หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 439

ธนพัตหยุดฝีเท้าลง หันหน้าไปมองสาริศา ไม่ได้ปกปิดความรู้สึกในแววตาเลย “ริศา ผู้หญิงคนอื่นจะดีแค่ไหนก็ไม่ใช่คุณ คนที่ผมรักคือคุณคนที่มีเพียงหนึ่งเดียวไม่มีใครเหมือนบนโลกนี้ คนเดียวที่ทำให้ผมเฝ้าแต่คิดถึงไม่อาจจะลืมได้ คุณจะให้ผมไปหาคุณแบบคุณนี้ที่ไหน”

ได้ยินธนพัตสารภาพแบบนี้ ดวงตาสาริศาก็มีน้ำตารื้นขึ้นมา “ฉันอาจจะไม่ได้ดีแบบที่คุณพูดก็ได้ ห้าปีมานี้ ฉันเปลี่ยนไปมาก อาจจะไม่ใช่คนที่คุณรู้จักคนนั้น……”

“ในสายตาผมคุณดีที่สุด” ธนพัตตัดบทสาริศา “ริศา ผมรู้ดีว่าคนที่ผมรักเป็นคนแบบไหน คนที่ผมรักคือคุณ ไม่ว่าคุณจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน ไม่ว่าจะใช่สาริศาเมื่อห้าปีก่อนหรือไม่ ในสายตาผม คุณก็เป็นคนที่ผมรัก”

น้ำตาไหลมาจากหางตาลงมา สาริศามองดวงตาธนพัตอย่างจริงจัง ภายในใจหวั่นไหวเล็กน้อย คำพูดแบบนี้ คำสัญญาที่หวานแบบนี้ เขาสารภาพมันออกมาจากใจจริงหรือเปล่า

บนถนนที่ผู้คนเดินไปมา ทั้งสองกลับสัมผัสได้ถึงการมีตัวตนอยู่ของกันและกัน ราวกับจะสบตากันไปแบบนี้จนชั่วฟ้าดินสลาย

“ริศา ผมรักคุณ” ธนพัตเอ่ยปาก “ไม่ว่าจะอดีต ปัจจุบันหรืออนาคต ผมก็รักคุณ คนที่อยู่ในใจ ก็มีเพียงคุณคนเดียว”

มองเห็นความจริงจังและหนักแน่นในแววตาของธนพัต เพราะคำพูดนี้ของเขาทำให้เกิดคลื่นอะไรบางอย่างในใจของสาริศา ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงคำพูดที่ธีภพเคยบอกกับตนเองในอดีต “ไม่แน่ว่าเรื่องราวในตอนนั้นอาจจะมีเบื้องลึกเบื้องหลัง”

ทันทีที่ความคิดนี้ปรากฏขึ้น ก็หยั่งรากลึกลงในหัวใจสาริศาอย่างรวดเร็ว จู่ๆก็เกิดความหวังขึ้นมาในใจของเธอ เรื่องในตอนนั้น หรือว่าเธออาจจะเข้าใจธนพัตผิดไปจริงๆ

“ธนพัต” สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ใจสาริศาเต้นรัวราวกับกลองอย่างนั้น “ห้าปีก่อน คุณ……”

จู่ๆสาริศาก็พูดไม่ออก เธอกลัวว่าคำตอบที่ได้ยินกับสิ่งที่เธอคาดหวังในใจจะไม่เหมือนกัน ถ้าเป็นธนพัตจริง ระหว่างพวกเขาสองคนก็จะจบสิ้นกันตรงนี้เหรอ

“ผมทำไมเหรอ” มองสาริศาพลางถามอย่างจริงจัง ธนพัตเองก็ทำสีหน้าตนเองจริงจังเช่นกัน

ถามสิ เรื่องในตอนนั้นเธอต้องพูดกับเขาให้ชัดเจน รวบรวมความกล้าหาญ สาริศาเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเครือเล็กน้อยว่า “ตอนนั้นคุณให้ชรัณ……”

ขณะที่สาริศากำลังจะถามออกมานั้นเอง เสียงเรียกของโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา ขัดจังหวะเธอที่กำลังจะพูดออกมาพอดี

หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง สาริศาเห็นว่าเป็นเบอร์โทรศัพท์ของโรงพยาบาลที่กันยารักษาตัวอยู่โทรมา ด้วยประสบการณ์ที่ผ่านมาของเธอ ถ้าโรงพยาบาลโทรมามักจะเกิดเรื่องที่ไม่ค่อยจะดีนัก หรือว่าร่างกายของกันยาจะเกิดปัญหาอะไรขึ้นอีก

รับสายด้วยมือที่สั่นเทา เสียงร้อนใจของคุณหมอดังมา “ไม่ทราบว่าใช่คุณสาริศาลูกสาวคุณกันยาหรือเปล่าครับ”

“ใช่ค่ะ ฉันเอง แม่เป็นอะไรเหรอคะ” ได้ยินน้ำเสียงร้อนรนของคุณหมอ สาริศาก็เริ่มใจคอไม่ดีขึ้นมา

“อาการของคุณแม่คุณกำเริบอีกแล้วครับ ตอนนี้สภาพร่างกายเธอแย่มาก ต้องเข้ารับการผ่าตัดด่วน มิเช่นนั้นอาจจะทนไม่ไหว พวกคุณที่เป็นญาติก็ควรจะรีบมาที่โรงพยาบาลนะครับ”

อะไรนะคะ! อาการของกันยาจู่ๆทำไมกำเริบขึ้นมาอีกนะ สาริศาตื่นตระหนกไปชั่วขณะ “ค่ะคุณหมอ ฉันจะไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้! ขอให้คุณหมอรักษาแม่ให้ดีด้วยนะคะ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดไม่มีปัญหา ขอให้คุณหมอทำให้เธอหายดีให้ได้!”

“นี่เป็นหน้าของหมอย่างพวกเราอยู่แล้วครับ พวกเราต้องพยายามอย่างสุดความสามารถ หวังว่าคุณจะรีบมาที่โรงพยาบาล มิเช่นนั้นพวกเราไม่สามารถทำการผ่าตัดได้”

ธนพัตก็รีบมาที่โรงแรม ได้ยินคำพูดของสาริศา เขาก็รียหันไปปลอบเธอว่า “ริศา คุณลืมไปแล้วเหรอว่ายังมีผม เรื่องโรงพยาบาลผมจะโทรให้คนไปจัดการให้ คุณไม่ต้องกังวล”

ได้ยินที่ธนพัตพูด สาริศาก็สงบจิตใจลงได้บ้าง “ธนพัตขอบคุณมากนะคะ รบกวนคุณด้วย”

เอาสาริศาวางลงบนโซฟาของล็อบบี้โรงแรม ธนพัตกำชับเธอว่า “ตอนนี้ผมจะติดต่อชรัณให้เขาจองตั๋วเครื่องบิน คุณรอผมอยู่ตรงนี้ก่อน ผมจะขึ้นไปเอาพาสปอร์ตของเราสองคน เดี๋ยวผมลงมา”

“ค่ะ คุณรีบไปเถอะ” สาริศาแทบอยากจะบินกลับไปที่โรงพยาบาลตอนนี้เลย

ตบไหล่สาริศาเบาๆ ธนพัตก็รีบขึ้นลิฟต์ไปอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปไม่นาน ธนพัตก็ลงมา อุ้มสาริศาขึ้นมาเดินไปด้านนอก “ชรัณรอพวกเราอยู่ที่สนามบินแล้ว พวกเรารีบออกเดินทางเถอะ”

ระหว่างทางที่ขับรถไปสนามบิน สาริศาตกอยู่ในสภาวะหวาดวิตก แม้การที่กันยาปกป้องพชิราในอดีตจะทำให้เธอเสียใจมาก แต่อย่างไรเสียเธอก็เลี้ยงดูตนเองมานานหลายปี ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ เธอคงทนไม่ได้แน่

สัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวของคนข้างกาย ธนพัตยื่นมือมากุมมือของสาริศาเอาไว้แน่น “ริศา อย่ากลัว เชื่อผม มีผมอยู่ด้วย ทุกอย่างจะไม่มีปัญหา”

หันไปมองธนพัตด้วยความซาบซึ้ง สาริศารู้สึกว่าเขาในเวลานี้ทำให้ตนเองรู้สึกมีที่พึงและเชื่อมั่น เหมือนกับตอนนั้นที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน