หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 48

สาริศาหน้าแดงขึ้นมาทันที

ธนพัตกำลังพูดถึงเธออยู่ชัดๆ

สำหรับเธอแล้ว ธนพัตก็ถือเป็นคนแปลกหน้า ทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์ใกล้ชิดกัน เธอต้องหน้าแดงเป็นธรรมดา

ทางฝั่งธีภพ พอได้ยินคำพูดของธนพัต เขาก็เหลือบมองไปที่สาริศาข้างๆ เขาอย่างได้ใจ

เดิมทีเขาคิดว่าสาริศาได้ยินว่าธนพัตพูดถึงภรรยาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนขนาดนั้น อย่างน้อยก็ต้องรู้สึกไม่ชอบใจบ้าง แต่คิดไม่ถึงว่าสาริศาจะมีท่าทีหน้าอดงอย่างเขินอาย และก้มหน้าก้มตาจดบันทึกการสัมภาษณ์

ธีภพขมวดคิ้วและคิดจะถามธนพัตต่อไปว่า “ดังนั้น คุณน้าชอบผู้หญิงที่บริสุทธิ์เหมือนน้าสะใภ้ใช่ไหมครับ”

ธนพัตยิ้มบาง แต่ไม่ได้ปฏิเสธอะไร

ธีภพพูดต่อไปอย่างไม่ยอมตายใจ “ลองคิดดูดีๆ มันก็ใช่ ใครจะไม่ชอบความไร้เดียงสาและน่ารัก ไม่เหมือนผู้หญิงบางคนที่เข้าหาคุณน้าเพื่อหวังเงินเท่านั้น และมีความสัมพันธ์กับผู้ชายหลายคน ผู้หญิงแบบนี้ต้องระวังไว้ให้ดีจริงๆ”

สาริศาที่เดิมมีความรู้สึกเขินอายกับคำพูดของธนพัต แต่ในตอนนี้พอได้ยินคำพูดของธีภพ เธอก็อดที่จะขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้

ในคำพูดของธีภพแฝงไปด้วยคำพูดดูถูกเหยียดหยามออกมาได้ชัดเจนมาก

ถึงแม้หลังจากกลับมาเจอกัน ธีภพจะพูดกับตัวเองแบบนั้นมาโดยตลอด แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ตอนนี้พอได้ยินธีภพพูดแบบนี้ต่อหน้าธนพัต สาริศาถึงได้รู้สึกโมโหขนาดนี้

“คุณธีภพ คุณหมายความว่ายังไง” สาริศารู้สึกหมดความอดทนต่อการกระทำของธีภพมากพอแล้ว เธอเงยหน้าขึ้น แล้วถามออกมาตามตรง

ธนพัตยิ้มเยาะ “ทำไม สาริศา ในที่สุดก็ทนฟังไม่ไหวแล้วหรือไง”

ที่จริงแล้วสาริศาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงโกรธแบบนี้

บางที เธอแค่ไม่อยากให้ธนพัตเข้าใจตัวเองผิด ไม่อยากให้ผู้ชายคนนี้ที่เคยบอกว่าเชื่อมั่นในตัวเธอ จะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงบ้าเงินที่สามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อแลกกับเงิน

“ฉันแค่คิดว่า คุณควรรับผิดชอบต่อคำพูดของคุณด้วย” สาริศาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“รับผิดชอบเหรอ เหอะ” ธีภพยิ้มเยาะ และในเวลานี้เขาไม่คิดที่จะปกปิดอีกต่อไป “คุณคงไม่คิดว่า ต่อหน้าคุณน้าผม คุณยังแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาต่อไปได้อีกเหรอ ผมจะบอกคุณให้ก็ได้ ผมเอารูปถ่ายของคุณพวกนั้นให้คุณน้าผมดูไปแล้ว หรือว่าคุณจะยัง...

“พอได้แล้ว!”

คำพูดของธีภพยังพูดไม่ทันจบ ธนพัตก็พูดขัดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

แต่สาริศาที่อยู่ด้านข้างตอนนี้หน้าซีดเผือดไปแล้ว

อะไรนะ?

ธนพัตได้ดูรูปถ่ายพวกนั้นไปแล้ว?

พอเห็นสีหน้าของสาริศาเปลี่ยนไปกะทันหัน ธีภพก็รู้สึกใจกระตุก แต่ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกสะใจด้วย!

“ทำไม สาริศา คุณไม่คิดจะแสร้งทำไร้เดียงสาต่อหน้าคุณน้าของผมแล้วจริงๆ เหรอ?” ธีภพยิ้มอย่างชั่วร้าย “แม้แต่เรื่องที่คุณแต่งงานแล้ว คุณคงไม่ได้...”

“ธีภพ ฉันบอกว่าพอได้แล้วไง” ธนพัตพูดขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้เสียงของเขาเหมือนตักเตือนไปเล็กน้อย แต่สีหน้าของธนพัตเปลี่ยนไป สายตาของเธอจึงมองไปที่เขา

แต่คิดไม่ถึงว่าธนพัตจะไม่ได้มองมาที่เขา แต่เพียงแค่มองไปที่สาริศาที่หน้าซีดเผือด

“คุณน้าครับ ผม…“ ธีภพอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ธนพัตหันไปทางอื่น และพุ่งสายตาไปที่เขา

ช่างเป็นหน้าตาที่น่ากลัวมากจริงๆ

สาริศาได้สติกลับมา เธอเงยหน้าขึ้นมองธนพัตที่ยืนอยู่ตรงหน้า และพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาว่า “คุณเห็นรูปถ่ายพวกนั้นแล้วเหรอคะ”

ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าทำไมปฏิกิริยาของธนพัตเมื่อวานนี้ดูแปลกมาก อย่างแรก เขาขอให้เธอเปลี่ยนงาน แล้วยังจูบเธอ หมายความว่าเป็นเพราะรูปถ่ายพวกนั้น

พอนึกถึงรูปถ่ายพวกนั้น สาริศาก็รู้สึกละอายใจมาก เธอไม่กล้าแม้แต่จะเผชิญหน้ากับธนพัต ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงเบือนหน้าหนีอย่างดื้อรั้น

แต่ทันทีที่เขาหันศีรษะกลับมา ธนพัตก็คว้าคางของเธอไว้ แล้วบังคับให้เผชิญหน้ากับเขา

“สาริศา” เสียงของธนพัตลดต่ำ “อย่าหลบสายตาของผม”

ผ่านไปสักพัก เขาก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง “ผมเห็นรูปพวกนั้นแล้ว น่าจะเป็นรูปแอบถ่ายเมื่อสองปีก่อนโดยมีคนแอบเอากล้องไปติดไว้เพื่อถ่าย”

สาริศาเองก็แบบนี้เหมือนกัน เธอพยักหน้า และนิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนที่จะกัดริมฝีปากแน่น แล้วพูดว่า “ฉันขอโทษนะคะ”

“ทำไมคุณต้องขอโทษด้วย” เสียงของธนพัตเคร่งขรึมเล็กน้อย

“เพราะรูปถ่ายพวกนั้น น่าจะทำให้คุณรู้สึกอึดอัดและอับอายมาก” เสียงของสาริศาบางเบา และศีรษะของเธอก็ก้มลงอย่างอดไม่ได้

ด้วยใบหน้าซีดเซียว น้ำตาไหลที่ติดอยู่ตรงขนตา ธนพัตรู้สึกเหมือนหัวใจของเขาถูกอะไรบางอย่างบีบแน่น และมันก็เจ็บปวดมาก

บ้าเอ๊ย

ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกัน เมื่อสิบปีก่อน เขายังไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับพชิราเลย

เขาออกแรงมือ บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้น เพื่อเผชิญหน้ากับดวงตาสีเข้มของเขา

“จำไว้นะ สาริศา” เขามองเธอนิ่ง “อย่าขอโทษสำหรับสิ่งที่คุณไม่ได้ทำผิด”