หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 438
สรุปบท บทที่ 438 ทำไมต้องมาตามง้อขอคืนดีกับฉัน: หวานเย็น กรุ่นใจ
อ่านสรุป บทที่ 438 ทำไมต้องมาตามง้อขอคืนดีกับฉัน จาก หวานเย็น กรุ่นใจ โดย ช็อคโกแลต
บทที่ บทที่ 438 ทำไมต้องมาตามง้อขอคืนดีกับฉัน คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายโรแมนซ์ หวานเย็น กรุ่นใจ ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย ช็อคโกแลต อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
รีบเบนสายตาตนเองออก สาริศาก้มหน้าไม่ให้ตนเองมองธนพัตอีก “พวกเรากลับไปกันก่อนเถอะ ทุกคนน่าจะเป็นห่วงแย่แล้ว”
เมื่อเห็นว่าสาริศายังคงหลบเลี่ยงความหวังดีของเขา ดวงตาของธนพัตก็ฉายความเจ็บปวด ต้องรอถึงเมื่อไหร่เธอจึงจะยอมรับตัวเองได้อีกครั้ง
เก็บความรู้สึกเสียใจเอาไว้ ธนพัตยิ้มกับสาริศาอย่างอ่อนโยนมาก “ได้ พวกเรากลับไปเดี๋ยวนี้เลย”
ระหว่างทางกลับ ทั้งสองคนต่างนิ่งเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรอีก ธนพัตเป็นห่วงอาการบาดเจ็บของสาริศา อยากจะพาเธอกลับไปให้เร็วที่สุด สาริศากลับรู้สึกเขินอาย
นึกถึงครั้งนี้ที่ธนพัตช่วยตัวเองไว้ สาริศาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปากขอบคุณ “ธนพัต ขอบคุณมากที่คุณช่วยฉันในครั้งนี้ ไม่อย่างนั้น ฉันก็ยังไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีคนมาเจอฉัน”
ก้มหน้ามองสาริศา ธนพัตพูดว่า “ไม่ต้องเกรงใจกับผมขนาดนั้น เมื่อกี้ผมก็บอกแล้ว ว่าเรื่องนี้เป็นความผิดผมเอง ผมไม่ได้ปกป้องคุณให้ดี”
“นี่จะโทษคุณได้ยังไง” สาริศาได้ยินเขาพูดแบบนี้ก็รีบพูดขึ้นว่า “เป็นเพราะฉันโง่เอง เชื่อคนที่ไม่ควรเชื่อ”
นึกถึงที่ชญาภาหัวเราะเยาะตนเองก่อนหน้านี้ สาริศาก็รู้สึกโกรธมาก ตนเองโง่เขลา รู้ดีอยู่แล้วว่าเธอไม่ชอบตัวเอง ก็ยังจะไปเชื่อคำพูดของเธอง่ายๆ
“หลังจากกลับไปแล้วก็ไล่ชญาภาออกเถอะ คนแบบนั้นเอาไว้ใกล้ตัวไม่ได้” ธนพัตพูดด้วยเสียงอ่อนโยน แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความเย็นชา
หลังจากกลับไปแล้ว เขาต้องให้ชรัณจัดการปัญหาของชญาภาสักหน่อยแล้ว รับรองว่าต่อไปเธอจะไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้สาริศา เรื่องอย่างในวันนี้ เกิดขึ้นครั้งเดียวก็พอแล้ว
“คุณรู้ว่าเธอหลอกฉันมาเหรอ” สาริศาถามอย่างตกใจเล็กน้อย
“ก่อนที่ผมจะมาเจอคุณผมได้เจอเธอก่อน เธอบอกว่าพวกคุณพลัดหลงกัน แต่ผมไม่เชื่อเธอ บีบถามจนเธอยอมรับว่าเธอหลอกคุณ แล้วก็บอกตำแหน่งที่คุณอยู่”
ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง สาริศาเข้าใจกระจ่างแจ้ง “งั้นตอนที่คุณมา เมย์กลับไปแล้วหรือยัง เธอได้รับบาดเจ็บอะไรหรือเปล่า”
คนคนนี้ ตัวเองเจ็บแบบนี้แล้ว ยังจะเป็นห่วงคนอื่นอีก!
คิดมาถึงตรงนี้ ธนพัตก็อดที่จะโมโหไม่ได้ แต่เขาก็ยังพูดด้วยความอดทนว่า “ไม่เป็นไร เธอปลอดภัยดี แค่ตอนกลับมาหลงทาง ก็เลยเสียเวลานิดหน่อย”
ได้ยินคำตอบของธนพัต สาริศาก็เบาใจแล้ว เมย์ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว
เห็นท่าทางสาริศาเหมือนยกภูเขาออกจากอกอย่างนั้น ธนพัตก็อดคิดไม่ได้ว่า บางครั้งเขาก็อยากจะให้เธอเห็นแก่ตัวบ้าง คิดถึงตัวเองหน่อย ไม่ต้องคิดถึงแต่คนอื่นตลอด จนละเลยตัวเองไป แต่ทันใดนั้นก็แกคิดขึ้นได้ว่า ตอนแรกที่เขาชอบเธอ ก็ไม่ใช่เพราะจิตใจที่แสนดีของเธอหรอกเหรอ
หัวเราะพลางส่ายหน้า ธนพัตรู้สึกว่าความขัดแย้งกันนี้ไม่มีเหตุผลเลย
เห็นท่าทางของธนพัตแบบนี้ สาริศาก็ถามอย่างสงสัยว่า “คุณหัวเราะอะไร!”
“ไม่มีอะไร” หลังจากตอบไปหนึ่งประโยค ธนพัตยิ่งไม่ได้พูดอะไรอีก เร่งฝีเท้าให้เร็วยิ่งขึ้น ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือรีบกลับไป พาสาริศาไปรักษาที่โรงพยาบาล
ไม่นานนัก ทั้งสองคนก็กลบัมาถึงที่ตั้งแคมป์
ทุกคนเห็นธนพัตอุ้มสาริศากลับมาแต่ไกล ต่างก็พากันถอนหายใจอย่างโล่งอก ในใจก็อดที่จะซุบซิบนินทาไม่ได้
ก่อนหน้านี้บ.ก.จับคู่ให้ธนพัตกับน้ำหวานไปตักน้ำด้วยกัน ตอนนี้ตนเองกลับถูกธนพัตอุ้มกลับมา ความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนช่างคลุมเครือไม่มีความชัดเจน ตกลงว่าบ.ก.ของพวกเราตอนนี้ยังชอบหรือไม่ชอบอดีตสามีคนนี้ของเธอกัน ทั้งสองจะกลับมาแต่งงานกันใหม่มั้ย
เห็นทุกคนไม่มีข้อโต้แย้งอะไร หลังจากธนพัตบอกลาทุกคนแล้ว ก็อุ้มสาริศาขึ้นรถกระเช้าจากไป
อุ้มสาริศาไปจนเจอคลินิกแห่งหนึ่ง เห็นตอนที่คุณหมอพันแผลให้เธอขมวดคิ้วแน่น ธนพัตยื่นมือตัวเองออกไป “ริศา ถ้าคุณเจ็บก็กัดมือผมไว้ แบบนี้เขาว่าจะช่วยให้เจ็บน้อยลง”
ปัดมือเขาออกอย่างขำๆ สาริศากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเล็กน้อย “ไม่ต้องหรอก ไม่ได้เจ็บถึงขั้นทนไม่ไหวขนาดนั้น”
แม้ปากจะพูดแบบนี้ แต่สำหรับการกระทำของธนพัต สาริศาซาบซึ้งใจมาก ถ้าไม่ได้สนใจเรื่องอื่น ผู้ชายคนนี้ดีกับเธอเหมือนเมื่อก่อนจริงๆ ยากที่จะหาข้อบกพร่องได้
หลังจากรอจนพันแผลเสร็จแล้ว ธนพัตก็ยังยืนกรานไม่ให้เสาริศาเดินเอง แต่ว่าสาริศาเองก็รู้สึกเกรงใจที่ให้เขาอุ้มตนเองอยู่อย่างนี้
ไม่สามารถตกลงกันได้ ทั้งสองคนยอมถอยคนละก้าว โดยให้ธนพัตแบกเธอกลับโรงแรม
เดินบนถนนที่เงียบสงบในต่างแดน รู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ออกมาจากหลังของธนพัต สาริศารู้สึกเพียงว่าหัวใจตัวเองยิ่งเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ภาพนี้ เป็นภาพที่เธอเคยจินตนาการเมื่อห้าปีก่อน
ห้าปีก่อนตอนที่พวกเขาวางแผนจะไปเที่ยวด้วยกัน เธอก็เคยจินตนาการว่าธนพัตให้ตนเองขี่หลังเดินไปบนถนนเล็กๆในต่างประเทศ ชื่นชมทิวทัศน์ที่ไม่เคยเห็นอย่างช้าๆ เหมือนกับคู่สามีภรรยาที่รักกันอย่างนั้น
“ธนพัต” สาริศาอดที่จะพูดไม่ได้ “ฉันถามอะไรคุณอย่างหนึ่งได้มั้ย”
“อะไรเหรอ” ธนพัตเดินพลางคอยสังเกตระวังเท้าของสาริศาไปพลาง กลัวว่าตนเองจะไม่ระวังไปโดนเธอเจ็บ
“ข้างกายคุณมีผู้หญิงตั้งมากมาย ทำไมคุณต้องง้อขอกลับมาคืนดีกับฉันด้วย” เอียงหน้ามองดวงตาของธนพัต สาริศาถามคำถามที่ตนเองสงสัยอยู่นานนี้ออกมาอย่างจริงจัง
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หวานเย็น กรุ่นใจ
สวย แต่ โง่ดักดาน แล้วไงคุณนางเอก...
ทำไมนางเอกต้องเป็นควายตลอด...