หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 437

คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเขาที่หาตนเองจนพบ สาริศาซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก แต่หลังจากดีใจแล้ว เธอก็พบว่าเกิดความเจ็บปวดภายในใจตนเองอย่างประหลาด เขาไม่ใช่ว่าไปตักน้ำกับน้ำหวานแล้วไม่ยอมกลับมาเหรอ ตอนนี้มาตามหาเธอทำไม!

พอเห็นว่าสาริศาไม่ตอบคำถามตนเอง ธนพัตคิดว่าเธอได้รับอันตรายอะไร มือข้างหนึ่งเกาะขอบหลุมไว้ เขาโดดลงมาอย่างไม่ลังเล

เดินมาตรงหน้าสาริศาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความร้อนใจ ธนพัตพอเห็นว่าเท้าเธอบวมแดงอย่างมาก ก็รู้สึกสงสารอย่างที่สุด ธนพัตทรุดตัวลงมา เพื่อจะนวดให้เธอ แต่กลับไม่กล้าสัมผัส เพราะกลัวว่าจะไม่ระวังจนทำเธอเจ็บอีก “เจ็บมั้ย” เงยหน้าพลางถามสาริศา ธนพัตถามด้วยนัยน์ตาที่รักใคร่ทะนุถนอม หลังจากถามแล้วก็แอบด่าตัวเองในใจ บวมขนาดนี้ จะไม่เจ็บได้ยังไง

เห็นตัวสาริศาค่อยๆสั่นเทา ธนพัตก็รีบถอดเสื้อคลุมตนเองออกมาสวมให้เธอ “ขอโทษนะริศา ผมมาช้า ไม่เป็นไรนะ คุณไม่ต้องกลัว เดี๋ยวพวกเราก็จะออกไปได้แล้ว”

สัมผัสได้ถึงท่าทางและคำพูดที่อบอุ่นของธนพัต น้ำตาสาริศาก็เอ่อคลอเบ้า กัดริมฝีปากตัวเองแรงๆ สาริศาถามอย่างงอนเล็กน้อยว่า “คุณไม่ได้ไปตักน้ำกับน้ำหวานเหรอ มาหาฉันทำไม!”

ได้ยินน้ำเสียงที่เห็นได้ชัดว่าหึงหวงของสาริศา ธนพัตไม่รู้ว่าควรจะโกรธหรือขำดี

ลูบริมฝีปากสาริศาเบาๆ ไม่ให้เธอกัดตนเองตนบาดเจ็บ ธนพัตตอบอย่างอ่อนโยนว่า “ระหว่างผมกับเขาไม่มีอะไร คุณอย่าคิดมาก อีกอย่าง ที่ผมอยู่กับเขาไม่ใช่เพราะฝีมือคุณวางแผนหรอกเหรอ”

มองสาริศาอย่างตำหนิเล็กน้อย ธนพัตพูดต่อไปว่า “ริศา ผมไม่ชอบผู้หญิงที่ชื่อน้ำอะไรคนนั้น คนที่ผมชอบ คนที่ผมสนใจจริงๆมีแค่คุณคนเดียวตลอดมา ต่อไปอย่าเอาผมไปยกให้ผู้หญิงคนอื่นอีกได้มั้ย นานเข้า ผมเองก็เสียใจนะ”

ได้ยินธนพัตพูดแบบนี้ ในที่สุดน้ำตาสาริศาก็ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ในใจมีอารมณ์ซับซ้อนมากมาย น้อยใจ เสียใจ หวาดกลัว แล้วก็ความดีใจบางอย่างที่พูดไม่ออก

เอามือมาช่วยเช็ดน้ำตาสาริศา ธนพัตเอาเธอไปกอดไว้ในอ้อมกอดตัวเอง “ขอโทษ ขอโทษนะริศา ผมผิดเอง ผมไม่ได้มาช่วยคุณให้เร็วกว่านี้ คุณต้องตกใจกลัวมากแน่เลย”

อิงแอบอยู่ในอ้อมกอดของธนพัต สาริศาสะอึกสะอื้นอย่างหนัก เธอก็ไม่รู้ว่าน้ำตามากมายขนาดนี้มาจากที่ไหน เธอไม่ได้ร้องไห้แบบนี้มานานมากแล้ว

ตบไหล่สาริศาเบาๆ ในใจธนพัตเอาแต่โทษว่าเป็นความผิดตัวเอง ร้องไห้แบบนี้ เธอต้องตกใจกลัวมากแน่ ทำไมตัวเองถึงไม่มาช่วยเธอให้เร็วหน่อยนะ

“เอาละริศา อย่างร้องเลย พวกเราหาทางออกไปกันก่อนเถอะ เท้าคุณเจ็บต้องรีบไปจัดการให้เร็วที่สุด อีกอย่าง อุณหภูมิที่นี่ก็ต่ำขนาดนี้ คุณจะแข็งตายเอา” ดึงระยะห่างระหว่างพวกเขาเข้ามาใกล้ขึ้น ธนพัตช่วยสาริศาปาดน้ำตาพลาง พูดกับเธอไปพลาง

คิดไม่ถึงว่าตนเองจะร้องไห้หนักขนาดนี้ต่อหน้าธนพัต สาริศาเองก็รู้สึกอับอายไปชั่วขณะ ออกมาจากอ้อมกอดของธนพัต เธอปาดน้ำตาตัวเองพูดว่า“เท้าฉันได้รับบาดเจ็บ พวกเราตอนนี้จะออกไปยังไงกัน”

สะกดกลั้นความสงสารที่อยู่ในใจ ธนพัตเงยหน้าประเมินระยะห่างจาก้นหลุมถึงปากหลุม “คุณเหยียบไหล่ผมน่าจะขึ้นไปได้ รอให้คุณขึ้นไปได้แล้ว ตัวผมเองกระโดดขึ้นไปได้”

“อืม” สาริศาพยักหน้า ตอนนี้ก็ไม่มีวิธีอะไรอื่นแล้ว

“ขาคุณไหวมั้ย” เห็นเท้าสาริศาบวมแดง ธนพัตก็ถามอย่างลังเล ถ้าไม่ระวังทำเธอบาดเจ็บอีกจะทำอย่างไร

ได้ยินน้ำเสียงที่ห่วงใยอย่างไม่ปิดบังของธนพัต สาริศาก็รู้สึกว่าใบหน้าตัวเองร้อนผ่าวเล็กน้อย “น่าจะไม่เป็นไร ตอนนี้ก็ทำได้แค่นี้แล้วนี่”

“งั้นคุณทนเจ็บหน่อยนะ” ธนพัตพูดพลางลูบหัวสาริศา พูดจบก็คุกเขาลง “ค่อยๆขึ้นไปเหยียบบนไหล่ผม จำไว้ต้องระวังหน่อย”

“ฉันเดินเองได้ ไม่ต้องให้คุณอุ้ม” สาริศารีบเบี่ยงตัวหลบการกระทำของเขา

“ริศา” ธนพัตรู้สึกเสียใจเล็กน้อย สำหรับการหลบเลี่ยงของเธอ ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกจำยอม

“เท้าคุณบาดเจ็บมาก ตอนนี้ฟ้าก็ใกล้จะมืดแล้ว พวกเราต้องรีบกลับไปช่วยคุณทำแผลถึงจะถูก คุณเองก็เดินช้าๆแบบนี้ พวกเราต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะไปถึง รอจนฟ้ามืดแล้ว พวกเราสองคนอาจจะหลงทางอีกแล้วจะทำยังไง”

ได้ยินคำพูดของธนพัต สาริศาก็ไม่อาจโต้แย้งได้ ในเมื่อที่เขาพูดก็มีเหตุผล

เห็นสาริศาไม่ปฏิเสธ ธนพัตก็ก้าวมาอุ้มเธอขึ้นมา สาริศาเอามือโอบรัดคอเขาตามสัญชาตญาณ

หลังจากตระหนักรู้ถึงการกระทำของตนเองแล้ว สาริศาก็รีบเอามือตนเองออกมา แต่กลับถูกธนพัตห้ามไว้ “ก็จับไว้อย่างนี้แหละ ผมจะได้ไม่ต้องออกแรงมาก”

ได้ยินธนพัตพูดแบบนี้ สาริศาก็ไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร ในเมื่อคนที่กินแรงตอนนี้ก็คือเธอ ดังนั้นจึงได้แต่โอบคอเขาต่อไปด้วยใบหน้าแดงก่ำอย่างเขินอาย

มองสาริศาที่อยู่ในอ้อมกอดตนเอง ธนพัตก็พูดอย่างโทษตัวเองว่า “ริศา เรื่องที่เกิดในวันนี้ เป็นความผิดผมเอง ผมไม่ได้ปกป้องคุณให้ดี ผมรับรองว่า ต่อไปจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้กับคุณอีก ผมจะปกป้องคุณตลอดไป จะไม่ให้คุณได้รับอันตรายอีก”

สังเกตเห็นความลึกซึ้งในแววตาของธนพัต สาริศาสัมผัสได้ถึงหัวใจของตนเองที่เต้นระรัวขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุมได้ เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า ตนเองค่อยๆถูกครอบงำอย่างช้าๆ

ไม่ได้ จะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ เธอกลัวว่าตนเองจะหลงรักธนพัตอีกครั้งหนึ่ง