หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 468

พชิรามองธนพัตอย่างตกตะลึง น้ำตารินไหลออกมาไม่ขาดสาย จนผ้าปูที่นอนด้านล่างเปียกชื้นไปหมด ทำไมถึงเป็นแบบนี้? เธอคิดมาตลอดว่าในใจของธนพัตมีเธออยู่ ไม่อย่างนั้นเขาคงจะไม่ยอมทนกับความผิดของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ตอนนี้ทำไมเขาถึงพูดแบบนี้ออกมาได้?

พวกเขาเคยมีความสุขกันขนาดนั้น เคยมีความสุขมากมายขนาดนั้น แต่ตอนนี้เขากลับบอกว่ารู้สึกเสียใจที่ได้มารู้จักกับเธอ เขารู้สึกเสียใจได้ยังไง!

เขาคิดแบบนี้ แล้วเธอจะทำยังไง?

เมื่อมองพชิราที่กำลังทำหน้าเหมือนตกใจกับคำพูดของเขา และเอาแต่นิ่งไม่ยอมพูดยอมจา ธนพัตแค่นหัวเราะ ก่อนที่จะเดินออกจากห้องพักผู้ป่วย กับผู้หญิงคนนี้ นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เขาจะไม่มีทางเมตตาอะไรเธออีกแล้ว และสำหรับเรื่องเลวร้ายที่เธอเคยทำกับเขา ทำกับสาริศาในอดีตที่ผ่านมา เขาจะค่อย ๆ ชำระบัญชีกับเธอทีละเรื่องไป!

เมื่อเห็นว่าธนพัตกำลังจะเดินออกไป พชิราก็ได้สติ รีบเอื้อมมือออกไปจะคว้าตัวของธนพัตแต่กลับเอื้อมไม่ถึงเขา

"ธนพัต อย่าไปนะ ฉันขอร้องล่ะ อย่าไป!" พชิราดิ้นรนจนล้มลงจากเตียง ใช้ศอกพยุงกับพื้น แล้วออกแรงเคลื่อนตัวไปข้างหน้า

เมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากข้างหลัง ธนพัตก็ชะงักฝีเท้าหยุดเดิน เมื่อหันไปมองก็พบว่าพชิราคว้าขากางเกงของเขาเอาไว้แล้ว

พชิรากอดข้อเท้าของธนพัตไว้แน่นพลางร้องไห้อ้อนวอน "ธนพัต คุณอย่าไปนะ ฉันขอร้องล่ะอย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวจะได้ไหม? ตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว ฉันมีแค่คุณ คุณจะทิ้งฉันไปไม่ได้นะ ถ้าคุณไปแล้วฉันจะทำยังไง ในอนาคตถ้าฉันอยู่ตัวคนเดียวฉันต้องทำยังไง?"

"เธอจะไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวหรอก อย่างน้อยก็มีบุรินทร์อยู่เป็นเพื่อนเธอ" ธนพัตเหลือบมองพชิราพลางพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดและโหดร้าย ตอนนี้เขาไม่รู้สึกว่าพชิราน่าสงสารเลยสักนิด ทั้งหมดนี้มันเป็นความผิดของเธอ และผลของความผิดเธอก็สมควรจะได้รับมัน

เมื่อเธอเข้าใจความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดของธนพัต พชิรายิ่งรู้สึกสิ้นหวัง กอดขาของธนพัตไว้แน่นไม่ยอมปล่อย "ฉันไม่อยากติดคุก ธนพัต คุณจะใจร้ายกับฉันแบบนี้ไม่ได้นะ ฉันทำเพื่อคุณตั้งหลายอย่าง หลายปีที่ผ่านมา ในหัวใจของฉันก็มีแค่คุณ คุณจะเกลียดฉันเพราะเรื่องในปีนั้นแค่นี้ไม่ได้นะ"

ธนพัตไม่อยากสนใจคำพูดพวกนี้ของพชิราอีกต่อไป เขายกขาขึ้นอยากจะเดินออกไป แต่พชิรากลับจับเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย สุดท้ายจึงได้แค่ตะคอกใส่เธอให้ "ปล่อย" อย่างหมดความอดทน

" ฉันไม่ปล่อย ฉันไม่มีทางปล่อยมือเด็ดขาด!" เมื่อได้ยินดังนั้นพชิราก็ยิ่งกระชับมือแน่นขึ้น " ธนพัต ฉันรักคุณ ฉันรักคุณมากจริง ๆ นะ หลายปีที่ผ่านมา สิ่งที่ฉันทำไปทั้งหมดก็เพื่อคุณนะ คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้!"

"เธอทำเพื่อตัวเธอเองมากกว่ามั้ง" สาริศาทนมองอยู่หน้าประตูต่อไปไม่ไหว เธอเดินเข้ามาพลางพูดเย้ยหยันพชิรา

เมื่อเห็นสาริศาเดินเข้ามา พชิราตกตะลึงไปในทันที แสดงว่าสาริศาเห็นภาพที่เธอขอร้องอ้อนวอนให้ธนพัตให้อภัยทั้งหมดเลยเหรอ? นังสารเลว ถึงกับแอบดูสภาพน่าขำของเธอแบบนี้เลยเหรอ!

“สาริศา แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร ทั้งหมดมันเป็นเพราะแก ที่ฉันต้องตกอยู่ในสภาพนี้ก็เป็นเพราะแก แล้วยังกล้าแอบมองสภาพน่าขำแบบนี้ของฉันอีก ฉันขอสาปแช่งให้แกไม่ตายดี!” พชิราปล่อยธนพัต พยายามพยุงตัวเองไว้ เธอจะให้สาริศาเห็นสภาพน่าตลกของตัวเองแบบนี้ไม่ได้

“แก...แก!” สาริศาพูดแบบนี้ ทำเอาพชิราไม่รู้เลยว่าจะพูดอะไร

สาริศาก้าวไปข้างหน้าสองก้าว พลางก้มมองพชิราอย่างเย้ยหยัน “แต่ว่านะ พชิรา ถึงแม้ว่าเธอจะกำลังแสดงฉากอ้อนวอนเพื่อให้ได้รับการให้อภัย แต่ว่าเธอก็ควรจะพูดความจริงนะ ไอ้ที่ว่าทำเรื่องพวกนี้ลงไปก็เพื่อธนพัต เธอยังพูดออกมาได้นะ คำพูดพวกนี้แม้แต่ฉันยังไม่เชื่อเลย! ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำก็เพื่อให้ตัวเธอเองมีชีวิตที่หรูหราร่ำรวยในอนาคต เธอทำเพื่อตัวเธอเองทั้งนั้น!”

“สาริศา แกหุบปากนะ!” เมื่อได้ยินสาริศาพูดแบบนี้ พชิราก็ยิ่งกระวนกระวาย เธอเอื้อมมือออกไปอยากจะคว้าตัวสาริศา “แกเพิ่งจะรู้จักกับธนพัตมาไม่กี่ปี แกรู้จักเขาดีเท่าฉันไหม? ผู้หญิงน่ารังเกียจอย่างแกมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันไม่รักเขา แกมีสิทธิ์อะไร!”

“พอแล้ว!” ธนพัตรีบดึงตัวสาริศาไปหลบด้านหลังเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตะโกนด่าพชิรา “พชิรา เธอก่อเรื่องพอหรือยัง!”

“ทำไมคุณต้องปกป้องมันด้วย พวกคุณทำไมต้องปกป้องมันด้วย!” เมื่อเห็นท่าทีที่แตกต่างกันราวฟ้ากับเหวของธนพัตที่ปฏิบัติต่อเธอกับสาริศา พชิราทรุดตัวลงอย่างสิ้นหวัง ร้องไห้จนน้ำตาน้ำมูกไหลออกมา “ฉันรักคุณ ฉันต่างหากที่เป็นคนที่รักคุณมากที่สุดในโลก ทำไมคุณถึงมองไม่เห็น!”

เขาไม่อยากสนใจคำพูดพวกนี้ของพชิราอีกแล้ว แล้วก็กังวลด้วยว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปพชิราอาจจะทำร้ายสาริศาได้ ธนพัตป้องสาริศาไว้ในอ้อมแขนและพาเธอตรงไปยังประตูห้องพักผู้ป่วย

เมื่อเห็นว่าธนพัตกำลังจะจากไป พชิราพุ่งตัวไปข้างหน้าอยากจะหยุดเขาไว้ แต่สองขาใช้งานไม่ได้ จึงทำได้แค่นั่งอยู่กับพ้นเอื้อมมือค้างพลางร้องห่มร้องไห้ “ธนพัต คุณต้องเชื่อฉันนะ ฉันคือคนที่รักคุณมากที่สุด! แม้ว่าตอนนี้คุณจะหมดตัวล้มละลายฉันก็รักคุณ! สาริศา แกทำแบบนี้ไม่ได้ นังผู้หญิงสารเลว นังคนขี้โกหก!”