หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 449

อีกด้านหนึ่ง ที่บ้านของกันยา พอเห็นสาริศากลับไปแล้ว พชิราก็ไม่มีความอดทนที่จะอยู่ที่นี่ต่ออีก

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาแม่บ้านที่บ้าน ให้มารับเธอกลับทันที

พอได้ยินว่าพชิรากำลังจะกลับแล้ว กันยาก็รู้สึกไม่อยากให้กลับ “หนูเพชร ร่างกายของหนูไม่ค่อยแข็งแรง หนูน่าจะอยู่ที่นี่กับน้าสักช่วง หนูอยู่คนเดียวน้าเป็นห่วงจริงๆ”

ในเมื่อสาริศากับธนพัตไม่ได้อยู่ที่นี่ พชิราก็ขี้เกียจที่จะแสร้งทำเป็นสนิทสนมกับกันยาอีก เธอตอบอย่างอารมณ์เสีย “ฉันดูแลตัวเองได้ คุณไม่จำเป็นต้องทำมาเป็นห่วง”

“หนูเพชร นี่หนู…” กันยารู้สึกตกใจเล็กน้อยพอได้ยินพชิราพูดกับตัวเองแบบนี้ ก่อนหน้านี้เธอเรียกตนเองว่าคุณน้ากันยาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่ตอนนี้กลับทำท่าทีแบบนี้กับตนเอง?

“ฉันทำไม?” พอเห็นสีหน้าตกใจของกันยา พชิราก็ยกยิ้มที่ดูถูก เธอนึกว่าตนเองคิดว่าเธอเป็นแม่จริงๆ อย่างนั้นเหรอ? จะยกย่องตัวเองเกินไปหรือเปล่า อยากเป็นแม่ของพชิราคนนี้ เธอคู่ควรหรือไง!

“เอาล่ะ ฉันยังมีธุระต้องทำ ไปก่อนล่ะ” เธอไม่อยากเจอผู้หญิงที่รังเกียจคนนี้อีก พชิราทิ้งคำพูดที่เย็นชาไว้ แล้วหันกลับเตรียมจะจากไป

กันยารีบเดินไปขวางหน้าพชิราไว้ ก่อนจะเอื้อมมือไปขวาง แล้วทำท่าทางเหมือนอยากจะถามอะไรบางอย่าง แต่เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นถามยังไง สีหน้าของเธอดูลำบากใจมาก

“มีอะไร?” พชิรามองเธอด้วยสีหน้ารำคาญใจ ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงเรื่องมากขนาดนี้?

“หนูเพชร หนู... เมื่อตะกี้หนูทำอะไรกับริศา?” หลังจากลังเลอยู่สักพัก กันยาก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา

ก่อนหน้านี้ที่โต๊ะอาหารค่ำเธอมองหน้าพชิราอยู่ตลอด แต่ตอนที่สาริศากำลังคีบเนื้อตุ๋นขึ้นมาทาน เธอเห็นดวงตาของพชิราเปร่งประกายและเผยรอยยิ้มแห่งชัยชนะออกมาอย่างชัดเจน ท่าทางของเธอดูตื่นเต้นดีใจมาก

แต่ว่าริศากินแค่เนื้อตุ๋นท่านั้น เธอจะตื่นเต้นทำไมกัน? มันต้องมีอะไรที่ตนเองไม่รู้แน่ๆ

พอนึกถึงตอนที่พชิราเอ่ยปากขอช่วยทำอาหาร กันยาก็เริ่มมีลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่างขึ้นมา เธอได้แต่หวังว่าเรื่องราวจะไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดไว้

พอได้ยินคำถามของกันยา พชิราก็เหมือนจะตกใจเล็กน้อย เธอคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะละเอียดถึงขนาดนี้ เธอคิดว่าเธอแอบทำได้แนบเนียนที่สุดแล้ว แต่อีกฝ่ายก็ยังสังเกตเห็นจนได้

พชิราพูดด้วยสีหน้าเรียบสงบ “คุณกำลังพูดเรื่องอะไร เมื่อตะกี้ทุกคนก็ทานอาหารร่วมกัน ฉันจะทำอะไรกับเธอได้ยังไง”

“แล้วทำไมหนูถึงมองริศาด้วยสายตาแบบนั้นตอนที่ริศากำลังทานเนื้อตุ๋น?” กันยารีบเดินไปที่รถเข็นของพชิรา แล้วนั่งลง “หนูเพชร บอกความจริงกับน้า หนูวางยาอะไรลงไปในเนื้อตุ๋นที่ริศาทานใช่ไหม หนูคิดจะทำอะไรริศากันแน่?”

กันยาเพิ่งผ่านการผ่าตัดมา ร่างกายยังอ่อนแอมาก จึงทนต่อแรงผลักของพชิราไม่ได้ ทำให้เธอทรุดลงไปนอนอยู่บนพื้นและไม่สามารถลุกขึ้นได้ เธอจึงทำได้เพียงมองดูพชิราจากไป

“บาปกรรมจริงๆ สวรรค์ ทุกอย่างเป็นความผิดของฉันคนเดียว ทำไมถึงต้องให้เด็กทั้งสองคนแบกรับเรื่องทั้งหมดนี้ ทำไมถึงไม่มาลงโทษฉันคนเดียว” กันยามองตามแผ่นหลังของพชิราออกไป แล้วร้องไห้ออกมาในขณะที่ยังนอนอยู่บนพื้น

ริศา! จริงด้วย ยังมีเรื่องของริศา! กันยารีบหยุดร้องไห้ พอนึกถึงสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ได้ เธอรีบคลานไปหาโทรศัพท์

ไม่รู้ว่าหนูเพชรวางยาอะไรลงไป ตอนนี้จะเกิดอะไรกับริศาบ้างหรือเปล่า? เป็นความผิดของเธอทั้งหมด เป็นความผิดของเธอคนเดียว ก่อนที่ริศาจะจากไปเธอน่าจะบอกริศาก่อน

หลังจากค้นหาหมายเลขโทรศัพท์ของสาริศาเจอ เธอก็รีบโทรหาทันที กันยารอให้เธอรับสายอย่างใจจดใจจ่อ เด็กคนนี้ควรจะมีชีวิตที่สุขสบาย แต่กลับถูกเธอขโมยมาและสับเปลี่ยนกับลูกของเธอ ต้องลำบากมาตั้งแต่เด็ก ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับริศา เธอคงจะรู้สึกผิดกับเด็กคนนี้มากขึ้นไปอีก

“รีบรับโทรศัพท์เร็วเข้า ริศา ลูกรับโทรศัพท์สิลูก!” กันยาน้ำตาไหลออกมา พอได้ยินเสียงตอบรับ “เลขหมายที่คุณเรียกยังติดต่อไม่ได้ในขณะนี้”

สาริศาไม่ได้รับสาย คงไม่ใช่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอแล้วใช่ไหม

พอคิดถึงตรงนี้ กันยาก็ทนต่อไปไม่ไหว เธอร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ในมือยังจับโทรศัพท์ไว้แน่น “ริศา แม่ขอโทษ ทั้งหมดเป็นความผิดของแม่คนเดียว เป็นความผิดของแม่เอง ลูกต้องไม่เป็นอะไรนะ! แม่ขอโทษ แม่ผิดเอง ทั้งหมดเป็นบาปกรรมที่แม่สร้างขึ้นมา!”