หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 499

วันต่อมาหลังจากที่พชิราถูกกระทำมาทั้งคืนก็แทบหมดแรง แต่พอมองผู้ชายตรงหน้าเธอและคิดถึงชีวิตในอนาคตของเธอ

เธอรู้สึกว่าในตอนนี้ตัวเองทนเหนื่อยบ้างก็ไม่เป็นไร ขอแค่ในอนาคตสามารถกลับอยู่กับธนพัตได้ ทุกอย่างก็คุ้มค่า

“อรุณสวัสดิ์” Lenเห็นว่าพชิราที่นอนอยู่ด้านข้างตื่นแล้ว จึงลืมตาขึ้นมาพูดทักทายกับเธอ

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ Len” พชิราต้องการเงินมากกว่านี้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงยอมเป็นผู้หญิงของLen

มีแค่วิธีนี้ ถึงสามารถบรรลุเป้าหมายของเธอได้

“อืม” พอได้ยินพชิราเรียกชื่อของตัวเอง และยังเรียกอย่างสนิทสนม Lenก็เริ่มทนไม่ไหว

แต่ไม่ว่ายังไง เขาก็ยังตอบพชิราไปก่อน

“ถ้าไม่เป็นอะไร ก็ตื่นกันก่อนเถอะ” Lenต้องรีบลุก ถ้าพี่ชายของเขารู้ว่าเขานอนกับพชิรา เขาต้องโดนพี่ชายของเขาสั่งสอนแน่นอน

แต่ว่า บางครั้งคนเรา กลัวอะไร ก็จะได้อย่างนั้น

ในขณะที่พชิรากำลังคิดจะดื้อดึงไม่ยอมตื่น ก็ได้ยินเสียงของLeoดังขึ้นมา

“อะไรกัน? นายก่อปัญหาอะไรไว้ ยังกลัวจะให้ฉันรู้หรือไง?” Leoรีบเดินเข้ามาในห้อง และถลึงตามองLenอย่างดุเดือด

“พี่” Lenสงสัยมาก ว่าพี่ชายของเขารู้เรื่องที่เขาทำเมื่อคืนนี้ได้ยังไง

แต่ตอนนี้ถามไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือปัดความผิดทั้งหมดไป

“พี่ครับ ไม่ใช่นะครับ เธอยั่วผมเองนะ” เงินทั้งหมดที่Lenใช้ในตอนนี้มาจากLeo

ถ้าไม่มีLeo Lenก็จะไม่มีอะไรเลย ดังนั้นตอนนี้เขากังวลว่าLeoจะโกรธ ดังนั้นเขาจึงได้แต่โยนความผิดทั้งหมดให้พชิราแทน

แต่พชิราไม่ใช่ว่าไม่มีปาก ดังนั้นเธอจึงไม่ยอมให้Lenใส่ร้ายตัวเองแบบนี้

“Leo ไม่ใช่นะคะ ฉันไม่ได้ยั่วเขา” พชิรารีบอธิบายให้Leoฟัง

แต่พชิราลืมฐานะของเธอ และความสัมพันธ์ระหว่างสองคนตรงหน้า

เป็นไปไม่ได้ที่Leoเพื่อคนนอก แล้วมาทำลายชื่อเสียงของน้องชายตัวเอง

ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงยื่นเช็คเงินสดให้พชิรา และให้พชิราไปจากที่นี่ และไม่ให้พชิราเอาเรื่องนี้รั่วไหลออกไป

ไม่อย่างนั้นเขาจะทำให้เธอไม่สามารถอยู่ในเวียดนามได้อีกต่อไป

ในตอนนี้พชิราจนใจ จึงทำได้เพียงรับเช็คเงินสด และเก็บข้าวของ ก่อนจะเลื่อนล้อรถเข็นจากไป

เพราะถ้าเธอไม่รับเช็คเงินสด เธอที่ไม่มีเงินเหลือติดตัว จะใช้ชีวิตอยู่ต่อได้ยังไง?

สภาพตกอับในตอนนี้ เพียงเพื่อความมั่งคั่งในอนาคต

สภาพในตอนนี้ ดีกว่าที่จะทนดูสาริศาเชิดหน้าเชิดตาต่อหน้าตัวเองในอนาคต

ดังนั้นพชิราจึงทำได้เพียงรับเช็คเงินสด เก็บสัมภาระ และออกจากสถานที่ที่เธอพักอาศัยได้เพียงสัปดาห์เดียว

พชิราอยู่บนถนน รอบด้านมีแต่ผู้คนที่พูดภาษาเวียดนาม เธอที่นั่งอยู่บนรถเข็นก็อยากจะร้องไห้มาก

พชิราเริ่มคิดถึงบ้านเกิดของเธอ ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนในบ้านเกิดของเธอ พชิราก็ไม่เคยรู้สึกแปลกที่แบบนี้

ถึงแม้จะเป็นเส้นทางที่ยังไม่เคยไป

แต่ตั้งแต่มาถึงเวียดนาม พชิรารู้สึกว่าเธอสามารถหลงทางได้ตลอดเวลา

พชิราไม่มีเพื่อนอยู่ในเวียดนามสักคน ดังนั้นความรู้สึกสิ้นหวังของเธอในตอนนี้ ไม่มีใครสามารถเข้าใจเธอได้

นอกจากความปวดใจของเธอแล้ว ไม่มีอาการใดๆ ออกมาอีก

พชิราถึงกับคิดอยากจะกลับไปที่เมืองเกิดของเธอในตอนนี้เลย แต่พอดูเสื้อผ้าของเธอ

มันยังเป็นชุดที่เธอสวมตอนที่เธอมาถึง แล้วดูสภาพของเธอในตอนนี้ เธอที่ไม่ได้แต่งหน้าไม่มีความมั่นใจมั่นใจที่จะเทียบกับสาริศาเลย

และเธอไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น เงินที่เอาไปซื้อเครื่องสำอางพวกนั้นเพียงพอสำหรับเธอใช้ในช่วงหลายเดือนแล้ว

“แม่หนู เข้ามาดูข้างในก่อนไหมจ๊ะ” ในขณะที่พชิรากำลังครุ่นคิดว่าตัวเองควรจะทำยังไงต่อไปดี เธอก็ได้ยินเสียงผู้หญิงวัยกลางคนเรียกเธอไว้

พชิรามองขึ้นไปที่ป้ายแผ่นโลหะที่มีตัวอักษรใหญ่เขียนไว้ว่า: “Qing Feng”