หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 510

สาริศาพูดจบแล้ว ก็เห็นสายตาของออสตินมืดมนลง

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นแสงนัยน์ตาของคนคนหนึ่งมืดมนเร็วขนาดนี้ ดูแล้วตัวเองคงพูดกระทบจิตใจของออสตินไม่น้อย

แต่เพื่อทุกคน สาริศาเลือกที่จะใช้วิธีที่ค่อนข้างโหดร้าย

“ริศา ถ้าตอนนี้ฉผมบอกว่าผมรักคุณ คุณจะอยู่กับผมไหม?”

ออสตินรวบรวมความกล้าทั้งหมดถามออกไป

เขารู้ว่าสาริศาไม่มีทางเลือกตัวเองแน่นอน แต่คำถามนี้ เขาจะต้องถามออกมาให้ได้

ถ้าสาริศาเปลี่ยนความคิด แล้วมาคบกับตัวเองล่ะ?

ถ้าเกิดโลกใบนี้มีปาฏิหาริย์ล่ะ?

แต่ทว่าในตอนที่ออสตินตกอยู่ในความคิดของตัวเอง ก็ได้ยินเสียงที่เย็นชาของสาริศาดังขึ้น

“ไม่”

“คุณอาจยังไม่รู้ว่า ฉันตกลงคำขอแต่งงานของธนพัตแล้ว ดังนั้นอีกไม่นานพวกเราจะแต่งงานกันแล้ว”

ตอนแรกสาริศาไม่อยากพูดเรื่องนี้ออกมา แต่เห็นออสตินดูท่าจะยังไม่ตายใจ ก็เลยพูดคำนี้ออกมา

“สิ่งที่คุณพูดฉันก็พูดไปหมดแล้ว ส่วนเรื่องอื่น ฉันก็ไม่อยากพูดอะไรมากแล้ว โชคดีนะ”

สาริศาพูดจบก็เดินจากไป

“ทำไม ทำไมธนพัตถึงได้ใจของเธอไป ทำไมฉันถึงไม่ได้?!”

ออสตินโกรธจนเตะก้อนหินที่อยู่ข้างๆอย่างแรง หินไม่ขยับไม่ไหน แต่เขากลับเจ็บเท้าอย่างมาก

แต่เขาไม่ได้ไปสนใจเท้าของเขา แต่มองดูแผ่นหลังที่เดินจากไปของสาริศา

“ธนพัต ฉันจะแย่งริศากลับมาให้ได้ คอยดูเถอะ”

ไม่ดูแผ่นหลังของสาริศายังดี พอดูแล้ว เขาก็ควบคุมอารมณ์ของตัวเองต่อไปไม่ได้

ทั้งที่เขารักสาริศาขนาดนั้น แต่ทำไมสุดท้ายคนที่ได้สาริศาไปถึงเป็นธนพัตกัน

ทำไม!? ทำไม!?

เขาไม่ยอม!

ในตอนที่ออสตินกำลังยอมแพ้ในตัวเอง เสียงเหยียบรองเท้าส้นสูงก็ดังเข้ามาในหูของเขา

ออสตินเงยหน้าขึ้น ต่อมาก็ก้มหน้ามองพื้นต่อ

ตอนนี้ออสตินไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำอะไรต่อ เพียงการยอมแพ้ในตัวเอง ถึงจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

แต่แบบนี้ไม่มีทางแย่งสาริศากลับมาได้แน่

“อย่ารู้สึกด้อยค่าเลย อยากแย่งกลับมา ก็ฮึดสู้ขึ้นมาได้แล้ว” คนคนนั้นสวมหมวก ดึงปีกหมวกลงมาต่ำๆแล้วพูด

ไม่นานฟ้าก็มืดแล้ว ออสตินกลับบ้าน เขายังไม่รู้เลยว่าสุดท้ายตัวเองกลับถึงบ้านยังไง

จำได้แค่ความโกรธและแค้นที่มีต่อธนพัต

สรุปคือ การได้คุยกับสาริศาในวันนี้ ใช้ความกล้าทั้งหมดของเขาไปแล้ว

ตอนดึก ธนพัตกลับมาบ้าน ก็เห็นสาริศาที่นั่งกินมันฝรั่งทอดอยู่บนโซฟา

ธนพัตเดินไปตรงหน้าสาริศา ใช้ปากงาบแผ่นมันฝรั่งในปากของเธอ แล้วมองดูสาริศา

“ทำไมเหรอ?” สาริศาไม่พอใจที่ธนพัตเอาแต่มองแบบนี้ จึงเอ่ยถามธนพัตว่ามีเรื่องอะไร

“วันนี้คุณ……” ธนพัตไม่ได้พูดทั้งหมด แต่รอให้สาริศาพูดเอง

สาริศากลอกตาขึ้นลง ต่อมาก็พูดว่า “วันนี้ทำไมเหรอ?”

“คุณว่าวันนี้ทำไมล่ะ?” ธนพัตมองดูสาริศาที่ในใจก็รู้ดีว่าทำไม แต่กลับไม่ยอมพูดออกมา ก็รู้สึกโมโหเล็กน้อย

“วันนี้ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” สาริศาเล่นกับธนพัตต่อไป

ธนพัตนึกถึงคำพูดของสาริศา รู้สึกว่ามีเหตุผลดี

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ไม่เอาเรื่องแล้ว แต่ถ้ามีครั้งหน้าอีก ฉันจะทำให้เขากินไม่ได้นอนไม่หลับเลย”

ตั้งแต่ที่ธนพัตเริ่มตามจีบสาริศา ก็ไม่ชอบออสตินมาตลอด

ตอนนี้พวกเขาอยู่ด้วยกันแล้ว ออสตินยังมาสารภาพรักกับสาริศาอีก นี่ทำให้ธนพัตทนต่อไปไม่ไหว

แต่ในเมื่อสาริศาพูดแบบนี้แล้ว งั้นครั้งนี้ก็ปล่อยเขาไปแล้วกัน หวังว่าต่อไปออสตินจะเจียมตัวหน่อย

อย่ามาจองหองต่อหน้าธนพัต ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน

“จ้า ฉันรู้ว่าคุณยดีสุดแล้ว”

สาริศายิ้มแล้วทำท่าออดอ้อนธนพัต

ไม่ใช่เพราะสาริศาเป็นห่วงออสตินถึงออดอ้อนธนพัต แต่เพราะสาริศาไม่อยากให้ธนพัตต้องมาเดือดร้อนเพราะเรื่องของตัวเองอีก

เรื่องจิ๊บจ๊อยแค่นี้เธอจัดการเองได้ ไม่ต้องรบกวนธนพัตเลย

เรื่องบางเรื่อง เธอจัดการเองได้ก็จะจัดการเอง ไม่จำเป็นต้องรบกวนธนพัต

“คนสวย คุณกำลังเล่นกับไฟนะ” ในตอนที่สาริศาขยับเข้าไปใกล้หน้าอกธนพัต ธนพัตก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ

และสาริศาก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย ดังนั้นเขาจึงอุ้มเธอขึ้นมาแล้วเดินขึ้นไปบนห้องนอน

สาริศาตอนแรกยังตกใจ แต่หลังจากนั้นก็ไม่รู้สึกอะไรแล้ว

แค่นอนอยู่ในอ้อมกอดของธนพัตดีๆ รอธนพัตอุ้มตัวเองกลับไปในห้องนอน

ตอนแรกธนพัตว่าจะดำเนินขั้นตอนต่อไป สาริศาก็ห่มผ้าบอกฝันดี แล้วไม่พูดอะไรอีกเลย

ธนพัตทำอะไรไม่ได้ มองผู้หญิงตรงหน้าที่ปลุกไฟในตัวของเขาขึ้นมา ตอนนี้กลับทำท่าเหมือนเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ น่ารักจริงๆเลยนะ

ธนพัตเข้าไปอาบน้ำเย็น จากนั้นก็มานอนลงข้างๆสาริศา กอดเธอแล้วนอนหลับไป