หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 458

หลังจากวางสาย สาริศาก็เขย่าโทรศัพท์ไปมาตรงหน้าพชิรา “รู้ไหมว่าเมื่อตะกี้ใครโทรมาหาฉัน”

พชิราที่กำลังเปลือยเปล่าไม่มีเวลามาเดา “นังผู้หญิงชั้นต่ำ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! สาริศา แกจะต้องได้รับผลกรรมที่ทำกะบฉันแบบนี้อย่างแน่นอน!”

“ผลกรรมอย่างนั้นเหรอ?” สาริศาพูดอย่างเย็นชา “พชิรา นี่เขาเรียกว่ากรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมตามสนอง ในตอนนั้นแกทำแบบนั้นกับฉัน ตอนนี้คือผลกรรมทั้งหมดที่แกสมควรได้รับ!”

“ถ้าตอนนั้นแกยอมหย่ากับธนพัตโดยดี ทำไมฉันจะต้องจ้างคนไปลักพาตัวแก ทุกอย่างมันเป็นความผิดของแก สาริศา แกหาเรื่องใส่ตัวเอง โทษคนอื่นไม่ได้!”

พชิราตะโกนใส่สาริศาอย่างเคียดแค้น ผมของเธอที่ยุ่งเหยิงตอนดิ้นหนีก่อนหน้านี้ติดคราบน้ำตาบนหน้าจนกระจัดกระจายราวกับผู้หญิงสติไม่ดี

พอเห็นว่าพชิรายังคงดื้อด้านไร้เหตุผล สาริศาก็รู้สึกเหนื่อยใจ คนแบบนี้จะคุยเหตุผลกับเธอไปทำไม? ในใจของเธอ คงจะเอาแต่โทษว่าคนอื่นทำผิดกับเธอ

สาริศาสูดหายใจเข้าลึก พร้อมกับเยาะเย้ยตัวเองในใจ นี่เธอยังจะคาดหวังว่าจะได้ยินพชิราเอ่ยขอโทษตัวเองอีกเหรอ เธอนี่มันโง่จริงๆ

“พชิรา ฉันบอกอะไรให้เลย คนที่โทรมาเมื่อตะกี้คือธนพัต เรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้น ฉันจะให้แกบอกกับเขาด้วยตัวเอง”

พอได้ยินสาริศาพูดชื่อธนพัตขึ้นมา พชิราก็ยิ่งร้อนรน “แกเรียกเขามาที่นี่ทำไม ฉันบอกไว้เลยนะ ว่าเรื่องที่เกิดอะไรขึ้นในตอนนั้นมันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน แกเรียกธนพัตมาก็ไม่มีประโยชน์”

“อย่างนั้นเหรอ?” สาริศาเอ่ยตอบเบา ๆ “ฉันหวังว่าอีกเดี๋ยวแกจะปากแข็งได้แบบนี้” หลังจากพูดแบบนี้ สาริศาก็เดินเข้าไปแล้วหยิบเสื้อผ้าของพชิราขึ้นมาใส่ให้เธออีกครั้ง

พอเห็นรอยยิ้มจาง ๆ ที่มุมปากของสาริศา ในใจของพชิราก็รู้สึกกลัวอย่างอธิบายไม่ถูก คนที่อยู่ตรงหน้าเธอไม่ใช่สาริศาที่เธอเคยหลอกจนหัวหมุนก่อนหน้านี้อีกแล้ว

“แกคิดจะทำอะไรกันแน่!?” พชิราพูดเสียงสั่นเครือ พชิรามองสาริศาเหมือนเห็นปีศาจ “สาริศา ฉันขอเตือนไว้เลยนะ แกอย่าทำอะไรบ้าๆ เด็ดขาด!”

สาริศาใส่เสื้อคลุมให้พชิราลวกๆ สาริศาไม่สนใจเธอ แล้วหันหลังเดินไปที่ห้องน้ำ

หลังจากล้างมือด้วยเจลทำความสะอาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความรู้สึกไม่ดีในใจของเธอก็ลดลงไปบ้าง ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกหายใจไม่ออกขึ้นมากะทันหัน เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้น

พอมองตัวเองในกระจก ภาพเหตุการณ์ที่เกือบถูกข่มขืนก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง ไม่ได้ เธอจะใจอ่อนไม่ได้เด็ดขาด นี่คือสิ่งที่พชิราสมควรได้รับ สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น เธอจะต้องจบเรื่องนี้ให้ได้ในวันนี้

พอเห็นสาริศาเดินออกมา พชิราก็ตะโกนใส่เธอ “รูปพวกนั้นแกจะเอาไปเปิดโปงไม่ได้นะ มีอะไรก็พูดกันดีๆ แกจะใจร้ายแบบนี้ไม่ได้!”

สาริศาที่เดิมทีคิดจะเปิดประตูเพื่อเรียกออสติน พอได้ยินแบบนี้ เธอก็รีบหันกลับมา แล้วเดินไปหยุดตรงหน้าพชิรา แล้วมองหน้าเธอด้วยดวงตาดุร้าย

“ฉันใจร้าย ตอนที่จ้างคนมาข่มขืนฉัน ส่วนตัวเองยืนถ่ายวิดีโออยู่ด้านข้าง แล้วยังมีเรื่องที่แกกับบุรินทร์ข่มขู่ให้ธนพัตเปิดเผยข้อมูลของลูกค้า แกลืมมันเร็วเกินไปไหม อยากคุยกันดีๆ ใช่ไหม ได้ งั้นเดี๋ยวแกก็สารภาพกับธนพัตให้หมด ว่าเรื่องในตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!”

“เรื่องในตอนนั้นบุรินทร์เป็นคนวางแผนทั้งหมด ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลยนะ แกอยากจะให้ฉันพูดอะไร รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

แต่ไม่ว่าจะยังไง เธอเป็นแบบนี้เพราะผลกรรมที่เธอทำไว้ ถ้าเธอไม่มีเจตนาจะทำร้ายผู้อื่นก่อน เธอคงไม่ถูกพวกเขาซ้อนแผนจนถูกจับได้

“ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!” ในขณะที่ออสตินถอนหายใจภายในใจ กริ่งประตูก็ดังขึ้นมา

พอเห็นว่าสาริศากำลังจะไปเปิดประตู ออสตินก็เอื้อมมือไปหยุดเธอไว้ แล้วส่งสายตาให้เธอระวังไว้หน่อย เพราะพวกเขาจับคนมา ถ้าคนอื่นเห็นจะเกิดปัญหาขึ้นได้

“เป็นธนพัตค่ะ ฉันเรียกเขามาเอง” เธอยกยิ้มและส่งสายตาให้ออสตินไม่ต้องกังวล สาริศาเดินไปที่ประตูและเปิดออก

พอเห็นว่าสาริศาปลอดภัยดี ความกังวลในใจของธนพัตก็คลายลง แต่เขาก็ยังถามเพื่อความมั่นใจอีกครั้ง “ริศา คุณไม่เป็นไรใช่ไหม”

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ” หลังจากปิดประตู สาริศาก็มองไปที่ธนพัต แล้วพูดว่า “ที่ฉันเรียกคุณมาครั้งนี้ เพราะฉันอยากให้คุณได้ยินความจริงเกี่ยวกับคดีลักพาตัวของคุณในตอนนั้นด้วยตัวเอง”

“คุณหมายความว่ายังไงครับ?” ธนพัตไม่เข้าใจ เรื่องนี้ยืนยันแล้วไม่ใช่เหรอว่าเป็นฝีมือของนายบุรินทร์? ยังมีความจริงอะไรที่เขาไม่รู้อีก?

สาริศาไม่ตอบคำถามของธนพัต เธอพาเขาเดินตรงไปหาพชิรา แล้วมองไปที่พชิราก่อนจะพูดอย่างเย็นชาว่า “บอกมาเถอะ ว่าคดีลักพาตัวในตอนนั้นมันยังไงกันแน่?”

พอเห็นธนพัตปรากฏตัวขึ้น ความหวังในใจของพชิราก็แตกสลายไปอย่างสมบูรณ์ เรื่องในตอนนั้นจะให้ธนพัตรู้ไม่ได้ ถ้าเขารู้ เธอจะต้องได้รับโทษเหมือนกับบุรินทร์ เธอไม่อยากติดคุก จะพูดไม่ได้เด็ดขาด!