หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 442

รู้จักกับออสตินมาหลายปี พชิราไม่เคยโดนเขาดุแบบนี้มาก่อน ทำให้เธอชะงักงันไป พอเธอได้สติกลับมา จึงรู้สึกทั้งอับอายและโมโห

“ทำไมต้องดุฉันด้วย!” พชิราตะโกนใส่ออสติน ความหยิ่งในศักดิ์ศรีของเธอถูกลบหลู่

เธอคิดมาเสมอ ว่าออสตินเป็นคนที่แอบชอบเธอมาตลอด ดังนั้นอยู่ต่อหน้าออสติน เธอจึงมีท่าทางเหมือนราชินีที่เหนือกว่ามาตลอด พอเห็นเขาทำท่าทางไม่ดีต่อเธอในตอนนี้ พชิรายอมรับไม่ได้ไปชั่วขณะหนึ่ง

“เธอคิดว่าทำไมฉันถึงดุเธอ เธอรู้มั้ยว่าทำแบบนี้จะทำร้ายริศามากแค่ไหน เธอทำอย่างนี้กับผู้หญิงคนหนึ่งได้ยังไง!”

ถึงแม้เขาจะรู้ว่าพชิราพยายามทุกวิถีทางเพื่อจะกำจัดสาริศา แต่พอได้ยินคำพูดของพชิราเมื่อตะกี้ เขาก็ยังตกใจกับความโหดร้ายของผู้หญิงคนนี้คนนี้มาก หาคนไปข่มขืนสาริศา ทำไมเธอถึงได้ใจร้ายถึงขนาดนี้!

“ฉันทำแบบนี้กับเธอแล้วยังไง นี่เป็นความผิดของผู้หญิงคนนั้นคนเดียว ใครใช้ให้เธอมาแย่งธนพัตกับฉัน กล้าแย่งของของฉัน ก็ต้องได้ผลตอบแทนแบบนี้แหละ!”

พชิราไม่ได้รู้สึกผิดกับสิ่งที่เธอทำ แต่ท่าทางร้อนรนของออสตินทำให้เธอเริ่มสงสัยขึ้นมา เขารู้มาตลอดเรื่องที่ตนเองเกลียดสาริศา ก่อนหน้านี้เขายังรับปากว่าจะช่วยเธอจัดการสาริศาไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้เขาถึงมาโต้เถียงกับตนเองเพื่อเธอแบบนี้?

พอมองเข้าไปในดวงตาของออสตินอย่างสงสัย พชิราก็ถามด้วยน้ำเสียงไม่ดี “นายไม่ได้บอกว่านายจะช่วยฉันจัดการนังนั่นหรือไง ตอนนี้ยังช่วยพูดแทนเธอแบบนี้ หรือว่านายจะชอบนังผู้หญิงชั้นต่ำนั่นแล้ว?

“คุณพูดจาสุภาพหน่อยได้ไหม รักษาภาพลักษณ์ของคุณด้วย” ออสตินรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงแต่ชั่วร้าย แต่ยังหยาบคายไร้มารยาทมาก เขาคงสายตามีปัญหา ถึงได้ชอบผู้หญิงแบบนี้เข้าไปได้!

“ฉันไม่รักษาภาพลักษณ์ของตัวเองตอนไหนกัน!” พชิรายิ่งได้ยินยิ่งโมโหมากขึ้น “นายชอบนังผู้หญิงชั้นต่ำนั่นแล้วจริงๆ ใช่ไหม นังนั่นมีดีอะไร พวกคุณถึงได้ชอบเธอกันหมด!”

“สำหรับฉันแล้วริศาเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดในโลก ฉันชอบเธอแล้วมันยังไง” ออสตินโกรธจนเสียสติ ในเวลานี้ เขาไม่สามารถแสร้งเล่นบทบาท “สายลับ” ต่อหน้าเธอได้อีกต่อไป จึงยอมรับออกไปตรงๆ ต่อหน้าพชิราว่าเขารักสาริศา

“นาย นี่นาย…” พอได้ยินคำพูดของออสติน กลับเป็นพชิราไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ หลังจากผ่านไปนานก็คิดคำพูดโต้เถียงออกมาได้

“นายอย่าลืมจุดประสงค์ที่นายเข้าหาเธอในตอนแรก ฉันจะบอกนายไว้นะ ออสติน นายต้องช่วยฉันจัดการกับเธอ ถ้านายไม่ช่วยฉัน ฉันจะบอกนังสาริศาว่านายเข้าหาเธอเพราะมีเจตนาไม่ดีแอบแฝง ถ้านังสาริศารู้เรื่องพวกนี้ คุณคิดว่าเธอจะยังยอมเป็นเพื่อนกับนายอยู่หรือเปล่า”

“เหอะ!” ออสตินยิ้มเยาะเย้ย สมกับที่เป็นสไตล์ของพชิราจริงๆ จนถึงขนาดนี้แล้วเธอยังคิดจะข่มขู่เขาอีก แต่คราวนี้แผนการของเธอคงต้องผิดพลาดแล้ว

“ฉันสารภาพกับริศาเรื่องนี้แล้ว ถ้าคุณอยากจะพูดก็พูดได้เลย” ออสตินมองหน้าพชิราด้วยสายตาที่ชั่วร้าย

“ฉันขอเตือนไว้เลยนะพชิรา แผนการที่คุณคิดขึ้นมาเมื่อตะกี้ทางที่ดีอย่าคิดอีก คุณอย่าลืมว่าฉันทำงานอะไร ถ้าฉันรู้ว่าคุณทำอะไรที่ทำร้ายสาริศา ฉันรับรองว่าจะส่งคุณไปกินข้าวแดงสักหลายปี”

ทางด้านนี้ หลังจากการผ่าตัดของกันยาเสร็จสิ้นลง สาริศาก็คอยดูแลเธออยู่ในห้องพักคนไข้ตลอด ฤทธิ์ของยาชายังไม่หมดไป ดังนั้นกันยายังคงอยู่ในสภาพไม่ได้สติ

ถึงแม้คุณหมอจะบอกว่าการผ่าตัดประสบความสำเร็จความสำเร็จดี กันยาพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่สาริศาก็ยังกังวลมาก

ถ้าไม่เห็นกันยาฟื้นขึ้นมาด้วยตาของเธอเอง หัวใจของเธอเหมือนจะเคว้งคว้างอยู่กลางอากาศ และไม่สามารถสงบลงได้จริงๆ

เธอรีบกลับจากประเทศไทยโดยไม่รอช้าแม้แต่วินาทีเดียว อีกทั้งยืนรออยู่นอกห้องผ่าตัดอีกหลายชั่วโมง ในเวลานี้สาริศาเองก็เหนื่อยล้าจนแทบจะไม่ไหวแล้ว แต่เธอไม่กล้าหลับตาพักผ่อน คอยนั่งเฝ้าดูอาการของกันยาอยู่ตลอดเวลา เธอกลัวว่าอาการของกันยาจะทรุดลงกะทันหัน

ริมฝีปากของกันยาขยับขึ้นมากะทันหัน แต่สาริศาไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูด เพราะความกลัวว่าเธอจะไม่สบายตรงไหน สาริศาจึงลุกขึ้นมา แล้วเอาหูเอียงเข้าไปใกล้ๆ ริมฝีปากของกันยา และในที่สุดก็ได้ยินคำพูดที่ไม่ต่อเนื่องของเธอ

“เพชร พะ...เพชร ลูก... ลูกแม่ แม่คิดถึงลูกมากนะ... เพชร...”

หลังจากได้ยินคำพูดของกันยาชัดเจน สาริศาก็ค่อยๆ นั่งลงบนเก้าอี้ ดวงตาและหัวใจของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและเศร้าใจ

ตนเองทำเพื่อเธอเยอะถึงขนาดนี้ แต่สุดท้ายแล้ว ในใจเธอก็มีแต่พชิรา ลูกสาวของเธอเพียงคนเดียว แล้วตนเองล่ะ? ตลอดยี่สิบปีที่อยู่ด้วยกันมา กันยาเคยคิดว่าตนเองเป็นลูกสาวแท้ๆ ของเธอบ้างไหม?