หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 494

หลังจากยืนมองธีร์กับชรัณเดินจากไป สาริศากับธนพัตก็ไปที่สถานีตำรวจที่ใกล้ที่สุด แล้วเปิดบันทึกของกล้องวงจรปิดบนถนนมาตรวจสอบ

ยังโชคดีที่พวกเขารู้เวลาที่พชิรางหนีไป ดังนั้นจึงควบคุมเวลาได้ ที่เหลือคือพยายามมองหาพชิราให้เจอ

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ แต่ในเมืองใหญ่แห่งนี้ก็ยังไม่พบร่องรอยของพชิราเลย

ในขณะที่สาริศากับธนพัตตั้งใจจะยอมแพ้ ทันใดนั้นพวกเขาก็เห็นร่างชุดขาวปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขา

“ดูตรงนี้ค่ะ” พอเห็นภาพนี้ สาริศาก็จ้องไปที่หน้าจอด้วยความตื่นเต้น

ในนั้นคือพชิรา แต่ทางนั้น มีแค่ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว

นั่นคือสนามบิน

ดูเหมือนว่า พชิราคิดจะหนีไปต่างประเทศ อยากจะหนีไปจากประเทศบ้านเกิดของเธอ เพื่อหลบหนีความผิดของตัวเอง

พอคิดถึงตรงนี้ สาริศาก็อดที่จะรู้สึกว่าพชิราโง่มากไม่ได้

ถ้าพชิราอยู่ในห้องพักผู้ป่วยอย่างเชื่อฟัง ตนเองอาจจะเห็นแก่บุญคุณที่แม่ของเธอเลี้ยงดูตนเองมาจนโต อีกทั้งยังเป็นรักแรกของสามีตนเอง แล้วปล่อยเธอไปก็ได้

แต่พชิรากลับคิดจะหนีไป แล้วยังคิดจะสู้กับตนเองต่อ ถ้าอย่างนั้นก็อย่าโทษตนเองที่โหดร้ายก็แล้วกัน

ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้ ไม่ว่าจะต่อสู้ยังไง ตนเองก็ชนะอยู่ดี

พชิราไม่มีอะไรเหลือแล้ว เธอจะใช้อะไรมาต่อสู้กับตัวเองได้? พอคิดถึงตรงนี้ สาริศาก็ไม่ใส่ใจอีก

ถึงแม้เธอจะไปสนามบินตอนนี้ และอาจจะขึ้นเครื่องบินไปแล้ว ตนเองอยู่ที่นี่ต่อไปก็เปล่าประโยชน์

แทนที่จะถือโอกาสนี้กลับบ้าน ก่อนจะนอนหลับพักผ่อน แล้วรอให้พชิราประกาศสงครามเองดีกว่า

พอคิดได้แบบนี้ ในใจของสาริศาก็ไม่คิดมากอีก เธอจับมือของธนพัต แล้วเดินไปที่รถ

“ริศา คุณเหนื่อยมากแล้ว นอนพักสักหน่อยเถอะ ถึงบ้านแล้วผมจะปลุกคุณเอง” ธนพัตรู้ว่าวันนี้สาริศาเหนื่อยมากแค่ไหน

ดังนั้นเขาจึงอยากให้สาริศาพักผ่อนไปก่อน พอกลับถึงบ้านแล้วค่อยปลุกเธอตื่น

แต่สิ่งที่ธนพัตไม่รู้ก็คือ ตั้งแต่พวกเขาหย่ากันไป สาริศาก็ไม่ชินกับการนอนข้างนอกอีกเลย

นอกจากได้นอนบนเตียงของตัวเอง เธอถึงจะนอนหลับได้

เวลานอนข้างนอก เธอมักจะรู้สึกโหวงเหวง และไม่ปลอดภัย สาริศาจึงปฏิเสธออกไป

 “ไม่เป็นไรค่ะ กลับถึงบ้านฉันค่อยนอนก็ได้” สาริศาไม่อยากบอกธนพัตว่าเพราะตัวเองนอนไม่หลับถึงไม่นอน

วันนี้เขาเองก็เหนื่อยมามากพอแล้ว สาริศาไม่อยากให้ธนพัตต้องรู้สึกเสียใจเพราะเรื่องของตัวเองเพิ่มอีก

“โอเคครับ” ธนพัตเห็นท่าทางสาริศาจะไม่นอนจริงๆ จึงไม่อยากฝืนใจเธอ เขาชวนสาริศาคุย ไม่อย่างนั้นการเดินทางคงจะน่าเบื่อเกินไป

แต่หลังจากพูดคุยกันได้สักพัก ก็เห็นว่าสาริศาเหม่อตลอด เขาจึงรีบพูดปลอบโยน

 “อย่าคิดมากครับ ถึงแม้พชิราจะหนีไปถึงสุดขอบโลก ผมก็จะตามจับเธอกลับมาให้ได้ เธอไม่มีทางหนีไปได้แน่นอน” ธนพัตพูด

 “จะต้องให้เธอได้ชดใช้ความผิดที่เธอเคยทำไว้”

ธนพัตพูดออกมาอีกครั้ง เพราะเดิมทีชีวิตของพวกเขานั้นมีความสุขและงดงามมาก แต่เพราะพชิรา ทำให้พวกเขาต้องกลายเป็นแบบนี้ ธนพัตรู้สึกโกรธแค้นมาก

แต่ไม่ว่าเขาจะโกรธแค้นมากแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถแสดงออกมาได้ เพราะกลัวว่าจะส่งผลต่ออารมณ์ของสาริศา แล้วทำให้สาริศาโกรธแค้นไปด้วย

การโกรธมากไปจะทำร้ายสุขภาพได้ ในวันนี้ที่เขายังคงควบคุมท่าทางตัวเองให้สงบทั้งวันก็เพื่อป้องกันไม่ให้สาริศาโกรธไปด้วย

แต่ตอนนี้พอเห็นสาริศามีสีหน้าเคร่งเครียด เขาจึงอยากพูดแบบนี้เพื่อทำให้สาริศาอารมณ์ดีขึ้นบ้าง

แต่ผลที่ได้นั้นแย่มาก สาริศาตอบกลับมาแค่คำว่า อืม แล้วไม่พูดอะไรอีก

พอธนพัตคิดว่าสาริศาคงจะไม่พูดอะไรอีก เสียงที่บางเบาของสาริศาก็ดังเข้ามาในหูของเขา “ฉันเชื่อค่ะ”

ในขณะที่พชิรากำลังจะออกไป ก็ได้ยินเสียงผู้ชายกลุ่มหนึ่งดังมาแต่ไกล

ในน้ำเสียงของพวกเขานั้นแฝงไปด้วยความต่ำทรามและน่าขยะแขยง เทียบกับเสียงของธนพัตไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว

พชิราคิดแบบนี้

แต่หลังจากนั้น พชิราก็ตระหนักถึงสถานการณ์ของเธอในตอนนี้

ตอนนี้ตนเองอยู่ในตรอกแคบๆ โดยมีกลุ่มชายฉกรรจ์อยู่ข้างหน้า ถ้าพวกเขาไม่ปล้นเงิน ก็ข่มขืน

แต่ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นเลือกข้อไหน ก็ทำให้พชิราตายทั้งนั้น

ถ้าปล้นเงิน เงินที่เธอมีติดตัว เป็นเงินที่เธอจะเอาไส้ใช้ซื้อตั๋วเครื่องบิน จะให้พวกเขาไม่ได้ ถ้าข่มขืน เรือนร่างของเธอจะต้องให้ธนพัตแตะต้องเพียงคนเดียวเท่านั้น พวกที่อยู่ตรงหน้า กล้าดียังไง?

พอคิดถึงตรงนี้ พชิราก็ตัวสั่นด้วยความกลัว ในตอนนี้เธอเหมือนเจ้าหญิงที่ตกอับ กำลังรอคอยเจ้าชายมาช่วย

พชิราที่กำลังคิดเพ้อฝันว่าเจ้าชายที่จะมาช่วยเธอจะต้องเป็นธนพัต แต่แน่นอนว่าสิ่งที่เธอกำลังวาดฝันไม่มีทางเป็นจริงอยู่แล้ว

ในใจนอกจากความกลัวเกี่ยวกับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเองจะกลายเป็นจริงแล้ว

กลุ่มชายฉกรรจ์สามคนเดินตามหลังพชิรามา พร้อมกับถูมือที่หยาบกร้านของตัวเองไปมา

ไขมันบนใบหน้าอัดแน่น มองไปแล้วเหมือนหมู ที่กำลังยืนขึ้นมา

แต่ในเวลานี้ในใจของพชิราไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องตลก ความรู้สึกกลัวจึงค่อยๆ ปรากฏขึ้นมา

 “ไม่ อย่านะ” พชิรารู้แล้วว่าพวกเขาเลือกที่จะข่มขืนเธอ ดังนั้นเธอจึงเลื่อนล้อรถเข็นถอยหลังไปเรื่อยๆ

บางทีการถอยให้ห่างจากพวกเขา จะทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง

แต่ว่า นี่เป็นเพียงการปลอบใจตัวเองของพชิราเท่านั้นเอง