หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 500

บางครั้งสาริศาก็นึกคิด หรือว่าในตอนนั้นพชิราจะไม่ได้ไปต่างประเทศ

แต่เธอก็แค่คิดเท่านั้น

บางครั้งเธอคงจะคิดมากไปเอง ดังนั้นจึงไม่คิดมากอีก เพราะสุดท้ายก็ไม่มีประโยชน์อะไร จึงไม่อยากจะเสียเวลามาคิดอีก?

หลังจากที่สาริศาคิดได้แบบนั้น เวลาที่เอามาคิดเรื่องพชิราก็น้อยลง

“ริศา คุณกำลังทำอะไรอยู่ครับ” จนถึงช่วงบ่ายของวันนี้ สาริศาเลิกงานกลับมาถึงบ้านแล้ว

ธนพัตรู้สึกเบื่อจึงมายืนข้างสาริศา มองเธอกวักน้ำในบ่อปลาเล่น

ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี ธนพัตจึงกอดสาริศามาจากด้านหลัง แล้วก้มหน้าลงไปสูดกลิ่นหอมที่ลำคอของเธอ

การกระทำนี้ทำให้สาริศารู้สึกจั๊กจี้ที่คอเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่พูดอะไร ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงปล่อยให้ธนพัตทำตามใจชอบ

“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันแค่รู้สึกเบื่อๆ ” สาริศามองดูปลาในบ่อน้ำและตอบคำถามของธนพัต

“หืม เบื่อ? ถ้าอย่างนั้นเรามาทำอะไรที่น่าสนุกกันดีกว่า” หลังจากธนพัตพูดจบ เขาก็กัดติ่งหูของสาริศาเบาๆ

ทำแบบนี้ทำให้ร่างกายของสาริศาสั่นเทาเล็กน้อย พอคิดว่าที่นี่ไม่ได้อยู่ในห้องนอน ถ้าทำอะไรในที่สาธารณะคงจะไม่ดี

ดังนั้นเธอจึงเอื้อมมือออกไปผลักธนพัตออกห่าง แต่ระดับธนพัต จะปล่อยให้เธอผลักออกไปอย่างง่ายดายได้ยังไง

ดังนั้นจึงยิ่งร้อนแรงขึ้น จนพวกเขาได้ยินเสียงร้องเรียกดังมาแต่ไกล จึงทำให้พวกเขาสงบลง

“คุณพ่อคุณแม่ครับ นี่คุณพ่อคุณแม่อยากจะมีน้องชายให้ผมอีกคนเหรอครับ” ธีร์กลับมาจากโรงเรียน ได้ยินแม่บ้านบอกว่าพวกเขาอยู่ที่นี่ ก็เลยรีบมาหาพวกเขา

แต่ตอนนี้ฉากที่ธีร์เห็นนั้น ทำให้เขาอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่า พวกเขาอยากจะมีน้องชายหรือน้องสาวตัวน้อยให้ตัวเองหรือเปล่า

ไม่อย่างนั้นการกระทำของพวกเขาจะอธิบายยังไง?

และธนพัตซึ่งกำลังมีอารมณ์ พอได้ยินคำถามงี่เง่าของธีร์ ก็อดที่จะอยากโยนธีร์ออกไปจากบ้านไม่ได้

แต่สติสัมปชัญญะบอกเขาว่า นี่คือลูกชายของเขา เขาทำไม่ได้แบบนั้น ดังนั้นเขาทำได้เพียงยอมจำนน

ในขณะที่ทั้งสามมองหน้ากันอย่างกระอักกระอ่วน พวกเขาได้ยินเสียงแม่บ้านเดินเข้ามาและเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมา

“คุณท่านโทรมาค่ะ” หลังจากที่แม่บ้านบอกเสร็จ เธอก็หันหลังเดินจากไปโดยไม่ดูอะไรอื่นเลย

สาริศาเห็นท่าทางที่มีมารยาทของแม่บ้าน จึงรู้สึกว่าแม่บ้านที่เธอเลือกนั้นดีมากเลยทีเดียว

เลยอดที่จะชื่นชมตัวเองไม่ได้ รู้สึกว่าเธอมองคนเก่งมาก

แต่ว่าพอรู้ว่าคนที่โทรมาคือท่านประเสริฐ จึงอดที่จะมองไปทางธนพัตด้วยสายตาจริงจังไม่ได้ เธออยากรู้ว่าพวกเขาพูดอะไรกัน

แต่หลังจากนั้นไม่นาน ธนพัตก็วางสายไป

สาริศามองสีหน้าของธนพัต อยากจะมองหาความจริงข้างในนั้น แต่ก็น่าเสียดายมาก

ธนพัตเป็นคนที่ไม่ว่าจะมีความสุขหรือความโกรธก็แยกไม่ออก เพราะสาริศามองไม่ออกเลย

“มีอะไรหรือเปล่าคะ” ไม่เมื่อมองไม่ออก ตนเองยังมีปาก ถามเองได้”

“คุณปู่เรียกพวกเรากลับบ้านไปทานข้าวกับท่านครับ”

ที่แท้ท่านประเสริฐก็รู้ข่าวเรื่องที่พวกเขาคืนดีกันแล้ว ดังนั้นท่านจึงอยากให้พวกเขากลับบ้านไปทานอาหารพร้อมกัน

สาริศาคิดว่านี่เป็นเรื่องปกติ ดังนั้นจึงไม่พูดอะไรมาก

พอคิดว่าจะได้พบคุณปู่แล้ว หัวใจของเธอก็เริ่มกระวนกระวายเล็กน้อยที่ได้เจอคุณปู่อีกครั้ง

แต่หลังจากผ่านเรื่องราวมาเยอะ ตอนนี้เธอจึงสามารถสงบนิ่งตอนที่จะเผชิญกับสถานการณ์ต่างๆ