หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 492
สรุปบท บทที่ 492 เป็นเด็กดีจริงๆ: หวานเย็น กรุ่นใจ
สรุปตอน บทที่ 492 เป็นเด็กดีจริงๆ – จากเรื่อง หวานเย็น กรุ่นใจ โดย ช็อคโกแลต
ตอน บทที่ 492 เป็นเด็กดีจริงๆ ของนิยายโรแมนซ์เรื่องดัง หวานเย็น กรุ่นใจ โดยนักเขียน ช็อคโกแลต เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
พชิราทำแบบนี้ไม่เป็นประโยชน์อะไรต่อเธอ ดังนั้นเธอหายตัวไปในครั้งนี้ เธอจะต้องคิดจะหนีไปจากที่นี่ แล้วกลับมาใหม่อีกครั้ง
มาแย่งธนพัตอีกครั้ง
อย่างน้อยสาริศาก็คิดว่าต้องอย่างนั้น
ผู้หญิงเดาความคิดของผู้หญิงได้ดีที่สุด สาริศาคิดว่าพชิราไม่มีทางยอมแพ้เรื่องธนพัตไปแบบนี้อย่างแน่นอน
“แล้วทำไมเธอถึงหนีไปล่ะครับ?” ธีร์ได้ยินว่าเธอคงไม่ทำแบบที่ตนเองทำ จึงถามด้วยคำถามที่ต่างไปจากเดิม
“น้องธีร์เด็กดี เรื่องของผู้ใหญ่ ลูกอย่าถามอะไรมากลูก” สาริศาลูบศีรษะของธีร์ เรื่องของพชิรา เธอยังไม่อยากให้ธีร์รู้เรื่องมากเกินไป
เพราะมันไม่ใช่เรื่องดีที่ควรค่าแก่การนำมาสั่งสอน แต่เป็นแค่เรื่องเก่าที่ไม่ควรจะใส่ใจถึงจะเล่าให้ฟังก็ไม่เป็นผลดีต่อธีร์ ดังนั้นไม่เล่าให้ฟังจะดีกว่า
“น้องธีร์ไม่ใช่เด็กแล้วนะครับ น้องธีร์สามารถแบ่งเบาภาระให้คุณพ่อกับคุณแม่ได้” พอได้ยินคำพูดของสาริศา ธีร์ก็พูดโต้กลับอย่างรวดเร็ว
ธีร์รู้สึกว่าตัวเองเข้าใจเรื่องราวต่างๆ ได้มากกว่าเด็กในวัยเดียวกัน อีกทั้งตัวเองก็มีความสามารถเพียงพอที่จะช่วยเหลือพวกเขาด้วย
แต่ว่าธนพัตกับสาริศากลับเอาแต่คิดว่าเขายังเด็ก รู้เรื่องพวกนี้มากเกินไปจะไม่ดี
ทำให้บางครั้งธีร์ก็ไม่ชอบอายุของตัวเอง ทำให้เขารู้สึกว่าอายุของเขาเป็นอุปสรรคให้ตัวเองมาก
“น้องธีร์ครับ บางเรื่องไม่ใช่ว่าพ่อกับแม่ไม่อยากบอกลูก แต่มันเป็นเรื่องที่ไม่คุ้มค่าที่จะพูด ลูกเข้าใจไหม” ธนพัตเห็นว่าธีร์เริ่มอารมณ์ไม่ดี เขาจึงรีบพูดปลอบ
ส่วนตัวเขาเองก็ไม่อยากให้ธีร์รู้เรื่องนี้เช่นกัน ส่วนหนึ่งเป็นเพราะอายุของธีร์ และอีกส่วนหนึ่งเป็นเพราะมันไม่คุ้มค่าที่จะพูดจริงๆ
“อืม น้องธีร์เข้าใจแล้วครับ” พอเห็นธนพัตพูดกับเขาอย่างจริงจัง เขาก็ไม่สามารถโต้เถียงได้อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงตอบตกลงเท่านั้น
ธนพัตรู้สึกโล่งอกที่เห็นน้องธีร์เข้าใจและมีเหตุผล และรู้สึกภูมิใจมาก
สาริศาที่อยู่ด้านข้างในเมื่อพชิราหนีไป แล้วเธอจะหนีไปไหนได้?
พอคิดถึงตรงนี้ สาริศาก็อดที่จะโทรหาชรัณ และขอให้ชรัณไปตรวจสอบยอดเงินในบัญชีของพชิราไม่ได้
ถ้าพชิราหนีออกจากโรงพยาบาล งั้นเธอจะต้องไปถอนเงินที่ธนาคารอย่างแน่นอน ถ้าเป็นอย่างนี้ พวกเธอก็จะได้รู้ความเคลื่อนไหวของพชิราด้วย
“ถ้าพชิราไม่ไปถอนเงิน ก็อายัดบัญชีธนาคารของเธอไว้” สาริศาบอกชรัณแล้วกดวางสายไป
สาริศารู้ว่าพชิราไม่มีเงินติดตัว ดังนั้นพวกเขาแค่รอคอยก็พอแล้ว
ด้วยกำลังของพชิรา เธอจะต้องไปธนาคารที่อยู่ใกล้ที่สุดอย่างแน่นอน ถ้าเป็นแบบนี้ ชรัณจะต้องหาเธอเจออย่างแน่นอน
หลังจากจัดการเรื่องทั้งหมดเรียบร้อย สาริศาก็อดที่จะรู้สึกว่าสติปัญญาของเธอกลับมาแล้วไม่ได้ ในใจจึงรู้สึกดีใจมาก
แต่ว่าพอนึกถึงอีกเรื่องขึ้นมา ถ้าพชิราถอนเงินไปแล้ว เธอควรจะทำยังไง?
พอคิดได้แบบนี้ สาริศาก็รีบบอกให้ธนพัตเร่งความเร็วของรถ รีบไปดูที่โรงพยาบาล
เพื่อค้นหาว่าพชิราทิ้งเบาะแสอะไรไว้หรือเปล่า
พวกเธอเดินทางมาถึงโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว สาริศารีบอุ้มธีร์ลงจากรถ โดยมีธนพัตวิ่งตามมาข้างๆ
“คุณแม่ครับ พวกเรามาตามหาคนที่โรงพยาบาลเหรอครับ” ธีร์รู้ว่าที่นี่คือโรงพยาบาล เพราะก่อนหน้านี้ตนเองเคยเห็นสัญลักษณ์ด้านหน้าโรงพยาบาลในโทรทัศน์มาก่อน
“ใช่จ้ะ” สาริศาตอบคำถามของธีร์ แล้วยืนอยู่ที่ประตูโรงพยาบาล ด้วยท่าทางลังเล
“พาน้องธีร์ออกไปก่อน” ธนพัตเห็นชรัณเดินเข้ามา จึงสั่งให้เขาพาธีร์ออกไป เขาไม่อยากให้ธีร์เห็นเหตุการณ์นี้
“คุณชายน้อยครับ เราออกไปกันเถอะครับ” ชรัณได้ยินคำสั่งของธนพัต จึงรีบอุ้มธีร์เดินออกไปทันที
หลังจากที่เขาทำผิด นี่เป็นครั้งแรกที่ธนพัตสั่งงานชรัณ ดังนั้นชรัณจึงดีใจมาก เขารู้ว่าครั้งนี้คุณชายให้อภัยเขาแล้ว
“ลุงชรัณ ทำไมคุณพ่อไม่ให้ผมอยู่ในห้องด้วยครับ” พอถูกชรัณอุ้มออกมา ธีร์จึงเอ่ยถามอย่างไม่พอใจ
“คุณพัทแค่ไม่อยากให้น้องธีร์แสบหูเท่านั้นเองครับ อีกเดี๋ยวในห้องจะมีเสียงดังมาก” ชรัณไม่รู้จะตอบธีร์ยังไง ดังนั้นเขาจึงพูดได้เพียงเท่านี้
และชรัณก็พอจะคาดเดาได้ว่าอีกเดี๋ยวจะเกิดอะไรขึ้นในห้อง ดังนั้นเหตุผลที่เขาแต่งขึ้นไม่ถือเป็นการโกหกธีร์
สักพักก็ได้ยินเสียงของหล่นดังมาจากในห้อง
มันเป็นเสียงที่กันยาโยนของใส่สาริศา แต่ไม่โดน เพราะสาริศาหลบพ้น มันจึงกระแทกลงบนพื้น
“สาริศา ฉันเกลียดเธอ เธอทำให้ฉันต้องสูญเสียลูกสาวคนเดียวของฉันไป เธอทำให้ชีวิตของฉันต้องเป็นอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้” กันยาในตอนนี้ใกล้จะบ้าแล้ว คำพูดที่พูดออกมาจึงไม่น่าฟังเอามากๆ
แต่สาริศาไม่สนใจเธอ สาริศาขมวดคิ้ว แล้วเหลือบมองไปทางกันยาที่โยนของใส่เธอจนล้มลงกับพื้นนิ่ง
“ส่งเธอไปที่บ้านพักคนชราเถอะค่ะ อย่าอยู่โรงพยาบาลต่อเลยดีกว่า” สาริศามองไปที่ธนพัต แล้วถามธนพัตว่าการตัดสินใจของเธอเป็นยังไงบ้าง
แน่นอนว่าธนพัตเห็นด้วย คนที่ทำร้ายภรรยาของเขา ถึงแม้จะมีบุญคุณที่เลี้ยงดูเธอมาสิบกว่าปี แต่ว่าบุญคุณที่เลี้ยงดู สาริศาได้ชดเชยไปหมดแล้ว
ตอนนี้กันยายังมีท่าทางแบบนี้กับเธออีก ดังนั้นธนพัตจึงไม่มีเหตุผลที่จะเห็นใจกันยาอีกต่อไป
ธนพัตเดินตามสาริศาออกไป และเห็นธีร์กับชรัณกำลังยืนรออยู่ข้างนอก
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หวานเย็น กรุ่นใจ
สวย แต่ โง่ดักดาน แล้วไงคุณนางเอก...
ทำไมนางเอกต้องเป็นควายตลอด...