หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 471
สรุปบท บทที่ 471 ความเข้าใจผิดในครั้งนั้น: หวานเย็น กรุ่นใจ
สรุปเนื้อหา บทที่ 471 ความเข้าใจผิดในครั้งนั้น – หวานเย็น กรุ่นใจ โดย ช็อคโกแลต
บท บทที่ 471 ความเข้าใจผิดในครั้งนั้น ของ หวานเย็น กรุ่นใจ ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย ช็อคโกแลต อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
หลังจากเดินออกจากห้องพักผู้ป่วย สาริศารีบเร่งฝีเท้า เธอไม่อยากได้ยินเสียงร้องไห้ของกันยาอีกแล้ว
สาริศาเข้าไปล้างคราบน้ำตาในห้องน้ำ สาริศาบอกกับตัวเองในกระจกว่า นับแต่นี้ต่อไป ในชีวิตของเธอมีญาติคนสนิทแค่สองคนเท่านั้นคือธีร์กับชัชวาล ครั้งนี้ เธอไม่มีทางใจอ่อนเด็ดขาด
เธอใช้มือค้ำอ่างล้างหน้าเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ตัวเอง หลังจากได้สติสิ่งแรกที่สาริศาคิดได้คือต้องรีบกลับบ้าน ตอนนี้เธออยากกลับไปเห็นหน้าลูกชายตัวเองมากกว่าครั้งไหน ๆ
เมื่อเดินไปถึงหน้าประตูโรงพยาบาล สาริศาก็เห็นว่าธนพัตยังรอเธออยู่จริง ๆ แค่คิดถึงเรื่องที่เขาพูดว่าจะไปส่งเธอกลับบ้าน สาริศาก็รู้สึกปวดหัวแล้ว
วันนี้แค่เรื่องของกันยาก็ทำเธอเหนื่อยไปทั้งกายทั้งใจแล้ว ตอนนี้เธอไม่มีแรงพอที่จะคิดถึงเรื่องระหว่างพวกเขาสองคน
“ไม่เป็นไรใช่ไหม?” เมื่อเห็นสาริศาเดินออกมา ธนพัตก็รีบเดินเข้าไปทักและถามด้วยความเป็นห่วงทันที
สาริศาส่ายหน้าไปมาโดยไม่พูดอะไร
“ขึ้นรถเถอะ ฉันไปส่งเธอกลับบ้าน” เมื่อเห็นว่าเธอไม่มีท่าทีสนใจอะไรมากนัก ธนพัตจึงเดาได้ว่าเธออาจจะอารมณ์ไม่ดี ฉะนั้นเขาจึงไม่ได้ถามคำถามอะไรเพิ่มอีก
สาริศายืนนิ่งอยู่กับที่ ในหัวกำลังคิดหาเหตุผลปฏิเสธเขา ตอนนี้เธอเหนื่อยมาก ไม่อยากอยู่กับธนพัตเพื่อพูดคุยปัญหาความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองคนตอนนี้
“ริศา” ในขณะที่สาริศาไม่รู้จะปฏิเสธธนพัตยังไงนั้น จู่ ๆ เสียงของออสตินก็ดังขึ้นจากด้านหลัง เธอหันกลับไปมอง เห็นเขากำลังวิ่งเหยาะ ๆ มาทางเธอ
ออสตินวิ่งไปหยุดตรงหน้าสาริศาราวกับมองไม่เห็นธนพัตที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขากระหืดกระหอบเล็กน้อย “ก็ว่าเมื่อกี้เดินตามหาเธอในโรงพยาบาลซะทั่วแต่ไม่เจอเลย โชคดีที่เธอยังไม่กลับ เดี๋ยวฉันไปส่งเธอกลับบ้านแล้วกัน”
“โอเค” สาริศาลังเลครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าตกลง
“รถฉันจอดอยู่ทางนั้น พวกเราไปกันเถอะ” เมื่อได้ยินสาริศาตอบรับคำเชิญของตน ออสตินรู้สึกดีใจมาก เธอเลือกจะไปกับเขาแทนที่จะเป็นธนพัต แบบนี้แสดงว่าเขายังมีโอกาสอยู่ใช่หรือเปล่า
“อืม” สาริศาตอบรับก่อนจะหันไปมองธนพัต “คุณกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวออสตินไปส่งฉันกลับบ้านเอง” หลังจากพูดเสร็จ สาริศาก็เดินตามออสตินไปอีกทาง
เมื่อมองตามแผ่นหลังของสาริศากับออสตินที่เดินจากไปด้วยกัน ธนพัตก็กำหมัดแน่น เธอทำแบบนี้หมายความว่าไง? หรือเธออยากจะคบหากับออสตินจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ?
ความโกรธปรากฏขึ้นในแววตาเขา ธนพัตรีบก้าวเดินตามไป ก่อนจะคว้าแขนของสาริศาเอาไว้จากด้านหลัง “ให้ฉันไปส่งเธอดีกว่า ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอ”
ทางด้านออสตินก็จับธนพัตเอาไว้เช่นกัน “ปล่อยเธอนะ เธอตอบตกลงแล้วว่าให้ฉันไปส่ง”
“นี่เป็นเรื่องระหว่างสามีภรรยา ไม่ต้องให้นายมานั่งแทรกกลางคอยเป็นห่วงหรอก!” เดิมทีธนพัตก็โมโหมากอยู่แล้ว ตอนนี้เขาเลยระเบิดอารมณ์ใส่ออสตินทันที
ทว่าออสตินก็ไม่ได้กลัวคำขู่ของเขาเลย แต่กลับแค่นหัวเราะออกมา “สามีภรรยา? ดูเหมือนว่าคุณกับริศาจะหย่ากันไปแล้วนะ ตอนนี้เธอไม่ได้เป็นอะไรกับคุณแล้ว”
“แล้วเธอเป็นอะไรกับแกแล้วหรือไง?” ธนพัตตะคอกกลับไป “ฉันกับริศากำลังจะแต่งงานกันใหม่ในไม่ช้านี้แล้ว ดังนั้นทางที่ดีแกอย่าคิดอะไรกับเธอเลยจะดีกว่า เก็บเอาความชั่ว ๆ ของแกกลับไปซะ!”
เมื่อเห็นท่าทีโกรธเกรี้ยวของสาริศา ธนพัตรู้สึกเพียงว่าอยากจะหัวเราะ มุมปากกระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินตามเธอไป
เมื่อได้เห็นปฏิกิริยาตอบโต้ระหว่างพวกเขาทั้งสองคน ออสตินได้แต่กำหมัดแน่น การกระทำที่ไร้ความเกรงใจแบบนี้ เขาไม่มีทางกล้าทำกับสาริศาอย่างแน่นอน แต่ธนพัตกลับกล้าทำ และถึงแม้ว่าสาริศาจะโกรธ แต่เธอกลับไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจ แบบนั้นเขาจะสามารถเอาชนะธนพัตได้จริงเหรอ?
บรรยากาศบนรถ สาริศาเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่ยอมพูดกับธนพัตที่อยู่ข้าง ๆ เลยสักคำ ธนพัตเหลือบมองสาริศาเป็นครั้งคราว แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรเพื่อทำลายความเงียบระหว่างพวกเขาทั้งสองคนดี
ทั้งที่ตอนอยู่โรงพยาบาลพวกเขาทั้งสองคนดูเข้าใจกันดีแล้วแท้ ๆ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ สาริศาถึงได้ทำตัวเย็นชากับเขาแบบนี้อีกแล้ว ไม่ง่ายเลยกว่าเขาจะสามารถกระชับความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนให้ใกล้ชิดกันมากขึ้น หรือว่าทุกอย่างมันกลับไปสู่จุดเดิมอีกแล้วเหรอ?
หลังจากลังเลอยู่นาน ในที่สุดธนพัตก็เอ่ยถามคำถามที่คอยกวนใจเขาตลอดออกมา “ริศา ฉันมีเรื่องที่อยากจะถามเธอมาตลอด เกี่ยวกับเรื่องที่พวกเราหย่ากัน เธอช่วยบอกความจริงกับฉันได้ไหม?”
ผ่านมากว่าห้าปีแล้ว ธนพัตไม่เคยเข้าใจเลย ทั้งที่เขารับปากกับสาริศาว่าให้เก็บเด็กคนนี้เอาไว้ได้แล้วแท้ ๆ ทำไมจู่ ๆ เธอถึงอยากจะหย่ากับเขาอีก?
ใช่ ตอนนั้นเขาไม่รู้ว่าเธอกำลังอุ้มลูกของตัวเองอยู่ ดังนั้นตอนเขารับปากก็ไม่ได้จริงใจอะไรมากมายนัก แต่ถึงแม้จะเป็นแบบนั้น เธอก็ไม่ควรที่ไม่ยอมแม้แต่จะพบหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้าย แล้วส่งหนังสือหย่ามาให้ แถมยังอยู่ในนามของชัชวาลอีก
เมื่อได้ยินธนพัตถามถึงเรื่องเมื่อห้าปีก่อน สาริศาก็เริ่มประหม่าขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ในที่สุดพวกเขาสองคนต้องเผชิญหน้ากันเพื่อพูดคุยเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นกันแล้วจริง ๆ เหรอ? ธนพัตจะพูดว่ายังไง? ตอนนั้นเขาเป็นคนส่งชรัณให้มาบังคับเธอไปทำแท้งจริงหรือเปล่า? หรือว่ามันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดกันจริง ๆ
“คำถามอะไร?” สาริศาสูดหายใจเข้าลึก ๆ อย่างประหม่า รู้สึกหัวใจเต้นรัวเหมือนกำลังจะทะลุออกมา
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หวานเย็น กรุ่นใจ
สวย แต่ โง่ดักดาน แล้วไงคุณนางเอก...
ทำไมนางเอกต้องเป็นควายตลอด...