หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 52

อีกฝั่งหนึ่ง สาริศารู้อารมณ์ของตัวเองตอนนี้ดี ว่าไม่มีทางที่จะสามารถทำงานได้ จึงได้แลกเปลี่ยนการสัมภาษณ์กับพี่จ๊าจ๋า แล้วก็ลางานกลับบ้านไป

เมื่อเรียกรถแท็กซี่กลับไปถึงที่คฤหาสน์ตระกูลกีรติเมธานนท์ สาริศาเดินผ่านประตูเข้ามา จากนั้นถอดรองเท้า แต่รู้สึกเหนื่อยมากจนไม่อยากจะเดินเข้าไป จึงได้นั่งลงตรงที่ประตู แล้วก็เหม่อลอย

ธีภพ คุณนะคุณ……คุณช่างแน่มากจริง ๆ

ทุกครั้งฉันคิดว่าคุณท้าทายถึงขีดจำกัดของฉันแล้ว แต่ว่าคุณกลับดันยังมีวิธีที่โหดร้ายกว่ามาทรมานฉัน

คุณยกฉันให้กับชายอื่นราวกับสิ่งของก็ว่าจะไม่ถือสาแล้ว แต่ครั้งนี้ยังจะใช้เงินมาดูถูกเหยียดหยามฉันด้วยตัวเองเลยหรือ

น้ำตาของสาริศาไหลออกมาจากดวงตาอย่างกลั้นไม่ไหว ทันใดนั้นรู้สึกร่างเบาขึ้น เมื่อรู้สึกตัวอีกที ร่างก็ลอยเคว้งอยู่ในอากาศแล้ว

“อุ้ย” สาริศาตกใจ หันข้างไปมอง ก็เห็นถึงข้างใบหน้าที่หล่อเหลาของธนพัตอย่างเห็นได้ชัด “ธนพัต คุณ……คุณจะทำไมถึงอยู่บ้านล่ะ”

ตอนนี้เพิ่งจะกลางวัน ธนพัตเวลานี้ต้องอยู่บริษัทไม่ใช่เหรอ 

“กลับมาเอาของนิดหน่อยน่ะ” ธนพัตกล่าวสั้น ๆ สายตาตกกระทบไปที่ดวงตาแดงก่ำของสาริศา แววตาหม่นเล็กน้อย “คุณล่ะ ทำไมกลับมาเช้าอย่างนี้”

“วันนี้ไม่มีสัมภาษณ์ ก็เลยกลับมาก่อน……” สาริศาหลีกเลี่ยงพูดถึงประเด็นสำคัญ ทันใดนั้นก็รู้สึกได้ว่าธนพัตกำลังยืนอยู่ แล้วยังอุ้มตัวเองไว้ด้วย แก้มจึงแดงก่ำขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ “เอ่อคือ…...คุณปล่อยฉันลงก่อนนะ……ถ้ามีคนเห็นเข้าจะไม่ดี……”

“ในบ้านไม่มีคน” ธนพัตกล่าวเบา ๆ อุ้มสาริศาหันหลังแล้วเข้าบ้านไป “นั่งอยู่บนพื้นมันเย็น ต่อไปไม่ต้องนั่งแล้วนะ”

ธนพัตอุ้มสาริศามาวางลงที่โซฟาในห้องรับแขก จากนั้นกล่าวเบาอีกครั้ง “ทานข้าวหรือยัง”

สาริศาตอนนี้เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองถูกธีภพทำให้โมโหจนลืมทานข้าว จึงได้ส่ายหน้า “แล้วคุณล่ะ”

“ยังไม่มีเวลาทานเลย”

“อย่างนั้นฉันไปทำอาหารให้คุณทานนะ” ในเมื่อป้าแหวนไม่อยู่ เรื่องทำอาหารก็ย่อมตกมาเป็นหน้าที่ของเธอในฐานะภรรยา แต่เมื่อจะลุกขึ้น ฉับพลันก็ตระหนักถึงอะไรบางอย่าง จึงกล่าวด้วยความเก้อเขิน “คือ……ฉันทำข้าวผัดอาหารง่าย ๆ ได้ไหม”

เธอรู้ว่าธนพัตพิถีพิถันเรื่องอาหารการกินเป็นอย่างมาก เวลาทานอาหาร ถึงแม้อาหารที่ป้าแหวนเตรียมไว้จะไม่ใช่อาหารเลิศหรูอันโอชะ แต่ก็เป็นอาหารที่ประณีตสีสันสวยงาม และแต่ละมื้อก็จะวางอยู่บนโต๊ะอย่างเรียบร้อย ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถทำออกมาได้

ธนพัตมองท่าทางสาริศาที่ประหม่าเล็กน้อย แล้วรู้สึกว่าค่อนข้างน่ารัก จึงเม้นริมฝีปากจากนั้นกล่าว “ได้”

สาริศาถึงได้โล่งใจ แล้ววางกระเป๋าตัวเองกับโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ จากนั้นเดินไปยังห้องครัว

สาริศาที่กำลังยุ่งอยู่ในห้องครัว โทรศัพท์ของเธอที่อยู่ด้านนอกได้ดัง “ตื๊ด” ขึ้นหนึ่งครั้ง เป็นเสียงข้อความเข้า

สาริศาที่กำลังผัดข้าวผัด ปลีกตัวมาไม่ได้ และกังวลว่าจะเป็นคนในบริษัทถามถึงเรื่องสำคัญ เธอจึงได้ตะโกนขึ้นจากห้องครัว “ธนพัต รบกวนคุณช่วยดูให้หน่อยได้ไหมว่าใครเป็นคนส่งข้อความมา”

ธนพัตที่เดิมทีกำลังอ่านหนังสือพิมพ์ได้ยินดังนั้น จึงก้มไปมองโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะน้ำชา

โทรศัพท์ของสาริศาจะเป็นประเภทที่แสดงข้อความและผู้ส่งข้อความบนหน้าจอเมื่อไม่ได้ปลดล็อก

ด้วยเหตุนี้ธนพัตจึงสามารถมองเห็นชื่อที่ทำให้เขารู้สึกตาลุกวาวทันที——

ธีภพ

ที่สะดุดตาไปกว่านั้น คือเนื้อหาข้อความด้านล่าง——

【ริศา ถ้าหากคุณแม่ของคุณต้องการค่ารักษาพยาบาลจริง ๆ ผมให้คุณยืม】

ธนพัตกำหนังสือพิมพ์ในมือไว้แน่น

ริศา?

หึ

เรียกได้สนิทสนมกันมาก

อีกทั้ง ทำไมธีภพถึงรู้ว่าคุณแม่ของสาริศาต้องการค่ารักษาพยาบาล

สาริศาชะงักตกใจ

“ธนพัตคุณ……” เมื่อเห็นปฏิกิริยาการตอบสนองของธนพัต สาริศาก็เข้าใจอะไรบางอย่างทันที น้ำเสียงจึงสั่นเครือ “คุณก็รู้เรื่องที่แม่ของฉันไม่สบายหนักเหรอ”

ธนพัตก้มหน้าไปมองสาริศา

เมื่อสักครู่ยุ่งอยู่แต่ในห้องครัว ทำให้หน้าผากของเธอมีเหงื่อซึมบาง ๆ ปอยผมหน้าม้าก็ตกลงมาเล็กน้อย ธนพัตอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นมาปัด แล้วทัดปอยผมของเธอไปไว้ที่ใบหู จากนั้นก็กล่าวพลาง ๆ ：“ใช่ ผมรู้แล้ว”

สาริศาขนตาสั่นกระพือ

อันที่จริงเธอควรจะรู้อยู่ตั้งแต่แรกแล้วว่าธนพัตเป็นคนเช่นไร เรื่องทุกอย่างของตัวเอง การกระทำของตัวเอง เกรงว่าคงอยู่ภายใต้การควบคุมของเขาทั้งหมด

เห็นสาริศาเงียบ ธนพัตขมวดคิ้ว “คุณโกรธเหรอ”

“เปล่าค่ะ” สาริศาส่ายหน้าด้วยความอ่อนล้า “พวกคุณเป็นครอบครัวใหญ่ การระวังคนรอบข้างก็เป็นเรื่องที่สมควร”

ก็เหมือนกับธีภพในตอนนั้น ที่จงใจปกปิดสถานะของตัวเอง ธนพัตตรวจสอบตัวเอง ก็ไม่ใช่เรื่องที่แปลก

น้ำเสียงของสาริศาทำให้ธนพัตเจ็บปวดเจ็บน้อย

เขาไม่เคยคิดที่จะระวังสาริศาเลยสักนิด ยกเว้นก่อนแต่งงานที่เคยตรวจสอบประวัติของเธอ และเขาก็ไม่เคยตั้งใจที่จะตรวจสอบเธออีก ครั้งนี้ เป็นเพราะต้องการตรวจสอบเรื่องเมื่อสองปีก่อน ถึงได้สืบถึงสถานการณ์คุณแม่ของเธอโดยบังเอิญ

“สาริศา” ในใจของธนพัตหงุดหงิดขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล อยากจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ ๆ โทรศัพท์ของสาริศาที่อยู่บนโต๊ะน้ำชาได้ดังขึ้น

“ฉันไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ” สาริศาที่เดิมทีก็ไม่อยากเผชิญหน้ากับธนพัต เวลานี้สายโทรศัพท์นี้เหมือนกับเสียงสวรรค์ชัด ๆ ที่ได้ช่วยเธอไว้ เธอรีบปลีกตัวออกมาจากธนพัต แล้ววิ่งไปที่ห้องรับแขก

เมื่อเห็นหมายเลขโทรศัพท์ที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ สาริศาก็ตกใจ แล้วรีบกดรับสายขึ้นทันที “สวัสดีค่ะคุณหมอหลิว เอ่อคือ……เกี่ยวกับค่ารักษาพยาบาลครั้งนี้ ดิฉันรวบรวมใกล้จะครบแล้ว รบกวนคุณหมอหลิว——”

เธอยังไม่ทันได้พูดจบ ในโทรศัพท์ก็มีเสียงรีบร้อนของคุณหมอหลิวดังขึ้น “คุณสาริศาครับ อาการของคุณแม่คุณทรุดหนักอย่างกะทันหัน ต้องผ่าตัดด่วน! คุณสามารถมาเซ็นเอกสารและจ่ายค่ารักษาตอนนี้ได้ไหม เช่นนี้ทางเราจะได้ทำการผ่าตัดให้โดยเร็วที่สุด!”