หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 448

“ออสติน คุณมาที่นี่ได้ยังไง” สาริศาถามด้วยความแปลกใจ เขารู้ที่อยู่ของกันยาได้ยังไง ทั้งที่เธอไม่เคยบอกเขา

“ออสติน นายมาถึงแล้วเหรอ!” พอสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวตรงประตู พชิราก็ขยับเก้าอี้รถเข็นออกมา และพอเห็นว่าเป็นออสติน ดวงตาของเธอก็เปร่งประกายดีใจออกมา

“ริศา ฉันเรียกออสตินมาเองแหละ เดิมทีฉันตั้งใจจะชวนเขามาทานอาหารเย็นด้วยกัน แต่เขาโชคร้ายเอง คิดไม่ถึงว่าเขาจะมาสายขนาดนี้” พชิราพูดแล้วมองไปทางออสติน “นายโชคไม่ดีเอาซะเลย พวกเราเพิ่งกินข้าวเสร็จ บอกให้นายมาเร็วๆ ไม่ใช่เหรอ?”

พอเห็นท่าทีทำตัวสนิทสนมของพชิรา ดวงตาของออสตินก็เคร่งขรึม จ้องหน้าเธอโดยไม่พูดอะไร

หลังจากมองหน้าพชิราสักพัก ออสตินก็หันมามองหน้าสาริศาด้วยสีหน้าเป็นห่วง ก่อนจะมองสำรวจเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า กลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ

“เกิดอะไรขึ้นออสติน ทำไมนายถึงมองฉันแบบนี้” สาริศาเอ่ยถามอย่างงุนงง

“ไม่มีอะไรครับ” พอเห็นว่าสาริศาไม่มีอะไรผิดปกติ ออสตินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “คุณกินข้าวเสร็จหรือยัง ให้ผมไปส่งคุณไหม”

พอคิดถึงการนัดหมายที่มีกับธนพัต สาริศาก็โบกมือปฏิเสธแล้วพูดว่า “ไม่ต้องค่ะ ฉันกลับเองได้ คุณเข้ามาดื่มชาสักแก้วไหมคะ”

“ริศา ให้ออสตินไปส่งเธอเถอะ” ก่อนที่ออสตินจะพูดอะไร พชิราก็พูดขึ้นมาก่อน “เธอเป็นผู้หญิงกลับคนเดียวมันไม่ปลอดภัย ระหว่างทางถ้าเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นมันจะไม่ดี”

พชอราพูดก่อนจะเลื่อนรถเข็นกลับไปหยิบกระเป๋าของสาริศาที่ห้องนั่งเล่น แล้วกลับไปที่ประตูก่อนจะยื่นให้เธอ “ริศา เธอวางใจได้ คุณน้ามีฉันดูแลอยู่ทั้งคน รีบกลับไปกับออสตินเถอะ”

พอเห็นพชิราดูกระตือรือร้นที่จะให้ออสตินไปส่ง สาริศาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แค่คิดว่าเธอยังคงพยายามจับคู่ตัวเองกับออสตินไม่เปลี่ยน

ไม่อยากจะพูดอะไรกับพชิรามาก อีกทั้งสาริศาก็อยากจะจากไปอยู่แล้ว ดังนั้นเธอจึงหยิบกระเป๋าในมือของพชิรา แล้วหันไปพูดกับออสตินว่า “คุณรอฉันก่อนนะคะ เดี๋ยวเราออกไปพร้อมกันเลย”

พอเห็นออสตินพยักหน้าตกลง สาริศาก็เดินกลับไปที่ห้องครัวเพื่อบอกลากับกันยา นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเธอจะได้เจอกันแล้ว

“แม่คะ” เธอหยุดยืนอยู่ประตูห้องครัว แล้วมองกันยาที่กำลังล้างจานอยู่ สาริศาลังเลอยู่นาน และสุดท้ายก็เรียกชื่อที่ไม่เคยเรียกมานานออกมา “มีเพื่อนมารับฉันแล้ว ฉันจะกลับเลยนะคะ”

พอได้ยินแบบนี้ กันยาก็หันกลับมาแล้วเช็ดมือบนผ้ากันเปื้อน เธอเดินไปตรงหน้าสาริศา ใบหน้าของเธอดูกังวลแปลกๆ และเหมือนอยากจะพูดอะไรกับตนเอง

“มีอะไรหรือเปล่าคะ?” พอเห็นสีหน้าของกันยา สาริศาก็นึกถึงสายตาของออสตินที่มองเธอเมื่อตะกี้ แล้วอดที่จะสงสัยไม่ได้ ทำไมวันนี้ทุกคนมองเธอแปลกๆ แต่กลับไม่พูดอะไร

“ไม่มีอะไรจ้ะ” กันยาอ้าปาก แต่สุดท้ายเธอก็หลุดออกมาแค่คำนี้ แล้วบอกกับเธอว่า “เดินทางกลับบ้านดีๆ”

สัญชาตญาณของสาริศาบอกว่ากันยามีบางอย่างปิดบังเธออยู่ แต่ในเมื่อเธอไม่อยากจะพูด เธอก็ไม่คิดที่จะถามออกไป “งั้นช่วงนี้ก็ดูแลตัวเองดีๆ นะคะ ฉัน... ไปก่อนนะคะ”

พอพูดคำนี้ เสียงของสาริศาก็เริ่มสั่นเครือ เริ่มควบคุมความรู้สึกในใจของเธอไม่ได้ เธอก้าวไปข้างหน้าและกอดกันยาไว้แน่น

ลาก่อนค่ะ แม่

ทางด้านนี้หลังจากเห็นสาริศาเดินเข้าไปในห้องครัว พชิราก็แสดงรอยยิ้มที่มีความหมายแอบแฝงให้กับออสตินที่ยืนอยู่ที่ประตู

“มันไม่สำคัญว่าจุดประสงค์ของเธอคืออะไร ขอแค่คุณไม่เป็นอะไรก็พอแล้ว” พอได้ยินว่าสาริศาไม่เป็นไร ในใจของ ออสตินก็สบายใจมากขึ้น

สาริศามองไปที่ออสตินอย่างขอบคุณ สาริศารู้สึกผิดต่อเขาเล็กน้อย เขาเป็นห่วงเธอจริงๆ แต่เธอคงจะตอบกลับความรู้สึกของเขาไม่ได้

“ออสติน ขอบคุณนะคะ” สาริศาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ขอบคุณที่ห่วงใยฉันแบบนี้ แต่ว่าฉัน…”

“อย่างน้อยเรายังเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอครับ” พอรู้ว่าสาริศาต้องการจะพูดอะไร ออสตินก็รีบพูดขัดขึ้นมา ก่อนจะเหลือบมองเธอ แล้วเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม “ริศา คุณคงไม่ใช่ไม่อยากเป็นแม้แต่เพื่อนกับผมหรอกใช่ไหม”

“ไม่ใช่นะคะ!” สาริศารีบปฏิเสธออกมา “ฉันโชคดีมากที่มีเพื่อนแบบคุณ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันเข้าใจทุกอย่างดี” รอยยิ้มอันขมขื่นปรากฏบนใบหน้าของออสติน เธอไม่ชอบเขา เรื่องนี้เขารู้ดี

สาริศาหันหน้าไปอีกทางอย่างทำตัวไม่ถูก ในเวลานี้เธอไม่รู้จะพูดอะไรดี บรรยากาศระหว่างทั้งสองจึงนิ่งเงียบไป

หลังจากนั้นไม่นาน สาริศาก็รู้สึกเริ่มร้อนขึ้นมา และเธอก็รู้สึกคอแห้ง ในตอนแรกเธอไม่ได้คิดอะไรมาก แค่คิดว่าเป็นเพราะอุณหภูมิในรถสูงไป ถึงเป็นแบบนี้

แต่พอเวลาผ่านไป เธอเริ่มรู้สึกว่าร่างกายของเธอร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนมีไฟกำลังลุกไหม้อยู่ในร่างกาย

สาริศาเริ่มดึงคอเสื้อของตัวเอง ก่อนจะขมวดคิ้วแน่น นี่มันเกิดอะไรขึ้น? หรือว่าสองวันนี้จะเหนื่อยเกินไป ก็เลยไม่สบายเป็นไข้ขึ้นมา?