หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 440

จิตใจกระวนกระวายตลอดทางที่ไปสนามบิน นั่งเครื่องบินเที่ยวที่เร็วที่สุด ธนพัตกังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บที่เท้าของสาริศา อยากให้เธอพักบนเครื่องบิน โดยบอกว่าไม่ว่าเรื่องอะไรก็มีเขาอยู่นะ

แต่เมื่อนึกถึงกันยาที่ตอนนี้อยู่ในสภาวะวิกฤติ สาริศาจะพักผ่อนได้อย่างไร ภายใต้การรอคอยอย่างร้อนรนกระวนกระวายใจ ในที่สุดก็มาถึงสนามบิน

ลงจากเครื่องบินแล้ว สาริศาก็ไม่รีรอให้เสียเวลา รีบให้ธนพัตพาตนเองไปที่โรงพยาบาลทันที หลังจากมาที่ห้องพักผู้ป่วยของกันยา หัวใจที่ร้อนรนกระวนกระวายมาตลอดเวลาของสาริศาจึงได้สงบลงบ้าง

กันยาในตอนนี้สลบไปเพราะร่างกายที่อ่อนแอเกินไป มองดูกันยาที่ปกติก็ผอมเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกอยู่แล้วยิ่งผอมลงอีก ผิวหนังทั่วทั้งตัวสีเขียวคล้ำจนน่าตกใจ น้ำตาของสาริศาไหลออกมาอย่างไม่อาจกลั้นไว้ได้ ทำไมเธอถึงได้ป่วยจนเป็นแบบนี้

กลัวว่าเสียงร้องไห้ของตัวเองจะทำให้กันยาตื่น สาริศาเอามือปิดปากตัวเองแน่น เดินกะโผลกกะเผลกออกจากห้องผู้ป่วย ธนพัตเห็นอย่างนั้นก็รีบเข้าไปประคองเธอไว้

ออกจากประตูห้องผู้ป่วย สาริศาก็เก็บอารมณ์ตัวเองไว้ไม่อยู่ หันหน้าพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของธนพัตร้องไห้โฮออกมา

ตบหลังสาริศาเบาๆ ธนพัตพูดปลอบเธอด้วยเสียงอ่อนโยน “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรนะ ตอนนี้พวกเรากลับมาแล้ว เดี๋ยวคุณแม่คุณก็จะได้รับการผ่าตัดแล้ว ผมติดต่อคุณหมอที่ดีสุดในสาขามารักษาเธอแล้ว เธอต้องไม่เป็นไร อย่าร้องนะ”

สาริศาพยักหน้าอย่างแรงในอ้อมอกของธนพัต รู้สึกว่าธนพัตในเวลานี้เป็นที่พึ่งพิงทางจิตวิญญาณทุกอย่างของเธอ เธอจินตนาการไม่ออกเลยว่า ถ้าไม่มีเขาอยู่ ตนเองจะทำอย่างไรดี

สองมือกอดสาริศาแน่น ธนพัตรู้ดีว่า ยามที่ต้องผ่านความร้อนใจและความกังวลใจ เธอในตอนนี้ต้องการร้องไห้ออกมาเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ความรู้สึกของตนเอง มิเช่นนั้นเขาเกรงว่าเธอจะรับไม่ไหว

“ริศา” สาริศาที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของธนพัตจู่ๆก็ได้ยินเสียงใครบางคนเรียกชื่อตนเอง

สาริศารีบขยี้ตา เงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมกอดของธนพัต พบว่าออสตินกำลังยืนมองตัวเองด้วยสีหน้าแปลกใจอยู่ไม่ไกลในตอนนี้

ค่อยๆ ผละออกมาจากธนพัต คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอคนรู้จักที่นี่ สาริศารู้สึกอายเล็กน้อย “ออสติน แผลคุณเป็นยังไงบ้าง ยังไม่หายดีเหรอคะ”

“ดีขึ้นมากแล้วครับ คุณหมอแนะนำผมว่าให้สังเกตอาการอยู่ที่โรงพยาบาลสักระยะ” ออสตินตอบคำถามของสาริศา จากนั้นก็ถามด้วยน้ำเสียงร้อนใจและเป็นห่วงว่า “แล้วทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ ตกลงว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ”

ตอนแรกเขาออกมาจากห้องน้ำ ตอนที่เดินผ่านทางเดินระเบียง ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้จึงหันไปมอง พอหันไปกลับเห็นแผ่นหลังของผู้ชายที่คุ้นตามาก นี่ไม่ใช่ธนพัตเหรอ เขามาทำอะไรที่นี่!

อดไม่ได้ที่จะเดินเข้ามาดูใกล้ๆ ออสตินพบว่าคนที่กำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของธนพัตก็คือสาริศา

“แม่บุญธรรมของฉัน เธอเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว ตอนนี้อาการกำเริบ อยู่ในภาวะอันตรายมาก ฉัน……” พูดมาถึงตรงนี้ น้ำตาที่สาริศาพยายามกลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมา

ธนพัตยื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้เธออย่างสงสาร โอบไหล่ของเธอพูดปลอบเบาๆว่า “ไม่เป็นไร มีผมอยู่ ต้องไม่มีอะไรแน่ คุณหมอไม่ได้บอกแล้วเหรอ อีกเดี๋ยวก็จะผ่าตัดแล้ว โอกาสที่จะสำเร็จก็มีมาก ดังนั้นคุณอย่ากดดันตัวเอง อย่าร้องไห้นะ”

“อืม” สาริศาพยักหน้าพลางปาดน้ำตาตัวเองไปพลาง “คุณพูดถูก ต้องไม่มีอะไร ฉันจะคิดฟุ้งซ่านไปเองไม่ได้ ฉันยังต้องดูแลเธออีก ”

มองเห็นภาพตรงหน้า “ความผูกพันของสามีภรรยา” ออสตินกำหมัดตัวเองแน่น

ตนเองพักอยู่โรงพยาบาลระยะหนึ่ง ตกลงว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนตอนนี้ถึงได้ใกล้ชิดสนิทสนมกันขนาดนี้หรือว่าสาริศาคิดจะกลับไปเริ่มต้นใหม่กับธนพัตแล้ว

แม้ว่าไฟแห่งความอิจฉาริษยาในหัวใจของเขาจะลุกโชนอย่างรุนแรง แต่เมื่อเห็นดวงตาที่บวมแดงของสาริศาจากการร้องไห้ในขณะนั้น ออสตินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดใจ