หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 513

ตอนนี้เป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดที่เธอจะลงมือ

เมื่อคิดได้ดังนั้น ความพึงพอใจก็ปรากฏขึ้นในแววตาของพชิรา

ตอนนี้เธอยังอยู่กับกันยา จะลำพองตัวจนเกินไปไม่ได้ ไม่อย่างนั้นสิ่งที่เธอทุ่มเทไปในวันนี้มันจะไร้ประโยชน์

“แล้วนี่ตอนนี้หนูพักอยู่ที่ไหนล่ะ?” หลังจากกันยาได้ฟังเพชรเล่าถึงเรื่องที่เธอเพิ่งจะพบเจอมาก็คิดว่าเธอคงจะยังไม่มีที่อยู่

“หนู...” พชิราพูดแค่นั้น พลางแสร้งทำเป็นอึดอัดใจไม่กล้าบอก

แต่กันยากลับเข้าใจทันที ว่าตอนนี้พชิราไม่มีที่อยู่

ในเมื่อลูกสาวของเธอไม่มีที่อยู่ ในฐานะคนเป็นแม่ก็ควรจะช่วยเหลือลูกสาวตัวเอง

แต่กันยามองดูสภาพแวดล้อมรอบ ๆ ตัวของตัวเองแล้ว เธอไม่มีความสามารถที่จะช่วยเหลือพชิราได้เลยจริง ๆ หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพักเธอก็พูดขึ้นว่า

“หรือว่า...หนูจะพักที่นี่กับแม่ไหม?” กันยากังวลว่าพชิราจะรังเกียจที่ตัวเองพักอยู่ที่บ้านพักคนชราและไม่อยากจะอยู่ที่นี่

แต่คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้พชิราจะตอบตกลงทันที

“ขอบคุณค่ะแม่” พชิรากล่าวขอบคุณกันยาด้วยรอยยิ้ม

คำขอบคุณประโยคนี้น่าฟังกว่าตอนที่กันยาบอกให้เธอนั่งลงตั้งเยอะ ฟังดูมีความรู้สึกมากกว่า

“ถ้าอย่างนั้น ห้องแม่ยังขาดไปอีกเตียง เพชรเอาเงินพวกนี้ของแม่ไปซื้อเตียงดี ๆ สักเตียงเถอะ”

เมื่อกันยาได้ยินว่าพชิราตัดสินใจที่จะนอนพักที่นี่กับเธอแล้ว แต่ที่นี่ไม่มีที่ที่สามารถนอนได้แล้ว

เธอจึงหยิบเงินห้าพันออกมาจากข้างในไม้อัดบนเตียง

ปกติเด็กสาวมักจะให้ความสนใจกับรูปลักษณ์ภายนอกมากกว่า กันยาจึงตัดสินใจให้เธอไปซื้อเตียงที่นุ่มสบายและดูดี

“ค่ะ” ตอนนี้พชิราไม่มีเงินแม้แต่จะไปซื้อเตียงนอนแล้วจริง ๆ เธอจึงรับเงินจากมือของกันยา

เงินนั้นยับยู่ยี่ แถมยังเก็บเอาไว้นานมากจนเริ่มส่งกลิ่นฉุนของธนบัตรที่ถูกเก็บมานานหลายปี

พชิราขมวดคิ้ว แต่เธอไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้แสดงออกมาให้กันยาเห็น

ใช่ พชิรารังเกียจเงินห้าพันที่กันยาให้ และรังเกียจกันยายิ่งกว่า

มันเริ่มต้นตั้งแต่วินาทีที่เธอรู้ว่ากันยาเป็นแม่ของตัวเองแล้ว

แต่ตอนนี้ทุกอย่างบังคับให้เธอต้องใช้กันยา ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะฉีกโฉมหน้าที่แท้จริง

พชิรารู้เรื่องพวกนี้ดี ดังนั้นบนใบหน้าของเธอจึงยังคงแสดงท่าทางเหมือนดีใจอยู่เหมือนเดิม

อันที่จริงเธอแอบคิดอยู่ในใจตั้งแต่แรกแล้ว เงินแค่ห้าพันจะซื้อเตียงดี ๆ ได้เหรอ? นี่ล้อกันเล่นหรือไง?

แต่ความคิด ก็ทำได้แค่คิดเท่านั้น ไม่สามารถพูดออกมาได้

“แม่คะ ถ้าอย่างนั้นหนูไปเก็บของก่อนนะคะ” หลังจากพชิราได้ยินคำตอบรับของกันยา เธอก็เดินออกไปทันที

แม้ว่าในใจจะรู้สึกรังเกียจ แต่พชิราก็ยังรับเงินนั้นไว้ แล้วไปซื้อเตียงนอนที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

ในสายตาของพชิรา เตียงราคาแค่ห้าพันไม่มีทางใช้งานได้ดีอย่างแน่นอน ดังนั้นเธอจึงสุ่มเลือกซื้อเตียงแบบไม่ได้ใส่ใจนัก เพราะต้องแก้ปัญหาที่พักของตัวเองก่อนแล้วเรื่องอื่นค่อยว่ากัน

ตอนนี้เธอร่วมมือกันกับออสตินแล้ว ฉะนั้นออสตินก็ควรจะช่วยรับผิดชอบเรื่องเงินของพชิราในตอนนี้ด้วย

หลังจากพชิราบอกเรื่องนี้ให้ออสตินฟัง ออสตินก็ยื่นเช็คหนึ่งใบให้เธอโดยไม่แม้แต่จะคิดเลยด้วยซ้ำ

เรื่องที่สามารถแก้ไขปัญหาด้วยเงินทุกอย่างล้วนไม่ใช่ปัญหา ขอเพียงแค่ตามจีบสาริศาได้ ไม่ว่าจะต้องเสียเงินไปมากแค่ไหนก็ไม่ใช่ปัญหา

“เอาไป หนึ่งล้าน ใช้หมดค่อยมาหาฉัน” ออสตินยื่นเช็คให้พชิรา ก่อนจะหันตัวเดินจากไป

ออสตินไม่อยากจะอยู่ด้วยกันกับพชิราเท่าไหร่นัก เพราะเขารู้สึกเหมือนกำลังเพิ่มภาระให้ตัวเองอย่างบอกไม่ถูก

ดังนั้นตอนนี้ถ้าสามารถไม่ติดต่อกับพชิราได้ ก็ติดต่อให้น้อยที่สุดจะดีกว่า