หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 473

“อะไรนะ เกิดอะไรขึ้น!” ทันทีที่ได้ยินว่าหาธีร์ไม่พบ สาริศาก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที มือที่จับโทรศัพท์เริ่มสั่น

“คุณชายน้อยบอกว่าอยากกินเค้ก ดิฉันก็เลยไปทำมาให้ แต่พอกลับมาก็หาเขาไม่เจอแล้ว ฉันหาจนทั่วแล้วแต่หายังไงก็หาไม่เจอเลย!” สายจากทางฝั่งพี่เลี้ยงทั้งกังวลทั้งกลัว “ขอโทษนะคะคุณหนู มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ดูคุณชายน้อยให้ดี...ฮือฮือ...”

เมื่อได้ยินเสียงร้องเป็นระยะ ๆ ของพี่เลี้ยง สาริศาได้แต่บังคับตัวเองให้ใจเย็นลง แม้ว่าตอนนี้เธอจะกังวลมาก แต่เธอจะตื่นตระหนกและขาดสติไปอีกคนไม่ได้เด็ดขาด

“ตอนนี้หยุดร้องไห้ก่อนนะ แล้วรีบไปตามหาบริเวณใกล้ ๆ บางทีเขาอาจจะอยู่ใกล้ ๆ แถวนั้นก็ได้ ตอนนี้ฉันกำลังรีบกลับบ้าน” สาริศาได้แต่ปลอบตัวเองในใจ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ธีร์วิ่งออกไปเที่ยวเล่นเองคนเดียว คราวที่แล้วก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเขา ครั้งนี้ก็คงจะเหมือนกับครั้งที่แล้ว บางทีเขาอาจจะแค่นึกสนุกเลยออกไปวิ่งเล่นบริเวณใกล้ ๆ ก็ได้ ไม่มีอะไรหรอก ไม่มีอะไรแน่นอน อย่าตื่นตระหนกจนเกินไปเด็ดขาด

หลังจากวางสาย สาริศารีบหันไปหาธนพัตทันที “ตอนนี้ฉันมีเรื่องต้องทำ คุณช่วยรีบหน่อย ฉันต้องกลับบ้านเดี๋ยวนี้!”

เมื่อได้ยินดังนั้น เขาก็เร่งความเร็วขึ้นทันที ธนพัตมองไปที่สาริศาอย่างกังวลใจ “เกิดอะไรขึ้น? ที่บ้านมีเรื่องอะไรกันแน่ มีใครหายไปอย่างนั้นเหรอ?”

“ไม่มีอะไร” สาริศามองตรงไปข้างหน้าอย่างประหม่า เธอเลือกที่จะไม่บอกธนพัตเรื่องนี้ ตอนนี้เธอยังไม่ทันได้คิดเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับธนพัต ดังนั้นอย่าให้เขารู้เรื่องการมีตัวตนของธีร์ตอนนี้จะดีกว่า

“ริศา มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ เธอบอกฉันสิ ฉันจะได้ช่วยเธอตามหาไง” ธนพัตไม่เชื่อที่สาริศาพูด เมื่อกี้ตอนเธอคุยโทรศัพท์น้ำเสียงฟังดูกังวลมาก จะไม่มีอะไรได้ยังไง?

“ไม่มีอะไรจริง ๆ คุณไม่ต้องถามแล้ว รีบพาฉันไปส่งที่บ้านก็พอ” น้ำเสียงของสาริศาฟังดูรีบร้อนมาก ตอนนี้เธอกังวลมากจนแทบจะทนไม่ไหว เธอไม่มีกะจิตกะใจจะมาต้อนรับขับสู้เรื่องพวกนี้กับธนพัตจริง ๆ

เมื่อเห็นสาริศาโกรธ ธนพัตจึงฝืนใจไม่ไล่ถามเธอต่อไป แต่ภายในใจก็ยังรู้สึกอึดอัดมาก ตอนนี้เธอยังไม่เชื่อในตัวเขาอย่างนั้นเหรอ? ดังนั้นเธอเลยไม่ยอมบอกเรื่องพวกนี้กับเขา ธนพัตไม่ได้พูดอะไรอีก เอาแต่เหยียบคันเร่งรถ จนความเร็วขับแซงรถทุกคันที่อยู่รอบ ๆ ไปอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปทางตระกูลนิธิธราสกุล

หลังจากกลับถึงบ้าน สาริศาก้มหน้าก้มตารีบปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วรีบพูดกับธนพัตว่า “คุณกลับไปก่อนเถอะ ขอบคุณมากที่มาส่ง รบกวนคุณแล้ว”

เขาดึงตัวสาริศาที่กำลังจะเปิดประตูลงจากรถเอาไว้ ธนพัตถามเธอด้วยใบหน้าจริงจัง “ริศา เธอดูรีบร้อนมากนะ ไม่ต้องการให้ฉันช่วยอะไรจริง ๆ เหรอ?”

เมื่อเห็นแววตาจริงจังของธนพัต เธอลังเลเพียงครู่เดียวก่อนจะส่ายหน้าไปมา “ไม่ต้อง ฉันจัดการเองได้ คุณรีบกลับไปเถอะ ถ้ามีเรื่องต้องการความช่วยเหลือจากคุณจริง ๆ ฉันจะโทรไป”

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะรอเธออยู่ตรงนี้ เผื่อเธอมีเรื่องให้ช่วยจะได้สะดวกหน่อยไง” เมื่อเห็นว่าสาริศายืนกรานที่จะไม่บอกเขาว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ธนพัตก็เริ่มโกรธขึ้นมาเล็กน้อย

เมื่อได้ยินธนพัตพูดแบบนั้น สาริศาก็กังวลขึ้นมานิดหน่อย ถ้าเขารออยู่ที่นี่ อีกเดี๋ยวถ้าเจอธีร์แล้วจะทำยังไง? สาริศาขมวดคิ้วแน่นพลางพูดเร่งธนพัต “นี่เป็นเรื่องของตระกูลนิธิธราสกุล ฉันกับพี่ชายแก้ไขปัญหาเองได้ คุณกลับไปเถอะ”

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะรออยู่ตรงนี้จนกว่าเธอจะจัดการปัญหาได้แล้วค่อยกลับ” ธนพัตยืนกรานที่จะรอที่นี่ ถ้าเขากลับไปทั้งแบบนี้ ในใจเขาต้องเป็นห่วงสาริศามากแน่ รออยู่ตรงนี้น่าจะสบายใจกว่า

“ตามใจคุณแล้วกัน” ด้วยความกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของธีร์ สาริศาจึงไม่คิดจะโต้เถียงกับธนพัตต่อ หลังจากทิ้งประโยคสุดท้ายไว้เธอก็รีบลงจากรถไปอย่างรีบร้อน