หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 509

ที่นี่เป็นเชิงเขา ฤดูกาลในตอนนี้ของดอกท้อ ทั่วทุกแห่งหนเป็นสีชมพูไปหมด

ทำให้คนที่เห็นแล้วสบายใจ และยิ่งเป็นผู้หญิงแล้ว

ดังนั้นวันนี้ตัวเองถูกนัดมาเจอกันที่นี่ ดูแล้วคนคนนั้นคงจะเตรียมการมาก่อน

เดินอยู่บนถนนพื้นหิน สาริศายังไม่เห็นคนคนนั้น เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรไป

“ฮัลโหล อยู่ไหนแล้ว?” สาริศาฟังโทรศัพท์ไปด้วย พลางสำรวจดูรอบๆ ก็ไม่เห็นอะไรเลย

“คุณยืนอยู่ตรงนั้นอย่าไปไหน ตอนนี้ผมเห็นคุณแล้ว รอผมอีกสองนาที”

พอพูดคำนี้จบ สาริศาก็ตอบอืมคำเดียว ก็เลยหาที่นั่ง นั่งรอคนคนนั้น

สาริศามีหลักการข้อหนึ่ง นั่นก็คือนอกจากสถานที่เป็นทางการแล้ว ถ้านางได้ก็จะไม่ยืนแน่นอน

ดังนั้นตอนนี้สาริศาจึงหาที่นั่งที่เหมาะสมแล้วนั่งลง รออย่างอดทน

คนนั้นไม่ได้ผิดคำพูด ไม่ให้เธอรอนานเกินไป

บอกว่าสองนาที ก็คือสองนาที

เห็นคนคนนั้นยังคงสวมใส่เชิ้ตสีขาวที่คุ้นเคย ทรงผมที่สบายตา กับรอยยิ้มอบอุ่นนั้น

นี่คงเป็นผู้ชายอบอุ่นในดวงใจของผู้หญิงหลายๆคน

แต่ถึงจะยอดเยี่ยมแค่ไหน ในสายตาสาริศาก็มีแค่ธนพัตอยู่ดี

“ขอโทษนะริศา ผมมาสาย”

ออสตินมองดูสาริศาด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

ไม่เจอกันนาน ออสตินรู้สึกว่าเธอสวยขึ้นมาก

ถึงแม้จะอ้วนขึ้นเล้กน้อย แต่ก็ไม่กระทบถึงความสวยของเธอเลย

ช่วงนี้สาริศาอยู่แต่บ้าน นอกจากกินก็คือนอน ถ้าไม่อ้วนก็คงรู้สึกผิดต่ออาหารที่เธอกินลงไป

แต่สาริศาไม่ได้พูดอะไร แต่แค่มองออสตินแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตร

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็ไม่ได้รอนานเท่าไหร่เลย”

สาริศาเห็นหน้าผากออสตินเต็มไปด้วยเหงื่อ ก็รู้ว่าออสตินคงรีบมาแน่นอน

ถ้าตัวเองเพราะอยู่บ้านจนเบื่อ ดังนั้นเร็วมาเช้าหน่อย

เรื่องนี้จะโทษออสตินไม่ได้

“ริศา ที่จริงผมก็ไม่เคยมาตรงนี้เหมือนกัน แค่นี้คนบอกว่าสวยดี”

ออสตินไม่ค่อยมีเวลาว่างมาเที่ยวที่แบบนี้สักเท่าไหร่ ที่รู้จักสถานที่นี้ เพราะมีเพื่อนแนะนำมา

“สวยจริงๆ”

สาริศาไม่อาจปฏิเสธได้ อากาศที่นี่สดชื่นมาก บรรยากาศก็สวยมากด้วย

ให้คนได้เข้าใกล้กับธรรมชาติ ที่สำคัญคือสถานที่นี้ไม่มีมลพิษเหมือนกับที่อื่นๆ

ยังคงรักษาความบริสุทธิ์ที่ธรรมชาติควรมี

“งั้น ริศา เราไปเดินเล่นกันไหม?” ออสตินรู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มอึดอัด ดังนั้นเลยออกความเห็นให้ทั้งสองเดินเล่นกัน

ความน่าอึดอัดจะได้หายไปจากทางที่เดินช้าๆ

“ได้สิ” สาริศาไม่ได้ปฏิเสธ

ยังไงสถานการณ์ในวันนี้ หากวันนี้ไม่เผชิญ ต่อไปก็ต้องเผชิญอยู่ดี

งั้นก็ถือโอกาสนี้คุยกันให้รู้เรื่องไปเลย แบบนี้ตัวเองจะได้รายงานต่อธนพัตได้

แล้วยังทำให้ตัวเองไม่รู้สึกผิดต่อออสติน

นึกถึงตรงนี้ สาริศาก็ดูไม่ตื่นเต้นเหมือนออสตินแล้ว

“อืม ริศา ช่วงนี้คุณเป็นยังไงบ้าง?” ออสตินไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี จึงชวนเธอคุยไปเรื่อยๆ

บางทีการคุยก็เป็นแบบนี้ ในตอนที่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี หรือรู้สึกว่าเข้าประเด็นหลักเลยจะดูไม่ดี ก็เลยชวนคุยเรื่องสารทุกข์สุขดิบก่อน