หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 522

เวลาไม่ได้เร่งด่วนเกินไป พวกเขาจึงไม่ต้องรีบทานมากนัก

หลังจากทั้งสามทานไปเรื่อยๆ จนเสร็จ ธนพัตก็วางเงินจำนวนหนึ่งไว้บนโต๊ะ แล้วเดินตามสาริศาออกไป

“รถมาแล้วเหรอ” ธนพัตถามสาริศา

สาริศาไม่แน่ใจนัก ได้แต่ถามไปทางอินเทอร์เน็ตว่าตอนนี้แท็กซี่มาถึงแล้วหรือยัง

ดูจากตำแหน่งที่แท็กซี่ส่งมาให้พวกเขา ดูเหมือนใกล้จะถึงแล้ว

ทุ่งหญ้าไม่อนุญาตให้รถยนต์เข้ามา ดังนั้นพวกเขาจึงได้แต่เดินข้ามไป

ตามระยะทางที่รถอยู่ตอนนี้ กระทั่งพวกเขาไปถึงขอบทุ่งหญ้า แท็กซี่ก็ใกล้ถึงแล้ว

นึกถึงช่วงเวลาแล้วก็นับว่าพอดีกัน จึงเริ่มต้นเดิน

เดินร้อยก้าวหลังอาหาร สามารถมีชีวิตอยู่ได้เก้าสิบเก้า

นี่เป็นคำกล่าวที่คนเฒ่าคนแก่มักจะบอก แม้ไม่จำเป็นต้องมีอายุยืนยาวถึงเก้าสิบเก้าปี แต่มันดีต่อร่างกายนั่นเป็นเรื่องจริง

“ริศา คุณเหนื่อยไหม” สามคนมือใหญ่จูงมือเล็กเดินไปบนทุ่งหญ้า สัมผัสได้ถึงความอิ่มในท้องของตัวเองแล้ว

มันเป็นวันที่สบายๆ แต่กลัวว่าสาริศากับธีร์จะเหนื่อย

“แล้วธีร์ล่ะ” ธนพัตถามสาริศาแล้วก้มหน้าไปถามธีร์

แม้ธีร์จะยังเด็ก แต่ทั้งขาและเท้ามีความยืดหยุ่นมากกว่าผู้ใหญ่สองคน แถมธีร์ก็ยังเป็นเด็กผู้ชายด้วย

ดังนั้นถ้าจะถามก็ควรถามสาริศาก่อน

“ฉันไม่เป็นไร ไม่เหนื่อย” สาริศาแตะๆ ใบหน้าตัวเองแล้วไม่มีเหงื่อออก จึงโบกมือเพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองสบายดี

“หม่าม๊าไม่เหนื่อย ธีร์ยิ่งไม่เหนื่อย” พูดจบประโยคนี้ ทั้งครอบครัวต่างหัวเราะกัน

สาริศามองธีร์อย่างอ่อนใจ ตอนนี้คนที่เล็กที่สุดก็คือธีร์ตกลงไหม

ทำไมประโยคนี้เหมือนตัวเองอ่อนแอกว่าธีร์

สาริศาไม่ยอมรับ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ครอบครัวพูดคุยกันไปหัวเราะกันไป คุยกันว่าพรุ่งนี้ควรไปเที่ยวที่ไหน

“ฉันอยากไป…” สาริศาคิดครู่หนึ่ง พบว่าตัวเองไม่มีที่ที่อยากไป จึงส่งสายตามองไปทางธนพัต

การขี่ม้าในวันนี้เป็นสิ่งที่ธนพัตเสนอไอเดีย ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก ถ้าอย่างนั้นกำหนดการเดินทางของวันพรุ่งนี้ก็ให้ธนพัตจัดการแล้วกัน

“ธีร์อยากไปไหน” ธนพัตมองธีร์พลางสอบถาม แม้ธีร์ยังเด็ก แต่ธนพัตมักจะถามความคิดเห็นของธีร์ทุกครั้ง

ในมุมมองของธนพัต การเป็นเด็กอายุน้อยไม่ได้พิสูจน์ว่าไม่มีความเข้าใจอะไรเลย

อายุไม่สัมพันธ์กับความสามารถ ดังนั้นการถามลูกชายของตัวเองว่าอยากไปที่ไหนจึงเป็นสิ่งที่ดี

ซึ่งผลลัพธ์ก็ไม่ทำให้ตัวเองผิดหวัง

“ผมอยากไปดูพวกโบราณสถานจีนที่แปลกตาครับ” อันที่จริงธีร์ชอบของโบราณมาโดยตลอด

จุดนี้อาจเรียกได้ว่าสืบทอดจากหม่าม๊าของเขามาอย่างล้นเหลือ แต่สิ่งที่พวกเขาชอบยังมีข้อแตกต่างกันอยู่นิดหน่อย

ธีร์ชอบสถาปัตยกรรมมากกว่า ในขณะที่สาริศาชอบด้านการตกแต่งมากกว่า

แต่สิ่งที่สร้างช่องว่างเล็กๆ นี้ คงเป็นเพราะความแตกต่างทางเพศระหว่างทั้งสองคน

“โอเค ไปโบราณสถานกัน” ธนพัตพอใจมากเมื่อได้ฟังคำตอบของธีร์

ธีร์ที่ได้ยินปะป๊าเห็นด้วยกับข้อเสนอของตัวเองก็ยิ้มอย่างมีความสุข

สมองที่เดิมทีมึนเบลอพลันมองธนพัตอย่างมีสติ และแม้แต่ธีร์ที่พิงธนพัตอยู่ก็ลุกขึ้นนั่ง

อยากรู้ว่าธนพัตเป็นอะไร เรื่องอะไรกันแน่ถึงสามารถทำให้เขามีปฏิกิริยาเช่นนี้

“บริษัทเกิดเรื่อง”

ธนพัตพูดประโยคนี้จบ ระหว่างคิ้วยิ่งขมวดย่น

สาริศามองสีหน้าของธนพัต รู้สึกว่าเรื่องครั้งนี้ต้องจัดการได้ยากมาก ไม่อย่างนั้นอาศัยฝีมืออย่างธนพัต เรื่องเล็กน้อยแค่นี้คงไม่เพียงพอที่จะมากังวล

“สรุปเกิดอะไรขึ้น อย่าตื่นตระหนก ค่อยๆ พูด” สาริศาเข้าไปลูบคิ้วที่ขมวดของธนพัตให้เรียบ แล้วมองหน้าธนพัต

ตอนนี้สาริศาตื่นตระหนกไม่ได้ เพราะคาดว่าตอนนี้หัวใจของธนพัตคงจะกำลังสับสน ถ้าตัวเองยิ่งตื่นตระหนก ทุกอย่างก็จบ

“ผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของบริษัทต้องการให้ผมสละตำแหน่ง ผู้ถือหุ้นรายย่อยเรียกร้องเงินคืน” ธนพัตพูดประโยคนี้สรุปสถานการณ์ปัจจุบันในประโยคเดียว สาริศาฟังแล้วรู้สึกหนาวยะเยือกไปถึงขั้วหัวใจ

สละตำแหน่ง? คืนเงิน?

“เรื่องการออกจากตำแหน่งฉันยังเข้าใจได้ แต่ทำไมต้องคืนเงินให้ผู้คนด้วย” เราเอาเงินของพวกเขาไปเมื่อไร

“เงินที่พวกเขาซื้อหุ้น” ธนพัตพูดประโยคนี้จบ ก็รู้สึกว่ามันมีบางที่น่าสงสัย แต่ความคิดนี้มันแวบเข้ามารวดเร็วจนแม้แต่ตัวเองยังตะครุบไม่ทัน

“งั้นเรารีบกลับไปจัดการตอนนี้เลยเถอะ ในบริษัทมีแค่ชรัณคนเดียว เขาคงประคองไว้ได้ไม่นาน” สาริศาขอให้คนขับรถเร่งความเร็ว แล้วดึงมือของธนพัตมาจับ หวังว่าจะให้แรงกำลังเขาได้บ้าง

“ไม่เป็นไรนะครับปะป๊า ผมเชื่อว่าทางออกมีเสมอ รอบริษัทตรวจสอบก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น มีข้อผิดพลาดตรงไหน แล้วมันจะแก้ไขได้ง่ายมากครับ”

เมื่อธีร์พูดประโยคนี้ ทุกคำทำให้คนฟังสงบลงได้บ้าง

เด็ก 5 ขวบพูดได้ขนาดนี้ แล้วธนพัตจะต้องกลัวอะไร

เพราะก่อนหน้านี้ธีร์อยู่กับชัชวาลมานาน จึงรู้วิธีจัดการกับเรื่องพวกนี้