หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 441

ในเมื่อพชิรามาถึงแล้ว ธนพัตก็ให้ชรัณไปแจ้งให้คุณหมอรับทราบ และขอให้พวกเขาเตรียมการปลูกถ่ายไขกระดูก เพื่อรีบทำการผ่าตัดให้กันยาโดยเร็วที่สุด

ก่อนที่จะฉีดยาชา พชิราดึงมือสาริศาไปต่อหน้าธนพัต แล้วพูดอย่างน่าสงสารว่า “ริศา เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อนเป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรหลงเชื่อคำพูดของคุณบุรินทร์ ช่วยเขาหาคนมาลักพาตัวเธอไป ตอนนี้ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ เธอยกโทษให้ฉันสักครั้งได้ไหม”

พชิราพูดแล้วเหลือบมองไปทางธนพัต สาริศารู้ว่าพชิราไม่ได้พูดให้เธอฟัง แต่ธนพัตเหมือนจะไม่ได้ยินอะไรเลย และไม่ได้มองมาแม้แต่นิดเดียว

พอเห็นธนพัตไม่สนใจพชิราแบบนี้ สาริศาต้องยอมรับเลย ว่าในใจเธอรู้สึกดีใจเล็กน้อย ถ้า ธนพัตให้อภัยในสิ่งที่พชิราทำกับเธอในตอนนั้นจริงๆ เธอจะไม่มีวันยกโทษให้เขาอีก

สาริศาดึงมือกลับและหันไปมองพชิรา ก่อนจะพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ตอนนี้อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องในอดีตเลย สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการช่วยชีวิตแม่ของคุณ เรื่องอื่นค่อยมาคุยกันหลังการผ่าตัดเถอะ”

พชิรากำหมัดแน่น แต่สีหน้ายีงคงแสร้งทำเป็นวิตกกังวล “อืม ที่เธอพูดมาก็ถูก สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการช่วยชีวิตแม่ของฉัน แต่ริศา ก่อนที่จะทำการปลูกถ่ายไขกระดูก เธอยกโทษให้สิ่งที่ฉันเคยทำลงไปได้ไหม ไม่อย่างนั้น ฉันรู้สึกไม่สบายใจจริงๆ”

ถึงแม้จะพูดแบบนี้ แต่ในใจของพชิรากลับกำลังสาปแช่งสาริศาอยู่ นังผู้หญิงสารเลว! ที่เธอยอมช่วยคนไร้ประโยชน์อย่างกันยา ก็เพราะเธออยากให้ธนพัตยกโทษให้เธอจากเรื่องนี้ แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมให้ตนเองพูดถึงเรื่องนี้ แล้วเธอจะยอมเจ็บครั้งนี้เพื่ออะไร

ไม่ได้เด็ดขาด วันนี้เธอต้องให้สาริศายกโทษให้เธอต่อหน้าธนพัตให้ได้ มีแค่วิธีนี้ เธอถึงจะสามารถใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างเพื่อขอให้ธนพัตยกโทษให้เธอ และเธอจะได้กลับไปอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลกีรติเมธานนท์อีกครั้ง ฐานะนายหญิงแห่งตระกูลกีรติเมธานนท์ เธอไม่มีทางยอมให้สาริศาได้ไปง่ายๆ แน่นอน!

พอได้ยินคำพูดของพชิรา สาริศารู้สึกลำบากใจมาก ด้วยความรู้สึกของเธอ เธอไม่สามารถพูดว่าให้อภัยพชิราออกมาจากปากได้ แต่พชิรากำลังจะปลูกถ่ายไขกระดูกของเธอ ถ้าหากตนเองยังคงไม่ยอมเอ่ยปากพูด ก็ดูจะไร้น้ำใจมากเกินไป

ในขณะที่สาริศากำลังลำบากใจ สุดท้ายธนพัตก็พูดขึ้นมา “เรื่องนี้ไว้ค่อยคุยกันทีหลัง คุณควรให้ความร่วมมือกับคุณหมอในการปลูกถ่ายไขกระดูกก่อนจะดีกว่า”

หลังจากพูดจบธนพัตก็ส่งสายตาให้คุณหมอข้างๆ เข็นเตียงของพชิราเข้าไปในห้องผ่าตัด และพชิราก็ไม่ได้พูดอะไร หลังจากเหลือบมองธนพัตพร้อมทั้งน้ำตานองหน้า ก็ถูกคุณหมอพาเข้าห้องผ่าตัดไป

ช่างแตกต่างกันมาก สาริศาอดที่จะส่ายหน้าและยิ้มแหยออกมาไม่ได้ ทั้งที่เป็นคำพูดเดียวกัน แต่ตอนที่เธอพูดกับธนพัตพูดได้ผลแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

“เป็นอะไรหรือเปล่า?” พอเห็นสีหน้าที่แปลกไปของสาริศา ธนพัตจึงถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรค่ะ” สาริศาส่ายหน้า แต่ในใจกลับคิดว่า ครั้งนี้ที่พชิรายอมที่จะปลูกถ่ายไขกระดูกให้กับกันยา ยังไงก็ต้องขอบคุณธนพัต ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เธอคิดว่าไม่ว่ายังไงพชิราก็คงไม่ยอมทำแน่นอน?

เวลาผ่านไปไม่นาน พชิราก็ถูกผลักออกมาจากห้องผ่าตัด ส่วนทางฝั่งกันยาก็เริ่มทำการผ่าตัดต่อทันที

“ธะ ธนพัตคะ...” พชิราที่เพิ่งออกมาจากห้องผ่าตัดเรียกชื่อธนพัตอย่างอ่อนแรง และยื่นมือออกมาในขณะที่พูด เห็นได้ชัดว่าเธออยากให้ธนพัตจับมือเธอไว้

พอเห็นพชิราดูอ่อนแอจนแทบไม่มีแรง พยาบาลที่อยู่ข้างๆ เธอจึงดูแปลกใจเล็กน้อย ถึงแม้หลังจากการปลูกถ่ายไขกระดูกจะอ่อนแรงไปบ้าง แต่ก็ไม่ถึงขนาดที่แม้แต่พูดก็พูดไม่ออกแบบนี้

พอหันไปมองมือของพชิราที่ยื่นออกมาหาตนเอง แววตาของธนพัตเริ่มสับสน แต่เขาไม่สนใจท่าทางของเธอ แล้วหันไปพูดกับพยาบาลที่ยืนข้างๆ “ส่งเธอไปพักฟื้นที่ห้องพักคนไข้”