หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 487

ธนพัตที่อยู่ด้านข้างเฝ้าดูปฏิสัมพันธ์ของเธอกับพี่ชายของเธอ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแย่เล็กน้อย

เธอยังคงมีระยะห่างกับตน แต่สำหรับชัชวาล กลับเป็นธรรมชาติมาก

แต่ที่ธนพัตไม่รู้ก็คือสาริศาคุยกันแบบนี้ชัชวาลก็หลังจากที่ทั้งสองได้คืนดีกันแล้ว

ก่อนหน้านี้ ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

หลังจากกินข้าวเสร็จ ชัชวาลก็โดนโทรตามจากบริษัท ก่อนจะไป เขาก็สัญญาว่าจะรีบกลับมาช่วยสาริศาขนย้ายของ

จริงๆ สาริศาก็แค่ล้อเล่น ไม่ได้จะให้ชัชวาลช่วยขนจริงๆ

แต่สุดท้ายก็ขัดชัชวาลไม่ได้ ทำได้แค่รอชัชวาลอยู่ที่บ้าน

ตอนที่ชัชวาลเพิ่งออกไป พวกเขาก็กำลังนอนพักผ่อนอยู่บนโซฟา ก็เห็นชรัณเดินมาคุกเข่าต่อหน้าทั้งสอง

“คุณชาย คุณนายน้อย” ชรัณเรียกทั้งสอง สาริศามองมาที่เขา สงสัยว่าเขาจะพูดอะไร

แต่ธนพัตที่อยู่ด้านข้างไม่แม้แต่จะมองชรัณ

ในความคิดของธนพัต คนที่ทรยศเขา ให้อยู่แบบนี้ก็บุญโขแล้ว จะไปสนใจเขาอีกทำไม

“คุณชาย คุณนายน้อยครับ ผมรู้ว่าเรื่องที่ผมทำมันให้อภัยไม่ได้ แต่ผมไม่มีทางเลือก ผมยังมีพ่อแม่ที่ต้องดูแล ผมเป็นลูกอกตัญญูไม่ได้ ผมก็เลยต้องทำไปแบบนั้น”

ได้ยินแบบนี้ความโกรธในใจธนพัตก็เพิ่มขึ้นมาอีก

“แต่ถ้าให้โอกาสผมอีกครั้งผมจะใช้ความสามารถของตัวเองไปช่วยพวกเขา จะไม่ทรยศใครแน่นอน พ่อแม่ต้องช่วยเหลือ แต่ถ้าต้องทำผิดศีลธรรมเพราะเรื่องนี้ ก็ไม่มีหน้าจะใช้ชีวิตต่อไปแล้ว”

นี่เป็นสิ่งที่ชรัณคิดมาทั้งคืน ในที่สุดก็พูดออกมาแล้ว ส่วนเรื่องที่จะยกโทษให้เขาหรือไม่ก็ต้องขึ้นอยู่กับสาริศากับธนพัตแล้ว

“ตอนนี้ผมไม่ได้ขอให้คุณชายกับคุณนายน้อยให้อภัยผม ผมแค่หวังว่าพวกคุณจะส่งผมให้ตำรวจ ให้ผมได้รับโทษที่ผมควรได้รับ ผมรู้ว่าถ้าให้คุณชายลงโทษผม ก็แปดเปื้อนมือคุณชายเปล่าๆ ดังนั้นให้วิธีนี้เถอะนะครับ ให้ผมได้สบายใจหน่อย”

ชรัณพูดอย่างจริงใจ ไม่ได้แสดงเลย ความสำนึกผิดและความสิ้นหวังในน้ำเสียงของเขาแสดงออกมาอย่างชัดเจน

แต่เมื่อธนพัตได้ยินแบบนั้น ไม่เพียงแต่จะไม่สงบความโกรธลงเท่านั้น แต่ยังโกรธมากยิ่งขึ้นอีกด้วย

ธนพัตคิดว่าชรัณอยากให้เขายกโทษให้ เพราะถ้าชรัณรู้ตัวว่าผิดจริงๆ ก็คงไม่โผล่หน้ามาให้เขาเห็นอีก

แทนที่จะทำอย่างนั้น เขากลับมาทำตัวกลับใจต่อหน้าเขา

“ฉันบอกแล้วไง คนที่ทรยศฉัน ไม่มีทางจะลงเอยได้ดี เข้าคุกเหรอ นายคิดง่ายเกินไปละ ฉันมีวิธีเป็นร้อยไว้ลงโทษนาย เพียงเพราะแค่นายทำเรื่องผิดไปเรื่องเดียว”

สิ่งที่ธนพัตเกลียดที่สุดในชีวิตคือการทรยศ ตั้งแต่เลือกชรัณเป็นผู้ช่วย ก็เชื่อใจเขามาตลอด แต่ไม่คิดเลยว่า เขาจะตอบแทนตัวเองด้วยวิธีนี้!

“คุณชาย” ชรัณฟังคำพูดธนพัตแล้วก็ก้มหัวต่ำลงอีก

ชรัณรู้ดีว่าธนพัตรับมือกับคนทรยศอย่างไร แต่คราวนี้เขาแค่เตะตัวเองแค่สามครั้ง

แต่ชรัณยังไม่อยากให้ธนพัตโกรธจนทำให้เขาเสียสุขภาพ

“ธนพัต อย่าไปคิดแค้นเลย” สาริศาที่มองดูทั้งสองคนคุยกัน แล้วก็พูดประโยคนี้ขึ้นมา

ชรัณมองเธอด้วยความตกใจ ธนพัตก็มองเธอด้วยความประหลาดใจด้วยเช่นกัน

ชรัณทรยศตัวเองแท้ๆ ทำให้ทั้งสองคนต้องแยกจากกันตั้งห้าปี แล้วจะปล่อยเขาไปแบบนี้หรอ

ธนพัตไม่เข้าใจว่าทำไมสาริศาพูดแบบนี้

ระหว่างทางก็มีเจ้าหน้าที่ทักทายชัชวาล ชัชวาลก็พยักหน้ารับการทักทาย

“คนที่สถานีตำรวจมาครับ บอกว่าเป็นเรื่องการลักพาตัวเมื่อสามวันก่อน” ผู้ช่วยก็ได้ยินเรื่องอื้อฉาวจากภายนอกเช่นกัน แต่เขาไม่รู้เรื่องทั้งหมด

คราวนี้มีคนมาจากสถานีตำรวจ ทำให้เขากระวนกระวายเล็กน้อย ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร

ก็เลยโทรเรียกชัชวาลมาตั้งแต่เช้า

“โอเค ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจะไปดู” เมื่อชัชวาลพบพวกเขา เขาได้แจ้งตำรวจแล้วว่าเจอตัวแล้ว ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าพวกเขาจะมาทำไม

ชัชวาลเดินเข้าไปในออฟฟิศ เห็นเจ้าหน้าที่ตำรวจสามคนนั่งอยู่หน้าโต๊ะ

เมื่อชัชวาลเข้ามา ตำรวจทั้งสามก็ยืนขึ้นทำความเคารพแล้วถาม

“สวัสดีครับคุณชัชวาล เราทราบดีว่าคดีลักพาตัวคลี่คลายได้ไปเมื่อไม่กี่วันก่อนแล้ว แต่เราต้องการหาตัวผู้ลักพาตัวมาเพื่อลงโทษทางวินัยอย่างเข้มงวด”

เจ้าหน้าที่ตำรวจคนนำทีมกล่าวด้วยน้ำเสียงเคารพ

“ทำไมคุณถึงต้องจับคนลักพาตัว ผมยกเลิกการแจ้งความไปแล้ว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับสถานีตำรวจแล้วนี่” ชัชวาลไม่รู้กระบวนการทำงานของพวกเขา ก็เลยถามไปตามความสงสัยของตน

“คือย่างงี้ครับคุณชัชวาล ท่านผบ.ได้ยินว่าคุณชัชวาลเดือดร้อนก็เลยอยากเข้าไปช่วย” ตำรวจข้างหลังรีบตอบคำถามของชัชวาล

ทันทีที่ประโยคนี้ออกมา ชัชวาลก็รู้ทันทีว่าเขามาที่นี่ทำไม

ดูผิวเผินคืออยากมาช่วยจัดการเรื่องการลักพาตัว แต่จริงๆ แล้วอยากมาประจบครอบครัวตัวเอง

ชัชวาลได้ข่าวว่า ผบ.คนปัจจุบันกำลังจะถูกเปลี่ยนแล้ว นี่น่าจะเป็นสาเหตุหลักที่พวกเขามาที่นี่ล่ะมั้ง