หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 520

เมื่อธนพัตเห็นว่าสาริศาเขินจริง ๆ เลยไม่ได้พูดแซวเธอต่อ แต่กวาดสายตามองไปที่ตัวของเธอแทน

สาริศาที่รูปร่างสูงโปร่งอยู่แล้ว พอสวมชุดขี่ม้าสีขาว มันยิ่งทำให้รูปร่างของสาริศาดูสวยขึ้นมาก

มันดูไม่มากไป ไม่น้อยไป ให้ความรู้สึกสง่าและสวยมาก

สาริศาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาของธนพัตที่จับจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา เธอจึงเหลือบมองไปทางธนพัต

“คุณมองอะไร!?” ทั้ง ๆ ที่สาริศารู้อยู่แล้วว่าเขากำลังมองเธอ แต่ก็ยังจงใจถามเขาทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้ว

เพียงเพื่อต้องการให้ธนพัตละสายตาที่กำลังจับจ้องเธออยู่หันไปทางอื่น

“ไม่มีอะไร” ธนพัตมองสาริศา พลางกระตุกยิ้มมุมปากชวนให้หลงใหล

จากนั้นก็เดินไปจูงมือธีร์ สองพ่อลูกช่วยกันจูงม้าออกไปที่ทุ่งหญ้า ทั้งสามคนตัดสินใจจะขี่ด้วยกัน

ทีแรกสาริศานั่งอยู่ด้านหน้าสุด ธีร์นั่งตรงกลาง ธนพัตนั่งคนสุดท้าย

แต่เนื่องจากเบียดกันมากเกินไป ธนพัตจึงตัดสินใจให้ธีร์กับสาริศาสลับกันขึ้นมาขี่

ตอนแรกเป็นธีร์ขึ้นมา เพราะธีร์ยังเด็กเกินไป ดังนั้นธนพัตจึงไม่กล้าควบม้าเร็วมากนัก

ทำได้แค่พาธีร์ควบม้าให้วิ่งเล่นอยู่บนทุ่งหญ้าอย่างช้า ๆ ทีแรกธีร์ตื่นเต้นและประหม่ามากเลยเอาแต่เกาะธนพัตไว้แน่น

แต่ไม่นานหลังจากปรับตัวได้ ตอนธีร์ขี่ม้ากับธนพัตครั้งสอง เขาดูไม่หวาดระแวงเหมือนครั้งแรกแล้ว

อันที่จริงธนพัตรู้สึกว่าธีร์เป็นคนเก่งมาก และเขาก็ปฏิบัติต่อธีร์เหมือนเป็นผู้สืบทอดของตัวเองมาตลอด

ครั้งนี้พอเห็นธีร์กล้าหาญแบบนี้ ในใจของเขาก็รู้สึกปลื้มใจอยู่ไม่น้อย

เพราะลูกชายของเขาฉลาดกว่าเขาตอนเด็ก ๆ มาก ดังนั้นเมื่อโตขึ้น ธีร์จะต้องเก่งและเหนือกว่าเขาอย่างแน่นอน

และต้องกลายเป็นผู้สืบทอดที่โดดเด่นเพียบพร้อม

ธนพัตแอบคิดในใจ ในขณะเดียวกันเขาก็เร่งความเร็วม้าขึ้น ธีร์ตกใจแค่ทีแรกเล็กน้อย ผ่านไปสักพักเขาก็เริ่มสนุก

ธีร์ชอบการได้โลดแล่นบนทุ่งหญ้าแบบนี้ ธนพัตเองก็ชอบมากเหมือนกัน

บนทุ่งหญ้าเขาสามารถเป็นตัวของตัวเองได้อย่างอิสระ และสามารถทำให้ตัวเองได้มีความสุขที่สุด

แต่ในเมื่อใหญ่กลับมีข้อจำกัดและสิ่งที่ทำไม่ได้มากมาย

ดังนั้นนี่จึงเป็นอีกเหตุผลว่าทำไมครั้งนี้ธนพัตถึงอยากพาธีร์และสาริศามาขี่ม้า

ในขณะที่ตัวเขาได้ผ่อนคลาย ก็สามารถทำให้ธีร์กับสาริศามีความสุขไปด้วยได้ ทำไมเขาถึงจะไม่เต็มใจทำให้ล่ะ?

เมื่อคิดได้แบบนั้น ธนพัตจึงยกแส้ชูขึ้น หลังจากวิ่งไปมาบนทุ่งหญ้าได้สามสี่รอบ เขาก็มาส่งธีร์ลง และบอกให้ธีร์รออยู่ที่นั่นห้ามขยับไปไหน

ธนพัตจะพาสาริศาวิ่งเล่นสักสองสามรอบ เสร็จแล้วค่อยพาพวกเขาไปทานอาหารกลางวัน

พวกเขามาที่สนามม้าหลังทานอาหารเช้าเสร็จ ซึ่งตอนนี้ผ่านไปนานกว่าสามชั่วโมง และใกล้จะเที่ยงแล้ว ดังนั้นตอนนี้ได้เวลารับประทานอาหารกลางวันแล้ว

แต่ธนพัตยังอยากจะวิ่งเล่นกับสาริศาต่ออีกสักสองสามรอบ จึงทำได้แค่ปล่อยให้ธีร์รออยู่ตรงนั้น

คิดไม่ถึงว่าพอธีร์ได้ยินว่าธนพัตกับสาริศาจะไปขี่ม้าด้วยกัน ธีร์ก็ยิ่งร้องออกมาอย่างมีความสุข

“พ่อครับแม่ครับวิ่งเร็ว”

ธีร์ชอบดูสาริศากับธนพัตใกล้ชิดกัน เพราะเขารู้สึกว่าแบบนี้ดูมีความรัก แถมตัวเองยังสามารถคอยเชียร์พวกเขาอยู่ข้าง ๆ ได้ด้วย

แถมยังได้ดูลีลาการขี่ม้าของพ่อกับแม่ด้วย

เรื่องสมบูรณ์แบบขนาดนี้ ธีร์จะไม่ชอบได้ยังไงล่ะ

เมื่อมองไปที่สายตาคาดหวังของธีร์ที่ยืนมองอยู่ด้านข้าง ธนพัตก็รู้สึกโล่งใจ จึงพาสาริศาควบม้าเริ่มออกตัววิ่ง

เมื่อธีร์เห็นทั้งสองคนวิ่งออกไปไกล เขาจึงนั่งลงบนม้านั่งเล็ก ๆ ดูพวกเขา

“คุณ พอแล้ว ปล่อยฉันลงได้แล้ว”

สาริศาดึงแขนเสื้อ พลางร้องตะโกน

เธออยากลงแล้ว เพราะธีร์กำลังรอพวกเขาอยู่ แถมตอนนี้สาริศาเริ่มจะหิวแล้ว ธีร์เองก็คงหิวแล้วแน่ ๆ

อีกอย่างธนพัตที่ต้องออกกำลังอยู่ตลอดก็คนจะหิวเหมือนกัน

เพราะเขาต้องใช้พลังงานมากกว่าพวกเขามาก

ธนพัตเดินเข้าไปยื่นเสื้อผ้าแล้วก็คืนม้าให้กับคุณลุง

หลังจากสาริศาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ธนพัตก็จ่ายเงินเสร็จพอดี พวกเขาจึงเก็บข้าวของและไปทานอาหารกันที่ร้านอาหาร

ขามานั่งเกี้ยว เพราะสาริศาชอบ และเป็นเพราะพวกเขาไม่ได้เร่งรีบมาก

แต่ตอนนี้ท้องทุกคนกำลังร้อยอย่างหิวโหย ดังนั้นครั้งนี้จึงนั่งเกี้ยวไปไม่ได้แล้ว

ดังนั้นธนพัตจึงตัดสินใจเรียกรถแท็กซี่กลับ

เมื่อมองพระอาทิตย์ที่สาดแสงร้อนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่รถแท็กซี่ที่ธนพัตจะเรียกก็ไม่มีมาสักที

“สรุปยังไงกันแน่เนี่ย?” สาริศาหิวจนท้องร้องหลายต่อหลายครั้งแล้ว แต่กลับไม่มีรถขับผ่านมาเลยสักคัน

“พวกคุณกำลังรอรถอยู่ใช่ไหม อย่ารอเลย แถวนี้ไม่มีรถแท็กซี่หรอก”

เมื่อได้ยินเสียงคนพูด ธนพัต สาริศาและธีร์จึงหันกลับไปมอง ที่แท้ก็เป็นคุณลุงที่สนามม้านั่นเอง

“ไม่มีรถแท็กซี่? ถ้าอย่างนั้นปกตินักท่องเที่ยวเขากลับกันยังไงครับ?”

ธนพัตถามด้วยความแปลกใจ ที่นี่ไม่มีรถแท็กซี่ แบบนี้ไม่เท่ากับเป็นการสูญเสียของธุรกิจรถแท็กซี่หรอ?

ทุ่งหญ้าที่นี่ก็ค่อนข้างมีชื่อเสียงมาก แต่กลับไม่มีรถแท็กซี่เลยแบบนี้ไม่คิดว่าแปลกไปหน่อยเหรอ?