หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 467

สาริศานั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงทางเดินของโรงพยาบาล สาริศารู้สึกเหน็ดเหนื่อยใจ การปรากฏตัวของชรัณทำให้เธอนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตเหล่านั้นและเริ่มทบทวนความสัมพันธ์ของเธอกับธนพัตอีกครั้ง

ทีแรกเธอตัดสินใจไปแล้ว ในเมื่อธีร์อยากจะมีพ่อขนาดนั้น ส่วนธนพัตก็เริ่มตามจีบเธอใหม่อีกครั้งแล้ว ถ้าอย่างนั้นทำไมเธอต้องไปคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องในอดีตพวกนั้นอีก สร้างครอบครัวที่สมบูรณ์ให้ธีร์คงจะดีกว่า

แต่ตอนนี้เธอเพิ่งจะพบว่า เธอประเมินความสามารถในการยอมรับของตัวเองสูงเกินไป เรื่องในอดีตเป็นเหมือนหนามแหลมที่งอกขึ้นมาในใจเธอ ปกติถ้าไม่มีเรื่องอะไรเธอก็พอจะทำเป็นเมินเฉยได้ แต่ถ้าถูกกระตุ้น ความเจ็บปวดเหมือนถูกหนามทิ่มแทงเข้ามาในใจในตอนนั้นก็จะกลับมาอีกครั้ง เจ็บจนแทบจะทนไม่ไหว

ถ้าเธอกลับมาคบกับธนพัตอีกครั้ง เธอจะสามารถลืมเรื่องราวทุกอย่าง และใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ของเธอกับธนพัตโดยไม่มีความขุ่นเคืองใจได้ไหม? สาริศาถามตัวเองในใจ

แต่คำตอบกลับไม่แน่นอน เธอไม่สามารถรับประกันได้ ยิ่งไปกว่านั้นถ้าหากว่าในอนาคตพวกเขาทั้งสองคนต้องแยกทางกันเหมือนครั้งนี้อีก แบบนั้นจะทำร้ายจิตใจของธีร์มากกว่าเดิมเหรอ?

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะค่อย ๆ ผ่อนลมออก สาริศารู้สึกว่าในหัวของเธอสับสนยุ่งเหยิงวุ่นวายไปหมด ตอนนี้เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าควรจะทำยังไงดี

ช่างมัน ช่างมัน สาริศาส่ายหัวไปมาอย่างแรง ในเมื่อคิดไม่ออกก็ไม่ต้องคิดมันละ ต่อให้เธอดันทุรังต่อไปก็ไม่มีผลอะไรอยู่ดี ในเมื่อเรื่องนี้เป็นเรื่องของคนสองคน หาโอกาสพูดคุยกับธนพัตก่อน แล้วค่อยตัดสินใจก็แล้วกัน

สาริศาลุกขึ้นและเดินไปทางห้องพักผู้ป่วย เธออยากจะไปดูว่าพชิราฟื้นขึ้นมาหรือยัง ทันทีที่เดินถึงหน้าห้องผู้ป่วย เธอก็ได้ยินเสียงของพชิราดังสะท้อนออกมา ดูเหมือนว่าเธอกำลังพูดคุยกับใครบางคนอยู่

เธอหยุดฟังด้วยความสงสัย สาริศามองผ่านกระจกตรงประตูห้องเห็นแผ่นหลังของธนพัตซึ่งกำลังยืนอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยของพชิรา ส่วนพชิราก็กำลังร้องไห้ขอโทษเขา

"ธนพัต ขอโทษ ฉันขอโทษ เรื่องในตอนนั้นฉันผิดเอง คุณให้อภัยฉันสักครั้งได้ไหม? ฉันขอร้องล่ะ คุณต้องให้อภัยฉันนะ ฉันรับปากว่าต่อไปจะไม่ทำเรื่องแบบนี้อีก" พชิราร้องไห้พลางเอื้อมมือไปคว้าแขนเสื้อของธนพัตไว้แน่น

ธนพัตสะบัดมือพชิราออกด้วยความรังเกียจ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "พชิรา ฉันคิดไม่ถึงเลยว่า เรื่องที่ฉันถูกลักพาตัวในปีนั้น เธอจะมีส่วนเกี่ยวข้องรู้เห็นกับเรื่องนั้นด้วย อยากจะให้ฉันให้อภัยเหรอ ไม่มีทาง! ถ้าไม่ใช่เพราะเธอได้รับบาดเจ็บ ฉันคงส่งเธอเข้าคุกไปนานแล้ว"

"อย่านะ! ธนพัต คุณจะทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้นะ" สองมือวางเกาะขอบเตียง พชิราร้องห่มร้องไห้อย่างน่าเวทนา "ฉันผิดไปแล้ว ฉันสำนึกผิดแล้วจริง ๆ ตอนนั้นฉันหุนหันพลันแล่นเกินไปถึงได้ทำเรื่องแบบนั้นลงไป แต่ฉันก็ทำเพื่อตระกูลนิธิธราสกุล ฉันไม่สามารถอยู่เฉยทนมองดูตระกูลนิธิธราสกุลล้มลงไปแบบนั้นได้"

"เพราะแบบนั้นเธอเลยสามารถทนมองดูฉันไปตายได้อย่างนั้นเหรอ?" เมื่อได้ยินคำแก้ตัวของพชิรา ธนพัตก็ยิ่งโกรธมากขึ้นกว่าเดิม ในน้ำเสียงนั้นมีความเกลียดชังปะปนอยู่ในนั้นอย่างชัดเจน

ตั้งแต่ที่เขารู้ความจริงเรื่องนี้ เขารู้สึกเหมือนหลายปีที่ผ่านมา ตัวเองเหมือนคนโง่ที่ถูกขังอยู่ในความมืด หลังจากเกิดเหตุในปีนั้น เขาคิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนทำให้พชิราต้องตาย ถ้าเขาไม่พาเธอไปเที่ยวที่ต่างจังหวัด เด็กสาวที่เขารักที่สุดจะต้องมาเสียชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อยแบบนี้ได้ยังไง

ความรู้สึกผิดและความสิ้นหวังคอยทรมานเขาตลอดทั้งวันทั้งคืนจนนอนไม่หลับ เพียงแค่เขาหลับตา ภาพของพชิราที่กำลังดิ้นรนและร้องไห้อยู่ในกองเพลิงก็จะผุดขึ้นมาในหัวของเขา จนเขาจำไม่ได้เลยว่ากี่วันกี่คืน ที่เขาต้องกุมขมับร้องไห้สะอึกสะอื้น พร่ำ "ขอโทษ" เขามันไร้ประโยชน์ เขาปกป้องคนที่ตัวเองรักได้ไม่ดี เป็นเพราะเขาเธอถึงถูกลากเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องพวกนี้ มันเป็นเพราะเขาทั้งหมด!