หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 517

ถ้าแค่มองเธอเฉย ๆ ก็คงไม่เป็นไร คิดไม่ถึงว่าธนพัตจะพูดประโยคหนึ่งที่ทำให้สาริศาถึงกับต้องมองบน

“ทำไม!? ไม่ได้มองฉันแค่แป๊บเดียวก็ทนไม่ไหวแล้วเหรอ?”

ธนพัตถามอย่างหน้าไม่อาย แววตาของเขาฉายแวววิบวับแพรวพราว

ทำเอาสาริศาที่เอาแต่มองเขาถึงกับตามไม่ทัน

“คุณคิดมากไปแล้ว” หลังจากสาริศาพูดจบประโยค ก็หยิบเอานิตยสารที่เอามาจากที่บ้านออกมาเปิดอ่าน

สาริศารู้ว่าอยู่บนเครื่องบินห้ามเล่นโทรศัพท์ เธอเองก็ไม่อยากแตะโทรศัพท์ จึงทำได้แค่หยิบนิตยสารมาด้วยเล่มสองเล่ม

เวลาเบื่อ ๆ ยังพอได้เปิดอ่านฆ่าเวลา

ถ้าพอมีนิตยสารดี ๆ จะได้เอามาเล่าเป็นเรื่องราวให้ธีร์ฟังก่อนนอนได้

ธนพัตมองสาริศาที่กำลังอ่านหนังสืออย่างตั้งใจ ธนพัตจึงกอดธีร์แล้วหลับตาลง

เพราะธีร์อายุยังน้อย เขาจึงไม่ได้ให้ธีร์นั่งบนที่นั่งของตัวเอง แต่นั่งด้วยกันกับธนพัต

ไม่อย่างนั้นเวลานอนหลับ แล้วไม่ทันระวังอาจจะหน้าทิ่มเอาได้ ถึงแม้ว่าจะมีเข็มขัดนิรภัย แต่ก็ไม่ดีเท่าให้ธนพัตอุ้มเขาติดไว้กับตัว

พวกเขาทั้งสามคนใช้เวลาอยู่บนเครื่องบินไปได้พอประมาณ

เมื่อเครื่องบินลงจอด พวกเขาถึงพากันตื่น และพบว่ามาถึงที่หมายแล้ว

ขณะที่สาริศากำลังอ่านบทความบทหนึ่งอย่างออกรสออกชาติ ก็พบว่าต้องลงเครื่องเสียงแล้ว

เครื่องบินลงจอดอย่างปลอดภัย พวกเขาเก็บข้าวของของตัวเองแล้วลงจากเครื่องบิน

คว้ากระเป๋าเดินทาง มุ่งหน้าไปที่โรงแรมที่จองไว้ก่อนหน้านี้

สาริศาเป็นคนดูแลรับผิดชอบเรื่องโรงแรม เขาเองก็ไม่รู้ว่าแถวนี้มีโรงแรมไหนค่อนข้างดีบ้าง จึงเลือกโรงแรมห้าดาวที่ดูสะอาดสะอ้านเรียบร้อย

แต่หลังจากสาริศาและธนพัตตามหาอยู่นานก็หาไม่เจอสักที

ธนพัตจึงหยุดเรียกรถแท็กซี่ แล้วขึ้นรถแท็กซี่ไป ซึ่งก็เท่ากับว่าตอนนี้มีระบบนำทางแบบเป็นตัวเป็นตนมาช่วยค้นหาโรงแรมแล้ว

“ลงคะ ไปที่โรงแรมI-DOค่ะ” สาริศาขึ้นไปนั่งบนรถ เธออุ้มธีร์พลางบอกสถานที่ที่พวกเขาต้องการจะไปกับคนขับรถ

“I-DO? พวกคุณจะไปI-DOกันเหรอ” คนขับรถพูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ เขามองสาริศาเหมือนกำลังมองอะไรที่น่าเหลือเชื่อยังไงอย่างนั้น

“I-DO ทำไมเหรอคะ?” สาริศาเอ่ยปากถาม เธอไม่เคยมาแชงกรีล่า ดังนั้นตอนเลือกโรงแรม เธอก็เลือกตามอารมณ์ของตัวเอง

ทำไมคนขับรถต้องแสดงท่าทีใหญ่เกินเบอร์ขนาดนี้ด้วย?

สาริศาอดคิดไม่ได้ว่าโรงแรมที่ตัวเองจองไว้อาจจะแย่เกินไป หรือว่าโรงแรมที่จองอาจจะมีชื่อเสียงฉาวโฉ่

“ไม่ ไม่มีอะไร” คนขับรถส่ายหน้าไปมาด้วยความตื่นตระหนก ก่อนจะเหยียบคันเร่งตรงออกไป

“พ่อครับแม่ครับ ตอนนี้พวกเรากำลังจะไปโรงแรม แล้วตอนเย็นจะทำอะไรครับ?” เพราะตอนนี้ยังเป็นเวลาเที่ยงอยู่ แถมยังนั่งเครื่องบินมาทั้งวัน

ถ้าตอนนี้กลับไปนอนหลับ แต่ตอนเย็นพวกเขาจะทำอะไรกันล่ะ?

ธีร์รู้ดีว่าถ้าตอนนี้เขานอนหลัง ตอนกลางคืนเขาจะต้องนอนไม่หลับแน่นอน

“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้พวกเราไม่นอน แต่ไปพักที่โรงแรมก่อน แล้วตอนกลางคืนค่อยนอนดีไหม?”

สาริศารู้จักลูกชายของตัวเองดี จึงคิดแผนที่จะเป็นผลดีกับทุกคน

“ครับ” ธีร์ยิ้มให้สาริศาแล้วเอนตัวลงนอนซบอกเธออย่างเชื่อฟัง

คนขับรถขับรถค่อนข้างเร็ว ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพวกเขาทั้งสามคนก็มาถึงที่โรงแรมแล้ว

โรงแรมไม่ได้ดูแย่อย่างที่คิดเอาไว้

“ขอโทษค่ะที่ทำให้ตกใจ พอดีเมื่อกี้ฉันก้มลงไปหยิบของข้างล่าง ไม่ทันสังเกตว่าพวกคุณมา”

หญิงสาวแผนกต้อนรับกล่าวขอโทษและรู้สึกผิดที่ทำให้พวกเขาตกใจ

สาริศาคิดว่าตัวเองช่างสงสัยจนเกินไป แต่พอเห็นแผนกต้อนรับที่ตบแป้งเยอะเกินไปหน่อย เธอจึงยังไม่ค่อยชิน

แต่สาริศาไม่ใช่พวกชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้าน เธอจึงเดินเข้าไปหา

ธนพัตดึงสาริศาไว้ พลางส่ายหน้าให้เธอ แต่สาริศากลับยิ้ม ๆ แล้วเดินไปที่แผนกต้อนรับ

“สวัสดีค่ะ ฉันอยากถามหน่อยค่ะช่วงนี้เป็นช่วงท่องเที่ยวไม่ใช่เหรอคะ? แต่ทำไมโรงแรมนี้ถึงคนน้อยจังเลย?”

เมื่อเทียบกับโรงแรมอื่น ๆ แล้ว ที่นี่สามารถใช้คำว่าถูกทิ้งร้างก็มาบรรยายได้เลย

“คืออย่างนี้ค่ะคุณผู้หญิง เพราะโรงแรมของเราเป็นโรงแรมห้าดาว แล้วก็ค่อนข้างหายากกว่าที่อื่น ๆ

และที่สำคัญคนส่วนใหญ่ที่มาเที่ยวไม่ค่อยเต็มใจอยากจะเอาเงินมาเสียไปกับค่าโรงแรม ดังนั้นโรงแรมของเราจึงคนค่อนข้างน้อยอย่างที่เห็น

พวกโรงแรมที่คุณผู้หญิงเห็นว่ากิจการดี ๆ พวกนั้นไม่ใช่โรงแรมห้าดาวหรอกมั้งคะ”

พนักงานต้อนรับคนนั้นอธิบายเหตุผลที่โรงแรมของพวกเขาคนน้อยให้สาริศาฟังเป็นอย่างดี หลังจากสาริศาได้ฟังเธอก็คิดว่าคำอธิบายพวกนี้ค่อนข้างสมเหตุสมผล

“อืม โรงแรมที่ตอนพวกเราหาข้อมูลไม่ใช่โรงแรมห้าดาวจริง ๆ นั่นแหละค่ะ” สาริศานึกย้อนไปมองโรงแรมที่ตัวเองเห็น ถึงแม้ว่าจะดูค่อนข้างดี แต่พอดูบนอินเทอร์เน็ตพวกเขากลับได้ไม่ถึงมาตรฐานห้าดาว

“ถ้าอย่างนั้นก็อย่างที่บอกนั่นแหละค่ะ นี่เลยเป็นเหตุผลที่โรงแรมของเราคนค่อนข้างน้อย” พนักงานต้อนรับพูดด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มสุภาพได้มาตรฐานนั้นทำให้คนมองรู้สึกสบายใจมาก

“ถ้าอย่างนั้นช่วยจองห้องดีลักซ์ให้พวกเราหนึ่งห้องค่ะ พักสามคืน” ขณะที่พูด สาริศาก็ยื่นบัตรในมือไปให้พนักงานต้อนรับ

“ได้ค่ะ” แผนกต้อนรับยิ้มให้สาริศา แล้วรีบเปิดห้องให้สาริศาทันที

“เรียบร้อยค่ะ ห้องคุณหมายเลข 55218” พนักงานต้อนรับพูดพลางยื่นบัตรห้องพักให้สาริศา