หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 477

“ทำไมถึงไม่มีคนเลยสักคน?” สาริศาพึมพำกับตัวเอง ที่นี่ไม่เหมือนอย่างที่เธอคิดเอาไว้เลยสักนิด

ทีแรกเธอคิดว่าที่นี่จะเป็นสถานที่รกร้าง เต็มไปด้วยวัชพืชป่ารก แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ที่นี่ไม่เพียงแต่ไม่ได้รกร้างอย่างที่คิด แต่ยังสวยงามมากด้วย

ทุ่งหญ้าสีเขียวกว้างขวางที่มองออกไปไม่มีที่สิ้นสุดและดอกไม้ป่าข้างทางที่ไม่รู้จักชื่อ ซึ่งมันทำให้จิตใจและอารมณ์ผ่อนคลายมากอย่างบอกไม่ถูก

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาเพลิดเพลินกับทิวทัศน์สวยงามพวกนี้ คนที่เสียลูกชายไปอย่างสาริศาไม่มีอารมณ์จะมาพักผ่อนหย่อนใจตอนนี้

“ไปกันเถอะ พวกเราเดินเข้าไปดูข้างใน เผื่อว่าจะพบอะไรบ้าง” เมื่อธนพัตเห็นแบบนี้ก็พอเดาได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

คงจะเป็นบุคคลสำคัญของสาริศาถูกลักพาตัวมา และตอนนี้สาริศาก็มาช่วยคนคนนั้น

เมื่อสาริศาได้ฟังธนพัตพูดเธอก็คิดว่าเดินหน้าต่อไปอีกหน่อยคงจะดีกว่า ในเมื่อเป็นสถานที่นัดหมายแลกเปลี่ยนของ ถ้าอยู่ตรงนี้ก็คงจะชัดเจนเกินไป

อีกอย่างรถอยู่ตรงหน้าพวกเขา เรื่องหอบเงินหนี พวกมันก็คงคิดมาแล้วเหมือนกัน

ขณะที่กำลังครุ่นคิดเรื่องพวกนี้ สาริศาไม่ทันสังเกตเลยว่าธนพัตกำลังกุมมือของเธอไว้แน่น แถมฝ่ามือยังรู้สึกอบอุ่นผิดปกติ

จู่ ๆ สาริศาเหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ สาริศาเอามือล้วงกระเป๋า พบว่าโทรศัพท์ของเธอยังอยู่ ก่อนจะหันไปพูดกับธนพัต

“คุณไปได้แล้ว”

ธนพัตก้มมองมือว่างเปล่าของตัวเอง ได้แต่ยิ้ม ๆ มองสาริศาโดยไม่พูดอะไร

“ไม่ต้องตามมาแล้ว” สาริศารู้ว่าเขาเป็นคนดื้อรั้น ไม่ยอมพูดยอมจา แต่กลับเดินตรงไปข้างหน้าต่อ

“คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?” สาริศาพบว่าเขายังคงเดินตามเธอมาเหมือนเดิมเลยเอ่ยปากถาม

ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์มาพูดกับเขามากมายนัก และไม่สามารถให้เขารู้ว่าธีร์มีตัวตนอยู่ด้วย จึงทำได้แค่ตะคอกใส่ธนพัต

“ไม่ได้จะทำอะไร ก็แค่ไปเป็นเพื่อนเธอ” ธนพัตมองสาริศาด้วยแววตาแน่วแน่

สาริศารู้ว่าธนพัตไม่มีทางยอมไปแน่ และสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือความปลอดภัยของธีร์

จึงไม่ต่อปากต่อคำอะไรกับธนพัตต่อ

หลังจากเดินไปได้สักพัก โทรศัพท์ของสาริศาก็ดังขึ้น เธอหยิบออกมาดูก็พบว่าเป็นโจรลักพาตัวคนนั้น!

“ฮัลโหล แกอยู่ที่ไหน? ฉันเอาเงินมาแล้ว” สาริศาเอ่ยปากถามตำแหน่งที่แน่นอนของโจรลักพาตัวคนนั้น

“ในหมู่บ้านมีบ้านหลังเล็ก ๆ อยู่ พวกแกเดินเข้าไป พร้อมกับเงินด้วย” เสียงจากปลายสายดังขึ้น และบอกสาริศาว่าต้องทำยังไงต่อไป

“ได้” ตอนนี้สาริศาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องทำตามคำแนะนำของโจรลักพาตัว ไม่อยากนั้นเธอไม่อยากจะคิดถึงสภาพของธีร์เลย

สาริศาเดินไปที่ประตูบ้าน ธนพัตก็เดินตามมาด้วย เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถสะบัดเขาให้หลุดได้ ดังนั้นจึงไม่พูดอะไรมาก

ถือว่าคนเพิ่ม กำลังเพิ่มก็แล้วกัน

สาริศาเดินเข้าไปในบ้าน ธนพัตรีบเดินตามเข้าไปทันที หลังจากเดินเข้าไปพวกเขาก็ได้ยินเสียงปึง แล้วประตูบ้านก็ถูกล็อก

สาริศาก้าวออกไปข้างหน้า เอื้อมมือไปดึงประตู แต่ไม่ว่ายังไงมันก็เปิดไม่ออก

ดูเหมือนว่าสถานที่ที่โจรเลือกประตูแข็งแกร่งมากทีเดียว

ธนพัตเดินไปดู เมื่อรู้ว่ามันเปิดไม่ได้จริง ๆ เขาจึงไปหาเก้าอี้ข้าง ๆ แล้วนั่งลงพร้อมกับสาริศา

“ตอนนี้ยังจะไม่ยอมบอกฉันอีกเหรอ? ว่าใครถูกลักพาตัวมากันแน่?”

ธนพัตคิดว่าการถูกขังไว้ด้วยกันกับสาริศาที่นี่ตอนนี้ เขาควรจะรู้ได้แล้วว่าใครถูกลักพาตัวมากันแน่

ธนพัตคิดไม่ออกเลยว่าคนในตระกูลนิธิธราสกุลใครถูกลักพาตัวมากันแน่

“คุณไม่จำเป็นต้องรู้” สาริศาเหลือบมองเขาแล้วตอบอย่างไม่ใส่ใจ

จากนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากพี่เลี้ยงแจ้งตำรวจไปก่อนหน้านี้แล้ว เลยทำให้ทั้งเมืองวุ่นวายกันไปหมด เพราะพวกเขาต่างกำลังออกตามหาเด็กที่ถูกลักพาตัวไป

ไม่ใช่เพราะพลเมืองรักใคร่ปรองดองกันหรืออะไร แต่เป็นเพราะเงินที่เสนอมาเพื่อรับรางวัลตอบแทนบวกกับใบหน้าที่หล่อเหลามากของธีร์ต่างหาก

สิ่งนี้ทำให้กลุ่มหญิงสาวบ้าผู้ชายต่างลงขึ้นมาทำหน้าที่กันหมด มีนักข่าวจำนวนไม่น้อยที่หลังจากรู้ข่าวว่าเป็นคุณชายน้อยตระกูลนิธิธราสกุลก็พากันแห่ไปแออัดกันอยู่ที่นิธิธราสกุลกรุ๊ป เพื่อสัมภาษณ์ชัชวาลกันเต็มไปหมด

แต่ว่าชัชวาลไม่ออกไป พวกเขาเลยได้แต่รออยู่ข้างล่าง

กลุ่มนักข่าวกำลังรอชัชวาลอยู่ข้างล่าง ชัชวาลก็กำลังรอข่าวจากชรัณอยู่ข้างบน

ไม่นาน ชรัณก็สามารถตรวจสอบหาหมายเลขทะเบียนรถและชื่อเจ้าของรถจนได้

หลังจากได้ทราบข้อมูลทันหมดแล้ว พวกเขาจึงตกลงกันว่าจะไปพบกันที่หน้าบ้านของเจ้าของรถคันดังกล่าว

ตอนชัชวาลออกจากบริษัท มีนักข่าวกลุ่มใหญ่รุมล้อมกันเข้ามา

“คุณชัชวาล คุณแอบแต่งงานลับ ๆ แล้วเหรอคะ?”

“คุณชัชวาล คนที่แต่งงานกับคุณเป็นใครคะ?”

“…”

“ถอยออกไปหน่อย ถอยออกไปหน่อย” เมื่อ รปภ. เห็นเหตุการณ์วุ่นวายมาก จึงรีบเข้าไปช่วยกันฝูงชนและพาชัชวาลขึ้นรถ

กลุ่มนักข่าวเมื่อเห็นว่าถูกตัดโอกาสได้ข่าวไป ก็อดใช้สายตามอง รปภ. ด้วยสายตาแค้นเคืองไม่ได้

ที่อยู่ของเจ้าของรถคนนั้นไม่ได้อยู่ไกลมากนัก พวกเขาไปถึงเกือบจะพร้อมกัน แต่ที่นี่เป็นเขตชุมชนธรรมดา ถนนคับแคบ ทำให้พวกเขาไม่สามารถขับรถเข้าไปถึงหน้าบ้านได้

ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้แค่จอดรถไว้ที่หน้าปากซอยแล้วเดินเท้าเข้าไป ระหว่างทางเต็มไปด้วยกลิ่นกองขยะตลบอบอวล

พวกเขาก็ทำได้เพียงปิดปาก ปิดจมูกแล้วเดินหน้าต่อไป