หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 435

พูดประโยคนี้จบอย่างเย็นยะเยือก ธนพัตยกถังน้ำที่อยู่บนพื้นขึ้นมา กลับไปยังที่ตักน้ำตักน้ำมาใหม่อีกถัง จากนั้นก็หิ้วถังน้ำกลับไป ไม่หันกลับมามองน้ำหวานอีกเลย

“ฮือๆๆ……” เห็นธนพัตเดินไปโดยไม่สนใจตัวเองแบบนี้ น้ำหวานก็ทรุดตัวลงมานั่งกอดเข่าร้องไห้โฮออกมา

เขาถึงกับพูดว่าแม้แต่เส้นผมของผู้หญิงคนนั้นเส้นเดียวเธอก็เทียบไม่ได้ เธอไม่ยอม ไม่ยอมแพ้หรอก! อีกอย่าง หลังจากกลับไปแล้วเธอต้องไปจากเมืองSจริงๆเหรอ

นึกถึงคำพูดของธนพัตประโยคนั้น “อย่าบีบให้ผมต้องใช้วิธีเด็ดขาด” ในใจของน้ำหวานก็หวาดกลัวขึ้นมา ถ้าธนพัตคิดจะยื่นมือมาแทรกแซงจริง ถึงตอนนั้นอย่าว่าแต่เมืองSเลย เกรงว่าทั้งวงการสื่อสารมวลชนก็คงจะปิดกั้นเธอแน่

คิดเช่นนี้แล้ว น้ำหวานก็ยิ่งร้องไห้ด้วยความเสียใจ เธอก็แค่ต้องการไขว่คว้าหาสามีอย่างที่ใฝ่ฝันไว้เท่านั้น ทำไมต้องตกมาอยู่ในสภาพนี้ด้วยนะ

ธนพัตสีหน้าเย็นชา ไม่สนใจเสียงร้องไห้ที่ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆทางด้านหลัง เดินกลับไปยังที่ตั้งแคปม์ตามทางเดิน

มองเห็นธนพัตกลับมาแต่ไกล เพื่อนร่วมงานที่รออยู่ที่เดิมต่างก็พากันถอนหายใจอย่างโล่งอก ต่างพากันเดินเข้าไปถาม “คุณธนพัตครับ ทำไมไปตักน้ำกันนานจังเลยครับ แล้วน้ำหวานล่ะครับ”

“ใช่แล้วครับคุณธนพัต นานแล้วเห็นพวกคุณไม่กลับมาเสียที ทุกคนคิดว่าเกิดเรื่องอะไรกับพวกคุณ พากันออกไปตามหาพวกคุณแต่ก็หาไม่เจอ ทำเอาทุกคนตื่นตกใจกันแทบแย่จริงๆ”

……

ได้ยินว่าทุกคนเป็นห่วง ธนพัตก็รู้สึกผิดเล็กน้อย “ขอโทษด้วยนะครับ ทำน้ำหกกลางทาง ก็เลยเสียเวลานิดหน่อย ทำให้ทุกคนเป็นห่วง”

“พวกคุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” มองเห็นบอสใหญ่ของตนเองอธิบายเรื่องนี้อย่างรู้สึกผิด ทุกคนต่างก็ปลาบปลื้มเล็กน้อย โบกไม้โบกมือไม่หยุดพลางเอ่ยว่า “ใช่แล้ว คุณธนพัตครับ แล้วน้ำหวานล่ะครับ พวกคุณไม่ได้ออกไปด้วยกันเหรอครับ ทำไมเธอไม่ได้กลับมาพร้อมกับคุณ”

“เธอตามมาข้างหลัง คาดว่าอีกเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว” ได้ยินชื่อน้ำหวาน สีหน้าธนพัตเยือกเย็นลงทันที ได้แต่ตอบไปอย่างเรียบง่าย

เห็นว่าธนพัตมีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน ทุกคนต่างก็ไม่เข้าใจ หรือว่าระหว่างทั้งสองคนมีเรื่องบาดหมางกัน แต่ระหว่างพวกเขาสองคนจะมีเรื่องอะไรบาดหมางกันได้ นี่ไม่น่าจะเป็นไปได้

แม้ในใจทุกคนจะคิดเช่นนี้ แต่ด้วยสถานะความเป็นบอสใหญ่ของธนพัต ไม่มีใครกล้าถามว่าตกลงเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“บ.ก.ของพวกคุณล่ะ” มองสำรวจไปรอบๆ ไม่เห็นสาริศา ธนพัตจึงเอ่ยถาม

“หลังจากที่พวกคุณไปได้ไม่นาน เมย์ออกไปหาฟืน แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา ริศากลัวว่าผู้หญิงตัวคนเดียวจะเกิดเรื่องอะไรอันตราย ดังนั้นจึงออกไปตาหาเธอกับชญาภาสองคน” พี่แอนที่อยู่ข้างอธิบายให้ธนพัตฟัง

“เธอออกไปกับชญาภาสองคนเหรอครับ” ธนพัตสีหน้าวิตกกังวลเล็กน้อย

“อืม” พี่แอนพยักหน้าๆ “ริศากลัวว่าถ้าทุกคนไปแล้วจะเกิดอะไรอันตรายอีก ก็เลยให้ทุกคนรออยู่ที่เดิม ไปกับชญาภาแค่สองคนค่ะ”

ได้ยินคำบอกเล่าพวกนี้ ธนพัตก็กังวลเล็กน้อย กลัวว่าคนอื่นจะเป็นอันตราย แล้วตัวเธอเองไม่กลัวหรือไง เธอจะทำตัวให้ตนเองเป็นห่วงน้อยหน่อยได้มั้ยนะ

รออยู่ที่เดิมด้วยความกังวลประมาณสิบนาที เห็นว่าสาริศายังไม่กลับมา ธนพัตก็นั่งไม่ติดแล้ว กำลังคิดจะเรียกทุกคน แล้วออกไปตามหาเธอ กลับมองเห็นพี่แอนวิ่งไปทางหนึ่งด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้น

“เมย์ เธอไปไหนมา ทำไมเพิ่งกลับมาเอาตอนนี้” พี่แอนวิ่งมาข้างๆเมย์ รีบถามอย่างร้อนใจ ในความเป็นห่วงก็แฝงด้วยความตำหนิเล็กน้อย ทำให้เธอเป็นห่วงแทบแย่จริงๆ

“ตอนแรกฉันคิดจะไปเก็บฟืนใกล้ๆ แต่ไม่ระวังเลยหลงทาง จะกลับมาแต่ก็จำทางผิด ก็เลยยิ่งไปไกลยิ่งกว่าเดิม ใช้พลังงานมหาศาลกว่าจะกลับมาได้ค่ะ” เมย์เดินลากฟืนกลับมาพลาง อธิบายเหตุผลที่กลับมาช้ากับพี่แอนไปพลาง