หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 508

สาริศาถูกธนพัตอุ้มกลับบ้านแบบนี้ คนรับใช้ในบ้านเห็นท่าทางที่พวกเขามีความสุข แววตาก็ประกายไปด้วยความสุขเช่นกัน

สิ่งที่คนรับใช้คนหนึ่งอยากเห็นมากที่สุดคือการที่เจ้านายมีความสุข แบบนี้พวกเขาถึงจะได้มีชีวิตที่สุขสบาย

เพราะถ้าเกิดเจ้านายไม่มีความสุข ก็จะพาลโมโหใส่คนรับใช้

ถึงแม้สาริศาจะไม่ทำแบบนี้ แต่อย่างน้อยถ้าพวกเขาไม่มีความสุข บรรยากาศในบ้านหลังนี้ก็จะเยือกเย็นลง หากพวกเขาทำไงดีในสภาวะแบบนี้ ก็คงจะไม่สบายใจ

“ธนพัต วางฉันลงได้แล้ว”

ตอนนี้พวกเขาถึงบ้านแล้ว ธนพัตยังคงอุ้มสาริศาไว้ ทำให้เธอรู้สึกเขินอาย

“ทำไมเหรอ? เขินเหรอ? คุณเป็นภรรยาของฉันนะ ทำไมฉันจะอุ้มคุณไม่ได้?”

ธนพัตแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ ดีใจเหมือนแผนการสำเร็จ

“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น แต่ตอนนี้ถึงบ้านแล้ว แต่ไม่ปล่อยฉันลงมา แล้วจะปล่อยลงเมื่อไหร่?”

สาริศารู้ว่าตอนนี้ธนพัตเข้าใจตัวเองผิดแล้ว จึงอยากอธิบาย

“เอาล่ะ ฉันรู้ว่าคุณคิดยังไง” ธนพัตยิ้มแล้วมองดูสาริศา ต่อมาก็ปล่อยเธอลงอย่างเสียดาย

“พ่อครับแม่ครับ คุณครูบอกว่าสามีภรรยาต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว งั้นพ่อแม่จะแต่งงานกันเมื่อไหร่เหรอครับ?” ธีร์ยืนมองสองคนอยู่ข้างๆ

“ใกล้แล้วล่ะ” ธนพัตมองดูธีร์แล้วตอบอย่างมีความสุข

ที่จริงธนพัตเตรียมแผนจัดงานแต่งไว้แล้ว ตอนนี้รอแค่สาริศาตกลงแต่งงานกับตัวเอง

และเลือกเวลากับสถานที่ที่จะจัดงานแต่ง

ทุกอย่างได้เตรียมไว้พร้อมแล้ว ขาดแต่เจ้าตัวว่าจะตกลงไหม

“อืม……เรื่องนี้ฉันต้องแก้ต่างก่อน” สาริศามองดูธนพัตอย่างรู้สึกผิด

“ทำไมเหรอ?” ธนพัตไม่เข้าใจ

ธนพัตมองดูสาริศา แล้วลากเธอนั่งลงบนโซฟา ทั้งสามนั่งลงแล้วค่อยพูด

ไม่งั้นตอนนี้สาริศาสวมรองเท้าส้นสูง ยืนอยู่แบบนี้คงเจ็บเท้าน่าดู

สาริศาปลื้มปริ่มกับความเอาใจใส่ของธนพัต จึงนั่งลงแล้วค่อยๆพูดกับเขา

“ที่จริง ฉันยังไม่ได้เอาทะเบียนบ้านกลับมา ยังอยู่ที่อเมริกาอยู่เลย”

สาริศาพูดอย่างเขินอาย ตอนนั้นที่เธอไปอเมริกา เพราะจำเป็น ดังนั้นเลยเอาทะเบียนบ้านไปด้วย

จนกระทั่งวันนี้ที่ธนพัตขอแต่งงาน เธอถึงนึกขึ้นได้ว่า ทะเบียนบ้านไม่ได้อยู่กับเธอ

ธนพัตได้ยินปัญหาตอนนี้ของสาริศาแล้ว ก็รู้สึกตัวเองพิจารณาไม่ดี

ตัวเองเตรียมไปแค่เซอร์ไพรส์ แต่กลับลืมสำรวจดูความพร้อมที่จะแต่งงานของสาริศา

อย่างเช่นหากจะจดทะเบียนสมรสต้องมีทะเบียนบ้านด้วย

พอรับรู้เรื่องนี้แล้ว ธนพัตก็มองดูสาริศาอย่างช่วยไม่ได้

ตัวเองลืมคิดเรื่องนี้ไป จะโทษสาริศาไม่ได้

“ไม่เป็นไร พวกเราเอาทะเบียนบ้านกลับมา แล้วค่อยไปจดทะเบียนสมรสก็ไม่สาย”

ธนพัตรู้สึกว่าถึงแม้ตอนนี้พวกเขาจะไม่ได้จดทะเบียนสมรส แต่งงานก่อนก็ได้ เพราะยังไงผู้หญิงตรงหน้าก็เป็นภรรยาของตัวเองแล้ว

มีทุกอย่างแล้ว เหลือแค่ทะเบียนสมรสที่ได้รับการยอมรับจากกฎหมายเท่านั้น

ถึงตอนนั้นค่อยจดก็ได้

ธนพัตก็พูดความคิดเห็นของตัวเองกับสาริศา แต่สาริศากลับปฏิเสธ

ความคิดในด้านนี้ของทั้งสองต่างกัน

เมื่อก่อนคนเขาแต่งงานกันแบบสายฟ้าแล่บ ไม่ได้รักกันจริงๆ ดังนั้นจะทำยังไงก็ได้ไม่เป็นไร

บางทีเรื่องราวก็บังเอิญขนาดนี้แหละ

ตอนที่รู้สึกเบื่อ อยากหาอะไรทำ ก็มีเรื่องเข้ามาหาทันที

อยากขวางก็ขวางไม่อยู่

แต่งตัวเสร็จแล้ว สาริศาก็ขับรถในโลงจอดรถออกไป

วันนี้ธนพัตไม่อยู่บ้าน ไม่งั้นคงได้เตือนตัวเองอีกยาว แล้วค่อยปล่อยตัวเองออกมา

สาริศาฟังเพลงที่ตัวเองชอบอยู่บนรถ อารมณ์ก็ดีขึ้นมาทันที

รู้สึกว่าต่อไปตัวเองไม่ว่าจะมีธุระหรือไม่มีธุระก็ควรขับรถออกมาเล่นบ่อยๆ แบบนี้ก็จะไม่รู้สึกน่าเบื่อแล้ว

ถ้าแอบกดไลค์ให้กับความคิดในใจตัวเอง จากนั้นก็ตั้งใจขับรถต่อไป

พลางคิดปัญหาที่ตัวเองต้องเผชิญในใจ ตัวเองควรจะตอบยังไง พูดยังไงถึงจะเหมาะสม

ทันใดนั้น สาริศาก็เห็นบนถนนมีสุนัขตัวหนึ่ง นอนอยู่บนถนนด้วยเนื้อตัวที่อาบไปด้วยเลือด

ในใจก็รู้สึกสงสารขึ้นมา หรือว่านี่จะเป็นลางสังหรณ์ที่ไม่ดี?

ได้ยินมาว่าหากเจอสุนัขตาย แสดงว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น

นึกถึงตรงนี้ สาริศาก็แอบภาวนาในใจ ออกมาตัวเองจะไม่เจอเรื่องร้ายอะไร

วันนี้ตัวเองกำลังดีใจอยู่เลย อย่าให้เรื่องบางเรื่องมากระทบจิตใจตัวเองอีก

ตลอดทาง สาริศาลีลาชักช้า จากนั้นก็มาถึงสถานที่ที่เธอนัดไว้กับคนอื่น

สาริศาหาที่จอดรถ พอจอดเสร็จแล้วก็สำรวจดูรอบๆ ก็ถึงเริ่มหาคนที่ตัวเองนัดไว้

สาริศามาที่นี่ครั้งแรก ดังนั้นจึงเดินช้าลงเพื่อสำรวจดูเส้นทางกับบรรยากาศ