หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 476

ธนพัตรู้ว่าสาริศากำลังรีบมาก จากปกติความเร็วรถหกสิบไมล์ต่อชั่วโมง ตอนนี้พุ่งขึ้นไปกว่าร้อยไมล์ต่อชั่วโมงแล้ว

ความเร็วของรถที่กำลังขับขี่ด้วยความเร็วสูงบนถนนยังเทียบไม่ได้กับความตื่นตระหนกในใจของสาริศาในตอนนี้เลย

เพียงไม่นานก็มาถึงที่ธนาคาร สาริศาลงจากรถตรงไปที่เคาน์เตอร์ธนาคาร ดำเนินการตามขั้นตอนอย่างรวดเร็ว และถอนเงินสดในบัญชีธนาคารของตัวเองออกมาจนหมด โชคดีที่ตระกูลนิธิธราสกุลเป็นสมาชิกVIP เจ้าหน้าที่ธนาคารจึงไม่ได้ถามอะไรมากมาย

“เร็วเข้า ไปที่หมู่บ้านฟ้าใส” สาริศามองธนพัตด้วยสีหน้าตื่นตระหนก หวังอยากจะให้เขาสตาร์ทรถและรีบขับไปยังจุดหมายโดยเร็วที่สุด

ธนพัตรู้ดีว่าต่อให้ถามอะไรตอนนี้ สาริศาก็คงไม่สามารถตอบคำถามเขาดี ๆ ได้ ด้วยเหตุนี้จึงยอมทำตามคำของเธออย่างเชื่อฟังโดยไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ!

ถึงแม้ว่าตอนนี้รถจะกำลังขับเคลื่อนไปยังจุดหมาย แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าระหว่างช่วงเวลานี้โจรลักพาตัวมันจะทำเรื่องโหดร้ายทารุณอะไรกับธีร์บ้างหรือเปล่า

เมื่อคิดไปแบบนั้น สาริศาได้แต่กำหมัดแน่นอย่างตึงเครียด เหงื่อจากฝ่ามือหยดลงบนกางเกงแต่เธอกลับไม่มีท่าทีจะสนใจเลยสักนิด

ตอนนี้เธอคิดถึงแต่เรื่องของธีร์ เธอมีลูกแค่คนเดียว ถ้าลูกของเธอจากเธอไปอีกคน ชีวิตนี้ก็คงจะน่าเบื่อมาก

“ขับเร็ว ๆ หน่อยสิ” สาริศามองธนพัต พลางตวาดใส่เขาอย่างโมโห

ทั้งหมดเป็นเพราะผู้ชายตรงหน้าคนนี้ทั้งนั้น เมื่อห้าปีก่อน ผู้ชายคนนี้ก็จะฆ่าลูกของเธอ

ห้าปีต่อมา ธีร์ยังถูกลักพาไปเพราะเขาอีก ถึงแม้ว่าเธอจะจากเขาไปแล้ว แต่ในชีวิตของเธอกลับยังมีเงาของเขาติดตามไปทุกหนทุกแห่ง

สาริศาคิดว่า ถ้าตอนนั้นตัวเองไม่ได้แต่งงานกับธนพัต ถึงแม้ว่าชีวิตของเธออาจจะไม่ได้มั่งคั่งร่ำรวยเหมือนอย่างตอนนี้ แต่อย่างน้อยก็คงจะเรียบง่ายและสงบสุข

คงไม่ได้ใช้ชีวิตวุ่นวาย ต้องมาพบเจอเรื่องราวมากมายเหมือนอย่างตอนนี้

“เร็วกว่านี้ไม่ได้แล้ว ไม่อย่างนั้นจะเกิดอุบัติเหตุได้ง่าย” ธนพัตรู้ดีว่าสาริศากำลังร้อนใจมาก แต่ไม่ว่าจะร้อนใจยังไง ก็ต้องรับประกันความปลอดภัยของชีวิตเธอด้วยสิ

อีกอย่างตอนนี้เป็นช่วงเวลาเลิกงาน และเป็นช่วงที่รถติดมาก ต่อให้ไม่ใช่ช่วงเวลานี้แต่การขับรถความเร็วเป็นร้อยไมล์แบบนี้สามารถทำให้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ได้ง่าย

ถ้าบนรถไม่มีสาริศานั่งอยู่ด้วยว่าไปอย่าง แต่พอมีเธอนั่งอยู่ด้วยแบบนี้ ไม่ว่าจะยังไง ก็ต้องคำนึกถึงความปลอดภัยเป็นอันดับแรก

สาริศาทนรอไม่ไหว บีบแตรรถเสียงดังเพื่อให้คนที่อยู่ด้านหน้าหลีกทางให้!

เดิมทีธนพัตคิดว่าวิธีนี้ใช้ไม่ได้ผลแต่กลับเห็นว่ารถคันข้างหน้าต่างทยอยเคลื่อนตัวหลบไปด้านข้าง แถมยังต่อแถวกันอย่างเป็นระเบียบ เพื่อให้พวกเขาขับผ่านไป

เมื่อเห็นดังนั้น พวกเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก รีบเหยียบคันเร่งมุ่งหน้าตรงไปทันที

คราวหน้าไม่มีรถติด และไม่มีสิ่งกีดขวางใด ๆ แล้ว พวกเขาจึงมุ่งหน้าขับต่อไปเรื่อย ๆ

ธนพัตเปิดเครื่องนำทาง ค้นหาหมู่บ้านฟ้าใส

ที่นั่นเป็นสถานที่ที่ค่อนข้างห่างไกลมาก แถมยังไม่ค่อยมีคนไปที่ด้วย

ที่สำคัญไปกว่านั้นมันยังอยู่ห่างจากตำแหน่งของพวกเขาตอนนี้อีกไกลมาก

ไกลแค่ไหนก็ต้องไปช่วยธีร์! สาริศาเหลือบมองธนพัต ธนพัตพยักหน้าให้เธอ ก่อนจะขับขึ้นทางด่วน ความเร็วรถเร่งความเร็วขึ้นมาก

ยิ่งเดินทาง สาริศาก็ยิ่งเป็นกังวลใจ ธนพัตเห็นเธอขมวดคิ้วแน่น อยากจะเอ่ยปากถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

แต่ผลลัพธ์สุดท้ายเขาก็พอเดาได้ สาริศาก็ยังไม่ยอมบอกเขาว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น

คำตอบที่เขาได้รับกลับมามีเพียงเสียงลมพัดจากนอกหน้าต่างกับความเงียบของสาริศา

ธนพัตคิดว่าเขาไม่สามารถปล่อยให้สาริศาทนเงียบต่อไปแบบนี้ ไม่อย่างนั้นคงจะอึดอัดจนป่วยกันพอดี

“ริศา มีเรื่องอะไรเธอบอกกับฉันสิ ฉันจะได้ช่วยเธอคิดหาวิธีโอเคไหม?”

ธนพัตเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน ครั้งนี้ สาริศามีปฏิกิริยาตอบกลับเล็กน้อย แต่ก็แค่หันมามองเขาเท่านั้น

สาริศาคิดว่าต่อให้บอกเขาไปก็คงไม่มีจุดเปลี่ยนอะไรอีกแล้ว แล้วจะเสียเวลาพูดกับเขาให้มากความไปทำไม!?

“ริศา เรื่องเมื่อห้าปีก่อนฉันผิดไปแล้ว เธออย่าปิดบังฉันแบบนี้จะได้ไหม?” ธนพัตรู้ดีว่าเมื่อห้าปีก่อนตัวเองทำผิดไปจริง ๆ