หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 502

“ชุดตัวนั้นที่ภรรยาของฉันใส่สวยจังเลย” ธนพัตขยับเข้าไปกระซิบข้างหูสาริศา

สาริศาได้ยินแล้วก็เขินจนตัวบิด

ยังดีที่พนักงานขายห่อของเร็ว ทำให้สาริศาออกไปจากที่นี่ได้เร็วขึ้น ไม่งั้นไม่รู้ว่าธนพัตจะพูดอะไรที่น่าอายออกมาอีกหรือเปล่า

อีกสองชั่วโมงก็ใกล้จะถึงตอนเที่ยงแล้ว สาริศากับธนพัตว่าจะไปรับธีร์ที่โรงเรียน จากนั้นค่อยไปบ้านคุณปู่ด้วยกัน

ธนพัตฟังคำสั่งของสาริศา รู้สึกว่าวิธีนี้ก็ดีเหมือนกัน ดังนั้นเลยขับรถไปทางโรงเรียนทันที

โรงเรียนของน้องธีร์เป็นโรงเรียนผู้ดี นักเรียนในแต่ละชั้นเรียนมีน้อยมาก แบบนี้สาริศาก็รู้สึกสบายใจหน่อย

เพราะยังไงโรงเรียนเป็นสถานที่ที่จะทำให้นิสัยของเด็กเปลี่ยนไป

ถึงแม้โรงเรียนจะอบรมบ่มเพาะคนเก่งมีความสามารถออกมา แต่กลับทำให้นักเรียนมากมายเสียคน

มีนักเรียนมากมายที่เริ่มเสียคนเรียนรู้สิ่งผิดๆตอนเริ่มเรียน ในโรงเรียนมีคนสอนอะไรผิดๆ และมักจะมีคนตามเสมอ

พอนานเข้า พวกเด็กๆก็จะพัฒนาไปยังเส้นทางที่ไม่อาจหวนคืนกลับมาได้

ดังนั้นนักเรียนในชั้นเรียนยิ่งน้อยเท่าไหร่ ก็ยิ่งดีต่อการพัฒนาของเด็กๆมากเท่านั้น

“ริศา คุณว่าตอนนี้ธีร์กำลังทำอะไรอยู่?” ธนพัตคิดอยู่นานมากว่าตอนนี้ธีร์กำลังทำอะไรอยู่ในโรงเรียน

แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก ดังนั้นจึงถามสาริศาดูว่าเธอรู้หรือเปล่า เพราะขับรถน่าเบื่อ หาเรื่องคุยยังจะดีกว่าอีก

“ตอนนี้น่าจะกำลังเรียนกับคุณครูอยู่มั้งคะ”

สาริศาคิดว่าไปโรงเรียนก็ต้องไปเรียนเอาความรู้ ถึงแม้จะเป็นอนุบาล งั้นก็ควรสอนพวกคำศัพท์กับเด็กๆอยู่แล้ว

“อืม น่าจะนะ” ธนพัตรู้สึกว่าคำตอบของสาริศาอยู่ในความคาดเดาของเขาอยู่แล้ว

“อืม พวกเขาใกล้เลิกเรียนแล้ว พวกเรารีบไปตอนที่โรงเรียนเลิกดีกว่า จะได้ไม่รบกวนเด็กๆคนอื่น”

สาริศาคิดว่าตอนนี้ถ้าพวกเขาเข้าไปโดยกะทันหัน อาจจะรบกวนเด็กคนอื่นที่กำลังเรียนอยู่

ทำให้พวกเด็กๆไม่มีสมาธิในคาบเรียนต่อ แต่สาริศาคิดมากไปแล้ว

ตอนที่สาริศาไปถึง พวกเด็กๆยังไม่เลิกเรียน สาริศานั่งอยู่ในห้องพักผู้ปกครอง มองดูธีร์ในวิดีโอ

พวกเพื่อนๆของธีร์กำลังเล่นกันหมด แต่ธีร์กลับนั่งวาดรูปคนเดียว ไม่รู้ว่ากำลังวาดอะไรอยู่

ที่ทำให้สาริศาแปลกใจคือ รอบข้างของธีร์กลับมีพวกเด็กผู้หญิงล้อมรอบตัว

สาริศาสำรวจดูนักเรียนในห้องของพวกเขาอย่างละเอียด มีเด็กผู้ชายแค่สิบคน กับเด็กผู้หญิงอีกสิบคน

แต่ที่บังเอิญคือ เด็กผู้หญิงเก้าคนล้อมตัวธีร์เอาไว้ ผู้หญิงคนหนึ่งเป็นเพราะเข้าใกล้ธีร์ไม่ได้ จึงนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ

เห็นสถานการณ์แบบนี้แล้ว สาริศารู้สึกอึ้ง

เธอรู้ว่าลูกชายของเธอหล่อมาก แต่ไม่คิดว่าจะเวอร์ขนาดนี้

“น้องธีร์เหมือนคุณเลยนะ มีดวงเรื่องผู้หญิงเยอะเชียว” สาริศามองดูธนพัตอย่างเหนื่อยใจ

ธนพัตเหมือนกับธีร์ไม่มีผิด ต่างก็มีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งล้อมรอบ ผู้หญิงข้างๆถึงแม้จะพูดกับพวกเขาไม่ได้ แต่ขอแค่อยู่ใกล้พวกเขาก็มีความสุขแล้ว

ธนพัตกับธีร์กลับเหมือนกันอย่างกับแกะในด้านนี้

ธนพัตได้ยินแล้ว ก็กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ กระซิบถามสาริศาเสียงเบาว่า“ที่รักหึงเหรอ?”

“เปล่าสักหน่อย” สาริศามองดูธนพัต แล้วหลบสายตาไปทางอื่น มองดูธีร์ต่อไป

และธีร์ที่อยู่ด้านในเหมือนรู้สึกได้ว่ามีคนมองตัวเองอยู่ จึงตามหาสายตาที่มองมา ไม่คิดว่า กลับเห็นแม่ของตัวเอง

สาริศามองธีร์แล้วโบกมือให้เขา ธีร์ยิ้มออกมาอย่างดีใจ

ผู้หญิงที่ล้อมตัวธีร์เอาไว้พอเห็นรอยยิ้มของธีร์เท่านั้นแหละ ก็ดีใจจนกระโดดโลดเต้นขึ้นมา

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเธอได้เห็นรอยยิ้มของธีร์เลยนะ

สาริศาเหนื่อยใจ เด็กผู้หญิงพวกนี้บ้าผู้ชายแต่เด็ก โตขึ้นมาจะเป็นยังไงเนี่ย?

ธีร์เป็นที่รักของทุกคนตั้งแต่เด็ก โตขึ้นมาจะเป็นยังไงอีกเนี้ย?

สาริศาอดไม่ได้ครุ่นคิดอย่างสับสน อยากจะคิดหาวิธี รักษาเอกลักษณ์ที่มักจะดึงดูดผู้หญิงของธีร์

แต่เหมือนคิดอยู่นานมากก็คิดไม่ออกเลย

ตอนนี้เอง คำพูดของธนพัต ทำให้สาริศาตาสว่าง แต่ต่อมาก็มืดมนลง

“หาแฟนให้น้องธีร์สิ มีแฟนแล้วก็ไม่เป็นแบบนี้แล้วล่ะ” ธนพัตก็คือตัวอย่างของความสำเร็จ

ดังนั้นจึงพูดความจริงกับสาริศา

แต่สาริศาได้ยินความคิดนี้แล้ว ก็มีความคิดที่อยากจะฟาดธนพัตสักป๊าบ

ธีร์เพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง? ยังจะหาแฟนอีก? ล้อเธอเล่นหรือไง?

ในตอนที่สาริศาบ่นอยู่นั้น ธีร์ก็เดินออกมาแล้ว

ธีร์รีบโผล่เข้ากอดสาริศา จับมือธนพัตแล้วยิ้มอย่างมีความสุข

“พ่อแม่มาได้ยังไงเหรอครับ?” ธีร์ถามอย่างสงสัย ปกติคนที่มารับตัวเองคือชรัณ วันนี้ทำไมถึงเปลี่ยนคนแล้วล่ะ?

และตอนนี้เป็นเวลาเที่ยง ยังไม่เลิกเรียนเลย และยังกลับบ้านไม่ได้ด้วย

“ลูกลืมแล้วเหรอ? วันนี้พวกเราต้องไปบ้านคุณปู่กันนะ” สาริศามองดูธีร์แล้วพูด

ยื่นมือไปลูบหัวธีร์ แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน

ออร่าแห่งความรักของแม่นั้นโอบล้อมร่างกายสาริศาไว้

“ใช่สิ แม่ไม่บอก ผมคงลืมไปแล้ว” ธีร์ยิ้มแล้วเกาหัวแกรกๆ

“นี่ เธอดูสิ นั่นคือพ่อแม่ของธีร์เหรอ?”

“ไม่รู้สิ”

“ทั้งหล่อทั้งสวยทั้งคู่เลย”

พวกเด็กๆไม่กล้าเข้าไปซุบซิบนินทาใกล้ๆ จึงต้องมองดูพวกเขาไกลๆ แต่สาริศากับธนพัตก็ยังได้ยินอยู่ดี

มองดูพ่อแม่ที่ทั้งหล่อทั้งสวยแบบนี้ พวกเด็กๆอดไม่ได้อิจฉาขึ้นมา

ขณะเดียวกันก็เริ่มบ่น ทำไมตัวเองถึงไม่มีพ่อแม่แบบนี้บ้าง

“นี่อาจจะเป็นชะตาชีวิต” เสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น ชัดเจนแจ่มแจ้ง

คำพูดนี้ทำเอาสาริศาที่ได้ยินแล้วก็อดไม่ได้ขำออกมา

นี่เป็นเด็กแบบไหนกันนะ ถึงพูดจาเหมือนคนที่โตแล้วแบบนี้ แถมยังเชื่อในฟ้าชะตาลิขิตด้วย?

สาริศามองไปยังเด็กผู้หญิงคนนั้น

เมื่อกี้ไม่เห็นเธออยู่ในห้องของธีร์ แสดงว่าเธอคงไม่ใช่เพื่อนห้องเดียวกันกับธีร์

แต่หน้าตากลับดูสละสลวยทีเดียว

เด็กผู้หญิงคนนั้นก็มองไปยังสาริศาเหมือนกัน ดังนั้นจึงเดินเข้าไปหาสาริศาและธนพัตแล้วพูดว่า “สวัสดีค่ะ คุณอาคุณน้า”

“สวัสดีจ้ะ” สาริศายิ้มให้กับเด็กผู้หญิง ธนพัตแค่พยักหน้าให้กับเด็กผู้หญิง และไม่ได้พูดอะไร

ธนพัตไม่ค่อยถนัดคุยกับเด็กๆสักเท่าไหร่ แน่นอนว่า นอกจากธีร์ลูกชายตัวเอง

“คุณน้าคะ คุณน้ามารับธีร์เหรอคะ” เด็กหญิงเอ่ยถาม

“ใช่จ้ะ”

“งั้นคุณน้าคงจะมีธุระสำคัญแน่นอน คุณน้าคุณอาไปเถอะค่ะ หนูไม่รบกวนเวลาของคุณน้าคุณอาแล้ว” เด็กหญิงพูดอย่างรู้เดียงสา สไตล์เป็นผู้ใหญ่แบบนั้นเหมือนกับธีร์เล็กน้อย

“จ้ะ ลาก่อนนะจ๊ะ”

พูดจบ สาริศาก็พาธีร์แล้วลากธนพัตเดินไปด้านนอก ตั้งแต่ขึ้นมาบนรถ ก็ถามธีร์เกี่ยวกับข้อมูลของเด็กผู้หญิงคนนั้น

ที่แท้เด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นนักเรียนห้องข้างๆของธีร์ ชื่อว่าเนเน่ เป็นลูกเศรษฐีใหม่