หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 489

สาริศาวิ่งขึ้นวิ่งลงหลายรอบ ก็เห็นชัชวาลพี่ชายของเธอกลับมา

“ทำไมเก็บของเสร็จหมดแล้วเนี่ย” ชัชวาลมองดูกระเป๋าน้อยใหญ่ บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าเดี๋ยวเขาจะมาจัดการเอง

“พี่ชายของฉันยุ่งจะตาย ฉันจะให้พี่มาช่วยได้ยังไงล่ะ” สาริศาหัวเราะเยาะชัชวาล แล้วก็สะกิดคางชัชวาลไปทีหนึ่ง

ราวกับจิ๊กโก๋หญิงมาอยู่ตรงหน้า

แต่ในตอนที่เธอกำลังหยอกล้ออยู่กับชัชวาล มือของเธอก็ถูกมือคู่ใหญ่จับไว้แน่น

มองขึ้นไปก็เป็นธนพัต

“คุณครับ ลืมไปหรือเปล่าว่ามีสามีแล้ว” ธนพัตเลิกคิ้วมองสาริศาอย่างจริงจัง

สาริศาลืมไปว่าธนพัตจอมขี้หึงก็อยู่ด้วย เธอต้องตะลึงไปเลย

“พี่ครับ ไม่ต้องช่วยเธอหรอก ให้เธอเก็บคนเดียวเถอะ” ธนพัตรู้ว่าสาริศาเก็บของใกล้จะเสร็จแล้ว ที่พูดแบบนี้ก็เพราะเป็นการลงโทษสาริศา

“ก็ได้” ชัชวาลมองดูคู่นี้ตีกัน ตัวเองก็ไม่เข้าไปยุ่งดีกว่า ทำได้เพียงพยักหน้าเห็นด้วย

“พี่...รังแกคนอ้ะ” สาริศาเคยถูกธนพัตปรามอยู่บ่อยๆ ตอนนี้เขาก็ชินกับสิ่งที่เห็นแล้ว

ไม่คิดเลยว่าพี่ชายที่แสนดีจะเข้ากันกับธนพัตทำแบบนี้กับเธอ

“ริศา อย่าโทษพี่เลย พี่ทำเพื่อเธอนะ” ชัชวาลมองสาริศแล้วแสร้งทำเป็นคนชอบธรรม

“ฮึ่ม” สาริศามองทั้งสองคนด้วยความไม่พอใจ อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงจิ๊จ๊ะให้พวกเขา แล้วก็เก็บของต่อไป

“ธนพัต อย่าลืมดูแลริศาให้ดีนะ” ชัชวาลอยู่กับสาริศามาห้าปีแล้ว ตอนนี้ริศาจะออกไป เขาก็ทำใจยากอยู่เล็กน้อย

ชัชวาลทำได้เพียงเอาความลำบากใจนี้เปลี่ยนไปเป็นความสุขที่ให้น้องสาย

ตราบใดที่สาริศามีความสุข ก็ไม่มีอะไรสำคัญแล้วล่ะ

“ไม่ต้องเป็นห่วงครับพี่” ธนพัตมองชัชวาลและให้ความมั่นใจ

ไม่ต้องให้ชัชวาลสั่ง ตนเองก็จะทำแบบนี้อยู่แล้ว

สาริศาเป็นคนที่เขาพยายามอย่างมากเพื่อที่จะได้เธอกลับมา ถ้าครั้งนี้เขายังทำให้เธอจากไปได้อีก เขาคงเป็นคนที่ใช้ไม่ได้จริงๆ

“ฉันเชื่อนาย” หลังจากที่ชัชวาลพูด เขาก็ได้ยินเสียงร้องของสาริศา

“อ๊า----”

ชัชวาลและธนพัตได้ยินเสียงของสาริศาก็รีบขึ้นไปชั้นบน

ไม่ใช่เพราะอยากรู้ แต่เพราะว่าเสียงร้องของสาริศานั้นบีบคั้นหัวใจเหลือเกิน

“ริศา เป็นอะไรไป” ธนพัตเดินเข้าไปในห้องแต่ไม่เจอสาริศา

ชัชวาลค้นหาดูทั้งห้อง ในห้องมีแต่ของที่ยังเก็บไม่เสร็จ

ธนพัตดูไปรอบๆ ทันใดนั้นก็พบว่าที่หน้าต่างแปลกไป ม่านถูกดึงลงมาที่พื้น ซึ่งก็บอกได้ทันทีว่าตอนสุดท้ายที่สาริศาอยู่ในห้องต้องเคยอยู่ตรงนี้

ธนพัตเดินไปที่หน้าต่างทีละก้าว ยิ่งเข้าใกล้ หัวใจก็ยิ่งเต้นเร็วขึ้น

ธนพัตไม่อยากเชื่อเลย ถ้าสาริศาเกิดเรื่องที่ตรงนี้จริงๆ ผลที่ตามมามันยากจะจินตนาการ

สามก้าว

สองก้าว

ใกล้แล้ว

สาริศาก็นับว่าเคยเป็นคนสายงานเดียวกับเธอ เธอเข้าใจความรู้สึกของเธอดี

โชคดีที่ครั้งนี้ไม่ได้รับอันตรายใดๆ ไม่เช่นนั้น ด้วยนิสัยของธนพัต เขาคงจัดการเธอแบบไม่ได้ผุดได้เกิด

“ไปกันเถอะ” พูดจบ ธนพัตก็อุ้มสาริศากลับห้อง

“อย่าลืมจรรยาบรรณ” ก่อนที่ธนพัตจะไป ก็พูดกับพิศมัย คำหนึ่ง แล้วเดินกลับเข้าไป

“พี่คะ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง” สาริศาขึ้นมาก็เห็นพี่ชายเฝ้ามองตัวเองอยู่ตลอด ยิ้มให้ชัชวาล ไม่ทำให้เขากังวล

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” ชัชวาลมองไปที่ธนพัต แล้วก็เดินออกไป

“โอเคแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ ผมอยู่นี่แล้ว” ธนพัตรู้ว่าสาริศาคงตกใจ

เขาก้าวไปข้างหน้า กอดสาริศา แล้วลูบหลังปลอบโยนเธอ

“โอเค ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ไปเก็บของกลับบ้านกันเถอะ” สาริศาไม่ได้คิดอะไรมาก ก็แค่โดนดึงลงมาจากหน้าต่าง ไม่มีอะไรมาก

แต่โชคดีที่มีระเบียงยื่นออกมาอยู่ด้านล่าง ไม่อย่างนั้นอาจจะต้องตกขอบหน้าต่างไปจริงๆ แบบนั้นไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตล่ะ

“โอเค” ธนพัตตามสาริศาตลอดเวลา กังวลว่าเธอจะบาดเจ็บอีก

ฝั่งชัชวาลก็มองดูสองคน พอคิดว่าไม่มีปัญหาแล้วก็ไปขับรถ จะส่งพวกเขากลับไป

“ริศา ฉันจะเอาสัมภาระไปให้ พวกเธอขับรถกันกลับไปเถอะ” ชัชวาลไม่อยากรบกวนโลกของทั้งสอง ก็เลยแยกกันไปแบบนี้

สาริศาก็รู้ว่าพี่ชายของเธอกำลังคิดอะไร จึงทำได้เพียงพยักหน้าเห็นด้วย

“งั้นฉันไปก่อนนะ” หลังจากชัชวาลพูด เขาก็ออกไปหลังได้ยินคำตอบรับของสาริศา

เหลือเพียงสาริศา ธนพัต และธีร์ เมื่อกี้ที่เกิดเรื่องกับสาริศา โชคดีที่ธีร์อยู่กับธนพัต ไม่งั้นสาริศาก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น