หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 433

ได้ยินคำพูดของชญาภา สาริศาหัวใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มทันที เกิดเรื่องขึ้นแล้วจริงๆเหรอ เธอรีบก้าวเข้าไปดึงชญาภามาถามว่า “เธอได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากที่ไหน แน่ใจนะว่าเป็นเมย์”

“ฉันเองก็ไม่ค่อยแน่ใจ แต่ได้ยินแว่วๆว่ามีคนร้องขอความช่วยเหลือ เสียงฟังดูแล้วก็คล้ายเมย์มาก ฉันตัวคนเดียวรู้สึกกลัว ก็เลยรีบกลับมาเรียกทุกคน”

“ทำไมเธอถึงอยู่คนเดียว” ปกติแล้วเธอกับชญาภาก็ไม่ค่อยจะลงรอยกันนัก ดังนั้นสาริศาจึงค่อนข้างระแวดระวังตัวกับเธอ

“ตอนแรกฉันอยู่กับณฉัตรแล้วก็พลอย แต่ต่อมามีปากเสียงกันก็เลยแยกกัน” ชญาภารีบอธิบาย “โธ่เอ้ยริศา เธออย่าเพิ่งถามเรื่องนี้เลย เธอรีบไปดูกับฉันก่อนเถอะ ฉันกลัวว่าเกิดอันตรายขึ้นกับเมย์จริงๆ ”

เห็นชญาภาสีหน้าตื่นตระหนกมาก ไม่เหมือนกำลังโกหก อีกอย่าง ถึงตอนนี้เมย์ก็ยังไม่กลับมา สาริศาเป็นห่วงมากจริงๆ

“ได้ เธอรอฉันแปบนึงนะ ฉันกลับไปเอาของอย่างหนึ่งที่เต็นท์” พูดจบสาริศาก็รีบวิ่งไปทางเต็นท์

ก่อนเดินทางไปเที่ยวต่างประเทศ คำนึงถึงว่าในสำนักพิมพ์ส่วนใหญ่เป็นเด็กผู้หญิง อาจมีอันตรายซ่อนอยู่ เธอจึงนำกระบองแบบยืดหดได้ติดมาด้วยโดยเฉพาะ คิดไม่ถึงเลยว่ามันจะมีประโยชน์ในตอนนี้

“ชญาภา พวกเรารีบไปหาเมย์กันเถอะ” ถือ “อาวุธ” เอาไว้แล้วพุ่งตัวออกมา สาริศาเร่งรัดชญาภา ถ้าไปช้ากว่านี้ เมย์อาจจะเกิดอันตรายมากขึ้น

“บ.ก.ครับ พวกคุณเป็นผู้หญิงไปกันสองคนก็ไม่ค่อยปลอดภัย ให้พวกเราที่เป็นผู้ชายไปกับพวกคุณด้วยสักสองสามคนเถอะ” เพื่อนร่วมงานที่เป็นผู้ชายเอ่ยอย่างเป็นห่วง

“ไม่ต้องหรอก ในสำนักพิมพ์พวกเราก็มีพวกนายที่เป็นผู้ชายอยู่ไม่กี่คน ที่เหลือก็มีแต่ผู้หญิง ตอนนี้ทุกคนส่วนใหญ่อยู่ที่นี่ พวกนายก็อยู่ที่นี่เถอะ ถ้าหากเกิดอันตรายอะไร ถึงเวลาแม้แต่คนจะช่วยปกป้องพวกผู้หญิงก็ไม่มี ” ตอนที่สาริศาพูดสีหน้าจริงจังหนักแน่นมาก

ทุกคนมาเที่ยวกับตนเองด้วยความดีใจ เช่นนั้นเธอก็ต้องปกป้องทุกคนให้ปลอดภัย มั่นใจได้ว่าทุกคนจะกลับไปอย่างปลอดภัย

“งั้นถ้าเกิดพวกคุณสองคนเจออันตรายจะทำยังไง” แม้สาริศาจะพูดมีเหตุผล แต่เพื่อนร่วมงานที่เป็นผู้ชายก็ยังกังวลว่าพวกเธอเป็นผู้หญิงไปกันสองคนก็อดที่จะห่วงไม่ได้

“โธ่เอ้ย เธอไม่ต้องพูดมากแล้ว เมย์กำลังรอพวกเราไปช่วยอยู่นะ” ไม่รอให้สาริศาพูดอะไรอีก ชญาภาที่อยู่ข้างๆก็เอ่ยขึ้นอย่างร้อนใจ “บ.ก. หยิบเอากระบอกป้องกันตัวที่ยืดหดได้มาด้วยน่าจะไม่มีปัญหา นายก็ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นบ.ก.ก็บอกแล้วว่า สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือความปลอดภัยของทุกคน”

หันหน้าไปมองสาริศา ชญาภาพูดต่อว่า “ริศา พวกเรารีบไปกันเถอะ แม้ปกติแล้วฉันกับเมย์จะไม่ได้ญาติดีอะไรกันมาก แต่อย่างไรเสียก็ทำงานด้วยกันมานานหลายปี ถ้าเธอเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงๆ ฉัน ฉันก็คงรู้สึกไม่ดีแน่”

ชญาภาพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น ใบหน้าก็แสดงให้เห็นถึงความเศร้าเสียใจ ไม่ว่าใครเห็นก็คงไม่สงสัยว่าคำพูดของเธอมีความจริงใจอยู่หรือไม่

“เอาละเซน เอาตามนี้แล้วกัน พวกนายสองสามคนอยู่ที่นี่คอยปกป้องทุกคน ฉันกับชญาภาจะไปตามหาเมย์” กำชับเพื่อนร่วมงานผู้ชายที่อยู่ข้างๆอย่างรีบร้อน แล้วสาริศาก็รีบลากชญาภาวิ่งไปทางที่เธอมาเมื่อครู่อย่างรวดเร็ว

“ชญาภา ตกลงว่าเธอได้ยินเสียงเมย์ร้องให้ช่วยตรงไหน ทำไมเดินมาตั้งไกลแล้วยังไม่ถึงสักที” สาริศาเห็นว่ายิ่งเดินมาก็ยิ่งห่างไกลจากทุกคนมากขึ้นเรื่อยๆ ก็เริ่มถามด้วยความกังวล

ตอนแรกเธอคิดว่าจะอยู่ไม่ไกลจากที่พวกเขาตั้งแคมป์เท่าไหร่นัก แต่ตอนนี้พวกเธอสองเดินมาถึงป่าที่อยู่ลึกเข้าไปแล้ว กลับยังไม่ถึงที่ที่ชญาภาบอก