หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 514

“ฉันแน่ใจ” พชิราตอบเสียงนิ่งและเยือกเย็น

ราวกับว่าทุกอย่างในโลกใบนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธออีกแล้ว

“ได้ ในเมื่อเธอตกลง ถ้าอย่างนั้นเรามาคุยกันว่าจะทำยังไง”

บุรินทร์มองพชิราอย่างชื่นชมในความกล้าหาญของเธอ

ความกล้าหาญแบบนี้ในตัวผู้หญิงเป็นอะไรที่ไม่ได้มีให้เห็นบ่อย ๆ

เพราะเรื่องแบบนี้ ทันทีที่ทุกอย่างถูกเปิดเผย ทุกสิ่งทุกอย่างจะไม่สามารถกลับคืนมาได้อีก

“ได้” พชิราขานรับ และเริ่มปรึกษาหารือกับบุรินทร์อย่างละเอียด

ทั่วทั้งเรือนจำมีเพียงเสียงกระซิบกระซาบของพชิรากับบุรินทร์เพียงสองคน ไม่ได้ยินเสียงอะไรอย่างอื่นอีกเลย

“ตอนนี้เอาแค่นี้ก่อนแล้วกัน” หลังจากบุรินทร์พูดร่ายยาวเหยียด พอพูดจบก็เลียริมฝีปากแห้งผากของตัวเอง แล้วมองไปที่พชิรา

ในแววตาคู่นั้นกำลังพินิจพิเคราะห์ ราวกับว่าเขากำลังมองว่าพชิราจะสามารถทำภารกิจที่เขามอบหมายให้สำเร็จหรือเปล่า

หรือพชิรามีความกล้าพอที่จะทำมันหรือเปล่า

แต่ปฏิกิริยาของพชิราทำให้บุรินทร์แปลกใจมาก

แม้แต่บุรินทร์ยังต้องตกใจกับความแน่วแน่ในแววตาของพชิรา

บุรินทร์ชื่นชมในความกล้าของพชิรา ส่วนในใจของพชิราก็กำลังคิดแต่จะเอาชนะธนพัตให้ได้

“ดูเหมือนว่าเธอจะมั่นใจมากนะ” บุรินทร์มองพชิราพลางพูดอย่างเย้ยหยัน

“อืม ถ้าฉันไม่มั่นใจก็คงไม่มาหานายหรอก” หลังจากพชิราพูดเสร็จ เธอก็เก็บข้าวของ เตรียมตัวจะกลับ

“เธอจะไปแล้วเหรอ?” บุรินทร์มองพชิราที่ตอนนี้กำลังเก็บข้าวของทำท่าจะกลับ แล้วก็รู้สึกเซ็งขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

นี่เธอมาขอความช่วยเหลือจากเขา พอตอนนี้ใช้เสร็จก็จะหนีกลับเลยเหรอ?

“แล้วนายจะให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนนายที่นี่หรือไง?” พชิรารู้สึกว่าคำถามนี้ของบุรินทร์ทำให้เธอเซ็งมากเหมือนกัน

ไม่ให้เธอไป แล้วจะให้อยู่เป็นเพื่อนเขาที่นี่หรือไง

“เปล่า” บุรินทร์ส่ายหัวไปมา แล้วพชิราก็หันหลังเดินออกไป

แล้วบุรินทร์ก็ถูกตำรวจส่งตัวเข้าเรือนจำตามเดิม

สิ่งแรกที่พชิราทำหลังจากกลับออกมา คือการไปที่บริษัทของธนพัต เพื่อไปดูสถานการณ์ของบริษัทของเขาในตอนนี้

พชิราไปถึงที่บริษัทของธนพัตอย่างคุ้นเคย

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าได้นัดไว้ล่วงหน้าหรือเปล่าคะ?”

เธอมองไปที่หญิงสาวที่แผนกต้อนรับที่เอ่ยถามเธออย่างสุภาพ พชิราถอดแว่นกันแดดออกและมองไปที่แผนกต้อนรับ

พนักงานแผนกต้อนรับย่อมรู้จักคุณหนูใหญ่ของตระกูลนิธิธราสกุลอยู่แล้ว ดังนั้นเธอจึงให้พชิราเดินเข้าไปด้วยความเกรงใจ

แม้ว่าตอนนี้ธนพัตจะกำลังตามหาตัวเธออยู่ แต่เขาคงคิดไม่ถึงแน่ว่าเธอจะมาที่บริษัทของเขาเอง

ก่อนพชิราจะมาที่นี่เธอก็แต่งตัวมาอย่างดี ตอนนี้ต่อให้ธนพัตเห็นเธอ ก็อาจจะจำเธอไม่ได้

พชิราเดินอยู่แถวทางเดินของบริษัท มองดูพนักงานที่กำลังทำงานอย่างตั้งใจ

ธนพัตเป็นคนเก่งมากจริง ๆ แต่เพราะปัญหาเรื่องอายุ ทำให้บางปัญหาเขาก็ไม่ทันได้สังเกตเห็น

และหลังจากที่ได้คุยกับบุรินทร์เมื่อครู่นี้ พชิราก็พอรู้แล้วว่าช่องโหว่ของบริษัทในตอนนี้อยู่ที่ไหน

แม้ว่าตัวบุรินทร์จะอยู่ในเรือนจำ แต่เขารู้ช่องโหว่ของบริษัทมาตั้งแต่เนิ่น ๆ แล้ว บวกกับที่พชิราช่วยอธิบายสถานการณ์ของบริษัทในตอนนี้ให้ฟัง

เขาจึงได้รู้ว่าปัญหานั้นยังไม่ได้รับการแก้ไข

“ตอนนี้ ฉันต้องการให้นายช่วยฉัน...” ขณะที่พูดพชิราก็โน้มตัวเข้าไปใกล้ตรัย แล้วกระซิบกระซาบแผนการทั้งหมดที่วางเอาไว้

ตรัยได้กลิ่นหอมจากตัวพชิรา แล้วหัวใจของเขาก็ลอยไปหาพชิราทันที ตอนนี้เขาถูกพชิราดึงดูดใจเข้าให้แล้ว

ดังนั้นไม่ว่าตอนนี้พชิราจะพูดอะไรตรัยก็ตอบตกลงทุกอย่าง

และนี่ก็คือสิ่งที่พชิราต้องการ

อันที่จริง การที่เมื่อครู่พชิราเดินวนรอบบริษัทและตามหาจนเจอตรัย เพราะว่าเธอมีเหตุผล

คนอื่น ๆ ต่างสวมเสื้อผ้าแบรนด์ที่ดีกว่าเขา และคนอื่นต่างนั่งอยู่ในตำแหน่งที่ค่อนข้างดี แต่ตรัยกลับนั่งอยู่ข้างหน้าต่าง หน้าร้อนคงร้อนอบอ้าว ดังนั้นเพียงแวบเดียวเธอก็มองออกทันทีว่าเขานี่แหละที่จะเป็นหมากให้เธอ

ซึ่งไม่จำเป็นต้องเป็นคนฉลาดมาก ต้องเป็นคนที่ไม่โดดเด่นสะดุดตาและต้องเป็นคนที่ต้องการเงิน

แค่มีเงินก็สามารถทำได้ทุกอย่าง และการมีเงินสามารถซื้อใครก็ได้ทำช่วยทำในสิ่งที่ตนเองต้องการ

สภาพสังคมในตอนนี้มันก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้น ไม่มีทางเลือก ขอแค่พชิราสามารถบรรลุเป้าหมายที่เธอตั้งเป้าเอาไว้ อย่างอื่นเธอก็ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว

หลังจากวางแผนมาตลอดทั้งวัน พชิรารู้สึกหิวขึ้นมานิดหน่อย จึงไปร้านกาแฟเพื่อหากาแฟดื่ม จากนั้นค่อยไปทางอาหารที่ร้านอาหาร

แต่ตอนพชิราไปถึงร้านกาแฟ เธอได้บังเอิญเจอคนที่ทำให้เธอต้องประหลาดใจมาก ซึ่งก็คือกันยา

“แม่ ทำไมแม่ถึงมาอยู่ที่นี่คะ?” กันยาแต่งตัวสะอาดสะอ้าน เธอกำลังนั่งอยู่แถมตรงหน้ายังมีกาแฟมอคค่าวางอยู่หนึ่งแก้ว

ภาพนี้ทำให้พชิราตกใจมาก แม่ของเธอติดหรูแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? แถมยังดื่มมอคค่าอีกต่างหาก

ผิวพรรณก็ดูดีขึ้นมาก ดูไม่เหมือนกันยาคนที่ใบหน้าซีดขาวนอนซมอยู่บนเตียงคนที่เธอเจอเมื่อเช้าเลย

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือคนตรงหน้าสวมเสื้อผ้าแบรนด์ดังไปทั้งตัว ดูสง่างามไปทุกอิริยาบถ

พชิราร้องเรียกคนตรงหน้า แต่คนตรงหน้ากลับไม่ได้สนใจเธอเลย เธอจึงเรียกซ้ำอีกครั้ง

“แม่” ครั้งนี้พชิรานั่งลงตรงหน้าของคนคนนั้น พลางขานเรียกเธอด้วยรอยยิ้ม