่างน้อยต้องกลุ่มละสามคน ห้ามไปลำพังเด็ดขาด ความปลอดภัยสำคัญที่สุด”
“รับทราบครับ บ.ก.” หลังจากทุกคนรับคำแล้วก็ค่อยๆแยกกัน กลุ่มละสามคนบ้างห้าคนบ้างแยกกันไปหาตามพุ่มไม้ที่ลึกเข้าไป
ชญาภากับเพื่อนร่วมงานชายหนึ่งหญิงหนึ่งไปด้วยกัน เห็นเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆในสำนักพิมพ์ค่อยๆแยกย้ายกันไปไกลแล้ว เพื่อนผู้หญิงที่อยู่ข้างๆชญาภาก็อดที่จะถามไม่ได้ว่า
“ชญาภา ทำไมเธอต้องพูดแบบนั้นกับบ.ก.ด้วย ถ้าต่อไปเธอเล่นงานแกเรื่องงานจะทำยังไง”
“ฉันพูดตามความจริง น้ำหวานทั้งเด็กทั้งสวย คุณธนพัตก็เป็นหนุ่มโสด ใครจะรับประกันได้ว่าพวกเขาจะไม่สปาร์กกัน” ชญาภาพูดอย่างไม่แยแส
“มันก็ใช่ แต่แกก็รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างบ.ก.กับคุณธนพัต ที่คุณธนพัตยอมมาเที่ยวกับพวกเราในครั้งนี้ ก็เพราะอยากจะตามง้อขอคืนดีกับบ.ก. เธอจะพูดอย่างนั้นให้เธอโกรธเพื่ออะไร ตอนนี้จะอย่างไรเธอก็เป็นหัวหน้าสำนักพิมพ์เรา เป็นศัตรูกับเธอ มีผลดีอะไรกับแก” เพื่อนร่วมงานชายที่มาด้วยกันก็เกลี้ยกล่อมต่อด้วยความหวังดี
“ถ้าไม่ใช่เพราะเส้นสายตระกูลนิธิธราสกุล จะทำให้เธอได้กลับมาเป็นบ.ก.ของสำนักพิมพ์ทันทีที่กลับมาเหรอ ตำแหน่งนี้เดิมควรจะเป็นของฉันต่างหาก ”ได้ยินเพื่อนร่วมงานผู้ชายพูดแบบนี้ ชญาภาก็ยิ่งโกรธ
“จะพูดแบบก็ไม่ได้ บ.ก.เองเขาก็มีความสามารถเหมาะกับตำแหน่งนี้จริงๆ แกดูสิ ตั้งแต่ที่เธอเข้ามาทำงานที่สำนักพิมพ์ ในช่วงนี้ยอดขายของสำนักพิมพ์พวกเราก็ขึ้นเป็นอันดับหนึ่งถึงสองฉบับเลยนะ” เพื่อนร่วมงานชายพูดโต้แย้งชญาภา
“นี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลยนะ และก็ไม่ใช่ว่าอาศัยเส้นสายของตระกูลนิธิธราสกุลแล้วจะทำได้ ครั้งนี้ที่พวกเราได้รับรางวัลจากสำนักงานใหญ่ ได้มาเที่ยวสถานที่ดีๆฟรีๆแบบนี้ ก็ต้องขอบคุณบ.ก.นะ”
เห็นเพื่อนร่วมงานชื่นชมสาริศาอย่างไม่ลืมหูลืมตา ชญาภาก็ทนฟังต่อไม่ได้ “ฉันว่าเพราะแกเห็นว่าเขาสวยแกก็เลยออกตัวแทนเขาขนาดนี้สินะ แกอย่าลืมนะ ต่อให้เธอเป็นผู้หญิงที่เคยหย่าร้างมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ก็เป็นคุณหนูของตระกูลตระกูลนิธิธราสกุล ไม่มีทางที่เขาจะมามองพนักงานกระจอกๆอย่างแก!”
“แกพูดอย่างนี้หมายความว่าอะไร!” เพื่อนผู้ชายก็โกรธขึ้นมาบ้างแล้ว “ฉันเตือนแกด้วยความหวังดีนะ ทำไมแกถึงได้พูดสบประมาทคนอื่นแบบนี้ แกไปเอาความคิดที่ว่าฉัน คิดอะไรกับบ.ก.”
“ฉันสบประมาทหรือไม่ในใจแกย่อมรู้ดี! ” ชญาภาที่กำลังโกรธจัด แค่ต้องการระบายความโกรธของตนเท่านั้น ไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของคนอื่นเลย หลังจากตะคอกใส่เพื่อนร่วมงานชายด้วยประโยคนี้แล้วก็หมุนตัวเดินจากไปอีกทาง
เพื่อนร่วมงานสาวเห็นอย่างนั้นก็ดึงเธอเอาไว้ “ชญาภา บ.ก.บอกแล้วว่า กลุ่มหนึ่งอย่างน้อยต้องมีสามคน ตอนนี้แกตัวคนเดียวคิดจะไปที่ไหน ถ้าเกิดอะไรอันตรายขึ้นจะทำยังไง”
“บ.ก.ๆ พวกแกเป็นทาสของสาริศาเหรอ ถึงได้เชื่อฟังคำสั่งเธอแบบนี้!” ไฟโกรธในใจปะทุขึ้นมา ชญาภาสะบัดมือของเพื่อนร่วมงานสาวออก พูดด้วยน้ำเสียงคลุ้มคลั่งเล็กน้อย
มองเห็นชญาภาไม่เพียงไม่สนใจความหวังดีของตน แถมยังพูดดูถูกตนเองแบบนี้ เพื่อนร่วมงานสาวก็โกรธมากเช่นกัน ตัวสั่นไปทั้งตัว
ไม่อยากจะพูดอะไรกับเธออีก เพื่อนร่วมงานสาวไม่สนใจความปลอดภัยของชญาภาอีกแล้ว ลากเพื่อนผู้ชายที่อยู่ข้างๆเดินจากไป คนแบบนี้ก็คือไม่มีเหตุผลเลย! เมื่อกี้ตนเองจะลากเธอมาทำไมเนี่ย นี่ไม่ใช่ว่าตนเองหาเรื่องใส่ตัวหรอกเหรอ
……
เห็นทุกคนต่างพากันส่ายหน้า สาริศาก็ยิ่งร้อนใจ ถ้าหากว่าเกิดเรื่องขึ้นกับเมย์จริง เธอจะกลับไปบอกญาติพี่น้องของเธอยังไง
“บ.ก.คะ คุณอย่าเพิ่งร้อนใจไปเลย ยังมีบางคนไม่กลับมา พวกเขาอาจจะหาเมย์เจอแล้วก็ได้” เห็นสาริศาเองก็ตื่นตระหนกเล็กน้อย ผู้ชายที่อยู่ด้านข้างก็รีบปลอบว่า “ผมกับคนอื่นจะลองไปหาดูอีกรอบ ที่นี่ไม่ใช่เกาะร้าง คงไม่เกิดเรื่องอะไรง่ายๆขนาดนั้นหรอก ไม่แน่ว่าเมย์อาจจะแค่หลงทาง”
“งั้นคุณธนพัตกับน้ำหวานล่ะ สถานที่ที่ไปตักน้ำก็ไม่ได้รกร้างห่างไกล เดินตามถนนก็มองเห็นแล้ว ทำไมสองคนนี้ยังไม่กลับมาอีก” มีเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งบ่นอย่าง ร้อนใจและเป็นห่วง เขาอดที่จะโมโหเล็กน้อยไม่ได้ แต่ละคนก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว ทำไมถึงยังทำตัวให้คนอื่นเป็นห่วงแบบนี้อีก
ได้ยินคำพูดของคนข้างๆ ภาพที่ธนพัตกำลังจู๋จี๋อยู่กับน้ำหวานก็ผุดขึ้นมาในหัวของสาริศา ทั้งสองซบกันไปซบกันมา หัวเราะกันอย่างมีความสุข
เกิดความรู้สึกเจ็บปวดภายในใจอย่างไม่รู้ตัว สาริศาส่ายหน้าอย่างแรง ให้ตัวเองเลิกคิดฟุ้งซ่าน
“ทุกคนรอคนอื่นๆกลับมาอยู่ที่นี่เถอะ ถึงเวลาหาเมย์ไม่เจอ คนอื่นเกิดหายไปอีกจะแย่” กลัวว่าคนอื่นจะเจออันตรายอีก สาริศาจึงให้ทุดคนรออยู่ที่เดิม
ผ่านไปครู่หนึ่ง ยังไม่มีใครกลับมา สาริศาก็อดไม่ได้ที่จะร้อนใจขึ้นมาเล็กน้อย ขณะที่กำลังคิดจะออกไปตามหาอยู่นั้นเอง กลับมองเห็นชญาภาวิ่งกลับมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนกตกใจ
“เป็นยังไงบ้าง หาพวกเขาสามคนเจอมั้ย” มีเพื่อนร่วมงานรีบไปถาม
“หาไม่เจอ แต่เมื่อกี้เหมือนฉันได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของเมย์ทางนั้น” ชญาภาสีหน้าท่าทางตื่นตกใจ
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หวานเย็น กรุ่นใจ
สวย แต่ โง่ดักดาน แล้วไงคุณนางเอก...
ทำไมนางเอกต้องเป็นควายตลอด...