หลังจากหาที่ตั้งได้แล้ว สาริศารีบหยิบกระเป๋าของเธอและวิ่งออกไปที่ประตู เธอต้องรีบหาเงิน ช้าไปแค่นาทีเดียวธีร์ก็จะยิ่งตกอยู่ในอันตรายมากเท่านั้น
ชัชวาลรั้งสาริศาเอ่ไว้พลางพูดว่า “ริศา เธอจะไปคนเดียวไม่ได้นะ ถ้าไอ้คนที่ลักพาตัวไปมันไม่รักษาคำพูด แล้วลักพาตัวเธอไปด้วยอีกคนล่ะ”
“แต่พวกมันบอกว่าถ้าเห็นคนอื่นนอกเหนือจากฉัน พวกมันจะฆ่าธีร์ ฉันจะเสี่ยงเรื่องนี้ไม่ได้!” สาริศาเครียดมาก ลูกชายคือชีวิตของเธอ เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ เธอจะไม่ยอมสูญเสียเขาไปอย่างเด็ดขาด
และเธอก็ไม่คิดจะให้ธนพัตไปด้วยกันกับเธอด้วย เงินสิบล้านเธอพอจะหาได้ ถ้าให้ธนพัตรู้ว่าเขามีลูกชายอยู่ เขาจะต้องไม่มีทางละทิ้งสิทธิ์การเลี้ยงดูแน่
เมื่อได้ยินสาริศาพูดแบบนั้น ชัชวาลไม่รู้จะทำยังไงดี เขาคิดเหมือนสาริศาที่ไม่สามารถเอาธีร์เข้ามาเสี่ยงกับเรื่องนี้ได้ แต่ถ้าจะให้สาริศาไปคนเดียวเขาไม่สบายใจจริง ๆ
สาริศาไม่มีเวลามาคิดมากเรื่องนี้ เธอสะบัดตัวจนหลุดจากมือของชัชวาลก่อนจะรีบวิ่งออกไป สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้คือการตามหาลูกชายของเธอ เรื่องอื่นเธอไม่อยากจะสนใจอีกแล้ว
ทันทีที่วิ่งออกไปถึงหน้าบ้าน สาริศาก็ถูกธนพัตที่ยืนรออยู่ตรงนั้นตลอดรั้งเอาไว้ เมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของสาริศา ใบหน้าของธนพัตก็เต็มไปด้วยความกังวล “เป็นอะไรไปริศา ทำไมเธอถึงร้องไห้หนักขนาดนี้ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”
“ถอยไป! ตอนนี้ฉันรีบมาก ไม่มีเวลามาคุยกับคุณ” เธอผลักธนพัตออก สาริศาวิ่งตรงไปข้างหน้าแต่ก็ถูกธนพัตวิ่งตามมาขวางเธอเอาไว้อีกครั้ง
“ปล่อยฉันนะ คุณจะทำอะไร!? ฉันกำลังรีบไปธนาคาร คุณอย่ามารั้งฉันมันเสียเวลา!” สาริศาพยายามสะบัดมือธนพัต พลางตะคอกใส่เขาทั้งน้ำตา
เมื่อเห็นสาริศาร้องไห้กระวนกระวายแบบนี้ ธนพัตก็สามารถเดาได้ว่าเธอคงจะมีเรื่องร้อนใจจริง ๆ เพียงแต่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงไม่ยอมบอกเขา?
เมื่อรู้ว่าถามไปก็ไม่ได้คำถาม ธนพัตจึงไม่ได้ไล่ถามต่อว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาดึงสาริศาไปที่รถของตัวเอง “ขึ้นรถ ฉันจะไปส่งเธอที่ธนาคารเดี๋ยวนี้”
สาริศาในตอนนี้กำลังรีบร้อนจะไปธนาคารเพื่อกดเงินออกมาช่วยธีร์ เธอจึงไม่คิดจะยื้อแย่งอะไรกับธนพัตต่อ จึงเปิดประตูรถแล้วขึ้นไปนั่งทันที
“ริศา!” ทันใดนั้น ชัชวาลก็ไล่ตามมา การที่ให้สาริศาไปที่ไกล ๆ แบบนั้นเพื่อช่วยธีร์เพียงลำพังเขาไม่วางใจจริง ๆ
เขาเหลือบมองธนพัต เขารู้ว่าสาริศาไม่อยากให้ธนพัตรู้ถึงตัวตนของธีร์ ดังนั้นชัชวาลจึงพูดกับเธออย่างคลุมเครือ “ให้ฉันไปกับเธอดีกว่า ฉันจะแอบตามเธอไปอย่างลับ ๆ แบบนี้เผื่อมีอันตรายอะไร ฉันจะได้ไปช่วยเธอทัน พี่ให้เธอไปคนเดียวไม่ได้จริง ๆ”
เมื่อได้ยินคำพูดของชัชวาล ธนพัตก็ยิ่งกังวลมากกว่าเดิม เขาหันมองสาริศาและถามอย่างกังวลว่า “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอจะไปทำอะไรคนเดียว! ทำไมถึงมีอันตราย?”
สาริศาหันไปพูดกับชัชวาล และไม่สนใจคำถามของธนพัต “พี่ เพื่อรับประกันความปลอดภัย พี่อย่าตามฉันไปเลยจะดีกว่านะ ฉันกลัวว่าพวกมันจะ…”
เมื่อตระหนักได้ว่าธนพัตนั่งอยู่ข้าง ๆ สาริศาจึงชะงักไปเล็กน้อย เพื่อปิดบังสิ่งที่ตัวเองกำลังจะพูดออกมา แต่เมื่อครุ่นคิดครู่หนึ่ง เพื่อความปลอดภัยของธีร์ สาริศาจึงพูดต่อไปว่า “หรือไม่อย่างนั้น พี่ช่วยพาคนแอบสืบเรื่องนี้อย่างลับ ๆ ที ว่าคนพวกนั้นเป็นใครมาจากไหน และพวกเราจะติดต่อกันตลอดเวลา ถ้ามีอันตรายอะไรจริง ๆ ฉันจะโทรบอกตำแหน่งของฉันให้พี่รู้ทันที”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หวานเย็น กรุ่นใจ
สวย แต่ โง่ดักดาน แล้วไงคุณนางเอก...
ทำไมนางเอกต้องเป็นควายตลอด...