หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 495

ยิ่งพชิรามีท่าทางหวาดกลัวมากเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกมีชัยมากขึ้นเท่านั้น

พอเห็นสาวสวยตรงหน้าถอยหนีไปเรื่อยๆ หยาดเหงื่อไหลลงมา แล้วไหลผ่านโครงหน้าที่สวยสมบูรณ์แบบของเธอ

ทำให้ทั้งสามคนอดที่จะกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงไปไม่ได้

เดิมทีพวกเขาแค่นอนไม่หลับตอนกลางคืน และตั้งใจจะออกมาดื่มเหล้า แต่พวกเขาคิดไม่ถึงว่าจะได้เจอกับสาวสวยตรงหน้า

เธอดูสวยและสง่างาม แม้แต่รูปร่างของเธอ ก็ยังดีมาก ทำให้คนที่เห็นอดคิดไม่ได้ ว่าอยากจะกดเธอลงบนเตียงแล้วเสพสุขกับเรือนร่างของเธอ

พอยิ่งคิด อวัยวะจุดหนึ่งในร่างกายก็ยิ่งขยายตัว และมีความต้องการมากขึ้น ทำให้พวกเขาเริ่มคันไม้คันมือเต็มที

และท่าทางที่น่าสงสารของพชิรา ก็ทำให้ความต้องการพวกเขาเพิ่มขึ้น

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากที่ถูกกระทำชำเรามาทั้งคืน ตอนที่พชิราลืมตาตื่นขึ้นมา บนร่างกายของเธอก็ยังมีคราบและร่องรอยที่ถูกปล่อยไว้เมื่อคืนนี้

 “โอ๊ย” พชิราพยายามขยับตัว แต่พบว่าร่างกายส่วนล่างของเธอเจ็บจนแทบจะแตกร้าวออกจากกัน

พอมองไปที่เสื้อผ้าบนร่างกาย ความอัปยศอดสูก็พุ่งออกมาทันที ในสมองของพชิราเริ่มนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ขึ้นมา

“คนสวย เมื่อคืนนี้ต้องโทษที่ตัวคนสวยเองที่ดึกดื่นขนาดนั้นยังออกมาข้างนอกไม่ยอมนอน เห็นแก่ที่คนสวยยังบริสุทธิ์ พวกพี่เหลือเงินไว้ให้คนสวย เพื่อไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ ส่วนที่เหลือพวกพี่เอาไปล่ะ”

หลังจากที่พชิราได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดจบ เธอก็หมดสติไปบนพื้น และเพิ่งตื่นมาตอนนี้

เธอมองดูธนบัตรที่อยู่บนพื้น มันเหลือเพียงสองสามพันใบเท่านั้น เงินหลายหมื่นที่เธอมีติดตัว ตอนนี้เหลือทิ้งไว้เพียงไม่กี่พันเท่านั้น

พชิราไม่รู้ว่าต้องทำอะไรไปสักพัก ในตอนนี้เธอเหมือนสุนัขจรจัด ที่หาทางของบ้านของตัวเองไม่ได้ และไม่เหลืออะไรเลย

แม้แต่สิ่งล้ำค่าที่สุดของเธอ เมื่อคืนนี้ เธอก็สูญเสียไปแล้ว

พชิราไม่รู้ว่าตัวเองจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร แต่พอคิดถึงธนพัต เธอทำได้เพียงใช้มือยันกำแพงไว้แน่น แล้วขยับตัวไปทางรถเข็นอย่างยากลำบาก ก่อนจะขึ้นนั่งรถเข็น ในใจเธอยังคงคิดวาดฝันไป

เธอคิดว่า ธนพัตจะต้องยกโทษให้เธอ และช่วยเธอล้างแค้นอย่างแน่นอน

พอคิดถึงตรงนี้ พชิราก็สงบสติอารมณ์ลง เธอเลื่อนล้อรถเข็นของเธอไปข้างถนน และถือโอกาสในขณะที่คนขายเผลอ ขโมยเสื้อผ้าของผู้หญิงวัยกลางคนมาสองสามชุด แล้วเข้าไปในสนามบินทันที

เธอจับตั๋วเครื่องบินที่ซื้อไว้เมื่อวาน และนั่งรอขึ้นเครื่อง

ระหว่างทาง ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างก็มองผู้หญิงแต่งตัวพิสดารคนนี้ มีเด็กบางคนเห็นสภาพของเธอในตอนนี้ แล้วถึงกับขว้างก้อนหินใส่เธอ

แม้แต่ผู้ใหญ่ที่อยู่ข้างๆ ก็ไม่ห้ามพฤติกรรมหยาบคายของเด็ก

พชิราในตอนนี้ไม่กล้าแสดงท่าทางฉุนเฉียวออกมา เพราะเธอกำลังจะเดินทางไปประเทศอื่น ถ้าเธอมีปัญหาอะไรขึ้นมากะทันหัน ความพยายามทั้งหมดที่เธอทำมาอาจจะสูญเปล่าไปเลยก็ได้

พอนึกถึงความอัปยศที่ถูกรุมโทรมเมื่อคืนนี้ นึกถึงสายตาดูหมิ่นเหยียดหยามของเด็กน้อยก่อนหน้านี้ พชิราก็ทำได้แค่โยนความผิดทั้งหมดใส่สาริศาในใจ

ถ้าไม่ใช่เพราะสาริศาเข้ามาแทรกแซงระหว่างพวกเธอ ก็คงไม่เป็นอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้อย่างแน่นอน

ตอนนี้เธอคงจะใช้ชีวิตอยู่กับธนพัตอย่างมีความสุข เพราะสาริศานังผู้หญิงชั้นต่ำคนนั้นที่ให้เธอต้องโชคร้ายขนาดนี้

พชิราด่าว่าสาริศาอยู่ในใจ ซึ่งทำให้สาริศาที่ยังนอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของธนพัตจามออกมา

แต่ว่าในขณะที่พชิรากำลังสาปแช่งสาริศาอยู่ในใจ ข่าวที่น่าตกใจก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอขนาดใหญ่ในสนามบิน

นั่นคือการกลับมาของภรรยาและลูกชายของธนพัต!

พอเห็นข่าวนี้ ทุกคนในสนามบินก็ตกตะลึงไปทันที

ถึงแม้พวกเธอจะเคยได้ยินคนอื่นพูด และอ่านข่าวในหนังสือพิมพ์มาบ้างแล้ว แต่ในใจก็ยังหวังว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นแค่และคิดว่ามันเป็นของปลอม

 แต่ตอนนี้บนหน้าจอได้มีการเผยแพร่ข่าวว่าธนพัตยอมรับว่าสาริศากับธีร์เป็นภรรยาและลูกชายของเขา แล้วทำไมพวกเขาจะไม่เชื่อได้อีก?

ทันใดนั้น ในสนามบินก็ลุกฮือขึ้นมาทันที

“นี่คุณธนพัตแต่งงานเร็วขนาดนี้ แล้วยังมีลูกแล้วด้วยเหรอ?”