หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 520

เมื่อธนพัตเห็นว่าสาริศาเขินจริง ๆ เลยไม่ได้พูดแซวเธอต่อ แต่กวาดสายตามองไปที่ตัวของเธอแทน

สาริศาที่รูปร่างสูงโปร่งอยู่แล้ว พอสวมชุดขี่ม้าสีขาว มันยิ่งทำให้รูปร่างของสาริศาดูสวยขึ้นมาก

มันดูไม่มากไป ไม่น้อยไป ให้ความรู้สึกสง่าและสวยมาก

สาริศาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาของธนพัตที่จับจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา เธอจึงเหลือบมองไปทางธนพัต

“คุณมองอะไร!?” ทั้ง ๆ ที่สาริศารู้อยู่แล้วว่าเขากำลังมองเธอ แต่ก็ยังจงใจถามเขาทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้ว

เพียงเพื่อต้องการให้ธนพัตละสายตาที่กำลังจับจ้องเธออยู่หันไปทางอื่น

“ไม่มีอะไร” ธนพัตมองสาริศา พลางกระตุกยิ้มมุมปากชวนให้หลงใหล

จากนั้นก็เดินไปจูงมือธีร์ สองพ่อลูกช่วยกันจูงม้าออกไปที่ทุ่งหญ้า ทั้งสามคนตัดสินใจจะขี่ด้วยกัน

ทีแรกสาริศานั่งอยู่ด้านหน้าสุด ธีร์นั่งตรงกลาง ธนพัตนั่งคนสุดท้าย

แต่เนื่องจากเบียดกันมากเกินไป ธนพัตจึงตัดสินใจให้ธีร์กับสาริศาสลับกันขึ้นมาขี่

ตอนแรกเป็นธีร์ขึ้นมา เพราะธีร์ยังเด็กเกินไป ดังนั้นธนพัตจึงไม่กล้าควบม้าเร็วมากนัก

ทำได้แค่พาธีร์ควบม้าให้วิ่งเล่นอยู่บนทุ่งหญ้าอย่างช้า ๆ ทีแรกธีร์ตื่นเต้นและประหม่ามากเลยเอาแต่เกาะธนพัตไว้แน่น

แต่ไม่นานหลังจากปรับตัวได้ ตอนธีร์ขี่ม้ากับธนพัตครั้งสอง เขาดูไม่หวาดระแวงเหมือนครั้งแรกแล้ว

อันที่จริงธนพัตรู้สึกว่าธีร์เป็นคนเก่งมาก และเขาก็ปฏิบัติต่อธีร์เหมือนเป็นผู้สืบทอดของตัวเองมาตลอด

ครั้งนี้พอเห็นธีร์กล้าหาญแบบนี้ ในใจของเขาก็รู้สึกปลื้มใจอยู่ไม่น้อย

เพราะลูกชายของเขาฉลาดกว่าเขาตอนเด็ก ๆ มาก ดังนั้นเมื่อโตขึ้น ธีร์จะต้องเก่งและเหนือกว่าเขาอย่างแน่นอน

และต้องกลายเป็นผู้สืบทอดที่โดดเด่นเพียบพร้อม

ธนพัตแอบคิดในใจ ในขณะเดียวกันเขาก็เร่งความเร็วม้าขึ้น ธีร์ตกใจแค่ทีแรกเล็กน้อย ผ่านไปสักพักเขาก็เริ่มสนุก

ธีร์ชอบการได้โลดแล่นบนทุ่งหญ้าแบบนี้ ธนพัตเองก็ชอบมากเหมือนกัน

บนทุ่งหญ้าเขาสามารถเป็นตัวของตัวเองได้อย่างอิสระ และสามารถทำให้ตัวเองได้มีความสุขที่สุด

แต่ในเมื่อใหญ่กลับมีข้อจำกัดและสิ่งที่ทำไม่ได้มากมาย

ดังนั้นนี่จึงเป็นอีกเหตุผลว่าทำไมครั้งนี้ธนพัตถึงอยากพาธีร์และสาริศามาขี่ม้า

ในขณะที่ตัวเขาได้ผ่อนคลาย ก็สามารถทำให้ธีร์กับสาริศามีความสุขไปด้วยได้ ทำไมเขาถึงจะไม่เต็มใจทำให้ล่ะ?

เมื่อคิดได้แบบนั้น ธนพัตจึงยกแส้ชูขึ้น หลังจากวิ่งไปมาบนทุ่งหญ้าได้สามสี่รอบ เขาก็มาส่งธีร์ลง และบอกให้ธีร์รออยู่ที่นั่นห้ามขยับไปไหน

ธนพัตจะพาสาริศาวิ่งเล่นสักสองสามรอบ เสร็จแล้วค่อยพาพวกเขาไปทานอาหารกลางวัน

พวกเขามาที่สนามม้าหลังทานอาหารเช้าเสร็จ ซึ่งตอนนี้ผ่านไปนานกว่าสามชั่วโมง และใกล้จะเที่ยงแล้ว ดังนั้นตอนนี้ได้เวลารับประทานอาหารกลางวันแล้ว

แต่ธนพัตยังอยากจะวิ่งเล่นกับสาริศาต่ออีกสักสองสามรอบ จึงทำได้แค่ปล่อยให้ธีร์รออยู่ตรงนั้น

คิดไม่ถึงว่าพอธีร์ได้ยินว่าธนพัตกับสาริศาจะไปขี่ม้าด้วยกัน ธีร์ก็ยิ่งร้องออกมาอย่างมีความสุข

“พ่อครับแม่ครับวิ่งเร็ว”

ธีร์ชอบดูสาริศากับธนพัตใกล้ชิดกัน เพราะเขารู้สึกว่าแบบนี้ดูมีความรัก แถมตัวเองยังสามารถคอยเชียร์พวกเขาอยู่ข้าง ๆ ได้ด้วย

แถมยังได้ดูลีลาการขี่ม้าของพ่อกับแม่ด้วย

เรื่องสมบูรณ์แบบขนาดนี้ ธีร์จะไม่ชอบได้ยังไงล่ะ

เมื่อมองไปที่สายตาคาดหวังของธีร์ที่ยืนมองอยู่ด้านข้าง ธนพัตก็รู้สึกโล่งใจ จึงพาสาริศาควบม้าเริ่มออกตัววิ่ง

เมื่อธีร์เห็นทั้งสองคนวิ่งออกไปไกล เขาจึงนั่งลงบนม้านั่งเล็ก ๆ ดูพวกเขา