หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 490

สาริศากับธนพัตเห็นชัชวาลจากไป พวกเขาก็ชักช้าไม่ได้แล้ว ยังไงซะชัชวาลก็นับว่าเป็นแขก แขกมาถึงก่อน ตัวเองยังมัวรีรออยู่ข้างนอก แบบนั้นใช้ไม่ได้

“ริศา ธีร์ พวกเราไปกันเถอะ” ธนพัตเรียกสาริศากับธีร์แล้วออกไป

ชรัณกลับไปพร้อมชัชวาล กลับไปเตรียมของก่อน

“โอเค” ธนพัตยังคงจับสาริศาด้วยมือข้างหนึ่งและจับธีร์อีกมือหนึ่ง

ใบหน้าของทั้งครอบครัวเต็มไปด้วยความสุข

สาริศาไม่ได้กลับมาบ้านธนพัตนานแล้ว ไม่รู้ว่ายังเหมือนเดิมหรือเปล่า

ยังมีร่องรอยตอนที่เธอเคยอยู่ที่นั่นไหม จะเป็นแบบที่เธอเคยปรับเปลี่ยนหรือเปล่า

เมื่อคิดได้แบบนี้ สาริศาก็อดตื่นเต้นไม่ได้ อยากรีบกลับบ้านไปดู

ธนพัตก็รู้สึกถึงความรู้สึกของสาริศา รีบเร่งรถ อยากให้สาริศาได้เห็นว่าบ้านเป็นยังไงก่อนที่เธอจากไปตอนนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้น

ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

“พ่อครับ บ้านเราใหญ่ไหมครับ” ธีร์คิดภาพบ้านใหม่ว่าจะหน้าตาเป็นอย่างไร แต่ก็คิดไม่ออก จึงได้แต่ถาม

“ใหญ่ครับ ใหญ่กว่าบ้านคุณลุงอีกนะ” ธนพัตมองธีร์ที่มีท่าทีน่ารัก แล้วพูดอย่างอ่อนโยน

แถมสิ่งที่ธนพัตพูดก็เป็นความจริง บ้านของพวกเขาใหญ่กว่าบ้านชัชวาล แม้ว่าจะใหญ่กว่านิดหน่อย แต่มันก็เป็นความจริงอะนะ

“เย่ ดีเลย ธีร์ชอบบ้านหลังใหญ่ๆ” ธีร์ปรบมืออย่างมีความสุขเมื่อได้ยินคำตอบของธนพัต

สาริศารู้ดีว่าทำไมธีร์ชอบบ้านหลังใหญ่ แต่ธนพัตไม่รู้

นั่นก็เพราะว่าธนพัตไม่ได้อยู่กับธีร์ตอนที่ธีร์ยังเด็ก

“ธีร์ทำไมถึงชอบบ้านหลังใหญ่ครับ” ธนพัตตั้งคำถามในใจ แล้วก็พูดออกมาด้วย

“เพราะว่าตอนเด็กได้อยู่บ้านหลังใหญ่ล่ะก็ ต่อไปก็ต้องอยากได้บ้านหลังใหญ่ขึ้นอีก แบบนี้ต่อไปตอนธีร์โต ธีร์ก็จะได้มีความสามารถมาปกป้องแม่”

ธีร์รู้ว่าตัวเองเป็นผู้ชายมาตั้งแต่เด็ก มีหน้าที่ต้องปกป้องแม่ เพราะว่าไม่มีพ่ออยู่ข้างกาย

แต่ตอนนี้พ่ออยู่ข้างกายแล้ว แต่ว่าตัวเองก็ยังเป็นผู้ชายของแม่ ก็ยังต้องปกป้องแม่อยู่

ธนพัตตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งที่ธีร์พูด ลูกชายของตนเก่งกว่าที่คิดไว้มาก

อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าเขาเป็นผู้ชาย รู้วิธีรับผิดชอบที่เขาควรทำ ไม่ใช่ขาดความรับผิดชอบ

ผู้ชายในสังคมตอนนี้ส่วนหนึ่งยังไม่มีความคิดแบบนี้เลย แต่ลูกชายของตนกลับคิดได้แบบนี้ตั้งแต่ยังเด็ก

อย่างนี้สิลูกพ่อ เรียกได้ว่าเป็นสุภาพบุรุษสุดพิเศษเลยแฮะ

“แต่ทำไมธีร์ไม่ปกป้องพ่อล่ะ” ธนพัตไม่ได้สนใจหรอกว่าลูกชายจะปกป้องเขาหรือไม่ แต่แค่อยากจะฟังคำตอบของธีร์

“ก็... พ่อเป็นผู้ชาย ไม่ต้องการการปกป้องจากธีร์ เพราะธีร์เชื่อว่าพ่อมีความสามารถเพียงพอที่จะปกป้องธีร์กับแม่”

ธีร์คิดครู่หนึ่งแล้วตอบธนพัต เมื่อได้ฟังคำพูดของธีร์ สาริศาที่ไม่ได้พูดเลยก็หัวเราะออกมา

“แล้วถ้าพ่อไม่มีความสามารถปกป้องตัวเองได้ล่ะ” ธนพัตยังคงถามอย่างไม่ลดละ

“งั้นธีร์ก็จะปกป้องพ่อเอง” ธีร์มองดูธนพัตแล้วพูดอย่างหนักแน่น

ธีร์รู้ดีว่าคนต้องแก่เฒ่า ถ้าพ่อไม่มีความสามารถแล้ว ตัวเองก็จะเติบโตมาปกป้องพ่อกับแม่เอง”

“โอเค โอเค” เป็นครั้งแรกที่ธนพัตได้ยินใครพูดว่าจะปกป้องเขา แถมยังเป็นลูกชายตัวเองด้วย หัวใจของเขาก็เบ่งบานมาก

“โอเคครับ พ่อกับแม่ห้ามหลอกธีร์นะ” ธีร์ฟังคำพูดของพวกเขาแล้วแสดงท่าทางน่ารัก ทำให้ทั้งสองคนหัวเราะ

สาริศากับธนพัตมองหน้ากันอย่างไม่ตั้งใจ ทั้งสองคนมีความสุขมาก

ธนพัตเอื้อมมือไปคว้ามือของสาริศาและมองดูเธอด้วยหัวใจอันอบอุ่น

ธีร์เห็นพ่อแม่ของเขามีความสุขก็นั่งบนตักของสาริศาอย่างเชื่อฟัง พยายามไม่รบกวนความรักของพวกเขา

ผ่านไปยี่สิบนาที ก็กลับถึงบ้าน

ธนพัตมองชัชวาลที่เหมือนจะถึงนานแล้ว ตอนนี้ก็นั่งดื่มชาอยู่ที่โซฟา

ชรัณยืนอยู่ข้างเขาอย่างเงียบๆ

น่าแปลกที่หลังจากที่ชรัณสารภาพผิด เขาก็พูดน้อยลงเยอะเลย เรื่องนี้ทุกคนในบ้านก็สัมผัสได้

แต่เขาก็ไม่พูดอะไร บางทีเขาอาจจะแค่ไม่มีอะไรจะพูดล่ะมั้ง

แต่สาริศารู้สึกว่าชรัณดูแปลกๆ ไปหน่อย คิดไว้ว่าวันไหนที่ว่างๆ จะมาถามชรัณว่าเกิดอะไรขึ้น

“เธอสองคนไม่ได้มาทางเดียวกับฉันเหรอ ทำไมช้าขนาดนั้น”

ชัชวาลดื่มชาไปหลายถ้วยแล้วถึงจะเห็นทั้งสามคนเข้ามา

ก็ต้องบ่นเป็นธรรมดา

“ไม่ใช่นะ มันเป็นเพราะว่ารถพี่ดีไง วันไหนพี่ก็ซื้อให้พวกเราสักคันสิ แบบนี้พี่จะได้ไม่ต้องรอนาน”

สาริศาพูดอย่างกวนๆ ถ้าชัชวาลไม่ชอบใจที่พวกเขาไปช้า ก็ซื้อรถใหม่ให้เลยสิ