หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 478

เขตพื้นที่ชุมชนเล็ก ๆ นี้ ปกติไม่ค่อยมีคนเข้ามา

“หมูบ้านข้าง ๆ คลอดแล้ว”

“แม่ผัวบ้านเพื่อนบ้านตีลูกสะใภ้อีกแล้ว”

“ลูกสะใภ้บ้านนั้นร้องไห้กลางดึกอีกแล้ว”

ในพื้นที่ที่ไม่มีผู้คนสนใจเรื่องเล็กน้อยพวกนี้กลายเป็นงานอดิเรกหลังอาหารค่ำของพวกเขา

คนขับรถคนนั้นเป็นคนเดียวในเขตพื้นที่ชุมชนนี้ที่ออกไปทำงาน เรื่องนี้ทำเอาทุกคนต่างพากันอิจฉาสุด ๆ

เพราะอย่างน้อยการออกไปขับแท็กซี่ก็สามารถทำให้ครอบครัวของพวกเขาใช้ชีวิตอยู่ในพื้นที่แห่งนี้ได้อย่างสบาย

สำหรับคนส่วนที่เหลือ แต่ละครอบครัวจะมีที่ดินของตัวเอง และพึ่งพาตัวเองเลี้ยงตัวเอง

ทุกคนต่างหันมองคนนอกทั้งสองคนที่เดินเข้ามา

คนข้างหน้าหล่อเหลา ดูสง่า ส่วนคนข้างหลังแม้ว่าจะไม่โดดเด่นมากเท่าคนข้างหน้า แต่ก็ดูเป็นคนรวยในสายตาของใครหลายคน

“ขอโทษนะครับ... แสงทองพักอยู่ที่นี่หรือเปล่า?” ชัชวาลมองสายตาของทุกคนที่มองมาแล้วรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

เขาเดินเข้าไปถามคุณลุงคนหนึ่งที่ดูอายุไม่ได้มากนัก ที่นี่ค่อนข้างซับซ้อนวุ่นวาย ถึงแม้จะบอกว่าพื้นที่ค่อนข้างเล็ก แต่การตามหาใครสักคนก็ค่อนข้างยากอยู่เหมือนกัน

เพราะไม่มีใครรู้ว่าแสงทองจะไปอยู่ตรงมุมตรงซอกไหน

“โอ้ แสงทองเหรอ รู้จัก ๆ อยู่บ้านหลังนั้น” หลังจากลุงคนนั้นได้ยินชื่อแสงทอง ก็รีบพยักหน้าบอกว่ารู้จักทันที

พลางชี้ไปทางบ้านหลังที่ดูหรูหราที่สุดในแถบนี้

“ขอบคุณครับ” ชัชวาลกล่าวขอบคุณชายคนนั้น แล้วเดินไปที่บ้านหลังดังกล่าว

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” หลังจากเคาะประตูสามครั้ง ก็เห็นชายร่างผอมบางอายุไม่มากคนหนึ่งเดินออกมา

“พวกคุณมากหาใคร?” แสงทองทำงานนอกบ้านมาหลายปีแล้ว ทันทีที่มองการแต่งตัวของทั้งสองคนตรงหน้าก็รู้ทันทีว่าเป็นพวกคนร่ำคนรวย

“สวัสดีครับ ใช่คุณแสงทองหรือเปล่า?” ชัชวาลไม่มีเวลามากนักและเขาไม่อยากเสียเวลา จึงเอ่ยถามออกไปตรง ๆ ว่าคนตรงเป็นใคร

ถ้าหากใช่ เขาจะได้พูดต่อ แต่ถ้าไม่ใช่ ก็จะได้ไม่ต้องมาเสียเวลาถาม แล้วไปตามหาคนใหม่

“ฉันเอง” แสงทองมองพวกเขาอย่างงง ๆ

ในหัวของแสงทองกำลังครุ่นคิด ตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดแท้ ๆ ทำไมพวกเขาถึงมาตามหาเขาถึงที่นี่?

“คืออย่างนี้ สถานการณ์ตอนนี้ค่อนข้างเร่งรีบมาก พวกเราจะพูดแค่สั้น ๆ” ทันทีที่ชัชวาลได้ยินว่าตัวเองตามหาถูกคนแล้ว ก็รีบบอกจุดประสงค์ของตัวเองที่มาที่นี่ทันที

“วันนี้คุณได้พาใครไปส่งที่หมู่บ้านฟ้าใสหรือเปล่า?”

หลังจากที่ชัชวาลและชรัณถูกเชิญเข้าไปในบ้าน พวกเขาก็รีบถามคำถามทันที

“ใช่ มีอยู่คนหนึ่ง” แสงทองตอบโดยไม่ต้องคิดเลย

“เพราะหมู่บ้านฟ้าใสค่อนข้างไกลมาก แทบจะไม่มีคนไปที่นั่นเลย ฉะนั้นผมเลยจำผู้โดยสารคนนั้นได้ดีเลย” แสงทองบอก พลางรอประโยคต่อไปของชัชวาล

“เขาหน้าตาเป็นยังไง? อายุเท่าไหร่?” ชัชวาลยังไม่ทันได้เอ่ยปากถาม ชรัณก็ชิงถามก่อนแล้ว

“คนนั้น...เป็นเด็กน้อยคนหนึ่ง หน้าตาหล่อเหลาทีเดียว” แสงทองพยายามนึกภาพเหตุการณ์ในตอนนั้น

จะว่าไปแล้วก็แปลก หลายปีมานี้ แทบจะไม่มีคนเดินทางไปที่หมู่บ้านฟ้าใสเลย พอจะมีลูกค้า กลับเป็นแค่เด็กอายุห้าหกขวบเสียอย่างนั้น

ซึ่งนั่นก็ทำแสงทองตกใจมากไม่น้อยเหมือนกัน

โชคดีที่ผู้โดยสารคนนั้นให้เงินเขามากพอ เขาเลยตอบตกลงพาเขาไปส่งที่นั่น

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ แสงทองก็ตกตะลึงไปเล็กน้อย