หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 446

ถึงแม้เธอจะทะเลาะกับกันยาเมื่อวันก่อน แต่วันต่อมาสาริศายังคงไปรับเธอออกจากโรงพยาบาล เธอยังคงไม่สามารถไม่สนใจแม่บุญธรรมของเธอได้

พอมาถึงห้องพักผู้ป่วยของกันยา สาริศาก็พบว่าพชิราอยู่ที่นั่นด้วยจริงๆ เธอหยุดฝีเท้าของตัวเอง ความคิดแรกที่เข้ามาในหัวของเธอคืออยากหันหลังกลับแล้วเดินจากไปทันที แต่กันยาเห็นเธอซะก่อน ถ้าเธอเดินจากไปจริงๆ คงจะดูไม่ดี

“ริศา เธอมาแล้วเหรอ!” พชิราแสร้งทำเป็นแปลกใจตอนที่เห็นสาริศายืนอยู่ที่ประตู “ฉันคิดว่าวันนี้เธอจะไม่มาแล้ว”

พชิราบังคับล้อรถเข็นให้เลื่อนไปด้านข้างของสาริศา แล้วควงแขนก่อนจะพูดอย่างอ่อนหวาน “ริศา เรื่องเมื่อวานเป็นความผิดของฉันเอง ขอโทษด้วย ฉันขอโทษจริงๆ เธอพูดถูก เธอกับธนพัตหย่ากันแล้ว ให้เธอไปหาเขาเพราะเรื่องของฉันคงทำให้เธอรู้สึกลำบากใจ จากนี้ไปฉันจะไม่ขอร้องเรื่องที่ไม่สมควรกับเธออีก เมื่อวานเธอถือซะว่าฉันงี่เง่า ยกโทษให้ฉันได้ไหม”

เธอไม่มีอารมณ์ที่จะแสดงละครกับพชิรา สาริศาดึงแขนของเธอออก แล้วทำเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของพชิรา เธอเดินตรงไปหากันยา แล้วพูดว่า “ฉันจะไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลก่อน คุณเก็บข้าวให้เรียบร้อย ฉันกลับมาจะขนไปไว้ที่รถเอง”

พอเห็นสาริศาเมินตนเอง พชิราก็กำหมัดแน่น ใบหน้าของเธอดุร้าย แต่หลังจากนั้นสักพัก เธอก็ทำสีหน้าน่าสงสารออกมา

พชิราเคลื่อนตัวมาหยุดลงตรงหน้าสาริศา แล้วทำสีหน้าเศร้าใจ “ริศา ฉันรู้ดีว่าฉันทำผิดไปจริงๆ ยกโทษให้ฉันเถอะนะ ฉันจะพยายามชดเชยความผิดพลาดของฉันอย่างดีที่สุด ให้โอกาสฉันได้แก้ตัวได้ไหม”

พอเห็นพชิราแสร้งทำเป็นอ่อนแอ หัวใจของสาริศาก็ลุกเป็นไฟ ในตอนนี้ เธออยากจะตะโกนใส่หน้าพชิรา ให้เธอหยุดแสดงละครสักที!

แต่ต่อหน้ากันยา เธอคิดว่ามันไม่เหมาะสม พอคิดถึงการให้ความสำคัญที่อีกฝ่ายมีให้กับพชิรา ถ้าเธอตะโกนต่อว่าพชิราไปตรงๆ อีกฝ่ายจะต้องตำหนิตนเองแน่นอน

เธอสูดหายใจเข้าลึกอยู่สองครั้ง สาริศาพยายามระงับความโกรธในใจของเธอลงไป และทำเป็นเมินเฉยพชิราต่อ เธอหันไปพูดกับกันยาว่า “ถ้าอย่างนั้นพวกคุณเก็บของอยู่ที่นี่กันก่อน ฉันจะไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล”

“ริศา…” พอเห็นว่าสาริศาไม่ตอบคำถามของเธอเลย พชิราก็ยิ่งรู้สึกเกลียดชัง แต่ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความน้อยใจ อยากจะไปขวางทางสาริศาไว้

พอเห็นว่าพชิรายังคงพยายามเข้าใกล้เธอ สาริศาก็เดินเลี่ยงเธอไป แล้วเดินไปที่ประตู

“สาริศา หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” พอเห็นลูกสาวของตนเองถูกเมินเฉย กันยาก็เริ่มโกรธขึ้นมาทันที “หนูเพชรสำนึกผิดแล้วจริงๆ ลูกจะให้โอกาสเพชรสักครั้งไม่ได้หรือไง วันนี้เธออุตส่าห์ขอโทษอย่างจริงใจขนาดนี้ ลูกจะมาทำท่าทางแบบนี้ไม่ได้!”

สาริศาหยุดเดิน พอได้ยินเสียงต่อว่าจากด้านหลัง ดวงตาของสาริศาก็แดงก่ำ เธอไม่ได้มองกลับไป สาริศาพยายามสุดความสามารถที่จะให้เสียงของเธอเรียบนิ่ง “แล้วคุณต้องการให้ฉันทำยังไง”

“ในตอนนั้นหนูเพชรไม่ได้ตั้งใจ อีกอย่างลูกเองก็ไม่ได้เป็นอะไรไม่ใช่หรือไง?” กันยาไม่ได้สังเกตเห็นอารมณ์ที่ผิดปกติไปของสาริศา จึงตำหนิต่อ

“ตลอดหลายวันนี้ เธอไม่เพียงแต่บริจาคไขกระดูกเพื่อช่วยชีวิตแม่เท่านั้น แต่เธอยังคอยอยู่ดูแลแม่ที่นี่มาตลอด แม่มองออกว่าเธอรู้สึกผิดแล้วจริงๆ ถึงแม้เรื่องที่เธอขอให้ลูกไปหา คุณธนพัตเมื่อวานมันจะทำให้ลูกลำบากใจ แต่วันนี้หนูเพชรก็ขอโทษลูกแล้ว ลูกจะทำเป็นว่าไม่เห็นเธอแบบนี้ได้ยังไงกัน!”

น้ำตาของสาริศาไหลลงมาเงียบ ๆ ในเวลานี้หัวใจของสาริศาเต็มไปด้วยความน้อยอกน้อยใจ เธอก็ไม่ได้เป็นอะไรไม่ใช่หรือไงอย่างนั้นเหรอ? เธอถึงกับพูดว่าในตอนนั้นตนเองไม่ได้เป็นอะไร!

ในตอนนั้น พชิราทำให้เธอต้องหนีออกนอกประเทศอย่างทุลักทุเล ทำให้ชีวิตแต่งงานของเธอต้องพังทลาย และทำให้ลูกชายของเธอไม่มีพ่ออยู่เคียงข้างตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ในสายตาของกันยา แม่ที่ครั้งหนึ่งเธอเคยเคารพนับถือ กลับกลายเป็นว่าเธอไม่ได้เป็นอะไร?