หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 506

สาริศาจึงนั่งรออยู่บนโซฟา เธอคิดว่าพอถึงเวลาอาหารเช้าแล้ว เขาก็คงจะกลับมา

แต่สาริศาคิดเยอะไป พอถึงเวลาอาหารแล้ว ธนพัตก็ยังไม่กลับมาเลย

สาริศามองดูธีร์ที่ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จแล้ว จึงให้ธีร์ไปกินข้าวเช้าก่อน

แต่สาริศายังสังเกตเห็นอีกปัญหาหนึ่ง นั่นก็คือ ชรัณก็หายไปเหมือนกัน

งั้นเช้าวันนี้ เธอคงต้องไปส่งธีร์ที่โรงเรียน

พอได้รู้แบบนี้แล้ว ธีร์ก็ดีใจมาก

เพราะสาริศาไม่ได้ไปส่งธีร์ที่โรงเรียนนานมากแล้ว ในที่สุดครั้งนี้แม่ก็จะไปส่งตัวเองเข้าเรียนสักที

สาริศายิ้มให้กับธีร์ ให้ธีร์รีบกินข้าวเช้าเร็วๆ เดี๋ยวจะไปโรงเรียนสายเสียก่อน

ธีร์ก็ยิ้มตอบรับอย่างรวดเร็ว

สาริศายังคิดในใจว่าธนพัตไปไหนกันแน่ แต่ครุ่นคิดอยู่นานมากก็คิดไม่ออก

และตอนนี้ก็ถึงเวลาไปส่งธีร์เข้าเรียนแล้ว

สาริศาขับรถที่ดูไม่ได้โดดเด่นมากออกมาจะโรงจอดรถ ธีร์ขึ้นนั่งเสร็จแล้ว เธอก็เหยียบคันเร่งออกไปทันที

ทางนี้สาริศากำลังคิดว่าธนพัตกำลังทำอะไรอยู่ อีกด้านหนึ่ง ธนพัตก็กำลังคิดว่าดอกไม้ดอกนี้วางไว้ตรงไหนดี

ที่แท้ ธนพัตรู้สึกติดค้างต่อสาริศามาโดยตลอด อยากจะจัดงานแต่งที่ทำให้สาริศาจำไปตลอดกาล

ดังนั้นตอนนี้ควรจะทำพิธีอย่างจริงจังแล้ว และตอนนี้เขากำลังวางแผนขอสาริศาแต่งงาน

ธนพัตได้ยินมาว่าการขอผู้หญิงแต่งงานต่อหน้าคนเยอะๆ เป็นเรื่องที่มีความสุขมาก ดังนั้นธนพัตจึงตั้งใจจะขอเธอแต่งงานในสวนสาธารณะที่ใหญ่ที่สุดในเมือง

เหตุผลข้อหนึ่งก็คือ สถานที่นี้ค่อนข้างอบอุ่น เหมาะกับการขอแต่งงานที่สุด สองคือ คนที่นี่ค่อนข้างเยอะ

ธนพัตมองดูผลงานตัวเองที่ตกแต่งมาตั้งแต่เช้า ในใจก็นับถือตัวเองขึ้นมา

กลีบดอกไม้สาดเต็มพื้น รวมไปถึงการประดับตกแต่งบนต้นไม้ ทำให้ทางสวนสาธารณะดูสวยขึ้นกว่าก่อนหน้านี้

คนที่เดินผ่านตลอดทาง มองดูการตกแต่งตรงหน้า ต่างก็หยุดเดินดูว่าพวกเขากำลังทำอะไรอยู่

ดูอยู่สักพัก ก็รู้ว่าจะต้องเป็นเศรษฐีที่ไหนมาเอาใจผู้หญิงแน่นอน

พวกที่ชอบซุบซิบนินทาชาวบ้านต่างก็หยุดเดินกันหมด รอนางเอกของเรื่องนี้มา

“ชรัณ ตอนนี้กี่โมงแล้ว” ธนพัตเห็นว่าตอนนี้ก็จัดสถานที่เสร็จแล้ว จึงให้ชรัณดูเวลาว่ากี่โมงแล้ว

ถ้าถึงเวลาที่เขาต้องการแล้ว ก็ให้สาริศามาเลย

“คุณชายครับ ตอนนี้สิบเอ็ดโมงครึ่งแล้วครับ” ชรัณดูนาฬิกาบนข้อมือ แล้วตอบธนพัต

สิบเอ็ดโมงครึ่ง……

ธนพัตคำนวณเวลาดู รู้สึกว่าถึงเวลาแล้ว

จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้น แล้วส่งข้อความหาสาริศา

“ตอนนี้มาสวนสาธารณะที่พวกเราชอบมาบ่อยๆเลยนะ”

ธนพัตส่งข้อความเสร็จแล้ว ก็ได้รับข้อความของสาริศาทันที

“คุณไปทำอะไรที่นั่น?”

แต่ธนพัตกลับไม่ยอมตอบสาริศา

เขากลัวว่าจะถูกจับได้เสียก่อน

ดังนั้นตอนนี้จะบอกกับสาริศาไม่ได้ การขอแต่งงานครั้งนี้เป็นเซอร์ไพรส์ ถ้าเธอรู้ก่อน งั้นก็ไม่ใช่เซอร์ไพรส์น่ะสิ

“ทุกคนเตรียมตัวไว้เลย” ชรัณเห็นว่าธนพัตเตรียมพร้อมแล้ว จึงสั่งให้ทุกคนเตรียมตัวไว้

เพราะก่อนหน้านี้สาริศาก็เป็นห่วงธนพัตอยู่แล้ว ในเมื่อตอนนี้ติดต่อธนพัตได้แล้ว งั้นก็ไปตามที่ธนพัตบอกแล้วกัน

นึกถึงตรงนี้ สาริศารีบเก็บของ แล้วขับรถออกจากบ้าน

ตลอดทางนั้น เธอก็ครุ่นคิดอยู่นานว่าธนพัตคิดจะทำอะไรกันแน่ แต่คิดเท่าไหร่เธอก็ยังคิดไม่ออกอยู่ดี

เรื่องที่คิดไม่ออกก็ไม่คิดมันแล้ว ขอแค่เดินทางไปยังสวนสาธารณะที่ไปบ่อยๆก็จะได้รู้แล้ว

ด้านหลังกลับมีปราสาทปรากฏขึ้น ด้านในมีธนพัต มีน้องธีร์ที่ถูกพวกเขารับออกมาจากโรงเรียน

นี่เป็นสองคนที่เธอรักมากที่สุด ตอนนี้อยู่ในปราสาทหลังนั้นทั้งหมด

สาริศาในตอนนี้ น้ำตาทั้งหมดที่พยายามควบคุมไว้ก็ไหลพรากออกมา

สาริศารู้ว่าวันนี้ธนพัตจะสารภาพรักกับตัวเอง แต่ไม่คิดว่า การสารภาพรักในวันนี้จะซาบซึ้งขนาดนี้

เธอรู้ว่า ตัวเองจะไม่มีทางลืมความรู้สึกในวันนี้แน่นอน

เธอเดินเข้าไปในปราสาท มองดูธนพัตและธีร์ด้วยแววตาที่ดีใจ

เป็นห่วงธนพัตมาตั้งแต่เช้า ในที่สุดตอนนี้ก็ได้เห็นแล้ว แถมยังเป็นวิธีแบบนี้อีก

สาริศาไม่รู้ว่าตอนนี้ควรจะพูดอะไรเพื่อแสดงถึงความรู้สึกในตอนนี้ของตัวเองดี

“ขอบคุณนะ” สาริศาอยากจะบอกคำนี้มาโดยตลอด

ขอบคุณที่รักและอดทนต่อฉันมาโดยตลอด

ขอบคุณที่ตั้งใจเตรียมงานสารภาพรักนี้ให้กับฉัน

ขอบคุณที่เข้ามาเป็นบุคคลที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฉัน

ขอบคุณ……

คำพูดนับพันหมื่นปรากฏขึ้นในสายตาของสาริศาทั้งหมด

ธนพัตเห็นความแน่วแน่และน้ำตาในแววตาของเธอ

ธนพัตเดินเข้าไปลูบผมของสาริศา กอดเธอเอาไว้แล้วพูดว่า “ยัยโง่”

หลังจากนั้น สาริศาก็ร้องไห้ออกมาอย่างซึ้งใจ

มีครั้งหนึ่งที่ธนพัตกอดตัวเองไว้แบบนี้ แล้วเรียกเธอว่ายัยโง่อย่างอ่อนโยน

เขาไม่ได้พูดแบบนี้มานานมากแล้ว แต่ตอนนี้ธนาคารกลับพูดมันออกมา ทำให้สาริศามีความรู้สึกที่เหมือนได้กลับไปตอนนั้นอีกครั้ง