หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 505

สาริศาเดินอย่างมีความสุข จับมือธนพัตส่ายไปมา เหมือนแฟนที่เพิ่งคบกันใหม่ๆ เดินอยู่สักพักก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งตรงทางเลี้ยว

เด็กผู้หญิงคนนั้นถึงแม้จะไม่สวยมาก แต่กลับน่ารักมากทีเดียว

เห็นเด็กผู้หญิงคนนั้นจ้องมองตู้กระจก ไม่ละสายตาไปไหนเลย ราวกับว่ากำลังดูแลสิ่งของที่เธอรักและหวงแหน

สาริศาสงสัยว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นดูอะไรอยู่ เพราะสายตาดูจะตั้งใจและแน่วแน่มาก

ดังนั้นมองธนพัต บอกให้เขาเดินไปดูสักหน่อย

ธนพัตพยักหน้า เดินไปข้างหน้าด้วยกัน

ไม่ดูยังไม่รู้ พอดูแล้วก็ทำเอาสาริศาตกใจทีเดียว

ที่แท้เด็กผู้หญิงกำลังดูชุดแต่งงาน

เป็นชุดแต่งงานที่สวยมากชุดหนึ่ง ชุดแต่งงานนี้ไม่มีการตกแต่งที่หรูหรามากนัก เป็นสไตล์เรียบง่ายและสีสันธรรมดา

แต่ดูแล้วเรียบง่ายสง่างาม ก็เป็นธรรมดาที่เด็กผู้หญิงจะชอบชุดแต่งงานนี้

ขนาดสาริศายังเคยเพ้อฝันวันหนึ่งที่ตัวเองได้ใส่ชุดแต่งงานสวยๆ เข้าสู่ประตูวิวาห์กับคนที่ตัวเองรัก

พอเห็นแบบนี้แล้ว สาริศาก็อดไม่ได้อยากถามเด็กผู้หญิงคนนี้ว่าทำไมถึงชอบชุดแต่งงานชุดนี้

ดังนั้นสาริศาจึงนั่งยองลงไป มองดูเด็กผู้หญิงแล้วเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน

แต่คำตอบของเด็กผู้หญิง กลับทำเอาสาริศาตะลึงมาก

เด็กผู้หญิงบอกว่า “ครอบครัวของหนูจน ไม่มีเงินเยอะขนาดนั้น แม่บอกว่าต่อไปไม่มีคนอยากแต่งงานกับหนูหรอก ดังนั้นตอนนี้หนูเห็นชุดแต่งงานนี้ รู้สึกว่ามันสวยมาก”

“แต่พอนึกขึ้นได้ว่าต่อไปคงไม่มีทางได้ใส่มันแล้ว ก็เลยเสียใจ ดังนั้นเลยอยากอยู่ดูที่นี่ก่อน ถึงแม้ต่อไปจะไม่ได้ใส่ ก็คงจะไม่รู้สึกเสียดายขนาดนั้น”

พูดจบ เด็กผู้หญิงก็น้ำตารื้นขึ้นมาเต็มขอบตา แต่ยังคงพยายามไม่ให้มันไหลออกมา

ท่าทางที่อยากร้องไห้ แต่ก็ไม่ร้องออกมา ทำเอาสาริศาเห็นแล้วรู้สึกปวดใจ

“เด็กดี ไม่ร้องไห้นะ เด็กผู้หญิงทุกคนก็อยากแต่งงานทั้งนั้น และอยากใส่ชุดแต่งงานที่ตัวเองชอบ”

สาริศาอยากปลอบใจเด็กผู้หญิงตรงหน้า แต่กลับรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ

นึกคิดสักพัก ที่แท้ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ตัวเอง เธอไม่มีงานแต่ง ไม่เคยใส่ชุดแต่งงานสวยๆ

พอนึกถึงตรงนี้ สาริศาก็ไม่รู้ว่าจะปลอบใจต่อไปยังไงดี ถ้าพูดต่อไป งั้นก็โกหกเด็กน่ะสิ

สาริศาไม่อยากโกหกเด็กน้อยที่น่ารักตรงหน้า ดังนั้นจึงห้ามใจที่อยากจะปลอบเด็กสาวคนนี้เอาไว้

“ค่ะ งั้นหนูจะตั้งใจเรียน ต่อไปจะได้ใส่ชุดแต่งงานสวยๆ” เด็กผู้หญิงฟังคำพูดของสาริศา ก็ยิ้มหน้าบาน กระตือรือร้นอยากตั้งใจเรียน

พูกคำนี้จบก็กลับหลังหันเดินออกไป เหลือเพียงสาริศาที่นั่งเหม่ออยู่กับที่

ตัวเองพูดแค่คำเดียว เธอก็ดีใจขนาดนี้แล้วเหรอ?

เด็กๆสมัยนี้ปลอบง่ายจัง

ธนพัตเห็นฉากนี้แล้วก็ครุ่นคิด

“ไปกันเถอะ” สาริศาจับมือธนพัตเดินไปข้างหน้าต่อ

เดินได้สักพักก็กลับถึงบ้าน วันนี้สาริศาเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เดินไปถึงห้องนอนก็เห็นธีร์กำลังเล่นอยู่ตรงนั้น จึงหั่นผลไม้ไปให้ธีร์

สาริศาอยากให้ธนพัตกับธีร์ได้อยู่ด้วยกันสองคน แบบนี้ ธีร์ถึงจะหลอมรวมเข้ากับครอบครัวนี้ได้ง่ายขึ้น

ธนพัตจะไม่เข้าใจความคิดของสาริศาได้ยังไง?

ธนพัตจึงตั้งใจทำหน้าที่ของพ่อให้ดีที่สุด ถึงแม้เมื่อก่อนจะไม่เคยเป็น แต่หลายเรื่องต่างก็เริ่มจากไม่มีจนมีไม่ใช่หรอ?

ไม่ว่าเรื่องอะไร ขอแค่มีความพยายาม ก็สามารถเห็นผลลัพธ์ที่ตัวเองต้องการ

ธนพัตคิดแบบนี้ในใจ ขณะเดียวกันก็เริ่มปฏิบัติขึ้นมา

“น้องธีร์ ดูสิ พ่อซื้ออะไรมาให้?” ธนพัตวางจิ๊กซอว์โดเรมอนไว้ตรงหน้าธีร์

ยามค่ำคืนมาอย่างรวดเร็ว

สาริศาอนอยู่บนเตียง ลืมตาขึ้นมองเพดาน

ธนพัตกอดสาริศาที่นอนอยู่บนเตียง ในใจไม่รู้ว่าคิดอะไรบ้าง

“ริศา คุณว่าเด็กผู้หญิงที่เจอกันวันนี้จะได้ใส่ชุดแต่งงานที่ชอบหรือเปล่า?”

สาริศาไม่รู้ทำไมธนพัตถึงถามคำถามนี้ขึ้นมา แต่ก็ยังตอบเขาอยู่ดี

“จะได้ใส่ชุดแต่งงานที่ชอบไหมฉันไม่รู้ แต่ไม่มีทางขายไม่ออกเหมือนที่แม่ของเธอพูดแน่นอน”

สาริศารู้สึกว่าเด็กบางคนได้รับการอบรมสั่งสอนที่ผิด ถึงแม้ที่บ้านจะจน จะทำลายความฝันของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งแบบนี้ไม่ได้

ถึงแม้จะต้องพูดปลอบใจหรือคำโกหกที่ทำให้รู้สึกดีมันจะเป็นอะไรไป?

อย่างน้อยแบบนี้ ก็จะไม่ทำให้จิตใจของเด็กต้องบอบช้ำ

ธนพัตตอบอืม ไม่ได้พูดอะไรมากอีก เขาก็แค่ถามไปงั้น ตอนนี้ได้ยินคำตอบของสาริศา ก็มั่นใจกับความคิดในใจมากขึ้น

ทั้งสองคนนอนกอดกันแบบนี้ตลอดทั้งคืน

แต่ที่น่าแปลกคือ เช้าวันที่สองจนที่สาริศาตื่นขึ้นมา ก็ไม่เห็นธนพัตนอนอยู่ข้างๆแล้ว

สาริศาดังหน้าแปรงฟันแล้วเดินลงมาหาธนพัต ก็ยังไม่เจออยู่ดี

โทรศัพท์หาธนพัตก็ไม่มีคนรับสาย

สาริศาสงสัยในใจ ปกติธนพัตก่อนไปจะบอกกับตัวเองก่อนทุกครั้ง

และถ้าหากไม่อยู่บ้าน โทรศัพท์ก็จะเปิดเครื่องตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เขาจะรับสายตลอด แต่วันนี้เป็นอะไรไปนะ?

ทำไมตื่นเช้ามาไม่เจอธนพัตเลย?

สาริศาสงสัยในใจ ก็เลยไปห้องธีร์ ธีร์กำลังนอนหลับอยู่