หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 440
สรุปบท บทที่ 440 ความหึงหวงของออสติน: หวานเย็น กรุ่นใจ
ตอน บทที่ 440 ความหึงหวงของออสติน จาก หวานเย็น กรุ่นใจ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 440 ความหึงหวงของออสติน คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายโรแมนซ์ หวานเย็น กรุ่นใจ ที่เขียนโดย ช็อคโกแลต เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
จิตใจกระวนกระวายตลอดทางที่ไปสนามบิน นั่งเครื่องบินเที่ยวที่เร็วที่สุด ธนพัตกังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บที่เท้าของสาริศา อยากให้เธอพักบนเครื่องบิน โดยบอกว่าไม่ว่าเรื่องอะไรก็มีเขาอยู่นะ
แต่เมื่อนึกถึงกันยาที่ตอนนี้อยู่ในสภาวะวิกฤติ สาริศาจะพักผ่อนได้อย่างไร ภายใต้การรอคอยอย่างร้อนรนกระวนกระวายใจ ในที่สุดก็มาถึงสนามบิน
ลงจากเครื่องบินแล้ว สาริศาก็ไม่รีรอให้เสียเวลา รีบให้ธนพัตพาตนเองไปที่โรงพยาบาลทันที หลังจากมาที่ห้องพักผู้ป่วยของกันยา หัวใจที่ร้อนรนกระวนกระวายมาตลอดเวลาของสาริศาจึงได้สงบลงบ้าง
กันยาในตอนนี้สลบไปเพราะร่างกายที่อ่อนแอเกินไป มองดูกันยาที่ปกติก็ผอมเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกอยู่แล้วยิ่งผอมลงอีก ผิวหนังทั่วทั้งตัวสีเขียวคล้ำจนน่าตกใจ น้ำตาของสาริศาไหลออกมาอย่างไม่อาจกลั้นไว้ได้ ทำไมเธอถึงได้ป่วยจนเป็นแบบนี้
กลัวว่าเสียงร้องไห้ของตัวเองจะทำให้กันยาตื่น สาริศาเอามือปิดปากตัวเองแน่น เดินกะโผลกกะเผลกออกจากห้องผู้ป่วย ธนพัตเห็นอย่างนั้นก็รีบเข้าไปประคองเธอไว้
ออกจากประตูห้องผู้ป่วย สาริศาก็เก็บอารมณ์ตัวเองไว้ไม่อยู่ หันหน้าพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของธนพัตร้องไห้โฮออกมา
ตบหลังสาริศาเบาๆ ธนพัตพูดปลอบเธอด้วยเสียงอ่อนโยน “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรนะ ตอนนี้พวกเรากลับมาแล้ว เดี๋ยวคุณแม่คุณก็จะได้รับการผ่าตัดแล้ว ผมติดต่อคุณหมอที่ดีสุดในสาขามารักษาเธอแล้ว เธอต้องไม่เป็นไร อย่าร้องนะ”
สาริศาพยักหน้าอย่างแรงในอ้อมอกของธนพัต รู้สึกว่าธนพัตในเวลานี้เป็นที่พึ่งพิงทางจิตวิญญาณทุกอย่างของเธอ เธอจินตนาการไม่ออกเลยว่า ถ้าไม่มีเขาอยู่ ตนเองจะทำอย่างไรดี
สองมือกอดสาริศาแน่น ธนพัตรู้ดีว่า ยามที่ต้องผ่านความร้อนใจและความกังวลใจ เธอในตอนนี้ต้องการร้องไห้ออกมาเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ความรู้สึกของตนเอง มิเช่นนั้นเขาเกรงว่าเธอจะรับไม่ไหว
“ริศา” สาริศาที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของธนพัตจู่ๆก็ได้ยินเสียงใครบางคนเรียกชื่อตนเอง
สาริศารีบขยี้ตา เงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมกอดของธนพัต พบว่าออสตินกำลังยืนมองตัวเองด้วยสีหน้าแปลกใจอยู่ไม่ไกลในตอนนี้
ค่อยๆ ผละออกมาจากธนพัต คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอคนรู้จักที่นี่ สาริศารู้สึกอายเล็กน้อย “ออสติน แผลคุณเป็นยังไงบ้าง ยังไม่หายดีเหรอคะ”
“ดีขึ้นมากแล้วครับ คุณหมอแนะนำผมว่าให้สังเกตอาการอยู่ที่โรงพยาบาลสักระยะ” ออสตินตอบคำถามของสาริศา จากนั้นก็ถามด้วยน้ำเสียงร้อนใจและเป็นห่วงว่า “แล้วทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ ตกลงว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ”
ตอนแรกเขาออกมาจากห้องน้ำ ตอนที่เดินผ่านทางเดินระเบียง ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้จึงหันไปมอง พอหันไปกลับเห็นแผ่นหลังของผู้ชายที่คุ้นตามาก นี่ไม่ใช่ธนพัตเหรอ เขามาทำอะไรที่นี่!
อดไม่ได้ที่จะเดินเข้ามาดูใกล้ๆ ออสตินพบว่าคนที่กำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของธนพัตก็คือสาริศา
“แม่บุญธรรมของฉัน เธอเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว ตอนนี้อาการกำเริบ อยู่ในภาวะอันตรายมาก ฉัน……” พูดมาถึงตรงนี้ น้ำตาที่สาริศาพยายามกลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมา
ธนพัตยื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้เธออย่างสงสาร โอบไหล่ของเธอพูดปลอบเบาๆว่า “ไม่เป็นไร มีผมอยู่ ต้องไม่มีอะไรแน่ คุณหมอไม่ได้บอกแล้วเหรอ อีกเดี๋ยวก็จะผ่าตัดแล้ว โอกาสที่จะสำเร็จก็มีมาก ดังนั้นคุณอย่ากดดันตัวเอง อย่าร้องไห้นะ”
“อืม” สาริศาพยักหน้าพลางปาดน้ำตาตัวเองไปพลาง “คุณพูดถูก ต้องไม่มีอะไร ฉันจะคิดฟุ้งซ่านไปเองไม่ได้ ฉันยังต้องดูแลเธออีก ”
มองเห็นภาพตรงหน้า “ความผูกพันของสามีภรรยา” ออสตินกำหมัดตัวเองแน่น
ตนเองพักอยู่โรงพยาบาลระยะหนึ่ง ตกลงว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนตอนนี้ถึงได้ใกล้ชิดสนิทสนมกันขนาดนี้หรือว่าสาริศาคิดจะกลับไปเริ่มต้นใหม่กับธนพัตแล้ว
แม้ว่าไฟแห่งความอิจฉาริษยาในหัวใจของเขาจะลุกโชนอย่างรุนแรง แต่เมื่อเห็นดวงตาที่บวมแดงของสาริศาจากการร้องไห้ในขณะนั้น ออสตินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดใจ
ลูบศีรษะสาริศา ธนพัตยิ้มอย่างรักใคร่เอ็นดู “ยังจะเกรงใจกับผมอีกเหรอ”
เห็นภาพตรงหน้า ออสตินรู้สึกว่าตนเองเหมือนเป็นคนนอกอย่างนั้นเลย แทบจะไม่มีช่องให้แทรกได้ ในใจรู้สึกเศร้ามาก ตนเองยังจะมีโอกาสได้อยู่กับสาริศามั้ย
ไม่นานชรัณก็รับพชิรามา เห็นท่าทางเป็นห่วงเป็นใยของธนพัตที่มีต่อสาริศา พชิราก็เคียดแค้นมาก รู้สึกว่าไฟแห่งความอิจฉาริษยาใกล้จะแผดเผาตัวเองแล้ว
แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้เจอธนพัตอีก เธอต้องสร้างความทรงจำที่น่าประทับใจให้กับเขา จะได้รับการให้อภัยจากเขา นี่คือสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้
“ริศา แม่ฉันไม่ได้เป็นอะไรนะ ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง” แกล้งทำเป็นร้อนใจ พชิรารีบเข้ามาถามพลางดึงแขนสาริศา
สาริศาอยากจะสะบัดออกตามสัญชาตญาณ ผ่านเรื่องราวมามากมาย เธอจะไม่รู้ได้อย่างไร ที่พชิราทำท่าทางเป็นห่วงเป็นใยกันยา ก็เพราะอยากจะแสดงละครต่อหน้าธนพัตเท่านั้น
แต่คิดว่าอีกเดี๋ยวเธอก็จะบริจาคไขกระดูกให้กันยา สาริศาจึงพูดด้วยความอดทนว่า “สถานการณ์ของเธอตอนนี้วิกฤติมาก จำเป็นต้องผ่าตัดตอนนี้ คุณไปเตรียมตัวเถอะค่ะ”
“ได้ ฉันพร้อมเสมอ ขอแค่แม่อาการดีขึ้น” พชิราพูดพลางร้องไห้ “เธอเป็นญาติคนเดียวของฉันแล้ว ฉันจะไม่สนใจเธอได้ยังไง เธอห้ามเป็นอะไรเด็ดขาด”
พูดจบ พชิราก็หันไปมองธนพัต แต่ธนพัตกลับไม่ได้ชายตามองเธอเลย เวลานี้ความสนใจของเขาทั้งหมดอยู่ที่สาริศา
แม้ในใจจะไม่ยอมรับ แต่พชิราก็ได้แต่อดทนไว้ ตอนนี้ธนพัตไม่เชื่อใจเธอแล้ว เธอต้องช่วยกันยาก่อน เรียกความเชื่อใจของเขากลับมาใหม่จากนั้นค่อยวางแผนเรื่องอื่น
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หวานเย็น กรุ่นใจ
สวย แต่ โง่ดักดาน แล้วไงคุณนางเอก...
ทำไมนางเอกต้องเป็นควายตลอด...