หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 444

หลังจากออกจากห้องพักคนไข้ สาริศาก็เงยหน้าขึ้นและสูดหายใจเข้าลึกเพื่อพยายามกลั้นน้ำตาไว้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ตนเองควรจะชินกับมันได้แล้ว

พอเดินไปที่ห้องตรวจ สาริศาก็พบออสตินที่มุมทางเดิน

“ริศา คุณป้าอาการเป็นยังไงบ้าง?” พอเห็นสาริศาออสตินก็มีสีหน้ายิ้มแย้ม แต่หลังจากเห็นขอบตาของเธอแดงก่ำ สีหน้ายิ้มแย้มของเขาก็กลายเป็นปวดใจ

หลายวันมานี้ เธอคงจะเหนื่อยมากสินะ? แต่ตนเองกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย

“ฟื้นแล้วค่ะ ฉันกำลังจะไปเรียกคุณหมอไปดูอาการ ขอบคุณสำหรับความห่วงใยนะคะ” สาริศาตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “อาการบาดเจ็บของคุณเป็นยังไงบ้างคะ ทำไมผ่านไปตั้งหลายวันยังไม่หายอีก?”

พอคิดว่าที่ออสตินได้รับบาดเจ็บเพราะเธอ สาริศาก็รู้สึกผิดมาก นอกจากช่วงแรก หลังจากนั้นเธอก็ไม่เคยไปเยี่ยมเขาเลย

“ไม่เป็นไรครับ ดีขึ้นมากแล้ว” ออสตินยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ แต่ในใจรู้สึกดีใจมากที่สาริศาเป็นห่วงตนเอง “เดิมทีผมก็ตั้งใจจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว แต่คุณหมอบอกว่าอยู่ดูอาการอีกสองวันจะดีกว่า ผมก็เลยต้องอยู่ต่ออีกสองวันครับ”

“งั้นก็รอจนกว่าจะหายดีแล้วค่อยออกจากโรงพยาบาลดีกว่าค่ะ” ใบหน้าของสาริศาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง “ไม่อย่างนั้น ถ้าเกิดอาการแทรกซ้อนมันจะไม่ดี”

“อืม ครับ” ออสตินเห็นด้วยอย่างดีใจ แต่หลังจากนั้นเขาก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ สีหน้าของเขาก็เริ่มจริงจังขึ้นมาอีกครั้ง

“มีอะไรหรือเปล่าคะ?” พอเห็นสีหน้าของออสตินเปลี่ยนไป สาริศาจึงถามอย่างสงสัย

“ริศา ช่วงนี้คุณระวังตัวด้วยนะครับ” ออสตินเตือนสาริศาด้วยสีหน้าจริงจัง “เมื่อวานพชิราคิดจะให้ผมร่วมมือกับเธอทำร้ายคุณ ฉันโกรธมากจึงสารภาพออกไป ว่าจากนี้ไปผมจะไม่ช่วยเธออีก แต่ผมกลัวว่าถึงแม้จะไม่มีความช่วยเหลือจากผม เธอก็จะยังคิดจะทำร้ายคุณ คุณต้องระวังตัวให้ดี”

พอได้ยินคำพูดของออสติน ดวงตาของสาริศาก็เปร่งประกายลึกลับ พชิรายังไม่ยอมตายใจที่จะทำร้ายเธอสินะ!

“เข้าใจแล้วค่ะ ช่วงนี้ฉันจะระวังตัว ขอบคุณนะคะ” สาริศากล่าวขอบคุณออสตินด้วยสีหน้าจริงจัง “ถ้าอย่างนั้นฉันไปเรียกคุณหมอก่อน คุณเองก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ”

“ตกลง คุณไปเถอะ” ออสตินโบกมือให้สาริศา

หลังจากไปเรียกคุณหมอให้มาตรวจอาการของกันยาอย่างละเอียด หลังจากมั่นใจว่าอาการของเธอไม่มีอะไรร้ายแรง สาริศาก็วางใจลง

ในวันต่อมา สาริศาก็พักอยู่ในโรงพยาบาลเพื่อคอยดูแลกันยา ส่วนพชิราก็มาที่นี่หลายครั้งเช่นกัน แต่ทั้งสองคนต่างก็รู้ว่าเธอไม่ได้มาเพราะเธอเป็นห่วงสุขภาพของกันยา

ธนพัตกังวลว่าสาริศาจะอยู่คนเดียวในโรงพยาบาล ดังนั้น เขาจึงมาที่โรงพยาบาลเพื่อมาอยู่กับเธอทุกครั้งที่มีเวลาว่าง นี่เป็นเหตุผลหลักว่าทำไมพชิราถึงได้มาที่โรงพยาบาลในช่วงนี้

“ฉันกับธนพัตหย่ากันแล้ว เขาจะยอมเจอใคร ไม่ยอมเจอใครฉันไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งค่ะ!” เธอคอยดูแลกันยามาหลายวัน แต่กลับต้องมาถูกเธอตำหนิติเตียนแบบนี้ ความโกรธที่พยายามควบคุมก็ระเบิดออกมาทันที

“พชิรา ถ้าเธออยากไปหาธนพัตก็ไปหาเขาเอง ตอนนี้ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาแล้ว และฉันไม่มีสิทธิ์ในการตัดสินใจว่าเขาจะยกโทษให้เธอหรือไม่ด้วย”

หลังจากพูดกับพชิราอย่างเย็นชาจบ สาริศาก็หยิบโทรศัพท์มือถือแล้วเดินออกจากห้องพักคนไข้ไปทันที

หลังจากออกจากโรงพยาบาล สาริศาก็นั่งแท็กซี่ตรงกลับคฤหาสน์ตระกูลนิธิธราสกุลทันที หลายวันมานี้เธอเหนื่อยใจ และอ่อนล้ามามากแล้ว เธอต้องรีบกลับไปพักผ่อนให้เพียงพอ ไม่อย่างนั้น เธอจะกลัวจริงๆ ว่าอารมณ์ของเธอจะควบคุมไม่อยู่จนระเบิดออกมา

พอกลับถึงบ้าน สาริศาพบว่าชัชวาลยังไม่กลับจากการเดินทางไปทำธุระ ส่วนธีร์เองก็ยังไม่เลิกเรียน หลังจากทักทายป้าแม่บ้านแล้ว เธอก็รีบขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเองที่ชั้นบน ในเวลานี้นอกจากนอนหลับพักผ่อนแล้ว เธอไม่มีแรงจะคิดอะไรมากไปกว่านั้น

เธอไม่ได้นอนหลับสบายแบบนี้มาหลายวันแล้ว ครั้งนี้สาริศาหลับลึกมาก และไม่แม้แต่จะฝันอะไรเลย พอเธอลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ท้องฟ้าข้างนอกก็มืดสนิทไปแล้ว

สาริศาขยี้ตาของเธอ ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง แล้วได้กลิ่นหอมของโจ๊กที่โชยมาจากชั้นล่าง ซึ่งมันติดอยู่ที่ปลายจมูกของเธอ ทำให้ท้องของเธอเริ่มหิวจนร้องออกมา

หรือว่าพี่วาลจะกลับมาแล้ว? พอคิดได้แบบนี้ สาริศาก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและลงบันไดไป แต่กลับต้องแปลกใจที่คนที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัวไม่ใช่ชัชวาล แต่เป็นธีร์ ลูกชายสุดที่รักของเธอ