หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 478
สรุปบท บทที่ 478 ตามลำพัง: หวานเย็น กรุ่นใจ
อ่านสรุป บทที่ 478 ตามลำพัง จาก หวานเย็น กรุ่นใจ โดย ช็อคโกแลต
บทที่ บทที่ 478 ตามลำพัง คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายโรแมนซ์ หวานเย็น กรุ่นใจ ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย ช็อคโกแลต อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
เขตพื้นที่ชุมชนเล็ก ๆ นี้ ปกติไม่ค่อยมีคนเข้ามา
“หมูบ้านข้าง ๆ คลอดแล้ว”
“แม่ผัวบ้านเพื่อนบ้านตีลูกสะใภ้อีกแล้ว”
“ลูกสะใภ้บ้านนั้นร้องไห้กลางดึกอีกแล้ว”
ในพื้นที่ที่ไม่มีผู้คนสนใจเรื่องเล็กน้อยพวกนี้กลายเป็นงานอดิเรกหลังอาหารค่ำของพวกเขา
คนขับรถคนนั้นเป็นคนเดียวในเขตพื้นที่ชุมชนนี้ที่ออกไปทำงาน เรื่องนี้ทำเอาทุกคนต่างพากันอิจฉาสุด ๆ
เพราะอย่างน้อยการออกไปขับแท็กซี่ก็สามารถทำให้ครอบครัวของพวกเขาใช้ชีวิตอยู่ในพื้นที่แห่งนี้ได้อย่างสบาย
สำหรับคนส่วนที่เหลือ แต่ละครอบครัวจะมีที่ดินของตัวเอง และพึ่งพาตัวเองเลี้ยงตัวเอง
ทุกคนต่างหันมองคนนอกทั้งสองคนที่เดินเข้ามา
คนข้างหน้าหล่อเหลา ดูสง่า ส่วนคนข้างหลังแม้ว่าจะไม่โดดเด่นมากเท่าคนข้างหน้า แต่ก็ดูเป็นคนรวยในสายตาของใครหลายคน
“ขอโทษนะครับ... แสงทองพักอยู่ที่นี่หรือเปล่า?” ชัชวาลมองสายตาของทุกคนที่มองมาแล้วรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
เขาเดินเข้าไปถามคุณลุงคนหนึ่งที่ดูอายุไม่ได้มากนัก ที่นี่ค่อนข้างซับซ้อนวุ่นวาย ถึงแม้จะบอกว่าพื้นที่ค่อนข้างเล็ก แต่การตามหาใครสักคนก็ค่อนข้างยากอยู่เหมือนกัน
เพราะไม่มีใครรู้ว่าแสงทองจะไปอยู่ตรงมุมตรงซอกไหน
“โอ้ แสงทองเหรอ รู้จัก ๆ อยู่บ้านหลังนั้น” หลังจากลุงคนนั้นได้ยินชื่อแสงทอง ก็รีบพยักหน้าบอกว่ารู้จักทันที
พลางชี้ไปทางบ้านหลังที่ดูหรูหราที่สุดในแถบนี้
“ขอบคุณครับ” ชัชวาลกล่าวขอบคุณชายคนนั้น แล้วเดินไปที่บ้านหลังดังกล่าว
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” หลังจากเคาะประตูสามครั้ง ก็เห็นชายร่างผอมบางอายุไม่มากคนหนึ่งเดินออกมา
“พวกคุณมากหาใคร?” แสงทองทำงานนอกบ้านมาหลายปีแล้ว ทันทีที่มองการแต่งตัวของทั้งสองคนตรงหน้าก็รู้ทันทีว่าเป็นพวกคนร่ำคนรวย
“สวัสดีครับ ใช่คุณแสงทองหรือเปล่า?” ชัชวาลไม่มีเวลามากนักและเขาไม่อยากเสียเวลา จึงเอ่ยถามออกไปตรง ๆ ว่าคนตรงเป็นใคร
ถ้าหากใช่ เขาจะได้พูดต่อ แต่ถ้าไม่ใช่ ก็จะได้ไม่ต้องมาเสียเวลาถาม แล้วไปตามหาคนใหม่
“ฉันเอง” แสงทองมองพวกเขาอย่างงง ๆ
ในหัวของแสงทองกำลังครุ่นคิด ตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดแท้ ๆ ทำไมพวกเขาถึงมาตามหาเขาถึงที่นี่?
“คืออย่างนี้ สถานการณ์ตอนนี้ค่อนข้างเร่งรีบมาก พวกเราจะพูดแค่สั้น ๆ” ทันทีที่ชัชวาลได้ยินว่าตัวเองตามหาถูกคนแล้ว ก็รีบบอกจุดประสงค์ของตัวเองที่มาที่นี่ทันที
“วันนี้คุณได้พาใครไปส่งที่หมู่บ้านฟ้าใสหรือเปล่า?”
หลังจากที่ชัชวาลและชรัณถูกเชิญเข้าไปในบ้าน พวกเขาก็รีบถามคำถามทันที
“ใช่ มีอยู่คนหนึ่ง” แสงทองตอบโดยไม่ต้องคิดเลย
“เพราะหมู่บ้านฟ้าใสค่อนข้างไกลมาก แทบจะไม่มีคนไปที่นั่นเลย ฉะนั้นผมเลยจำผู้โดยสารคนนั้นได้ดีเลย” แสงทองบอก พลางรอประโยคต่อไปของชัชวาล
“เขาหน้าตาเป็นยังไง? อายุเท่าไหร่?” ชัชวาลยังไม่ทันได้เอ่ยปากถาม ชรัณก็ชิงถามก่อนแล้ว
“คนนั้น...เป็นเด็กน้อยคนหนึ่ง หน้าตาหล่อเหลาทีเดียว” แสงทองพยายามนึกภาพเหตุการณ์ในตอนนั้น
จะว่าไปแล้วก็แปลก หลายปีมานี้ แทบจะไม่มีคนเดินทางไปที่หมู่บ้านฟ้าใสเลย พอจะมีลูกค้า กลับเป็นแค่เด็กอายุห้าหกขวบเสียอย่างนั้น
ซึ่งนั่นก็ทำแสงทองตกใจมากไม่น้อยเหมือนกัน
โชคดีที่ผู้โดยสารคนนั้นให้เงินเขามากพอ เขาเลยตอบตกลงพาเขาไปส่งที่นั่น
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ แสงทองก็ตกตะลึงไปเล็กน้อย
เผื่อว่ายังไม่ทันได้ช่วยคนที่ถูกลักพาตัวคนนั้น แต่สาริศาดันมาล้มป่วยไปเสียก่อน แบบนั้นเรื่องมันจะแย่ลงไปยิ่งกว่าเดิม
ธนพัตก้าวออกไป แล้วเขาก็คว้าร่างสั่นเทาของสาริศาเข้ามาไว้ในอ้อมแขนทันที โดยไม่สนใจเลยว่าสาริศาจะแสดงท่าทีแบบไหนใส่เขา
“ถ้าหนาวก็อย่าดิ้น” ธนพัตรู้สึกได้ว่าคนในอ้อมแขนกำลังพยายามดิ้นให้หลุด เขาจึงรีบเอ่ยปากห้าม
“ถ้าไม่อยากล้มป่วยไปก่อนจะได้ช่วยคนที่ถูกลักพาตัวมาละก็”
ธนพัตพูดขึ้นมาอีกประโยคซึ่งมันทำให้สาริศาหยุดดิ้นแล้ว
ใช่ ตอนนี้ยังจะมีอะไรสำคัญกว่าการช่วยธีร์อีก?
ธนพัตมองคนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอหลับตาพักผ่อนอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างเชื่อฟัง ทำให้อดคิดถึงการกระทำเหล่านี้เมื่อห้าปีก่อนขึ้นมาไม่ได้
เวลาผ่านไปไวจริง ๆ นานแค่ไหนแล้วที่พวกเขาไม่ได้สัมผัสใกล้ชิดกันขนาดนี้?
หลังจากผ่านไปสักพัก ลมกลางคืนก็พัดโชยเข้ามา แม้แต่บ้านที่มิดชิดแน่นหนาก็ไม่สามารถต้านทานแรงลมได้
ธนพัตปล่อยสาริศาที่ถูกปลูกให้ตื่นด้วยความหนาวเอาไว้ เขาอยากจะไปดูว่าแถวนี้มีอะไรสามารถช่วยบรรเทาความหนาวได้บ้าง
ตอนที่พวกเขาเพิ่งมาถึงที่นี่ สาริศาคิดถึงแต่ธีร์ ส่วนในใจของธนพัตก็คิดถึงแต่สาริศา
ยังไม่ทันได้สำรวจบ้านหลังนี้ดี ๆ เลยด้วยซ้ำ อันที่จริงบ้านหลังนี้ใหญ่มาก และมันดีกว่าที่พวกเขาคิดเอาไว้มาก แถมยังดีเกินกว่าจะเป็นสถานกักขังเป็นไหน ๆ
ธนพัตมองไปรอบ ๆ และพบว่ามีผ้าห่มอยู่หนึ่งผืน แถมยังดูใหม่อยู่เลย
เห็นดังนั้น ธนพัตก็แอบขอบคุณโจรลักพาตัวคนนี้ในใจอย่างอดไม่ได้ ที่ช่วยหาโอกาสให้เขาได้อยู่ด้วยกันตามลำพังกับสาริศาแบบนี้
ธนพัตตัดสินแล้วว่า ไว้พวกเขาออกไปจากที่นี่ได้ เขาจะจัดการโจรลักพาตัวคนนี้จากโทษเบา ๆ เสียก่อน
ธนพัตกระตุกมุมปากยิ้ม หยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้สาริศา
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หวานเย็น กรุ่นใจ
สวย แต่ โง่ดักดาน แล้วไงคุณนางเอก...
ทำไมนางเอกต้องเป็นควายตลอด...