หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 483

“คุณชายครับ ผมขอโทษพวกคุณจริงๆ ทั้งหมดเป็นความผิดของผมเอง คุณนายน้อยครับ อย่าโกรธโทษคุณชายเลยครับ” ชรัณมองทั้งสอง แล้วอ้อนวอนอย่างขมขื่น

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาในตอนนั้น พวกเขาก็คงไม่เหนื่อยขนาดนี้ ไม่แยกจากกันตั้งห้าปี

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่” เมื่อได้ยินชรัณยอมรับผิด ธนพัตอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้นกันแน่ แถมเขายังเป็นลูกน้องคนที่เขาไว้ใจที่สุดอีกด้วย

“เรื่องในตอนนั้นเป็นแผนของพชิราครับ” ชรัณอยู่สักพักว่าจะพูดยังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้ดี ในที่สุดก็พูดออกไปได้

“ตอนนั้นพชิราโยนเสื้อผ้าไว้ที่ทางเดินไปที่ห้องคุณชาย ทำเสียงหอบอยู่ในห้อง เปิดเสียงผู้ชายตอนทำเรื่องนั้นให้ดัง ทำให้คุณนายน้อยเข้าใจว่าคุณชายนอกใจครับ”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ชรัณไม่กล้าเงยหน้ามองธนพัต เขากลัวว่าธนพัตจะโกรธแล้วจะลงมือกับเขา

“นายหมายความว่า เรื่องในตอนนั้นพชิราเป็นคนสร้างเรื่องเองหมดเลยหรอ” สาริศาได้ยินแบบนั้นก็นึกขึ้นเรื่องในตอนนั้นได้

อันที่จริงเธอก็ไม่เห็นพวกเขาทำกันกับตาตัวเอง และไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปดูพวกเขา

ก็ทึกทักไปว่าธนพัตนอกใจตน ถ้าเป็นไปตามที่ชรัณพูด เรื่องนี้ก็คลี่คลายแล้ว

“ครับ” ชรัณพูดและพูดถึงสิ่งที่พชิราทำต่อ “เธอข่มขู่ป้าแม่บ้าน ลักพาตัวพ่อแม่ของผม ผมจำเป็นต้องช่วยเธอทำ”

ชรัณคิดถึงเรื่องที่เขาทำในตอนนั้นแล้ว เขามันไม่ใช่คน คุณชายกับคุณนายน้อยดีกับตัวเองมากแท้ๆ

“แล้วเธอก็ขอให้ผมฆ่าลูกของคุณนายน้อย แล้วให้บอกว่าเป็นความต้องการของคุณชาย ผมแค่ต้องทำตาม”

“แต่ครั้งแรกมันไม่ได้ผล ก็เลยมีครั้งที่สองอีก ไม่คิดว่าครั้งที่สองคุณชัชวาลก็มาช่วยไว้ จากนั้นตอนที่คุณชายไปตามคุณนายน้อยที่สนามบิน พชิราก็แกล้งล้มจนเสียขาไป ทำให้คุณชายไปไม่ทัน”

ชรัณพูดเรื่องความจริงของเหตุการณ์ในตอนนั้นออกมาหมดเปลือก

เมื่อได้ยินว่าเสียงของเขาเล็กลงเรื่อย ๆ เขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากลัวอะไรอยู่

ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา สิ่งที่เขาทำ เตือนใจตัวเขาเองอยู่ทุกวันว่าเขาทรยศคุณชาย

เรื่องนี้ทำให้รู้สึกว่าตัวเองไร้ศีลธรรม ถึงขนาดนอนไม่หลับในทุกคืน

ในวันนี้ ในที่สุดเขาก็ได้พูดสิ่งที่ปิดบังไว้มาเป็นเวลาห้าปี แม้ว่าจะต้องเผชิญกับบทลงโทษของธนพัต แต่ก็รู้สึกโล่งใจมาก

ในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้แหละครับ ลงโทษผมเถอะครับ!” พูดจบชรัณก็ก้มหน้าต่ำลงไปอีก

เขาทำเรื่องที่ทรยศพวกเขาไปแล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะได้มีโอกาสอยู่เคียงข้างคุณชายอีกแล้ว

“นี่ โทษฐานที่นายปิดบังเรื่อยมา”

“นี่ โทษฐานไม่รู้จักบุญคุณ”

“นี่ โทษฐานไร้ศีลธรรม”

ธนพัตเตะชรัณไปสามครั้ง จนลงไปนอนกับพื้น ชรัณถูกเตะสามครั้ง ก็ได้แต่ทนไว้

แต่ในใจไม่ได้เกลียดธนพัต ตรงกันข้าม เขาคิดว่าสามทีนี้เตะได้ดีมาก

อย่างน้อย มันก็ทำให้ใจเขาชื้นขึ้น

“ริศา ตอนนี้คุณได้ยินชัดแล้วใช่ไหม เรื่องทั้งหมดนี่ผมไม่รู้เรื่องเลย”

หลังจากลงโทษชรัณ ธนพัตก็เดินไปที่สาริศาที่เงียบอยู่ตลอด

สาริศาตกใจมาก กลายเป็นว่าบาดแผลในตอนนั้นเป็นฝีมือของผู้หญิงที่ชื่อพชิราคนเดียวทั้งหมด ที่แท้ชายคนที่อยู่ตรงหน้าเธอไม่ได้ทำอะไรเธอเลย

พอคิดแบบนี้เธอก็ช็อคและเสียใจ

ตกใจมากที่ไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน และเสียใจที่เอาความผิดในตอนนั้นไปลงไว้ที่ตัวธนพัต

ย้อนกลับไปช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ ธนพัตผอมลงกว่าเดิมเยอะ รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา

แต่ตอนนี้ก็ได้รู้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในตอนนั้นแล้ว

แต่ก็ต้องยอมใจที่ชั่วร้ายของพชิราเลยจริงๆ ไม่รู้ว่าพชิราคนที่เป็นราวกับเจ้าหญิงจากครอบครัวดีๆ แบบนี้ มีจิตใจที่ชั่วร้ายขนาดนี้ได้ยังไง

แต่ต้องเชื่อเลยว่าบางครั้งเราก็สามารถทำเรื่องที่มันสุดโต่งได้ ถ้าไร้หนทางจริงๆ

ตัวอย่างเช่น พชิรามองดูแม่ของตัวเองดิ้นรนจนตายโดยไม่สนใจ

ตัวอย่างเช่น พชิราลักพาตัวพ่อแม่ของคนอื่นได้ตามต้องการ ไม่คิดถึงชีวิตของใครเลย

สาริศารู้แล้วว่าธนพัตรักตัวเองมาตลอด เรื่องทั้งหมดจึงคุ้มค่า

มองหน้าธนพัตแต่ไม่รู้จะพูดอะไร

เวลาผ่านไปห้าปี พวกเขามีเรื่องจะพูดมากมาย แล้วก็มีคำถามมากมายที่อยากรู้

ทั้งสองมองหน้ากัน ละอายใจเล็กน้อย

ธนพัตไม่รู้ว่าเขาถูกปิดบังเรื่องราวต่างๆ ไว้มากมายขนาดนี้ และเรื่องทั้งหมดนี้ก็สร้างบาดแผลให้กับสาริศา

ธนพัตเกลียดตัวเองจริงๆ ถ้าตอนนั้นที่สาริศาขอหย่ากับเขา แล้วเขาไปบ้านตระกูลนิธราสกุล ถามสาริศาให้ชัดเจน ก็ไม่ต้องเกิดเรื่องมากมายขนาดนี้แล้ว

และส่วนใหญ่เป็นเพราะตัวเขาเอง ถ้าเขาตัดสัมพันธ์กับพชิราได้เด็ดขาดกว่านี้ล่ะก็ เขาก็คงไม่หลงเชื่อคำพูดพชิรา

เรื่องในวันนี้ก็จะไม่เกิด และยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะแยกจากกันตั้งห้าปี

ที่ตลกไปกว่านั้นคือ เขาคิดว่าสาริศาถูกทำมิดีมิร้าย แถมยังอยากฆ่าเด็กในท้องเธอ ถึงสุดท้ายจะยอมสาริศาแต่ในใจก็ยังคงรับไม่ได้

พอมาคิดดูแล้วมันก็น่าขำ ตัวเองไปเชื่อคำพูดของผู้หญิงอื่นจนมาสงสัยภรรยาตัวเองซะได้

ธนพัตนึกถึงอดีตและอยากตบตัวเอง เพื่อชดเชยความผิดพลาดของเขา

แต่เรื่องตอนนั้นผิดไปแล้ว รู้ตัวด้วยว่าตัวเองผิดไป สิ่งที่สำคัญที่สุดคือหลังจากนี้

ต่อไปตัวเองจะไม่ทำเรื่องน่าละอายใจต่อสาริศาแล้ว จะไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ อีก

ไม่อีกแล้ว

ประโยคนี้ไม่ใช่แค่คำมั่นสัญญากับสาริศา แต่ยังเป็นการให้กำลังใจตัวเองด้วย

หลังจากที่คิดดีแล้ว ธนพัตรู้สึกว่าเรื่องมันผ่านไปแล้ว ตอนนี้อยากจะกลับบ้านกับสาริศา ยอมรับผิดกับเธอและขอให้เธอยกโทษให้

ธนพัตก้าวไปข้างหน้าและมองหน้าสาริศา เขาจึงเรียกชื่อเธออย่างไม่มั่นใจ

"ริศา"

"หืม ว่าไงคะ"

สาริศาไม่ใช่คนที่จะเจ้าคิดเจ้าแค้นให้อภัยยากอะไร เมื่อรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นเป็นการเข้าใจผิดกัน ก็ไม่มีอะไรที่ต้องโกรธเขาแล้ว

เธอยังมองไปยังธนพัตที่มีอะไรจะพูดกับตัวเองด้วยท่าทางใจดีด้วย

“ริศา เรากลับบ้านกันเถอะ” ธนพัตมองดูสาริศา ไม่รู้จะพูดอะไร เขาทำได้เพียงจับมือเธอ แล้วจะกลับบ้านด้วยกัน

“ค่ะ” สาริศาถูกธนพัตจูง เดินอยู่บนพื้นหญ้า สบายใจ ตอนนั้นเองก็รู้สึกว่าวิวของที่นี่สวยงามจริงๆ