หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 451

“ธนพัต ริศาเธอ ... “ออสตินรีบตามเข้ามา หลังจากเห็นท่าทางของสาริศา เขาก็ตั้งใจจะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ธนพัตฟัง

แต่ในเวลานี้ ธนพัตถูกภาพตรงหน้าทำให้โมโหอย่างสิ้นเชิง และคิดว่าออสตินเป็นคนวางยาสาริศา จึงไม่มีอารมณ์ที่จะฟังคำอธิบายของเขา

“ไอ้สารเลว!” เขาตาแดงก่ำชกหน้าออสตินที่ยืนอยู่หน้าประตูสุดแรง แล้วเตะใส่ไปอีกหนึ่งครั้ง “มึงกล้าทำอย่างนี้กับริศาได้ยังไง ไอ้สารเลว!”

“คุณเข้าใจผิดแล้ว ฟังผมอธิบายก่อน มันไม่ใช่…” ก่อนที่ออสตินจะพูดจบ เขารู้สึกได้ถึงการถูกชกที่แก้มซ้ายอย่างรุนแรง

“ยังมีอะไรจะอธิบายอีก!” ดวงตาของธนพัตเหมือนจะลุกเป็นไฟ เขาก้าวไปข้างหน้าและคว้าคอเสื้อของออสตินไว้แน่น “มึงทำอะไรกับริศา!”

อาการของสาริศาดูก็รู้ว่ามันไม่ปกติ ไอ้สารเลวนี่ทำอะไรกับเธอกันแน่!

ออสตินเริ่มหายใจลำบากขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าของออสตินแดงก่ำ มือทั้งสองข้างดึงมือของธนพัตที่ดึงคอเสื้อของเขาออก แล้วเปร่งคำพูดออกจากคอของเขา “เธอถูกวางยา เป็น……”

พอได้ยินว่าเขาวางยาสาริศา ธนพัตก็เสียสติไปทันที เขาดึงออสตินขึ้นจากพื้น แล้วผลักอีกฝ่ายไปที่ผนังห้อง จากนั้นก็ยกแขนกดคออีกฝ่าย และในขณะเดียวกันก็ยกเข่ากระแทกใส่หน้าท้องของอีกฝ่ายอย่างแรง

“ไอ้สารเลว มึงกล้าวางยาเธออย่างนั้นเหรอ คุณยังเป็นลูกผู้ชายอยู่ไหม!” ในเวลานี้ธนพัตแทบอยากจะฆ่าออสตินให้ตาย

พอเห็นว่าธนพัตทำร้ายเขาอย่างไม่ฟังคำอธิบาย และไม่ปล่อยโอกาสให้ตัวเองได้พูดเลย ออสตินก็รู้สึกอารมณ์เสียมาก เขารวบรวมแรงไว้ที่แขน แล้วผลักธนพัตออกห่างไปไกล

“บ้าเอ๊ย! คุณฟังที่ผมจะพูดบ้างได้ไหม! คนที่วางยาไม่ใช่ผม แต่เป็นพชิราที่วางยาเธอ และเรียกให้ผมไปรับเธอ ผมก็เพิ่งจะรู้ และบอกให้คนไปตามคุณหมอมาแล้ว”

หลังจากอธิบายเรื่องราวจนจบอย่างรวดเร็ว ออสตินก็ชี้ไปที่ห้องและพูดอย่างกังวลใจว่า “สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือต้องแก้ฤทธิ์ยาให้ริศาโดยเร็วที่สุด คุณไม่เห็นหรือไงว่าตอนนี้เธอทรมานมาก?”

พอได้ยินคำพูดของออสติน ธนพัตก็ตกตะลึงไปสักพัก ก่อนจะรีบได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว

พชิรา เป็นฝีมือพชิราอีกแล้ว บทเรียนที่เขาเคยให้เธอไปก่อนหน้านี้ยังไม่พอใช่ไหม เธอถึงกล้าที่จะทำร้ายสาริศาอีก!

ธนพัตกำหมัดแน่น เขาไม่มีท่าทางสงสัยเลย ถ้าพชิราอยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ ที่บอกว่าลูกผู้ชายที่ดีต้องไปทำร้ายผู้หญิง ไร้สาระชัดๆ! เขาจะอัดเธอให้น่วมไปเลย!

ธนพัตรีบวิ่งเข้าไปในห้อง แล้วเห็นสาริศากำลังกอดผ้าห่มและหดตัวกลมเป็นลูกบอล น้ำตานองหน้า พร้อมกับเสียงที่แหบพร่าเล็กน้อย “มันทรมาน... อ่า... เจ็บ... เจ็บมากเลย... …”

พอเห็นผู้หญิงที่เขารักทรมานแบบนี้ หัวใจของธนพัตเจ็บปวดไปด้วย เขารีบเข้าไปอุ้มสาริศาขึ้นมา ก่อนจะเดินไปที่ประตู แล้วพูดกับสาริศาในขณะที่เขาวิ่งไปด้วย

“ริศา ผมคือธนพัตนะ คุณได้ยินผมไหม ผมคือธนพัต คุณอดทนไว้ก่อนนะ เดี๋ยวผมจะพาคุณไปหาหมอ”

“ผมให้คนไปตามคุณหมอมาแล้ว และคงใกล้จะมาถึงแล้วด้วย คุณจะพาเธอไปไหน” เสียงของออสตินดังมาจากด้านหลังอย่างร้อนใจ