หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 434

“ชญาภาเธอไม่อยากจะทำงานที่สำนักพิมพ์แล้วใช่มั้ย!” พอได้ยินคำพูดชญาภา ในใจสาริศาก็เต็มไปด้วยความโกรธและเสียใจ

ชญาภาคนนี้ ปกติเวลาทำงานก็มักจะชอบขัดแย้งกับเธอ ถ้าไม่เห็นแก่ที่เธอทำงานมาที่สำนักพิมพ์มานานหลายปี จนถือว่าเป็นคนเก่าคนแก่ที่มีประสบการณ์ เธอก็คงไล่เธอออกไปนานแล้ว คิดไม่ถึงว่าตอนนี้เธอไม่เพียงไม่รู้จักพอ ยังกล้าคิดวางแผนทำร้ายตนเองด้วย

“แหม ช่างปากคอเราะราย” ชญาภาไม่ได้สนใจคำพูดของสาริศาเลย “คิดจะเอาเรื่องงานมาขู่ฉันเหรอ รอเธอมีปัญญาออกมาให้ได้ก่อนเถอะ”

“ฉันจะบอกให้นะชญาภา ฉันกับเธอออกมาตามหาเมย์ด้วยกันทุกคนต่างก็เห็นกันหมด ถ้าอีกเดี๋ยวทุกคนหาฉันไม่เจอ เธอคิดว่าเธอจะหนีเอาตัวรอดได้เหรอ” เวลานี้สาริศายังถือว่าแสดงออกด้วยความใจเย็น

“คนแรกที่ทุกคนสงสัยก็คือเธอ ถ้าไม่อยากทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ทางที่ดีที่สุดเธอควรจะดึงฉันขึ้นไปตอนนี้”

“เหรอ บ.ก.สาริศา คำพูดของคุณทำเอาฉันตกใจเลยนะคะ” ชญาภาพูดพลางทำหน้าตาตื่น “ฮาๆๆ สาริศา เธอคิดว่าเธอพูดแบบนี้แล้วฉันจะกลัวเหรอ ฉันก็จะบอกว่าแยกกับเธอไปตามหาเมย์ ไม่รู้ว่าเธอไปไหน”

“คนที่เกิดเรื่องตอนไปตั้งแคมป์มีตั้งมากมาย ไม่มีหลักฐาน ใครก็สาวมาถึงตัวฉันไม่ได้ เธอก็อยู่ที่นี่ไปตามมีตามเกิด เธอวางใจเถอะ ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ ฉันจะนั่งตำแหน่งบรรณาธิการอย่างมั่นคง ช่วยเธอดูแลจัดการสำนักพิมพ์เป็นอย่างดี ฮาๆๆ……” พูดจบชญาภาก็หมุนตัวหัวเราะลั่นพลางเดินจากไป

“ชญาภาเธอกลับมาก่อน เธอกลับมาดึงฉันขึ้นไปก่อน!” สาริศาร้องตะโกนดังลั่นอยู่ในหลุม แต่กลับได้ยินเสียงหัวเราะของชญาภาที่ดังห่างออกไปขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นก็ไม่ได้ยิน

ต่อไปจะทำอย่างไร หรือว่าตนเองต้องค่อยๆตายไปเองเหรอ สาริศาพยายามครุ่นคิดหาวิธีว่าจะออกไปอย่างไร

...

อีกด้าน หลังจากธนพัตกับน้ำหวานมาถึงที่ตักน้ำแล้ว น้ำหวานหาเรื่องพูดคุยกับธนพัตตลอดเวลา “คุณธนพัตคะ คุณคิดว่าทิวทัศน์บนเกาะนี้สวยมากมั้ยคะ”

ธนพัตไม่ได้ตอบคำถามของน้ำหวาน ได้แต่เริ่มตักน้ำด้วยสีหน้าเย็นชา ตลอดเวลาไม่ได้หันหน้าไปมองทางน้ำหวานเลย

หลังจากผ่านเหตุการณ์บนรถกระเช้ามาแล้วน้ำหวานก็ชินกับการที่เขาทำหน้าเย็นชาใส่เธอ เธอก็ยังคงถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า “คุณธนพัต ฉันจำได้ว่าตอนคุณเพิ่งมาคุณไม่สบาย ตอนนี้ดีขึ้นแล้วเหรอคะ”

หลังจากตักน้ำเสร็จกระป๋องหนึ่งแล้ว ธนพัตก็เริ่มหยิบกระป๋องอีกใบไปตักน้ำ ทำราวกับว่าคนที่อยู่ข้างๆคนนี้ไม่มีตัวตนอยู่เลยอย่างนั้น

เห็นธนพัตเพิกเฉยตนเอง น้ำหวานก็กัดริมฝีปากตัวเองแน่น ตั้งแต่เด็กจนโต เธอเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์ต่อเพศตรงข้ามอย่างมาก ยังไม่มีผู้ชายคนไหนทำให้ตนเองรู้สึกแย่ขนาดนี้มาก่อนเลย

ไม่ได้ ตนเองจะยอมแพ้เพราะอุปสรรคเล็กน้อยแค่นี้ไม่ได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เธอจะได้พบกับผู้ชายที่ทั้งรวย ทั้งทำให้ตนเองชอบได้ ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ต้องหาวิธีเอาชนะใจธนพัตให้ได้!

ตักน้ำสองถังเสร็จแล้ว ธนพัตก็จะหิ้วถังน้ำข้างละถังเตรียมจะกลับไป น้ำหวานเห็นอย่างนั้นก็รีบพุ่งมาข้างหน้าทำท่าจะรับถังน้ำในมือของเขา“คุณธนพัตจะถือไปเองสองถังได้ยังไงคะ มันหนักเกินไป พวกเราหิ้วกลับไปคนละถังเถอะค่ะ”

เห็นว่ามือของน้ำหวานกำลังจะมาแตะตัวเอง ธนพัตก็ขมวดคิ้วพลางเอาถังน้ำที่หิ้วอยู่ในมือซ้ายวางลงที่พื้น จากนั้นก็เดินอ้อมน้ำหวานเดินไปข้างหน้าต่อไป

เห็นการกระทำของธนพัต น้ำหวานก็อึ้งไปเล็กน้อย เธอคิดว่าเขาจะแสดงความเป็นสุภาพบุรุษ ธนพัตคงไม่ให้ตนเองต้องมาเหน็ดเหนื่อย คิดไม่ถึงว่าเขากลับให้เธอหิ้วถังน้ำไปจริงๆ

เห็นธนพัตเดินไปไกลขึ้นเรื่อยๆ น้ำหวานก็กัดฟัน ออกแรงยกถังน้ำ เดินตามหลังเขาไปอย่างโซซัดโซเซ

“คุณธนพัตคะ คุณ…คุณอย่าเดินเร็วนักสิคะ ฉัน เฮ้อ~ฉัน……ตามคุณไม่ทัน” ไม่นาน น้ำหวานก็เหนื่อยจนหอบหายใจแฮ่กๆ

เงยหน้ามองซ้ายมองขวา มองดูรอบๆแน่ใจว่าไม่มีใครสามารถช่วยเหลือได้จริงๆ ธนพัตแอบถอนหายใจในใจ ได้แต่ยื่นมือออกมาช่วยพยุงน้ำหวานขึ้นมา

เห็นธนพัตพยุงตนเองขึ้นมา นัยน์ตาน้ำหวานก็ฉายรอยยิ้มพึงพอใจ จากนั้นก็แสร้งทำเป็นยืนไม่ไหว ล้มลงไปในอ้อมกอดของธนพัต

“ขอโทษค่ะคุณธนพัต ขอโทษ” ปากก็พูดว่าขอโทษ แต่ตัวของน้ำหวานกลับไม่ได้ถอยห่างจากธนพัต ยังจงใจดึงคอเสื้อของตัวเองลง ใช้หน้าอกส่วนที่อ่อนนุ่มนั้นถูที่แผ่นอกของธนพัต

สัมผัสได้ว่าน้ำหวานยั่วยวนตนเองอย่างเห็นได้ชัด ธนพัตก็โกรธมาก ผู้หญิงคนนี้ถึงขั้นกล้ามีความคิดแบบนี้กับตนเอง ไม่ทันได้คิดอะไรมาก เขาก็ผลักน้ำหวานออกไปทันที

ถูกธนพัตผลักออกอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว น้ำหวานยืนได้มั่นคงด้วยสัญชาตญาณ รอจนยืนนิ่งแล้วเธอจึงรู้ว่ามีปัญหา โกรธจนแทบอยากจะตบหน้าตัวเองสักที

เห็นว่าเท้าของน้ำหวานไม่ได้รับบาดเจ็บ ความโกรธของธนพัตก็ไม่อาจสะกดกลั้นเอาไว้ได้แล้ว น้ำเสียงเย็นเยือกจนทำให้คนแข็งตายได้

“ก่อนหน้านี้ผมเคยเตือนคุณแล้ว ถ้าคุณกล้าเข้าใกล้ผมอีก ผมจะทำให้คุณอยู่ที่เมืองSต่อไปไม่ได้ ดูท่าคุณจะไม่ได้ใส่ใจในสิ่งที่ผมพูด หลังจากเสร็จสิ้นการท่องเที่ยวในครั้งนี้ เก็บกระเป๋าสัมภาระของตัวเองแล้วออกไปจากเมืองSซะ อย่าบีบให้ผมต้องใช้วิธีเด็ดขาด”

อะไรนะ! ได้ยินคำพูดของธนพัต น้ำหวานก็อึ้งไปชั่วขณะก่อน จากนั้นพอตั้งสติกลับมาได้ก็สติแตกเลย ตนเองกว่าจะมาตั้งหลักอย่างมั่นคงอยู่ที่เมืองSได้ไม่ใช่เรื่องง่าย หรือว่าจะต้องมาถูกไล่ออกไปแบบนี้เหรอ

รับไม่ได้กับความจริงเรื่องนี้เล็กน้อยไปชั่วขณะ น้ำหวานคิดไม่ถึงว่าธนพัตจะโหดร้ายกับตนเองแบบนี้จริงๆ ควบคุมน้ำตาตนเองไว้ไม่ได้ เธอร้องไห้เสียงดัง “ ไม่ว่าจะเป็นอายุ หน้าตา ฉันมีอะไรที่สู้สาริศาผู้หญิงหน้าแก่คนนั้นไม่ได้ เพื่อเธอแล้วคุณต้องโหดร้ายกับฉันขนาดนี้เลยเหรอ!”

สายตาที่มองน้ำหวานเต็มไปด้วยความเย็นชาและรังเกียจ ธนพัตพูดอย่างไร้อารมณืความรู้สึกว่า “คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมาเทียบกับสาริศา เพราะว่าแม้แต่เส้นผมเธอเส้นเดียวคุณก็เทียบไม่ได้”