หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 521

ธนพัตมองลุงด้วยสีหน้างุนงง ขณะเดียวกันก็เอ่ยถามข้อสงสัยของตัวเอง

“ในเมื่อไม่มีแท็กซี่ งั้นพวกเราควรกลับยังไงครับ”

เรื่องเร่งด่วนที่สุดในตอนนี้คือการกลับโดยเร็ว หาร้านอาหาร แล้วให้พวกเขาทานอาหารดีๆ

สาริศาเอาแต่คิดในใจว่าจะทานอะไรดี ส่งผลให้ตัวเองหิวมากจนแทบทรุด

“ตอนพวกคุณมา มายังไง” ลุงมองพวกเขาอย่างไม่เข้าใจ แสดงว่ารถที่นั่งมาขับเป็นปกติ

“นั่งเกี้ยวมาค่ะ” สาริศาเอ่ยตอบ

“ในเมื่อเป็นอย่างนี้ พวกคุณควรบอกคนแบกเกี้ยวก่อน ว่าจะให้พวกเขามารับพวกคุณกี่โมง”

ลุงถอนหายใจแล้วพูดว่า “กฎของที่นี่ก็เป็นแบบนี้มาตลอด ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีแท็กซี่ผ่านมาที่นี่”

แม้ว่าสถานที่แห่งนี้จะมีชื่อเสียงโด่งดัง แต่ตลอดทางยกเว้นที่นี่ไม่มีผู้คนสัญจรเลย

ดังนั้นธรรมเนียมปฏิบัติตรงจุดนี้จึงปลูกฝังจนเคยชินมาเป็นเวลาช้านาน

คนหนุ่มสาวสองคนพร้อมกับเด็กที่อยู่ตรงหน้าดูเหมือนจะเป็นนักท่องเที่ยวจากต่างถิ่น ด้วยเหตุที่มาที่นี่เป็นครั้งแรก

จึงไม่รู้ธรรมเนียมของที่นี่ ตอนนี้ก็เลยกลับไปโรงแรมไม่ได้ หาของกินไม่ได้

“คุณลุงครับ ที่นี่มีร้านอาหารไหมครับ” คราวนี้ธีร์เป็นคนถาม

สาริศากับธนพัตกำลังหาหนทางแก้ปัญหาโดยเร็วที่สุด แต่ธีร์ถามคำถามนี้ในขณะที่พวกเขากำลังคิด

“มีแน่นอน” ลุงพยักหน้าและพูดอย่างภาคภูมิใจ

“ของกินในร้านอาหารที่นี่อร่อยมาก แม้แต่ฉันยังแวะมาบ่อยๆ”

ที่นี่มีร้านอาหารอร่อยๆ จริง แต่ทั้งหมดเป็นพวกเนื้อแกะ ไวน์หรืออะไรจำพวกนี้

คนส่วนใหญ่ยังคงชอบทาน แต่มีบางส่วนไม่ชอบเพราะเป็นทุ่งหญ้า ไม่ค่อยชินกับอาหารการกินที่นี่ หรืออาจเพราะไม่ชอบรสชาติของที่นี่ จึงไม่ชอบร้านอาหารที่นี่

“ถ้าอย่างนั้นในเมื่อเป็นแบบนี้ ปะป๊าหม่าม๊าครับ พวกเราทานอาหารที่นี่เถอะ” ธีร์บอกข้อเสนอขัดจังหวะการคิดปรึกษาหารือของทั้งสอง

สาริศากับธนพัตได้ยิน อันที่จริงก็ไม่มีหนทางใดที่ดีไปกว่านี้แล้ว ได้แต่รบกวนลุงนำทางพวกเขาไปร้านอาหารสำหรับมื้อนี้

ระหว่างทางที่เดินไป สาริศาทำการจองแท็กซี่ออนไลน์เรียบร้อย แท็กซี่จะมาถึงที่นี่เวลา 16.00 น. แล้วรับพวกเขากลับไป

“ริศา” ธนพัตเดินข้างสาริศาและเอ่ยเรียกเธอ

“คะ?” สาริศามองธนพัต รอว่าธนพัตตั้งใจจะพูดอะไร

“เปล่า”

“อ้อ”

ลุงที่เดินอยู่ข้างหลังมองดูการสนทนาระหว่างทั้งสองพร้อมกับอมยิ้ม

ธีร์จับมือสาริศา ธนพัตเดินตามไปข้างๆ ไม่นานทั้งสามก็มาถึงร้านอาหาร ลุงบอกลาพวกเขาและกลับบ้านไป

แต่สาริศามองป้ายโลหะตรงประตูร้านแล้วอยากขำตลอดเวลา

เพราะเห็นชื่อร้านนี้แล้วมักจะนึกถึงโรงแรม 5 ดาว I-DO

หน้าร้านอาหาร

เพราะเห็นแค่หน้าร้านสาริศามีความรู้สึกว่าไม่อยากเข้า แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถอดทนกับท้องที่ประท้วงได้ จึงจูงมือธีร์เดินเข้าไป

การแสดงออกของสาริศาเมื่อครู่อยู่ในสายตาของธนพัตตลอด แต่ต้องกลั้นยิ้มเอาไว้ สุดท้ายปรากฏว่าก็ยังหลุดยิ้มอยู่ดี

แต่ธนพัตเห็นว่าทั้งสองคนเดินเข้าไปแล้ว ถ้าตัวเองยังไม่เข้าไปตอนนี้คงตามจังหวะการเดินของพวกเขาไปไม่ทัน

จึงรีบเอื้อมมือเปิดประตูเข้าไป

แต่อาหารหลักของร้านนี้คือแกะ แกะอาศัยอยู่บนทุ่งหญ้า ถ้าย้ายออกไปจากที่นี่ คงไม่สามารถหาวัตถุดิบในบริเวณใกล้เคียงได้

ซึ่งก็แล้วแต่ว่าร้านเน้นแบบไหน หากอยากได้ชื่อเสียง เช่นนั้นก็ไปที่อื่นดีกว่า

หากเพียงเปิดร้านอาหารเล็กๆ อันเงียบสงบสร้างรายได้ เช่นนั้นสถานที่แห่งนี้ก็ไม่เลว

หลังจากครุ่นคิดไปสักพัก สาริศาก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังคิดมากเกินไป ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องกังวลของคนอื่น ไม่ใช่เรื่องที่ตัวเองต้องไปกังวลอะไรเลยไม่ใช่เหรอ!

สาริศาก้มหน้าลงทานอาหารในชามตัวเอง บางครั้งก็คีบอาหารใส่ชามของธีร์ เพื่อเพิ่มพลังงานให้กับธีร์

ธีร์ในตอนนี้อยู่ในช่วงวัยกำลังเติบโต จึงไม่ควรเกิดข้อบกพร่องทางร่างกายเนื่องจากรับอาหารล่าช้า

แต่ยังดีที่สาริศายังคงให้ความสนใจกับสิ่งเหล่านี้

ดังนั้นจึงไม่มีปัญหาอะไร

ธีร์ไม่ใช่เด็กเลือกทาน ซึ่งสมัยนี้มีเด็กจำนวนไม่น้อยที่ทำไม่ได้ในจุดนี้ และแม้แต่พวกผู้ใหญ่ก็มีของกินที่ตัวเองไม่ชอบ

เช่นนั้นจะนับประสาอะไรกับเด็กเล็กล่ะ

ธนพัตมองสาริศา เคาะศีรษะเธอเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ทานสิ คิดอะไรอยู่”

จากนั้นก็เอื้อมมือไปเช็ดเมล็ดข้าวจากมุมปากของสาริศา

สาริศาเจ็บมากที่ถูกธนพัตเคาะ แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ ทำได้เพียงลูบศีรษะและทานต่อไป

ธนพัตพบว่าตัวเองมองสาริศาแล้วเกิดความหลงใหลเพลิดเพลิน

ถึงขั้นที่บางครั้งแม้แต่การเคลื่อนไหวของเธอ ตัวเองก็สามารถสังเกตทุกการเคลื่อนไหวของเธอได้อย่างละเอียด

หรือว่านี่เรียกว่ารักแท้ ไม่อย่างนั้นทำไมตนถึงได้ชอบสาริศามากมายขนาดนี้

คิดถึงตรงนี้ธนพัตก็ยิ้ม เมื่อคิดว่าพวกเขาต้องรีบกลับก่อนมืดจึงเริ่มทานต่อ