หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 488

ชัชวาลกะพริบตาพลางคิดว่าจะปฏิเสธคำของพวกเขายังไง

เดิมเรื่องนี้เป็นการจัดฉาก เป็นแผนการของธีร์เท่านั้นเอง ตัวเองคงจะส่งธีร์ไปสถานีตำรวจเอง ให้ไปรับโทษไม่ได้หรอก

งั้นชัชวาลก็บอกความจริงกับพวกเขาไปง่ายๆ แบบนี้ดีกว่า แล้วก็บอกให้ผบ. ล้มเลิกความคิดที่จะประจบเขาด้วย

“ไม่ต้องรบกวนความช่วยเหลือของท่านผบ.หรอกครับ เรื่องการลักพาตัวครั้งนี้เป็นแค่เด็กในบ้านผมเล่นซนเท่านั้นแหละครับ ถ้าเกิดว่าเราสร้างความเดือดร้อนให้ ขอโทษด้วยนะครับ”

ชัชวาลยิ้มให้ตำรวจทั้งสามคน แล้วมองดูสีหน้าของทั้งสาม รอฟังคำตอบของพวกเขา

“ที่แท้ก็เป็นคุณหนูเล่นซนนี่เอง แหมต้องนับถือสติปัญญากับความกล้าของคุณหนูเลยนะครับเนี่ย” หัวหน้าตำรวจเห็นว่าความร่วมมือครั้งนี้สิ้นหวังแล้ว ได้แต่พูดเพราะๆ ดูว่ายังจะพอมีทางเป็นไปได้ไหม

“ไม่เลยครับ ไม่เลย” ชัชวาลรู้ดีว่าสติปัญญาของธีร์นั้นไม่ธรรมดาจริงๆ แต่คำพูดพวกนั้นก็เป็นแค่คำเยินยอเท่านั้น

แต่ชัชวาลยังคงมองทั้งสามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม กล่าวว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ผมยังมีธุระล่ะครับ ทั้งสามท่าน…”

ชัชวาลพูดแบบนี้ก็ชัดเจนมากแล้ว ผมไม่ร่วมมือกับพวกคุณ ตอนนี้ผมก็ยุ่งอยู่ด้วย พวกคุณรีบกลับไปเถอะ

แต่นี่ก็เป็นที่ทำงาน ตนเองไม่ควรพูดขวานผ่าซากเกินไป ไม่เช่นนั้นจะตกเป็นเป้าสายตา

“โอ้ โอเคครับ คุณชัชวาลรีบไปเถอะ พวกเราจะกลับแล้ว กลับก่อนนะครับ” ตำรวจรู้อยู่แล้วว่าชัชวาลไม่อยากจะร่วมมือกับพวกเขา ก็รีบกลับดีกว่า

“กลับดีๆ นะครับ ไม่ไปส่งนะ” ชัชวาลชำเลืองมองพวกเขา เดินไปที่โต๊ะ หยิบของบางอย่างแล้วลงลิฟต์ผู้บริหารไป

ชัชวาลไม่ลืมว่าวันนี้จะต้องไปช่วยสาริศาย้ายบ้าน หลังจากเคลียร์งานเสร็จ ก็ขับรถกลับบ้าน

“คุณสาริศาคะตอนนี้คุณคบกับคุณธนพัตแล้วจะทำอะไรต่อ”

“คุณสาริศาครับตอนนี้คุณกับคุณธนพัตเป็นอะไรกันครับ”

“คุณสาริศาครับ เด็กคนที่อยู่ตรงกลางคนนั้นเป็นลูกของคุณกับคุณธนพัตหรือเปล่าครับ”

"......"

สาริศากำลังจะวางสัมภาระขึ้นรถอยู่ตรงประตู ก็เห็นนักข่าวกลุ่มใหญ่วิ่งเข้ามาล้อมรอบทั้งสามคนไว้

อย่างไรก็ตามเนื่องด้วยรูปลักษณ์ของธนพัตที่ไม่เป็นมิตรนัก นักข่าวจึงไม่กล้าถามคำถามเขา ทำได้เพียงมองแต่สาริศาที่ดูคุยด้วยง่ายเท่านั้น

“ก็...” สาริศาถูกพวกเขาถาม ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร จึงหยุดและมองที่ธนพัตที่อยู่ข้างๆ

เดิมธนพัตที่ไม่ชอบให้ใครมาห้อมล้อมแล้วประโคมคำถามใส่แบบนี้ ก็เมินใส่พวกเขา นักข่าวเห็นว่าไม่มีใครตอบก็ค่อยๆ สลายตัว

แต่หลังจากนั้นไม่นานก็ไม่มีใครพูดอะไร มีเพียงนักข่าวกลุ่มหนึ่งที่ตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ

เรื่องนี้ทำให้สาริศาและธนพัตทำอะไรไม่ถูก ทั้งสองมองหน้ากันและนิ่งเงียบ

“คุณสาริศา คุณอายที่จะพูดเรื่องคุณกับคุณธนพัตเพราะความสัมพันธ์ของพวกคุณไม่ชัดเจนหรือเปล่าคะ”

ธนพัตจากเดิมไม่ได้ตั้งใจจะพูด แต่เมื่อได้ยินนักข่าวถามคำถามนี้ เขาก็โกรธขึ้นทันที

ความสัมพันธ์ของตนกับสาริศาเป็นยังไง จะปล่อยให้คนอื่นมานั่งเดาได้ยังไง

ธนพัตดึงสาริศามาไว้ในอ้อมแขน พูดว่า “สาริศาเป็นภรรยาของผม เด็กคนนี้คือลูกของพวกเรา ส่วนนักข่าวคนนี้ ต่อจากนี้ไปคุณไม่มีโอกาสได้ทำงานที่วงการนี้อีกแล้ว”

“โอเค” สาริศาพอใจกับสิ่งที่ธนพัตทำเมื่อกี้มาก ตอนนี้พอคิดถึงว่าจะได้กลับบ้านก็มีความสุขขึ้นมาทันที

“พ่อครับ ทำไมนักข่าวต้องถามคำถามพวกนั้นกับแม่อะ” ธีร์งงมาก ทำไมพวกเขาถึงถามคำถามส่วนตัวกับสาริศา

แม่ของตนก็ไม่ใช่คนดังด้วย แล้วทำไมถึงต้องคลั่งกันขนาดนี้

“จริงๆ พวกเขามาเพราะเรื่องคดีลักพาตัวลูกไง แต่ไม่คิดว่าจะได้เห็นพ่อกับแม่จูงมือลูก ก็เลยมาสนใจความสัมพันธ์ของพ่อแม่แทน”

ธนพัตรู้ว่าคดีลักพาตัวของธีร์ได้สร้างความฮือฮาไปทั่ว แต่เดิมพวกเขาน่าจะมาถามเรื่องคดีลักพาตัว แต่ข่าวซุบซิบดึงดูดคนมากกว่าเรื่องคดีแน่

แน่นอนว่านักข่าวพวกนี้รู้ดีว่าอะไรสำคัญกว่า ดังนั้นพวกเขาจึงลืมความตั้งใจเดิมแล้วมาถามเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขา

“เพราะงั้น ต่อไปธีร์จะทำแบบนี้ไม่ได้อีก เข้าใจไหม” สาริศาเก็บของลงมาก็ได้ยินการสนทนาระหว่างพ่อลูก ก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่าธีร์

สิ่งที่ธีร์ทำในครั้งนี้ค่อนข้างจะมากเกินไป แต่ก็ต้องขอบคุณธีร์ ไม่อย่างนั้นตนกับธนพัตไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เข้าใจกัน

“รู้แล้วครับแม่” ธีร์รู้ว่าคราวนี้เขาสร้างปัญหาให้พ่อแม่ จึงพูดอย่างรู้สึกผิด

“แต่ยังไงความเฉลียวฉลาดกับความกล้าหาญของธีร์ดีมากเลยนะ” ธนพัตลูบหัวของธีร์และกล่าวด้วยความชื่นชม

การลักพาตัวครั้งนี้เกิดขึ้นในที่ที่ค่อนข้างห่างไกล แล้วก็ต้องเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของพวกเขาตอนกลางคืน ถ้าไม่กล้าหาญขนาดนี้ทำไม่ได้แน่

“ฮิฮิ แม่ผมสอนมาดีครับ” ที่จริง สาริศาไม่ได้สอนอะไรธีร์มากนัก แต่เป็นธีร์เองที่ฉลาด

แต่ตอนนี้ธีร์ต้องการให้เกียรติแก่สาริศา และสาริศายอมรับไว้อย่างหน้าไม่อายเลยละกัน